Temat interpretacji
Brak podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników B (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji.
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
11 lutego 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku od towarów i usług w zakresie braku podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży produktów wytworzonych przez uczestników B (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji. Uzupełnili go Państwo pismem z 14 kwietnia 2022 r. (wpływ 14 kwietnia 2022 r.).
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Gmina (…) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
W ramach wprowadzenia centralizacji rozliczeń VAT, Gmina rozlicza się wspólnie ze swoimi jednostkami organizacyjnymi. W skład scentralizowanej struktury Gminy (…) dla potrzeb podatku VAT wchodzi kilka jednostek, w tym m.in. A, którego wewnętrzną jednostką organizacyjną jest B. Jednostki te nie są odrębnymi od Gminy podatnikami VAT i wraz z Gminą traktowane są jako jeden podatnik VAT. W rezultacie, podejmowane przez te jednostki czynności, w tym dostawa towarów i świadczenie usług, a także nabywanie towarów i usług do celów prowadzonej działalności, na gruncie VAT, dokonywane są zawsze w imieniu jednostki samorządu terytorialnego, czyli Gminy, zwanej dalej Wnioskodawcą.
Wspomniany wyżej B, zwany dalej warsztatem lub B, działa na podstawie przepisów ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 573) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 25 marca 2004 r. w sprawie Warsztatów Terapii Zajęciowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1877), a także na podstawie Regulaminu Organizacyjnego B. Jest wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówką stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwości rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.
W ramach prowadzonego B uczestnicy warsztatu wytwarzają ręczne wyroby głównie dekoracyjne, między innymi stroiki na różne okazje, kartki okolicznościowe, obrazy itp. Wyroby wytworzone przez uczestników oferowane są do nabycia w placówce B (…) przez osoby odwiedzające, a także na kiermaszach, dożynkach i wystawach. Ceny za powyższe produkty są ustalane w wysokości umożliwiającej zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie tych produktów.
Środki pozyskane w ten sposób są w całości przeznaczone na wycieczki oraz integrację społeczną uczestników warsztatu. Decyzję o wydawaniu powyższych środków podejmuje samorząd uczestników B. Materiały do wytwarzania wyrobów ręcznych przez uczestników kupowane są ze środków PFRON oraz samorządu powiatowego otrzymanych na bieżącą działalność WTZ, natomiast zgodnie z § 10 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 25 marca 2004 r. w sprawie B, dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników. Uzyskane środki ze sprzedaży rękodzieła nie mogą stanowić źródła finansowania materiałów terapii, czy bieżących kosztów działalności B.
Przedmioty wytworzone podczas zajęć warsztatowych są ściśle związane z procesem rehabilitacji osób niepełnosprawnych uczestniczących w warsztacie. Nie są one wytwarzane w celach komercyjnych, posiadają znikomą wartość ekonomiczną. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak cegiełki w zamian za darowizny). Wytworzone wyroby stanowią natomiast wartość dodaną prowadzonej terapii zajęciowej, ale nie wartość finansową na zasadach rynkowych, albowiem warsztaty nie prowadzą działalności zarobkowej.
Dochody uzyskiwane ze sprzedaży wytworów podopiecznych nie mają charakteru zapłaty, ale przypominają darowiznę – wkład w cele statutowe B.
Pytanie
Czy sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników B (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
Państwa stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, produkty wytworzone przez uczestników B w ramach realizowanego programu rehabilitacji nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Warsztaty nie działają w charakterze podatnika VAT przy oferowaniu potencjalnym nabywcom przedmiotów powstałych w ramach programu rehabilitacji swoich podopiecznych.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Oznacza to, że organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ będą uznane za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonują czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach ich zadań oraz, gdy wykonują czynności mieszczące się w ramach tych zadań, ale czynią to na podstawie umów cywilnoprawnych.
W przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do odpłatności z uwagi na znikomą wartość ekonomiczną sprzedawanego rękodzieła, bez istotnej wartości handlowej. Rękodzieło ma natomiast bardzo istotną wartość emocjonalną dla darczyńcy, który będzie informowany o celach, na które będzie wydatkowany dochód ze sprzedaży rękodzieła.
