Temat interpretacji

braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki i braku obowiązku udokumentowania tej transakcji fakturą oraz braku wnioskowania do urzędu skarbowego o przywrócenie Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego i rozliczania podatku VAT z tytułu dzierżawy działek

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2020 r. (data wpływu 14 sierpnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr x oraz braku obowiązku udokumentowania tej transakcji fakturą jest nieprawidłowe;
• braku wnioskowania do urzędu skarbowego o przywrócenie Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego i rozliczania podatku VAT z tytułu dzierżawy działek nr x i nr jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek, o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania dostawy działek nr i nr x oraz braku obowiązku rejestracji dla potrzeb podatku VAT z tytułu świadczonych usług dzierżawy tych działek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działki wraz z budynkiem mieszkalnym (dom), który zamieszkiwał oraz wynajmował (najem prywatny) - działka nr x o powierzchni 0,35 ha. Przedmiotową działkę wraz z domem Wnioskodawca nabył wraz z żoną częściowo w formie spadku, a częściowo w drodze kupna - Akt Notarialny w 1991 r. Następnie przez okres 4 lat Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkiwał tę nieruchomość. Rodzina była tam również zameldowani. W 1994 r. Wnioskodawca wraz z rodziną się wyprowadził, zmieniając miejsce zamieszkania.

Do 2001 r. dom stał pusty.

Następnie w 2001 r. Wnioskodawca wydzierżawił nieruchomość, zawierając umowę najmu z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą (apteka).

Przedmiotowy najem był najmem prywatnym, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6. updof. Z dniem 8 marca 2010 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usług dostarczania wody, oczyszczania ulic, jednocześnie dokonując rejestracji VAT stał się podatnikiem VAT czynnym. W momencie kiedy Wnioskodawca został podatnikiem VAT czynnym, dokonując rozliczeń umowy najmu prywatnego zaczął wystawiać faktury wraz z podatkiem VAT, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przed tym okresem były to rachunki uproszczone, bez podatku VAT. Wynajmowana nieruchomość nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, nie była ujęta w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Od przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nigdy nie dokonywał odliczenia podatku VAT. Opodatkowanie prywatnego najmu wynikało wyłącznie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z dniem 31 grudnia 2014 r. nastąpiło rozwiązanie umowy najmu. Od momentu rozwiązania tej umowy budynek stał pusty, Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów które zwiększyły by jego wartość. Czynności jakie były przez Wnioskodawcę podejmowane na tej nieruchomości mieściły się w zakresie bieżącego utrzymania tj.: koszenia trawy, wietrzenia budynku.

W najbliższym Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz osoby prawnej (dalej zwanym kupującym). Z uwagi na śmierć żony, Wnioskodawca jest na chwilę obecną właścicielem tej nieruchomości w 1/2 części. Pozostała połowa, zgodnie z aktem notarialnym - protokołem dziedziczenia należy do dwóch pełnoletnich córek Wnioskodawcy. Wnioskodawca wraz z córkami razem dokonuje sprzedaży na rzecz osoby prawnej.

Wnioskodawca jestem podatnikiem, który został wykreślony z rejestru podatników VAT z dniem 14 lipca 2017 r. na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy. Zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonał 1 stycznia 2015 r. Obydwie córki Wnioskodawcy nie są podatnikami podatku od towarów i usług.

W drodze dalszych rozmów z tym samym podmiotem kupującym Wnioskodawca zdecydował się również na sprzedaż drugiej działki - gruntu rolnego o powierzchni 0,30 ha, nr działki

Działka ta została nabyta przez Wnioskodawcę Aktem Notarialnym w 2012 r. Działka ta nigdy nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie była ujęta w ewidencji środków trwałych. Kwota wynikająca z aktu notarialnego nie była objęta podatkiem od towarów i usług. Przedmiotową działkę Wnioskodawca zakupił od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Zakupiona działka nie została nabyta, ani też nie była wykorzystana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ponosił na niej żadnych nakładów w celu jej dalszej odsprzedaży. Działka została nabyta wyłącznie na cele własne. Zakupu przedmiotowej działki Wnioskodawca dokonał z uwagi na fakt, iż mieści się ona w niedalekim sąsiedztwie miejsca zamieszkania. Przedmiotowa nieruchomość nie była oddawana w najem, dzierżawę ani też użyczenie. Kupujący w celu posiadania możliwości występowania o stosowne zezwolenia (między innymi pozwolenia na budowę, na wycinkę drzew) zawarł ze Wnioskodawcą i Jego córkami umowę dzierżawy. Na podstawie tej umowy podmiot gospodarczy będzie dokonywał płatności miesięcznej dzierżawy działki nr x o powierzchni 0,35 ha (50 zł/miesiąc łącznie na Wnioskodawcę i na córki) do czasu zawarcia umowy kupna sprzedaży, tj. okres około1 roku.

Na drugą działkę - nr ., kupujący również zawarł umowę dzierżawy tylko z Wnioskodawcą, gdyż jest jedynym właścicielem tej działki. Wartość miesięcznej dzierżawy wynosi 50 zł. Dzierżawa trwać będzie do czasu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, około 1 rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wartość sprzedaży przedmiotowej nieruchomości zabudowanej - mieszczącej się na działce nr x o powierzchni 0,35 ha należy opodatkować podatkiem od towarów i usług w części należącej do Wnioskodawcy (1/2 części) i czy Wnioskodawca powinien wystawić fakturę VAT ?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad.1

Z uwagi na fakt, iż działka nr x o powierzchni 0,35 ha i wraz z nią budynek nie były ujęte w księgach rachunkowych prowadzonej działalności gospodarczej oraz zakres działalności nie był związany z gruntem oraz tym budynkiem nie należy sprzedaży tej działki wraz z budynkiem opodatkowywać podatkiem od towarów i usług. Nie należy w tej sytuacji wystawiać faktury VAT.

Ad. 2

Dzierżawy działki nr x o powierzchni 0,35 ha nie należy opodatkowywać podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, iż czynność ta nie mieści się w zakresie art. 15 ust. 2. ustawy o podatku od towarów i usług. Czynności tej nie należy traktować w sposób ciągły. Dzierżawa jest okresowa do momentu dopełnienia spraw formalnych przez kupującego. W związku z tym nie należy wnioskować do Urzędu Skarbowego o przywrócenie jako podatnika VAT czynnego i nie należy rozliczać podatku VAT (wystawiać faktury VAT) co miesiąc.

Ad. 3

Dzierżawy działki nr nie należy opodatkowywać podatkiem od towarów i usług z uwagi na to, iż czynność ta nie mieści się w zakresie art. 15 ust. 2. ustawy o podatku od towarów i usług. Czynności tej nie należy traktować w sposób ciągły. Dzierżawa jest okresowa do momentu dopełnienia spraw formalnych przez kupującego. W związku z tym nie należy wnioskować do Urzędu Skarbowego o przywrócenie jako podatnika VAT czynnego i nie należy rozliczać podatku VAT (wystawiać faktury VAT) co miesiąc.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr x oraz braku wnioskowania do urzędu skarbowego o przywrócenie Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego i rozliczania podatku VAT z tytułu dzierżawy działek nr x i nr jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

W świetle art. 196 § 1 ww. Kodeksu współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości. Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów (gruntów) mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. W konsekwencji, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości.

Należy więc stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału. Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ().

Z treści przywołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy. Przy czym muszą być spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz świadczącego usługę, oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ww. ustawy bądź art. 8 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe przepisy pozwalają stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne więc dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działki zabudowanej budynkiem mieszkalnym (dom) - działka nr x o powierzchni 0,35 ha.

Przedmiotową działkę wraz z domem Wnioskodawca nabył wraz z żoną częściowo w formie spadku a częściowo w drodze kupna - Akt Notarialny w 1991 r. Następnie przez okres 4 lat Wnioskodawca wraz z rodziną zamieszkiwał tę nieruchomość. Rodzina była tam również zameldowani. W 1994 r. Wnioskodawca wraz z rodziną się wyprowadził zmieniając miejsce zamieszkania. Do 2001 r. dom stał pusty. Następnie w 2001 r. Wnioskodawca wydzierżawił nieruchomość, zawierając umowę najmu z podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą (apteka). Przedmiotowy najem był najmem prywatnym. Z dniem 8 marca 2010 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej związanej ze świadczeniem usług dostarczania wody, oczyszczania ulic, jednocześnie dokonując rejestracji VAT stał się podatnikiem VAT czynny. W momencie kiedy Wnioskodawca został podatnikiem VAT czynnym, dokonując rozliczeń umowy najmu prywatnego zaczął wystawiać faktury wraz z podatkiem VAT. Wynajmowana nieruchomość nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, nie była ujęta w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Od przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca nigdy nie dokonywał odliczenia podatku VAT.

Z dniem 31 grudnia 2014 r. nastąpiło rozwiązanie umowy najmu. Od momentu rozwiązania tej umowy budynek stał pusty, Wnioskodawca nie ponosił żadnych nakładów które zwiększyły by jego wartość. Czynności jakie były przez Wnioskodawcę podejmowane na tej nieruchomości mieściły się w zakresie bieżącego utrzymania tj.: koszenia trawy, wietrzenie budynku.

W najbliższym Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz osoby prawnej (dalej zwanym kupującym). Z uwagi na śmierć żony Wnioskodawca jest na chwilę obecną właścicielem tej nieruchomości w 1/2 części. Pozostała połowa, zgodnie z aktem notarialnym - protokołem dziedziczenia należy do dwóch pełnoletnich córek Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jestem podatnikiem, który został wykreślony z rejestru podatników VAT z dniem 14 lipca 2017 r. na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy. Zawieszenia działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonał 1 stycznia 2015 r.

W najbliższym Wnioskodawca chce dokonać sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz osoby prawnej (dalej zwanym kupującym). Z uwagi na śmierć żony Wnioskodawca jest na chwilę obecną właścicielem tej nieruchomości w 1/2 części. Wnioskodawca zawarł z kupującym umowę dzierżawy działki nr x. Podmiot gospodarczy (kupujący) będzie dokonywał płatności miesięcznej dzierżawy działki nr x (50 zł/miesiąc łącznie na Wnioskodawcę i na córki) do czasu zawarcia umowy kupna sprzedaży, tj. okres około1 roku.

W drodze dalszych rozmów z tym samym podmiotem kupującym Wnioskodawca zdecydował się również na sprzedaż drugiej działki - gruntu rolnego o powierzchni 0,30 ha, nr działki . Wnioskodawca zawarł z kupującym umowę dzierżawy działki nr ... Wartość miesięcznej dzierżawy wynosi 50 zł. Dzierżawa trwać będzie do czasu zawarcia ostatecznej umowy sprzedaży, około 1 rok.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy sprzedaż zabudowanej działki nr x należy opodatkować podatkiem od towarów i usług.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnik tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Jak wyjaśniono wyżej odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie majątku prywatnego nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych.

Majątek prywatny to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Jednocześnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ugruntowało się stanowisko, że czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financiën uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy.

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 659 § 1 i § 2 wyżej powołanego Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Natomiast w myśl art. 693 § 1 i § 2 ww. Kodeksu cywilnego, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju. Może być również oznaczony w ułamkowej części pożytków.

Zatem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług zarówno umowa najmu jak i umowa dzierżawy wypełniają definicje świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż w wyniku zawartej umowy powstaje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia działalność gospodarcza do którego odwołuje się art. 15 ust. 2 ustawy, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing itp.).

Umowa najmu jest więc umową, na podstawie której wynajmujący zobowiązuje się oddać przedmiot najmu do używania najemcy, na czas oznaczony lub nieoznaczony, w zamian za wynagrodzenie w postaci czynszu płaconego przez najemcę.

Dzierżawa jest z kolei umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę treść złożonego wniosku w kontekście wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, że sprzedaży przez Wnioskodawcę zabudowanej działki nr x (udziału) nie można uznać za zbycie majątku prywatnego, a zatem za czynność, która nie podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Przedmiotowa nieruchomość była w latach 2001-2014 przedmiotem umowy najmu, a obecnie jest przedmiotem umowy dzierżawy. W świetle powyższego stwierdzić należy, że podejmowane przez Wnioskodawcę działania (umowa najmu, umowa dzierżawy) wyczerpują znamiona działalność gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem Wnioskodawca z tytułu sprzedaży zabudowanej działki na x (udziału) działać będzie w charakterze podatnika podatku od towarów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1 pkt 1 tej ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż - 6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 146aa ust. 1a ww. ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

Zgodnie art. 146aa ust. 2, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

W świetle art. 146aa ust. 3 w przypadku wystąpienia przesłanek, o których mowa w ust. 1a, termin, o którym mowa w ust. 2, przedłuża się do dnia 31 października roku następującego po roku, w którym są spełnione warunki, o których mowa w ust. 1a.

Przy czym, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 14 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W tym miejscu należy nadmienić, że w przypadku nieruchomości zabudowanych niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

Według art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działki nr x (udziału) zabudowanej budynkiem mieszkalnym korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a momentem sprzedaży upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca do 1994 r. mieszkał w budynku posadowionym na działce nr x, był on również w latach 2001-2014 przedmiotem umowy najmu. Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że nie ponosił żadnych nakładów które zwiększyłyby jego wartość.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosowanie do zapisu art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Biorąc pod uwagę treść obowiązujących przepisów oraz okoliczność, że sprzedaż przez Wnioskodawcę działki nr x (udziału) korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia faktury dokumentującej transakcję sprzedaży przedmiotowej działki. Wnioskodawca, na żądanie kupującego, będzie miał obowiązek wystawić fakturę dokumentująca sprzedaż zabudowanej działki nr x, w terminie przewidzianym w art. 106b ust. 3 ustawy.

W świetle powyższych okoliczności nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że sprzedaż działki nr x nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w konsekwencji czego Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT, gdyż przedmiotowa działka nie była ujęta w księgach rachunkowych prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a zakres działalności nie był związany z gruntem. Jak wyjaśniono wyżej sprzedaż działki będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu (czynność opodatkowana), jednak na podstawie art. 43 ust.1 pkt 10 ustawy będzie korzystać ze zwolnienia od podatku.

Fakt, że Wnioskodawca prowadził działalność w innym zakresie i nie ujął działki nr x w księgach rachunkowych pozostaje bez wpływu na uznanie, że Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, z tytułu sprzedaży przedmiotowej działki, wykorzystywanej w celach zarobkowych (umowa najmu, umowa dzierżawy).

Jak wskazano powyżej sprzedaż gruntu (udziału w gruncie) wypełnia dyspozycję art. 7 ust. 1 ustawy i stanowi na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż działki nr x, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ale korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Właśnie z uwagi na to, że sprzedaż działki nr x korzystać będzie ze zwolnienia od podatku Wnioskodawca, na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, nie ma obowiązku udokumentowania tej transakcji fakturą, chyba, że taki obowiązek udokumentowania sprzedaży fakturą zgłosi kupujący.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 uznać należy je za nieprawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwość, czy w związku z dzierżawą działki nr x1 oraz w związku z dzierżawą działki nr powinien wnioskować do Urzędu Skarbowego o przywrócenie jako podatnika VAT czynnego i rozliczać podatek VAT, co miesiąc wystawiać faktury VAT.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Naczelnik urzędu skarbowego po weryfikacji danych podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym rejestruje podatnika jako podatnika VAT czynnego, a w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako podatnika VAT zwolnionego, i na wniosek podatnika potwierdza to zarejestrowanie - art. 96 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 96 ust. 5 ustawy, jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni - do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

1. przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2, 2a i 4-41 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;
2. przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;
3. przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia, z zastrzeżeniem pkt 4;
4. przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9, od pierwszej wykonanej czynności.

Jak wcześniej wskazano z treści art. 106b ust. 2 ustawy wynika, że podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 l ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
4. (uchylony)

Podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności - przed dniem wykonania tej czynności - art. 113 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

W myśl art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Stosownie do zapisu art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 art. 113 ust. 11 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust.11a ustawy, przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5.

W myśl art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (CN 2716 00 00),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu,
   6. następujących towarów, w związku z zawarciem umowy w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie:
      • preparatów kosmetycznych i toaletowych (PKWiU 20.42.1),
      • komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych (PKWiU 26),
      • urządzeń elektrycznych i nieelektrycznego sprzętu gospodarstwa domowego (PKWiU 27),
      • maszyn i urządzeń, gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 28),
   7. hurtowych i detalicznych części do:
      • pojazdów samochodowych (PKWiU 45.3),
      • motocykli (PKWiU 45.4);
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie,
   4. ściągania długów, w tym factoringu;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca od 2010 r. zarejestrował się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. W 2015 r. zawiesił prowadzoną działalność gospodarczą. W 2017 r. został wykreślony z rejestru podatników na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 1 ustawy, który stanowi, że wykreśleniu z urzędu z rejestru jako podatnik VAT podlega także podatnik, który zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na okres co najmniej 6 kolejnych miesięcy. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy działki nr , z tytułu której dzierżawca będzie uiszczał na rzecz Wnioskodawcy kwotę 50 zł miesięcznie oraz umowę dzierżawy zabudowanej działki nr x (udziału), z tytułu której dzierżawca będzie uiszczał na rzecz Wnioskodawcy i jego córek kwotę 50 zł miesięcznie.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że co do zasady, podatnicy podatku od towarów i usług mogą korzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ustawy, pod warunkiem, że w poprzednim roku podatkowym wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł, a także jeżeli przewidywana wartość sprzedaży w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej nie przekroczy w trakcie roku podatkowego kwoty 200.000 zł. Prawo podatnika do korzystania ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług ograniczone jest poprzez wyżej powołaną regulację art. 113 ust. 13 ustawy.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy wskazują, że otrzymywane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu zawartych umów dzierżawy wskazanych we wniosku działek nie przekroczy w trakcie roku podatkowego kwoty 200.000 zł. Z treści wniosku nie wynika, że Wnioskodawca dokonuje innych czynności podlegających opodatkowaniu, nie dokonuje sprzedaży towarów ani nie świadczy żadnych innych usług.

W sytuacji, gdy w bieżącym roku podatkowym u Wnioskodawcy nie wystąpi żadna inna sprzedaż towarów i usług, z tytułu których przewidywana wartość sprzedaży łącznie z wynagrodzeniem ze świadczenia usług dzierżawy działek nr x i nie przekroczyłaby w proporcji do okresu prowadzonej działalności, kwoty 200.000 zł i Wnioskodawca nie dokona czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 w zw. z ust. 9 ustawy. W konsekwencji, na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy, Wnioskodawca może wystąpić do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o zarejestrowanie dla potrzeb podatku od towarów i usług, ale obowiązku takiego nie ma. Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku wystawiania faktur z tytułu dzierżawy wskazanych we wniosku działek.

Uwzględniając powyższe, co do zasady zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że nie będzie zobowiązany do zarejestrowania się w urzędzie skarbowym jako podatnik VAT, a tym samym nie będzie zobowiązany do rozliczania podatku od towarów i usług i wystawiania faktur, ale nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że brak tych obowiązków wynika z faktu, że umowy dzierżawy nie należy traktować w sposób ciągły, gdyż jest to umowa okresowa zawarta do momentu dopełnienia spraw formalnych przez kupującego, że czynność ta nie mieści się w zakresie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wskazano wyżej umowa dzierżawy stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy. W wyniku zawartej umowy dzierżawy Wnioskodawca wykorzystuje majątek prywatny do celów zarobkowych, co w kontekście tez wynikających z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz treści art. 15 ust. 2 ustawy stanowi na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług działalność gospodarczą.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 i 3 uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawca, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków podatkowych dla córek Wnioskodawcy.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży działki nr oraz braku obowiązku udokumentowania tej transakcji fakturą (pytanie oznaczone we wniosku jako pytanie nr 2 wydane zostanie odrębne rozstrzygniecie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w () dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej