Temat interpretacji

W takim zakresie w jakim wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw, można przypisać do eksploatacji samochodów w odniesieniu do których przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku z wydatków związanych z ich eksploatacją Spółka będzie miała prawo do odliczenia 100% naliczonego podatku VAT. Natomiast w zakresie w jakim wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw można przypisać do eksploatacji pozostałych samochodów Spółka będzie miała prawo do odliczenia 50% naliczonego podatku VAT

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 17 czerwca 2020 r. (data wpływu 23 czerwca 2020 r.) uzupełnionym pismem z 15 września 2020 r. (data wpływu 17 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw wykorzystywanej do tankowania własnych samochodów ciężarowych i własnych samochodów osobowych jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 czerwca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw wykorzystywanej do tankowania własnych samochodów ciężarowych i własnych samochodów osobowych. Wniosek został uzupełniony pismem z 15 września 2020 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 4 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na podstawie umowy dzierżawi od innego podmiotu stację paliw, przy czym umowa obejmuje budynek, dystrybutory, teren stacji oraz urządzenia.

Za dzierżawę Wnioskodawca płaci czynsz opodatkowany podatkiem VAT według stawki 23%.

Wydatki Wnioskodawcy związane z wykorzystywaniem stacji paliw obejmują m.in.: czynsz, remont budynku, naprawy dystrybutorów, modernizację placu i zbiorników.

Wnioskodawca wykorzystuje stację paliw do tankowania własnych samochodów ciężarowych i własnych samochodów osobowych.

Wnioskodawca odlicza podatek VAT naliczony związany z eksploatacją samochodów ciężarowych w 100%, a związany z eksploatacją samochodów osobowych w 50%.

W uzupełnieniu z 15 września 2020 r. Wnioskodawca wskazał ponadto poniższe okoliczności:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
2. Samochody osobowe wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ale na pisemny wniosek pracownika Wnioskodawca może wyrazić zgodę na wykorzystanie samochodu osobowego do celów prywatnych, jednakże taki wniosek do chwili obecnej nigdy nie wpłynął. Samochody ciężarowe wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy.
3. Samochody osobowe i ciężarowe są wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Na bazie roku 2019 udział sprzedaży zwolnionej w całej sprzedaży to zaledwie 0,3% oraz dotyczy ona wyłącznie refakturowanych usług ubezpieczeniowych i medycznych.
4. W załączeniu Wnioskodawca przekazuje zestawienie samochodów osobowych i ciężarowych posiadanych przez Wnioskodawcę obejmujące ich dopuszczalną masę całkowitą.
   Tabela 1, 2, 3, 4 załącznik PDF
5. Sposób wykorzystywania pojazdów przez Wnioskodawcę w zakresie samochodów osobowych nie wyklucza ich użycia do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, natomiast w zakresie samochodów ciężarowych wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
6. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów, jednakże samochody ciężarowe posiadają tachografy oraz dodatkowo GPS-y.
7. Wnioskodawca nie posiada samochodów osobowych i ciężarowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.
8. Konstrukcja samochodów osobowych umożliwia ich użycie do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą (ich użycie byłoby nieistotne), natomiast konstrukcja samochodów ciężarowych wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
9. Posiadane przez Wnioskodawcę samochody osobowe i ciężarowe nie są używane do celów innych niż działalność gospodarcza, ale samochody osobowe potencjalnie mogą być używane do celów innych niż działalność gospodarcza (do celów osobistych pracowników).
10. Wnioskodawcy w przypadku samochodów osobowych przysługiwało w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, natomiast w przypadku samochodów ciężarowych przysługiwało w całości prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
11. Wnioskodawca wykorzystuje dzierżawioną stację paliw wyłącznie do tankowania własnych samochodów osobowych i ciężarowych.
12. Wnioskodawca w pełnym zakresie wykorzystuje dzierżawioną stację paliw do tankowania samochodów wykorzystywanych wyłącznie do działalności opodatkowanej, gdyż do chwili obecnej żadne samochody nie były oraz nie są wykorzystywane w celach prywatnych.
13. Wnioskodawca prowadzi ewidencję magazynową zakupu i zużycia paliwa dla poszczególnych samochodów. Z załączonego do niniejszego pisma zestawienia samochodów osobowych i ciężarowych posiadanych przez Wnioskodawcę na bazie roku 2019 wynika, że w zakresie samochodów osobowych, dla których odliczane jest 50% VAT to 10 655 litrów, tj. 8% całości zużycia, a w zakresie samochodów ciężarowych, dla których odliczane jest 100% VAT to 128 259 litrów, tj. 92% całości zużycia.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

w zakresie podatku od towarów i usług:
Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw ma prawo do odliczenia w 100% naliczonego podatku VAT?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego:

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej od podatnika.

W art. 86a ust. 2 ustawy o VAT zdefiniowano wydatki związane z pojazdami samochodowymi, które podlegają limitowi określonemu w ust. 1 tego przepisu wskazując na trzy kategorie takich wydatków. Po pierwsze, są to wydatki na nabycie, import lub wytworzenie pojazdów samochodowych oraz na nabycie lub import części składowych.

Po drugie, ograniczenia w kwocie podatku naliczonego dotyczą także wydatków na używanie określonych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Po trzecie wreszcie, ograniczenia w kwocie podatku naliczonego dotyczą nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu wykorzystywanego do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Należy zaznaczyć, że przypadek ten dotyczy podatku od tych wydatków, które łączą się ściśle z użytkowaniem samochodu jako środka transportu lub są następstwem takiego użytkowania. Oznacza to, że limit wynikający z treści powyższego przepisu obejmuje wydatki ściśle związane z użytkowaniem pojazdów samochodowych, a nie wszelkie wydatków pośrednio tylko związanych z ich wykorzystywaniem przez podatnika.

W związku z tym, że wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw nie są związane z eksploatacją i używaniem pojazdów samochodowych Wnioskodawca ma prawo do odliczenia w 100% naliczonego podatku VAT związanego z tymi wydatkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. wykorzystywania nabytych towarów i usług do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy, w tym braku statusu podatnika VAT czynnego.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Jednocześnie w art. 86a ustawy, ustawodawca zawarł regulacje dotyczące kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
2. należnego z tytułu:
   
   1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Jednocześnie, w myśl art. 86a ust. 3 ustawy przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Jak stanowi art. 86 ust. 4 ustawy pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Art. 86a ust. 5 ustawy stanowi, że warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

1. przeznaczonych wyłącznie do:
   
   1. odprzedaży,
   2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
   3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
   • jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
2. w odniesieniu do których:
   
   1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
   2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 9 ustawy do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
3. pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   
   1. agregat elektryczny/spawalniczy,
   2. do prac wiertniczych,
   3. koparka, koparko-spycharka,
   4. ładowarka,
   5. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   6. żuraw samochodowy
   • jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

Według definicji zawartej w art. 2 pkt 34 ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych - rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia w 100% naliczonego podatku VAT w przypadku wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw w kontekście wskazanego jako przepis prawa podatkowego będący przedmiotem wniosku art. 86a ust. 1 i 2 ustawy o VAT, a więc jako wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

W pierwszej kolejności należy zatem zwrócić uwagę, na to że definicja pojazdów samochodowych sformułowana potrzeby ustawy o VAT nie obejmuje wszystkich pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 110 z późn. zm.), lecz jedynie te, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony.

Wobec powyższego osobno należy potraktować te pojazdy Wnioskodawcy, których dopuszczalna masa całkowita jest mniejsza niż 3,5 tony (niezależnie od tego czy określane są przez niego jako samochody osobowe czy samochody ciężarowe) a osobno pozostałe samochody ciężarowe.

Względem pierwszej ze wskazanych wyżej kategorii należy rozpatrywać zastosowanie art. 86a ustawy odnoszące się do pojazdów samochodowych w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Do pozostałych samochodów zastosowanie będą miały zasady ogólne dotyczące prawa do odliczenia wynikające z art. 86 ustawy.