System dystrybucji bliższy będzie zbieraniu darowizn niż sprzedaży towarów. Uzyskane z wpłat za rękodzieło dochody nie służą temu, aby Warsztaty osiągnęły zysk w sensie rynkowym tak jak to jest przy prowadzeniu działalności gospodarczej. Wpływy ze sprzedaży przedmiotów wytworzonych w ramach programu rehabilitacji osób niepełnosprawnych mogą być przeznaczone na konkretne cele, które są ustalane w porozumieniu z samorządem uczestników Warsztatów i służą wyłącznie integracji społecznej podopiecznych. Nadmienić należy, iż aby uznać dane świadczenie za odpłatną dostawę towarów, musi istnieć związek pomiędzy dokonaną dostawą a otrzymanym wynagrodzeniem. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisywanej sytuacji taki związek nie występuje.
Podsumowując, stwierdzić należy, że sprzedaż prac (wyrobów wytwarzanych przez uczestników B) w ramach ich terapii nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym wskazać należy, że sprzedaż wskazanych wyrobów (prac) nie będzie stanowiła działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
Działalność warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym. Całość środków uzyskanych ze sprzedaży wyrobów zostaje przeznaczona na integrację społeczną uczestników. Z tytułu nabycia materiałów zużytych do wytworzenia prac (wyrobów) do terapii zajęciowej warsztat nie dokonuje odliczenia podatku VAT. Zatem działalność prowadzona przez warsztaty nie spełnia definicji działalności gospodarczej, jaka jest zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.
Podobne stanowisko zostało wyrażone w Interpretacji Indywidualnej o sygn. 0112-KDIL2-1.4012.93.2019.2.SS wydanej 21 maja 2019 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej czy też wcześniej wydanej 25 stycznia 2018 r. interpretacji indywidualnej o sygn. 0114-KDIP1-2.4012.698.2017.2.JŻ.
Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że sprzedaż wyrobów wytworzonych przez podopiecznych Warsztatu w ramach programu rehabilitacyjnego pozostaje poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi sprzedaży opodatkowanej tylko wyłącznie finansowy wkład nabywców w statutowe cele jednostki mający charakter darowizny.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej ustawą:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Natomiast z art. 2 pkt 22 ustawy wynika, że:
Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Według art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Z powołanych przepisów wynika, że dana transakcja będzie podlegała opodatkowaniu wówczas, gdy dany podmiot – dokonując jej – będzie działał w charakterze podatnika, to znaczy, gdy czynność zostanie dokonana w okolicznościach pozwalających na przypisanie jej cech działalności gospodarczej, a zatem jeśli będzie miała ona charakter profesjonalny i ciągły. Posiadanie statusu podatnika VAT nie powoduje automatycznie rozciągnięcia skutków podatkowych na całą sferę aktywności danego podmiotu. Zatem tylko tę działalność, którą można zidentyfikować i zaliczyć do zawodowej płaszczyzny jednostki, należy uznać za rodzącą obowiązki w podatku VAT.
Tym samym należy stwierdzić, że dany podmiot będzie podatnikiem tylko w odniesieniu do czynności podlegających opodatkowaniu, które wykonywał będzie w ramach działalności gospodarczej. Wykonywanie określonych czynności – będących dostawą towarów czy też świadczeniem usług – niemające miejsca w ramach działalności gospodarczej, nie jest działaniem w charakterze podatnika, a w konsekwencji – nie podlega opodatkowaniu.
Z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że zakres opodatkowania podatkiem VAT determinowany jest przez dwa czynniki:
-przedmiotowy – opodatkowaniu podlega wyłącznie dostawa towarów i świadczenie usług oraz
-podmiotowy – dostawa i świadczenie usług muszą być dokonane przez podatnika działającego w takim charakterze.
Istotne jest to, że obie te przesłanki muszą być spełnione łącznie.
Należy zwrócić uwagę, że zarówno na podstawie przepisów krajowych, jak i wspólnotowych, aby dana czynność podlegała VAT, musi być dokonywana przez podatnika tego podatku działającego w tym charakterze (tj. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej). Nie każde więc działanie podatnika będzie czynnością opodatkowaną VAT.
Na podstawie art. 10 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 573 ze zm.):
Do podstawowych form aktywności wspomagającej proces rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zalicza się uczestnictwo tych osób w warsztatach terapii zajęciowej, zwanych dalej „warsztatami”.
Stosownie do art. 10a ust. 1 i 2 ww. ustawy:
1.Warsztat oznacza wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo placówkę stwarzającą osobom niepełnosprawnym niezdolnym do podjęcia pracy możliwość rehabilitacji społecznej i zawodowej w zakresie pozyskania lub przywracania umiejętności niezbędnych do podjęcia zatrudnienia.
2.Realizacja przez warsztat celu, o którym mowa w ust. 1, odbywa się przy zastosowaniu technik terapii zajęciowej, zmierzających do rozwijania:
1)umiejętności wykonywania czynności życia codziennego oraz zaradności osobistej;
2)psychofizycznych sprawności oraz podstawowych i specjalistycznych umiejętności zawodowych, umożliwiających uczestnictwo w szkoleniu zawodowym albo podjęcie pracy.
W myśl art. 10a ust. 3 cyt. ustawy:
Terapię realizuje się na podstawie indywidualnego programu rehabilitacji, w którym określa się:
1)formy rehabilitacji;
2)zakres rehabilitacji;
3)metody i zakres nauki umiejętności, o których mowa w ust. 2;
4)formy współpracy z rodziną lub opiekunami;
5)planowane efekty rehabilitacji;
6)osoby odpowiedzialne za realizację programu rehabilitacji.
Szczegółowe zasady tworzenia, działania i dofinansowywania warsztatu terapii zajęciowej, uregulowane są w rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 25 marca 2004 r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz. U. z 2021 r. poz. 2284).
Zgodnie z § 9 ww. rozporządzenia:
Warsztat działa na podstawie regulaminu organizacyjnego zatwierdzonego przez jednostkę prowadzącą warsztat. Regulamin organizacyjny warsztatu określa w szczególności:
1)prawa i obowiązki uczestnika warsztatu;
2)sposób ustalania wysokości środków finansowych otrzymywanych przez uczestnika warsztatu w ramach treningu ekonomicznego i gospodarowania nimi;
3)organizację pracy i zajęć;
4)sposób dowozu uczestników do warsztatu;
5)obowiązki kierownika warsztatu w zakresie:
a)zapewnienia odpowiednich warunków pracy i organizowanych zajęć,
b)planowania:
-rozkładu zajęć w warsztacie,
-przerw wakacyjnych uczestników warsztatu,
-urlopów pracowników.
W świetle § 10 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warsztatów terapii zajęciowej:
Działalność warsztatu jest działalnością o charakterze niezarobkowym.
Jak stanowi § 10 ust. 2 ww. rozporządzenia:
Dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników.
Powołane wyżej przepisy art. 5, art. 7 i art. 8 ustawy, zawierają podstawowe zasady opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Z przepisów tych wynika przede wszystkim, że opodatkowaniu podlegają dostawa towarów oraz świadczenie usług realizowane na terytorium kraju. Ponadto dostawa towarów bądź świadczenie usług podlegają opodatkowaniu jeżeli mają charakter odpłatny. Tylko pozytywne ustalenia w powyższych aspektach upoważniają do stwierdzenia, że miała miejsce transakcja podlegająca opodatkowaniu.
Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „odpłatności”. W języku potocznym odpłatność oznacza zapłatę, wynagrodzenie w zamian za rzecz (towar) lub zachowanie (usługę). Należy podkreślić, że pojęcie ,,odpłatna dostawa” powinno być rozumiane jako ekonomiczne korzyści dla sprzedającego.
W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego dochodzi do dostawy towarów, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz sprzedawcy. Ponadto, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy dostarczonym towarem a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją dostawy towaru.
Zatem dostawa towarów jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli następuje za wynagrodzeniem oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne. O opodatkowaniu podatkiem VAT czynności dostawy towarów decyduje zatem jej odpłatność.
Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W skład scentralizowanej struktury Gminy (…) dla potrzeb podatku VAT wchodzi kilka jednostek, w tym m.in. A, którego wewnętrzną jednostką organizacyjną jest B. Jednostki te nie są odrębnymi od Gminy podatnikami VAT i wraz z Gminą traktowane są jako jeden podatnik VAT. B, działa na podstawie przepisów ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 573) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 25 marca 2004 r. w sprawie Warsztatów Terapii Zajęciowej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1877), a także na podstawie Regulaminu Organizacyjnego B. W ramach prowadzonego B uczestnicy warsztatu wytwarzają ręczne wyroby głównie dekoracyjne, między innymi stroiki na różne okazje, kartki okolicznościowe, obrazy itp. Wyroby wytworzone przez uczestników oferowane są do nabycia w placówce B przez osoby odwiedzające, a także na kiermaszach, dożynkach i wystawach. Ceny za powyższe produkty są ustalane w wysokości umożliwiającej zwrot wydatków poniesionych na wytworzenie tych produktów. Środki pozyskane w ten sposób są w całości przeznaczone na wycieczki oraz integrację społeczną uczestników warsztatu. Materiały do wytwarzania wyrobów ręcznych przez uczestników kupowane są ze środków PFRON oraz samorządu powiatowego otrzymanych na bieżącą działalność B, natomiast dochód ze sprzedaży produktów i usług wykonanych przez uczestników warsztatu w ramach realizowanego programu terapii przeznacza się, w porozumieniu z uczestnikami warsztatu, na pokrycie wydatków związanych z integracją społeczną uczestników. Uzyskane środki ze sprzedaży rękodzieła nie mogą stanowić źródła finansowania materiałów terapii, czy bieżących kosztów działalności B. Przedmioty wytworzone podczas zajęć warsztatowych są ściśle związane z procesem rehabilitacji osób niepełnosprawnych uczestniczących w warsztacie. Nie są one wytwarzane w celach komercyjnych, posiadają znikomą wartość ekonomiczną. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną (analogicznie jak cegiełki w zamian za darowizny). Wytworzone wyroby stanowią natomiast wartość dodaną prowadzonej terapii zajęciowej, ale nie wartość finansową na zasadach rynkowych, albowiem warsztaty nie prowadzą działalności zarobkowej. Dochody uzyskiwane ze sprzedaży wytworów podopiecznych nie mają charakteru zapłaty, ale przypominają darowiznę – wkład w cele statutowe B.
Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników B (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Mając na uwadze opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do sprzedaży, o której mowa we wniosku, warunek istnienia bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towaru a odpłatnością nie jest spełniony.
W omawianej sprawie, zapłata dokonywana przez nabywcę, nie jest konsekwencją dostawy towaru, tj. prac (produktów) wykonywanych przez uczestników B (osoby niepełnosprawne). Jak bowiem wynika z okoliczności sprawy, przedmioty wytworzone podczas zajęć warsztatowych są ściśle związane z procesem rehabilitacji osób niepełnosprawnych uczestniczących w warsztacie. Nie są one wytwarzane w celach komercyjnych, posiadają znikomą wartość ekonomiczną. Nabywcy tych prac w głównej mierze są zdeterminowani pragnieniem wsparcia osób niepełnosprawnych, a nie uzyskaniem przedmiotów posiadających znaczne walory użytkowe lub estetyczne. Nabywany przez nich towar ma znaczenie drugorzędne, nie ma realnej wartości ekonomicznej, a jedynie wartość sentymentalną lub symboliczną. Wytworzone wyroby stanowią natomiast wartość dodaną prowadzonej terapii zajęciowej, ale nie wartość finansową na zasadach rynkowych, bowiem warsztaty nie prowadzą działalności zarobkowej. Dochody uzyskiwane ze sprzedaży wytworów podopiecznych nie mają charakteru zapłaty, ale przypominają darowiznę – wkład w cele statutowe B.
Stwierdzić zatem należy, iż sprzedaż wytwarzanych przez uczestników B prac, charakteryzujących się obiektywnie znikomą wartością ekonomiczną, nie stanowi odpłatnej dostawy towarów, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W związku z powyższym, sprzedaż produktów wytworzonych przez uczestników B (osoby niepełnosprawne) w ramach realizowanego programu rehabilitacji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).