Określenie podstawy opodatkowania dla sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działek z zastosowaniem bonifikaty.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia podstawy opodatkowania dla sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 z zastosowaniem bonifikaty.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Gmina (...) (dalej: „Gmina”) jest czynnym podatnikiem VAT. Gmina jest użytkownikiem wieczystym gruntu Skarbu Państwa położonego przy ul. (...) w (...) stanowiącego działki nr 3, 1, 2 i 4 o łącznej pow. 0,7228 ha.

Gmina nabyła nieruchomość (wówczas działkę 5) od Spółki A. sp. z o.o., w 2018 r. na cele publiczne, tj. cmentarz i funkcje mu towarzyszące, zieleń i wody śródlądowe. Cena zakupu prawa użytkowania wieczystego działki nr 5 o pow. 0,7228 ha wynosiła 60.426,08 zł brutto (z VAT), tj. 8,36zł, 1m².

Zgodnie z postanowieniami uchwały nr (…) z 25 lipca 2013 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego „(…)” dla obszaru położonego pomiędzy linią kolejową do (…), (...) (...) i wschodnią częścią terenu zakładu A. w (…) działka nr 5 usytuowana jest w obszarze 4 jednostek planistycznych, tj.:

‒67.11 -ZC 4 – cmentarz,

‒67.11 -ZP 3 - zieleń urządzona – publiczna,

‒67.11-KP/ZP 1 - komunikacja: parkingi i zieleń urządzona,

‒67.11-Ws/ZP 10 - śródlądowe wody powierzchniowe (...) i zieleń urządzona publiczna o charakterze parkowo-rekreacyjnym.

Wnioskiem z 10 marca 2022 r. o darowiznę działki nr 5 wystąpiła Parafia (...) w (...). Celem Parafii jest zagospodarowanie terenu zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, tj. pod poszerzenie istniejącego cmentarza, funkcjonującego już na przyległej działce nr 6 o pow. 0,7954 ha, przekazanej nieodpłatnie przez Gminę Parafii w 2011 r. Przystępując do realizacji wniosku z działki nr 5 wydzielono działki nr 1 i 2 o łącznej pow. 0,3588 ha - odpowiadające swym zasięgiem jednostkom przewidzianym w planie miejscowym pod cmentarz wraz z obsługującym go parkingiem. Podział został zatwierdzony decyzją znak (…) z 25 maja 2022 r. a nowowydzielonym działkom nadano adres (…) i (…).

W trakcie analizy przepisów prawa ustalono, że zbycie w drodze darowizny ma charakter wyjątku od zasady odpłatnego zbycia. Przepisy dotyczące darowizny nie powinny być więc rozszerzające wykładane, co dotyczy zarówno celu darowizny, jak i samego jej przedmiotu.

Art. 13 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami mówi jedynie o darowiźnie nieruchomości, nie odnosząc się do prawa użytkowania wieczystego, prawa które w stosunku do nieruchomości przy ul. (…) i (…) posiada Gmina.

Wzmacnia to jeszcze art. 13 ust. 2a powołanej ustawy wskazujący organy właściwe w odniesieniu do prawa własności nieruchomości oraz art. 13 ust 3 a contrario odnoszący się wprost do rozporządzania prawem użytkowania wieczystego.

Oznacza to, że prawo użytkowania wieczystego nie może być przedmiotem darowizny. W konsekwencji tego, wnioskiem z 22 czerwca 2022 r. Prezydent wystąpił do Wojewody (…) o nieodpłatne przekazanie działek Gminie, jako użytkownikowi wieczystemu z przeznaczeniem do dalszej darowizny na rzecz Parafii. Pismem z 23 sierpnia 2022 r. Wojewoda odmówił dokonania darowizny.

Wobec zaistniałej sytuacji Parafia powołując się na przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami zwróciła się do Gminy z wnioskiem o sprzedaż prawa użytkowania wieczystego wraz z udzieleniem bonifikaty od ceny sprzedaży w wysokości 99%. Prawo użytkowania wieczystego jest prawem zbywalnym, przepisy prawa dopuszczają obrót tym prawem tak, jak prawem własności. Rozporządzenie użytkowaniem wieczystym może polegać na jego przeniesieniu na inną osobę w drodze czynności prawnej (sprzedaż, zamiana).

Pytanie

Czy Gmina będzie miała prawo do obniżenia podstawy opodatkowania i podatku VAT należnego z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego o wysokość udzielonej bonifikaty (czy podatek VAT naliczyć od ceny sprzedaży przed zastosowaniem bonifikaty czy po jej zastosowaniu)?

Państwa stanowisko w sprawie

Podatek VAT należy naliczyć od ceny sprzedaży po zastosowaniu bonifikaty, według stawki 99%.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1)stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;

2)udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;

3)otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy podstawę opodatkowania obniża się między innymi o kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, a w przypadku udzielenia nabywcy lub usługobiorcy opustów/obniżek ceny (bonifikaty) podstawę opodatkowania (tj. obrót) zmniejsza się o kwotę tej bonifikaty. Udzielenie bonifikaty jest ściśle skorelowane z konkretną transakcją, w związku z którą została zastosowana zniżka ceny, co powoduje obniżenie ceny dostarczanych towarów lub świadczonych usług oraz wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o ile nie sprzeciwiają się temu inne niż podatkowe przepisy prawa.

Zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2021 r. poz. 1899, z późn. zm.) w związku z art. 67 ust. 3, na podstawie odpowiednio zarządzenia wojewody albo uchwały rady lub sejmiku, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana między innymi na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych. Zakładanie i utrzymywanie cmentarzy jest jednym z celów publicznych wymienionym w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W myśl art. 68 ust. 1b powołanej ustawy w zarządzeniu wojewody albo uchwale rady lub sejmiku, określa się w szczególności warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Zarządzenie wojewody albo uchwała rady lub sejmiku stanowi akt prawa miejscowego lub może dotyczyć indywidualnej nieruchomości.

Bonifikata jest to zniżka od ustalonej ceny. Tak, jak przy ustalaniu ceny towaru przy sprzedaży, która jest pieniężnym odzwierciedleniem wartości rzeczy, tak cena, jaką ma uiścić nabywca winna już uwzględniać bonifikatę.

Zatem należy stwierdzić, że upust (bonifikata) udzielona jest od ustalonej wcześniej wartości świadczenia.

Uwzględniając przywołane przepisy Wnioskodawca uważa, że przy określeniu podstawy opodatkowania, powinna zostać uwzględniona przyznana bonifikata. Zatem zapłatą z tytułu planowanej na rzecz Parafii sprzedaży będzie kwota należna od nabywcy. Tym samym podstawę opodatkowania stanowić będzie kwota należnej opłaty po uwzględnieniu bonifikaty pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy:

ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży - rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy:

ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1)przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2)wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3)wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4)wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5)ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6)oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7)zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle powołanych powyżej przepisów zarówno grunt, jak i prawo użytkowania wieczystego gruntu spełniają definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.

Zatem, w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy:

podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:

pod pojęciem działalności gospodarczej, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy:

nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Oznacza to, że organ władzy publicznej będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 ust. 1 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, ze zm.), zgodnie z którym:

krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji (…).

W świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwojakim charakterze:

‒podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz

‒podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) – tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

W tym miejscu należy wskazać, że pojęcie podatnika obejmuje swym zakresem podmioty, które dokonują czynności podlegającej opodatkowaniu. Ustawodawca określił wskazane pojęcie na tyle szeroko, by w każdym przypadku profesjonalnej aktywności zawodowej, dokonywania czynności opodatkowanych podmiot mógł zostać uznany za podatnika w zakresie tych czynności.

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że Gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, planowana przez Państwa sprzedaż na rzecz Parafii prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Państwo będą działali jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, skoro w rozpatrywanej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Państwa za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, to czynność sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy:

podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy:

podstawa opodatkowania obejmuje:

1)podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;

2)koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy:

podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1)stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;

2)udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;

3)otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Stosownie do art. 29a ust. 10 ustawy:

podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 13, obniża się o:

1)kwoty udzielonych po dokonaniu sprzedaży opustów i obniżek cen;

2)wartość zwróconych towarów i opakowań, z zastrzeżeniem ust. 11 i 12;

3)zwróconą nabywcy całość lub część zapłaty otrzymaną przed dokonaniem sprzedaży, jeżeli do niej nie doszło;

4)wartość zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy, a w przypadku udzielenia nabywcy lub usługobiorcy opustów/obniżek ceny (bonifikaty) podstawę opodatkowania (tj. obrót) zmniejsza się o kwotę tej bonifikaty.

W tym miejscu należy wskazać, że udzielenie bonifikaty jest ściśle skorelowane z konkretną transakcją, w związku z którą została zastosowana zniżka ceny, co powoduje obniżenie ceny dostarczanych towarów lub świadczonych usług oraz wpływa na zmniejszenie podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, o ile nie sprzeciwiają się temu inne niż podatkowe przepisy prawa.

Należy podkreślić, że przepisy ustawy nie definiują pojęć „bonifikata” czy „rabat”. W związku z powyższym pojęcia te należy interpretować stosując przede wszystkim wykładnię językową. Bonifikata to zniżka, ustępstwo od ustalonej ceny towaru na rzecz nabywcy („Słownik języka polskiego PWN”, wydawnictwo Naukowe PWN, rok wydania 2005, str. 62). Natomiast przez rabat, w myśl Słownika Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996 r., należy rozumieć obniżenie ceny jakiegoś towaru o pewną kwotę.

Z punktu widzenia podstawy opodatkowania, można wyróżnić następujące rodzaje rabatów:

‒rabaty przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem sprzedaży – niemające wpływu na podstawę opodatkowania,

‒rabaty przyznane po dokonaniu sprzedaży – bonifikaty, opusty, uznane reklamacje i skonta – wpływające na obniżenie wcześniej ustalonej kwoty osiągniętego obrotu.

Państwa wątpliwości dotyczą określenia podstawy opodatkowania dla sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 z zastosowaniem bonifikaty.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 344):

właściwy organ może udzielić bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3, na podstawie odpowiednio zarządzenia wojewody albo uchwały rady lub sejmiku, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana:

1)na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej oraz innych celów publicznych;

2)osobom fizycznym i osobom prawnym, które prowadzą działalność charytatywną, opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświatową, naukową, badawczo-rozwojową, wychowawczą, sportową lub turystyczną, na cele niezwiązane z działalnością zarobkową, a także organizacjom pożytku publicznego na cel prowadzonej działalności pożytku publicznego;

3)stowarzyszeniom ogrodowym w rozumieniu ustawy z dnia 13 grudnia 2013 r. o rodzinnych ogrodach działkowych z przeznaczeniem na rodzinne ogrody działkowe;

4)poprzedniemu właścicielowi lub jego spadkobiercy, jeżeli nieruchomość została od niego przejęta przed dniem 5 grudnia 1990 r.;

5)na rzecz Skarbu Państwa albo na rzecz jednostki samorządu terytorialnego;

6)kościołom i związkom wyznaniowym, mającym uregulowane stosunki z państwem, na cele działalności sakralnej;

7)jako lokal mieszkalny;

8)w wyniku uwzględnienia roszczeń, o których mowa w art. 209a ust. 1, 3 i 5;

9)spółdzielniom mieszkaniowym w związku z ustanowieniem odrębnej własności lokali lub z przeniesieniem własności lokali lub domów jednorodzinnych;

10)osobie, o której mowa w art. 37 ust. 2 pkt 6, z zastrzeżeniem, że nieruchomość przyległa jest przeznaczona lub wykorzystywana na cele mieszkaniowe;

11)podmiotom, o których mowa w art. 61 ust. 1;

12)na cele realizacji przedsięwzięć rewitalizacyjnych, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z 2021 r. poz. 485 oraz z 2023 r. poz. 28).

W myśl art. 68 ust. 1b ww. ustawy:

w zarządzeniu wojewody albo uchwale rady lub sejmiku, o których mowa w ust. 1, określa się w szczególności warunki udzielania bonifikat i wysokość stawek procentowych. Zarządzenie wojewody albo uchwała rady lub sejmiku stanowi akt prawa miejscowego lub może dotyczyć indywidualnych nieruchomości.

Bonifikata jest to zniżka od ustalonej ceny. Tak jak przy ustalaniu ceny towaru przy sprzedaży, która jest pieniężnym odzwierciedleniem wartości rzeczy, tak cena, jaką ma uiścić nabywca winna już uwzględniać bonifikatę. Zatem należy stwierdzić, że zniżka (bonifikata) udzielona jest od ustalonej wcześniej wartości świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że są Państwo użytkownikiem wieczystym gruntu stanowiącego między innymi działkę nr 1 oraz działkę nr 2 (wydzielone z działki nr 5).

W 2018 r. nabyli Państwo nieruchomość (wówczas działkę nr 5) na cele publiczne, tj. cmentarz i funkcje mu towarzyszące, zieleń i wody śródlądowe. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka nr 5 usytuowana jest w obszarze 4 jednostek planistycznych, tj.: 67.11 -ZC 4 – cmentarz, 67.11 -ZP 3 - zieleń urządzona -publiczna, 67.11-KP/ZP 1 - komunikacja: parkingi i zieleń urządzona oraz 67.11-Ws/ZP 10 - śródlądowe wody powierzchniowe (...) i zieleń urządzona publiczna o charakterze parkowo-rekreacyjnym. Wnioskiem z 10 marca 2022 r. o darowiznę działki nr 5 wystąpiła Parafia (...) w (...). Celem Parafii jest zagospodarowanie terenu zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, tj. pod poszerzenie istniejącego cmentarza, funkcjonującego już na przyległej działce. Przystępując do realizacji wniosku z działki nr 5 wydzielono działki nr 1 i nr 2 o łącznej pow. 0,3588 ha - odpowiadające swym zasięgiem jednostkom przewidzianym w planie miejscowym pod cmentarz wraz z obsługującym go parkingiem. Wobec braku możliwości darowizny prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 Parafia, powołując się na przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, zwróciła się do Państwa z wnioskiem o sprzedaż prawa użytkowania wieczystego wraz z udzieleniem bonifikaty od ceny sprzedaży w wysokości 99%.

Zatem mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że określając podstawę opodatkowania powinni Państwo uwzględnić przyznaną bonifikatę. Tym samym zapłatą z tytułu planowanej przez Państwa sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 będzie kwota należna od nabywcy, tj. Parafii. Zatem podstawę opodatkowania stanowić będzie kwota należnego wynagrodzenia (kwota po uwzględnieniu bonifikaty) pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Tym samym zgodnie z art. 29a ust. 7 pkt 2 ustawy, podstawę opodatkowania sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2, stanowić będzie różnica pomiędzy ustaloną ceną zbycia prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 i ustaloną kwotą bonifikaty.

Podsumowując, podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki nr 1 oraz działki nr 2 będzie kwota wynagrodzenia otrzymana przez Państwa po uwzględnieniu bonifikaty, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zatem Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).