Następnie należy ocenić, czy wydatki związane z wykorzystywaniem stacji paliw obejmujące m.in.: czynsz, remont budynku, naprawy dystrybutorów, modernizację placu i zbiorników stanowią wydatki związane z pojazdami samochodowymi, o których mowa w art. 86a ustawy.

Zgodnie z przywołanymi przepisami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu ustawy o VAT) przeznaczonymi do użytku mieszanego.

Powołane przepisy art. 86a ustawy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych, związanych z używaniem konkretnych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku mieszanego, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że powołany wyżej art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy wymienia jedynie przykładowe wydatki związane z użytkowaniem samochodów, które podlegają rozliczeniu z zastosowaniem przepisu art. 86a ust. 1. Jednak w związku z wykorzystywaniem w prowadzonej działalności gospodarczej samochodów, o których mowa w art. 86a ust. 1 ustawy, ponoszony jest szereg innych wydatków, bez których użytkowanie takich pojazdów byłoby niemożliwe, a wydatki te bezsprzecznie służą samochodom wykorzystywanym także prywatnie.

Wprawdzie w art. 86a ust. 2 ustawy nie są wymienione wydatki ponoszone na dzierżawę, remont budynku, naprawy dystrybutorów, modernizację placu i zbiorników stacji paliw wykorzystywanej do tankowania własnych samochodów ciężarowych i własnych samochodów osobowych, ale ustawodawca wskazuje na inne towary i usługi związane z eksploatacją lub używaniem samochodów. W związku z tym, nie ma podstaw aby przyjąć, że wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw nie należą do kategorii wydatków wymienionych w ww. artykule.

Zatem, katalog wydatków związanych z użytkowaniem samochodów określony w tym przepisie (art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy) może obejmować również wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw. Regulacja ta zawiera w swej treści otwarty katalog kosztów dotyczących użytkowania samochodów, a przedstawione w ww. przepisie wydatki nie wyczerpują wszystkich kosztów, które powstają w związku z użytkowaniem posiadanych samochodów.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca na podstawie umowy dzierżawi od innego podmiotu stację paliw, którą wykorzystuje do tankowania własnych samochodów ciężarowych i samochodów osobowych. Spółka posiada zarówno samochody przy eksploatacji których dokonuje odliczenia podatku w pełnej wysokości jak i też samochody w odniesieniu do których jest uprawniona do odliczenie 50% podatku naliczonego, związanego z ich eksploatacją. Zgodnie z opisem stanu faktycznego Wnioskodawca prowadzi ewidencję magazynową zakupu i użycia paliwa dla poszczególnych samochodów. W roku 2019 na samochody osobowe przypadało 10 655 litrów, tj. 8% całości zużycia, a na samochody ciężarowe 128 259 litrów, tj. 92% całości zużycia.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w odniesieniu do wydatków związanych z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją dzierżawionej stacji paliw należy wziąć pod uwagę odpowiednie udziały wydatków związanych z samochodami w stosunku do których przysługuje odliczenie w ograniczonej 50% wysokości oraz wydatków związanych z samochodami ciężarowymi w stosunku do których przysługuje pełne 100% prawo do odliczenia w okresie rozliczeniowym w którym następuje odliczenie podatku naliczonego od tych wydatków.

Mianowicie, w takim zakresie w jakim wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw, można przypisać do eksploatacji samochodów w odniesieniu do których przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku z wydatków związanych z ich eksploatacją - Spółka będzie miała prawo do odliczenie 100% naliczonego podatku VAT. Natomiast w zakresie w jakim wydatki związane z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw, można przypisać do eksploatacji pozostałych samochodów - Spółka będzie miała prawo do odliczenie 50% naliczonego podatku VAT.

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym ma prawo do odliczenia w 100% naliczonego podatku VAT związanego z wydatkami związanymi z bieżącym utrzymaniem oraz remontami i modernizacją stacji paliw.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Jednocześnie Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r.. poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § la ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej