Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 Ustawy VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W art. 15 ust. 1 Ustawy VAT została zawarta definicja podatnika podatku VAT, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast działalność gospodarcza została zdefiniowana w art. 15 ust. 2 Ustawy VAT jako: działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że aby sprzedaż podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, powinna być dokonana przez podatnika VAT w wykonaniu przez niego działalności gospodarczej.

Przyjmuje się, że dany podmiot wykonuje czynności w ramach działalności gospodarczej, jeżeli wykonuje je w ramach profesjonalnej działalności. Pod pojęciem profesjonalnej działalności należy rozumieć działalność wykonywaną w sposób ciągły, zarobkowy oraz zorganizowany.

Przykładowo wskazać można, że sprzedaż nieruchomości przez osobę fizyczną należącej do majątku prywatnego nie będzie co do zasady czynnością opodatkowaną, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. W przypadku natomiast, gdy osoba fizyczna podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując w tę działalność środki typowe dla handlowców lub usługodawców, można uznać, że osoba taka prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu Ustawy VAT. Jednak każdorazowo od okoliczności sprawy zależy, czy faktycznie występuje zarząd majątkiem prywatnym, czy sprzedaż w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej jako: kc") przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Natomiast przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz (art. 693 § 1 kc).

Wynajmujący w wykonaniu umowy najmu zobowiązuje się zatem do oddania rzeczy do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, natomiast wydzierżawiający zobowiązuje się do oddania rzeczy do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony. Odpłatnością ponoszoną przez najemcę lub dzierżawcę jest ustalona w umowie najmu lub dzierżawy kwota czynszu. Umówiony między stronami czynsz jest zatem w ww. przypadkach wynagrodzeniem za możliwość używania cudzej rzeczy (oraz w przypadku dzierżawy również możliwość pobierania pożytków), w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu należącego do wynajmującego przez najemcę. Najem i dzierżawa są zatem umowami konsensualnymi, zobowiązującymi, odpłatnymi i wzajemnymi.

W związku z powyższym, oddanie rzeczy w najem lub dzierżawę stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 Ustawy VAT i podlega w związku z tym opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli wykonywane jest w ramach profesjonalnej działalności.

Jak zostało już wspomniane, podatnikami podatku VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (art. 15 ust. 1 Ustawy VAT).

W przepisach Ustawy VAT małżonkowie wspólnie nie zostali zatem wymienieni jako odrębna kategoria podatnika VAT. Tym samym na gruncie przepisów VAT nie ma przeszkód, aby osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą we własnym imieniu pozostawały w związku małżeńskim i w ustroju wspólności majątkowej. Jednocześnie w przepisach Ustawy VAT nie zostały zawarte regulacje wykonywania czynności związanych ze składnikami majątkowymi wchodzącymi w skład majątku wspólnego objętego małżeńską wspólnością majątkową.

Zasady funkcjonowania majątku objętego małżeńską wspólnością majątkową zostały zawarte w przepisach ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (dalej jako: kro). W świetle art. 31 § 1 kro, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zgodnie z treścią art. 36 § 1 oraz § 2 kro, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W związku z powyższym, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej). Jednocześnie oboje małżonkowie są uprawnieni do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, w ramach którego każdy z małżonków ma prawo do wykonywania czynności dotyczących przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego.

Jeżeli zatem każdy z małżonków uprawniony jest do wykonywania czynności prawnych, których przedmiotem są przedmioty wchodzące w skład majątku wspólnego, to w takiej sytuacji przyjąć należy, że podatnikiem podatku VAT będzie ten z małżonków, który wykonuje daną czynność samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek (z zastrzeżeniem, że skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka). Takie podejście spójne jest z treścią art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, z którego wynika, że podatnikiem VAT jest taki podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą samodzielnie, bez względu na jej cel lub rezultat.

Zatem w przypadku gdy tylko jeden z małżonków jest stroną czynności prawnej, której przedmiotem jest przedmiot wchodzący w skład majątku wspólnego, to przyjąć należy, że wyłącznie ten małżonek jest podatnikiem VAT. Natomiast w sytuacji gdy stroną czynności prawnej dotyczącej składnika majątku objętego wspólnością majątkową są oboje małżonkowie, to, zdaniem Wnioskodawczyni, każdy z małżonków osobno posiada status podatnika VAT. Każdy bowiem z nich wykonuje w takim przypadku działalność gospodarczą samodzielnie i na własny rachunek. Na gruncie Ustawy VAT nie ma zatem podstaw, aby traktować małżeństwo jako jeden podmiot podlegający jednemu obowiązkowi podatkowemu.

Takie stanowisko prezentują również organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych.

Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 24 października 2017 r. znak 0114-KDIP1-3.4012.286.2017.1.MK uznał, że Wobec tego podmiot świadczący usługę dzierżawy będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy dzierżawę tą będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem dzierżawy jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 20 marca 2018 r. znak 0112-KDIL2-1.4012.73.2018.2.MC. Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, dotyczących stosunków majątkowych między małżonkami, nic nie uprawnia do wniosku, że wykonywanie czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług przez jednego z małżonków (sprzedaż towarów, odpłatne świadczenie usług, import itp.) czyni podatnikiem tego podatku również drugiego małżonka, gdy czynności te dotyczą składników ich majątku wspólnego, a przychód uzyskany z wykonywania tych czynności stanowi ich majątek dorobkowy.

Skoro każdy z małżonków jest uprawniony do samodzielnego zarządzania majątkiem wspólnym, to może on samodzielnie, we własnym imieniu i na własny rachunek dokonywać czynności prawnych będących wykonywaniem tego zarządu, jakkolwiek skuteczność czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga akceptacji drugiego małżonka.

Jak już wyżej stwierdzono, ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa. W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Potwierdza to także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 stycznia 2013 r., sygn. akt I FSK 143/12, w którym NSA podkreślił, że regulacje ustawy o VAT nie wymieniają małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Dla określenia zakresu podmiotowego opodatkowania podatkiem VAT czynności dokonanej formalnie przez współmałżonków istotne jest zatem ustalenie, kto faktycznie dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, działając przy tym w charakterze wskazanym w art. 15 ust. 2 ustawy".

Wnioskodawczyni planuje (zdarzenie przyszłe) oddać w najem/dzierżawę Nieruchomości, które wchodzą w skład małżeńskiego majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża. Tylko Wnioskodawczyni będzie stroną umowy najmu lub dzierżawy jako wynajmujący/wydzierżawiający. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawczyni, w takim przypadku tylko Wnioskodawczymi będzie podatnikiem podatku VAT, jej małżonek z tytułu umowy najmu/dzierżawy Nieruchomości nie stanie się podatnikiem VAT. W związku z tym tylko Wnioskodawczyni będzie zobowiązana zarejestrować się jako czynny podatnik VAT, wystawiać faktury na całą kwotę najmu/dzierżawy wynikającą z przyszłej umowy i rozliczać VAT od całości obrotu z tytułu najmu/dzierżawy. Małżonek Wnioskodawczyni nie będzie musiał rejestrować się jako podatnik VAT z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ().

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni oraz jej mąż są obecnie na zasadach wspólności majątkowej małżeńskiej właścicielami nieruchomości gruntowych zabudowanych - w tym budynek gospodarczy o powierzchni użytkowej () w miejscowości (). Nieruchomości wchodzą w skład majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża. W księgach wieczystych prowadzonych dla Nieruchomości jako właściciele są wpisani Wnioskodawczyni, jak i jej mąż.

Wnioskodawczyni wraz z mężem rozważają zawarcie umowy dzierżawy lub najmu na części Nieruchomości - ok. () - tereny przeznaczone w planie zagospodarowania przestrzennego jako tereny przeznaczone pod zabudowę przemysłowo-magazynową na rzecz firmy prowadzącej działalność gospodarczą. Na dzień złożenia wniosku nie jest znana konkretna firma, która będzie wynajmowała/dzierżawiła Nieruchomości. Prawdopodobnie będzie to podatnik VAT czynny. Wnioskodawczyni zastanawia się także nad wynajęciem ww. budynku gospodarczego. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi gospodarstwo rolne zwolnione z podatku VAT - rolnik ryczałtowy.

Umowę najmu/dzierżawy Nieruchomości Wnioskodawczyni zamierza podpisać sama, jako jedyny wynajmujący/wydzierżawiający. Celem zawarcia Umowy będzie m.in. umożliwienie prowadzenia na Nieruchomościach działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie prowadzi obecnie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 Ustawy VAT samodzielnej, bez względu na jej cel lub rezultat, a więc nie wykonuje opodatkowanej podatkiem VAT sprzedaży towarów i usług. Wynajmująca nie jest obecnie zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawczyni zakłada, że wartość dokonywanej sprzedaży w roku 2020 r. z tytułu najmu/dzierżawy Nieruchomości przekroczy kwotę uprawniającą ją do zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 113 ustawy VAT.

Wnioskodawczyni nie prowadzi również indywidualnej działalności gospodarczej i nie jest wpisana do CEIDG. Nie zamierza także otwierać takiej działalności w najbliższej przyszłości.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni ma wątpliwości, czy w związku z wynajęciem/wydzierżawieniem Nieruchomości (umowa ma być podpisana tylko przez Wnioskodawczynię podatnikiem VAT z tego tytułu będzie wyłącznie Wnioskodawczyni czy również mąż oraz czy tylko Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zarejestrowania się jako czynny podatnik VAT i rozliczania podatku zgodnie z przepisami - składania deklaracji i JPK przed wystawieniem pierwszej faktury za najem/dzierżawę, czy również mąż jest do tego zobowiązany.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Art. 693 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny stanowi, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z powyższych przepisów wynika, że umowa najmu/dzierżawy jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego polegającego na oddaniu rzeczy do używania/pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. A zatem, umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i pobierania pożytków, w związku z czym stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie przedmiotu najmu/dzierżawy przez najemcę/dzierżawcę.

Zatem najem/dzierżawa stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2019 r., poz. 2086), zwany dalej Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z treścią art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny.

Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W myśl art. 36 § 3 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, przedmiotami majątkowymi służącymi małżonkowi do wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności zarobkowej małżonek ten zarządza samodzielnie. W razie przemijającej przeszkody drugi małżonek może dokonywać niezbędnych bieżących czynności.

W konsekwencji ww. przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec tego podmiot świadczący usługę najmu/dzierżawy będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem/dzierżawę będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu/dzierżawy jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu/dzierżawy we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej).

Zatem w sytuacji gdy wynajmowana/dzierżawiona nieruchomość jest własnością obojga małżonków, podatnikiem będzie ten, który faktycznie dokonuje czynności związanych z najmem/dzierżawą, np. zawarł umowę, otrzymuje czynsz.

W okolicznościach niniejszej sprawy umowa najmu/dzierżawy będzie zawarta wyłącznie przez Wnioskodawczynię. Zgodnie z umową jako jedyny wynajmujący/wydzierżawiający będzie widniała Wnioskodawczyni.

Zatem należy stwierdzić, że działalność w zakresie przyszłego najmu/dzierżawy będzie prowadzona jedynie przez Wnioskodawczynię i to ona z tego tytułu będzie obowiązana do zarejestrowania się jako czynny podatnik podatku VAT przed wystawieniem pierwszej faktury za najem/dzierżawę, jak również do rozliczania podatku zgodnie z przepisami składania deklaracji i JPK, od całości obrotu z tego tytułu. Małżonek mąż Wnioskodawczyni nie będzie musiał rejestrować się jako podatnik VAT z tytułu wynajmu nieruchomości z majątku wspólnego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Wnioskodawczyni, zaznacza się, że niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla męża Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej