Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę.

Interpretacja indywidualna 

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 maja 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 15 maja 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego:

Wnioskodawca od dnia 25 marca 2014 roku prowadzi działalność gospodarczą związaną z (...), na podstawie wpisu w Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej. Wnioskodawca jest jednocześnie czynnym podatnikiem podatku VAT od dnia 25 marca 2014 roku. Wnioskodawca współpracuje z dostawcami towarów i usług, którzy również są czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce i posługują się polskim numerem NIP. Dostawy są dokonywane na terytorium kraju, a nabywane towary służą Wnioskodawcy wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca występuje w transakcjach handlowych z dostawcami towaru jako nabywca w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą. We wszelkich transakcjach handlowych identyfikuje się jako przedsiębiorca. Podczas zawierania transakcji z dostawcami, Wnioskodawca bardzo wyraźnie zaznacza chęć uczestnictwa w danej transakcji jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą - zamieszczając swój numer NIP podczas procesu składania zamówienia u dostawców. Dostawcy dokonując sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy mają pełną świadomość tego, że Wnioskodawca chce wystąpić w transakcji w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą. W związku ze świadczonymi czynności opodatkowanymi Wnioskodawca nabywa towary m.in. przez sklep internetowy „(…)”. Na udokumentowanie każdorazowego zakupu Wnioskodawca otrzymuje fakturę VAT, która zawiera: - sformułowanie „Faktura VAT”; - logo firmy „(…)”; - adres rachunku - czyli dane Wnioskodawcy w tym: imię i nazwisko, nazwa, adres oraz NIP Wnioskodawcy; - adres dostawy; - numer klienta; - numer zamówienia; - numer rachunku; - datę wystawienia rachunku; - datę zrealizowania dostawy; - numer zakupionego produktu / produktów; - nazwę produktu / produktów; - cenę jednostkową netto w walucie PLN; - kwotę naliczonego podatku VAT w walucie PLN wraz ze wskazaną stawką VAT 23%; - wartość netto zakupionych produktów w walucie PLN; - wartość brutto zakupionych produktów w walucie PLN; - dane firmy (…), przy czym NIP (…) nie zawiera przedrostka PL, jednocześnie nr NIP jest aktywny na tzw. białej liście podatników z adnotacją: „Figuruje w rejestrze VAT” oraz wskazana jest dokładna data rejestracji (…) jako podatnika podatku VAT (…) oraz status podatnika „Czynny”; - na fakturze znajduje się również dopisek „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup ten został dokonany do użytku osobistego”. Zakupiony przez Wnioskodawcę od (…) towar, jest każdorazowo wysyłany do Wnioskodawcy z magazynu mieszczącego się na terenie Polski. Zakupione w ten sposób towary, służą Wnioskodawcy wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Pytanie

Czy w przestawionej sytuacji Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przez dostawcę, wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów od dostawcy, zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 86 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 Ustawy o podatku od towarów i usług kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług lub dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru / usługi. Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną zasadą prawo do odliczenia kwot podatku VAT naliczonego przysługuje podatnikowi VAT z faktur dokumentujących nabycie towarów lub usług, które są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zasadniczo zatem najważniejsze jest istnienie związku między nabywanymi towarami i usługami, a transakcjami opodatkowanymi dokonywanymi przez podatnika. Z treści art. 86 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że w celu uzyskania prawa do obniżenia podatku należnego podatnik musi: 1. Dokonać zakupu towaru związanego z czynnością opodatkowaną; 2. Posiadać status podatnika VAT czynnego aby móc zrealizować prawo do odliczenia; 3. Otrzymać fakturę dokumentującą zakup towaru. Prawo podatnika VAT do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest jednym z zasadniczych elementów konstrukcyjnych podatku od towarów i usług i takie rozumienie tego prawa jest bardzo istotne przy wykładni przepisów Ustawy o podatku od towarów i usług. W szczególności jak stwierdza się w literaturze „nie można (...) odbierać prawa do odliczenia podatku naliczonego tylko z powodu niespełnienia warunków formalnych, jakie prawo krajowe nakłada na podatników, jeśli tylko przyznanie w danej sytuacji podatnikowi prawa do odliczenia mieściłoby się w schemacie VAT”. Prawo pomniejszenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, wynikające z zasady neutralności, stanowi więc jedno z podstawowych i fundamentalnych praw podatnika, wynikających z zasad samej konstrukcji podatku od towarów i usług, jako podatku od wartości dodanej. Zgodnie z zasadą neutralności podatek zapłacony przez podatnika VAT przy nabywaniu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, nie stanowi dla niego faktycznego obciążenia podatkowego. Istotną cechą podatku VAT jest bowiem faktyczne opodatkowanie konsumpcji, przy jednoczesnym zapewnieniu neutralności tego podatku w poprzednich fazach obrotu. Wszelkie korzystne dla podatnika konsekwencje wynikające z zasady neutralności podatku od towarów i usług są traktowane więc jako fundamentalne prawo podatnika. Tak rozumiana zasada neutralności znajduje swoje potwierdzenie także w orzecznictwie sądowym. Prawo do odliczenia podatku stanowi integralną część mechanizmu VAT i co do zasady nie może być ograniczane. Prawo to jest wykonywane w sposób bezpośredni w stosunku do całego podatku obciążającego transakcje powodujące naliczenie podatku. Faktura jest dokumentem potwierdzającym dokonanie dostawy towaru, a tym samym powstanie prawa do odliczenia. Ma więc jedynie walor dowodowy, co znajduje swoje potwierdzenie chociażby w fakcie, że samo otrzymanie faktury, nawet spełniającej wszystkie wymogi formalne przewidziane przepisami prawa, nie będzie skutkowało przyznaniem prawa do odliczenia, gdy czynność ta nie została faktycznie wykonana. Z zasady neutralności wynika natomiast, że wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego może mieć jedynie charakter wyjątkowy i może następować jedynie w przypadkach enumeratywnie wyliczonych w przepisach prawnych. Na uwagę w tym miejscu zasługuje orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2016 r. w sprawie C-518/14 Senatex GmbH, w myśl którego należy uznać, że zgodnie z zasadą neutralności VAT, uchybienia formalne faktury, np. brak numeru NIP, nie prowadzą do utraty prawa do odliczenia tego podatku, pod warunkiem, że nie zachodzi ryzyko oszustwa lub świadomego nadużycia prawa. W swoim wyroku TSUE po raz kolejny przypomniał, że prawo do odliczenia jest podstawową zasadą wspólnego systemu VAT. Jednym z głównych założeń tego systemu jest bowiem uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru VAT należnego lub zapłaconego w ramach całej prowadzonej działalności gospodarczej. Trybunał podkreślił również, że prawo do odliczenia podatku naliczonego zostaje przyznane podatnikowi już w momencie spełnienia przez niego tzw. materialnych przesłanek odliczenia, nawet jeżeli nie są spełnione niektóre wymogi formalne, np. podatnik nie posiada (jeszcze) faktury lub zawiera ona błędy. Zdaniem TSUE, w katalogu materialnych przesłanek odliczenia, do których zalicza się posiadanie przez podmiot odliczający VAT statusu podatnika w rozumieniu przepisów Dyrektywy VAT oraz wykorzystywanie przez podatnika towarów i usług stanowiących podstawę do odliczenia do wykonywanej przez niego działalności gospodarczej, nie mieści się okoliczność posiadania przez podatnika prawidłowej faktury. Dysponowanie prawidłową i uwolnioną od błędów czy braków fakturą, jest więc wyłącznie wymogiem formalnym wyznaczającym okres realizacji prawa do odliczenia, a nie warunkującym samą możliwość odliczenia. Szczególnego podkreślenia w kontekście omawianego wyroku wymaga również rozciągnięcie przez TSUE zasady neutralności VAT na ewentualne odsetki za zwłokę wynikające z przyczyn formalnych, jeżeli materialnoprawne przesłanki odliczenia zostały spełnione. Wynika z tego, że jeżeli podatnik faktycznie nabył towary (usługi) służące mu do wykonywania czynności opodatkowanych i w dodatku dysponuje fakturą, to prawo do odliczenia powinno mu przysługiwać ex tunc. Nie jest dopuszczalne, w świetle przepisów Dyrektywy VAT, odsuwanie tego prawa w czasie i naliczanie odsetek od zaległości z uwagi na np. - będący kanwą przedmiotowego sporu - brak wykazania numeru identyfikacji podatkowej na fakturze. TSUE podkreślił, że państwa członkowskie mają prawo do ustanawiania w swoich wewnętrznych regulacjach sankcji z tytułu niespełnienia wymogów formalnych dotyczących prawa do odliczenia w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i uniknięcia oszustw. Sankcje te nie mogą jednak wykraczać ponad to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów (zasada proporcjonalności). Nie mogą także podważać zasady neutralności VAT. Zdaniem TSUE, sankcją za naruszenie (niedopełnienie) wymogów formalnych nie może być odmowa (nawet czasowa) prawa do odliczenia VAT. Taka sankcja ma bowiem charakter dysproporcjonalny do skali uchybienia podatnika. Konieczność posiadania faktury w kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego potwierdzają wyroki TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 14 lipca 1988 r. w sprawie C-123/87, Jeunehomme TSUE wskazał, że artykuły 18 ust. 1 lit. a, 22 ust. 3 lit. a i (b) oraz 22 ust. 8 VI Dyrektywy zezwalają Państwom Członkowskim na wprowadzenie wymogu, zgodnie z którym prawo do odliczenia VAT uzależnione jest od posiadania faktury, która, oprócz spełnienia minimalnych warunków wymienionych w VI Dyrektywie, musi zawierać określone dane niezbędne do tego, by zapewnić stosowanie VAT i umożliwić organom skarbowym sprawowanie nadzoru. Ani liczba tych danych ani ich rodzaj nie może uniemożliwiać lub nadmiernie utrudniać korzystania z prawa do odliczenia. Tożsamo w orzeczeniu z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-152/02 Terra Baubedarf-Handel GmbH, Trybunał orzekł, że art. 17 ust. 2 lit. a i pierwszy akapit art. 18 ust. 2 VI Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że prawo do odliczenia przysługuje w okresie rozliczeniowym, w którym są spełnione dwa warunki wymagane przez te przepisy, tj. towary powinny być dostarczone lub usługi wykonane, a podatnik powinien być w posiadaniu faktury lub innego dokumentu, który według kryteriów danego państwa członkowskiego jest uznawany za odpowiednik faktury. Zatem wyłączenie prawa do odliczenia VAT naliczonego zostało zarezerwowane dla takich przypadków, w których wady/braki odnoszące się do danej faktury są tego rodzaju, iż wykluczają możliwość potraktowania tego dokumentu jako podstawy do odliczenia kwoty podatku VAT naliczonego. W szczególności ew. błędy/nieścisłości faktury, które nie zostały wymienione w art. 88 ust. 3a Ustawy o podatku od towarów i usług, należy kwalifikować jako uchybienia mniejszej wagi, które nie powodują wyłączenia po stronie podatnika VAT prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z takiej faktury. Potwierdza to np. treść uzasadnienia wyroku WSA w Łodzi z 27 lutego 2008 r. (sygn. akt I SA/Ld 1136/07), w którym stwierdzono, że pozbawienie podatnika prawa do odliczenia dotyczyć może jedynie takich wad i braków faktury, które wyłączają identyfikacje podmiotów oraz przedmiotu transakcji, jak również ustalenie poprawności określenia podatku od wartości dodanej. Powyższe uwagi pozwalają na sformułowanie tezy, iż wady faktury muszą być na tyle poważne, aby wykluczały możliwość traktowania tego dokumentu, jako faktury VAT. Trzeba bowiem raz jeszcze zaznaczyć, że prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego jest jego głównym uprawnieniem, a zarazem istotą podatku naliczonego, który dla przedsiębiorców, będących podatnikami podatku od towarów i usług jest neutralny. A contrario, podatnik będzie mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego wówczas, gdy faktura zawiera drobne błędy o charakterze technicznym, określane niekiedy błędami mniejszej wagi. Pod pojęciem tym rozumieć należy wszelkiego rodzaju uchybienia przepisom dotyczącym rygorów formalnych faktury, których ciężar gatunkowy jest jednak tego rodzaju, iż nie wpływa na możliwość obniżenia podatku należnego.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 Ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Warto również wskazać, że w art. 106e ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług został wymieniony katalog elementów obligatoryjnych jakie powinny znaleźć się na fakturze. W świetle powyższego możemy zatem wskazać, że faktury są dokumentem sformalizowanym z określonymi elementami obowiązkowymi. Zasadniczo zatem prawidłowa faktura daje prawo do odliczenia podatku VAT. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało bądź zaistniało w innych rozmiarach albo między innymi podmiotami. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uważa, że ma prawo do pełnego odliczania VAT w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż zaistniały przesłanki pozytywne warunkujące możliwość odliczenia podatku naliczonego z otrzymywanych faktur, w szczególności Wnioskodawca ma status podatnika VAT czynnego, a dokonywane przez Wnioskodawcę zakupy mają związek z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Jednocześnie nie istnieją przesłanki negatywne uniemożliwiające odliczenie podatku naliczonego, w szczególności transakcje zostały zrealizowane i opłacone przez Wnioskodawcę w całości. Nieistotna dla prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury, pozostaje okoliczność dopisków umieszczonych przez (…) na fakturach, które sugerować mają brak możliwości odliczenia przez Wnioskodawcę podatku VAT z otrzymanych od (…) faktur VAT oraz to, że dane Wnioskodawcy umieszczone na fakturze VAT określone są poprzez wskazanie numeru klienta oraz poprzez określenie „adres rachunku”, skoro z tych danych jednoznacznie wynika status Wnioskodawcy jako nabywcy towarów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy, na podstawie którego:

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Podkreślić należy, że ustawodawca umożliwił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na mocy art. 88 ust. 3a ustawy:

W świetle art. 88 ust. 4 ustawy:

Zgodnie z ww. regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

Elementy, jakie powinna zawierać faktura, zostały wymienione w art. 106e ustawy.

Stosownie do treści art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ustawy:

Z ww. uregulowań wynika, że faktura powinna m.in. jednoznacznie określać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika (sprzedawcy) i nabywcy oraz ich adresy. Faktura powinna zawierać dane nabywcy towaru lub usługi i tym samym dokumentować rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, a jako wystawca i nabywca powinni widnieć faktyczni uczestnicy transakcji. Każdorazowo należy ustalić więc nabywcę towaru lub usługi, który powinien wynikać z zawartej umowy.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział.

Faktury są dokumentem o charakterze sformalizowanym. Zatem, co do zasady, faktury muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Oznacza to, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy sprzecznie z jej treścią wskazuje ona zdarzenie gospodarcze, które w ogóle nie zaistniało. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają wyłącznie znaczenie dowodowe. Jedynie braki merytoryczne faktury mogą wywołać skutek materialny w postaci zmian w przedmiocie lub podstawie opodatkowania, a także doprowadzić do niewłaściwego określenia wysokości podatku.

Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe. A zatem jeżeli w fakturach dokumentujących transakcje występują tzw. wadliwości mniejszej wagi, należy uznać, że nie ma podstawy do kwestionowania faktur, w tym prawa do odliczenia podatku naliczonego, wyłącznie z powodu braków mających charakter tzw. wadliwości mniejszej wagi. Są to tego rodzaju wadliwości, które, co prawda, powodują, że faktura nie odpowiada wymogom określonym w przepisach, jednakże same w sobie nie wpływają na przedmiot i podstawę opodatkowania.

Z opisu sprawy wynika, że jest Pan czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzącym działalność gospodarczą związaną z (...). Współpracuje Pan z dostawcami towarów i usług, będącymi czynnymi podatnikami podatku VAT w Polsce. Dostawy są dokonywane na terytorium kraju, a nabywane towary służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W transakcjach handlowych z dostawcami towaru występuje Pan jako nabywca w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą. Podczas zawierania transakcji z dostawcami, bardzo wyraźnie zaznacza Pan chęć uczestnictwa w danej transakcji jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą - zamieszczając swój numer NIP podczas procesu składania zamówienia u dostawców.

W związku ze świadczonymi czynnościami opodatkowanymi, nabywa Pan towary m. in. przez sklep internetowy „(…)”, który każdorazowo dokumentuje zakup fakturą VAT, na której widnieją Pana dane (imię i nazwisko, nazwa, adres oraz nr NIP), dane sprzedającego, nazwa towaru / towarów, cena jednostkowa netto, kwota naliczonego podatku VAT wraz ze wskazaną stawką VAT, wartość netto i brutto zakupionych produktów. Na fakturze znajduje się również dopisek: „Ten rachunek nie może zostać wykorzystany do odliczenia naliczonego podatku VAT. Zakup ten został dokonany do użytku osobistego”. Wskazuje to, że dostawcy identyfikują taką sprzedaż jako sprzedaż na rzecz konsumenta.

Pana wątpliwości dotyczą wskazania, czy w przedstawionej sytuacji przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur wystawionych przez dostawcę.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Jak wskazano powyżej, najistotniejszym warunkiem umożliwiającym czynnemu podatnikowi VAT realizację prawa do odliczenia jest związek dokonanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Jednocześnie oceny, czy związek ten istnieje lub będzie istniał w przyszłości, należy dokonać w momencie realizowania zakupów, zgodnie z zasadą niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik – aby mógł skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego – nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Przy czym należy podkreślić, że faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego, bowiem z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota podatku wynikająca z faktury.

Należy również wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie uzależniają prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od umieszczania dopisków na fakturach. Ustawodawca bowiem przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, które zostały wskazane w art. 88 ustawy.

W analizowanej sprawie, wskazał Pan, że towar nabywany od dostawcy służy Panu wyłącznie do dokonywania czynności opodatkowanej podatkiem VAT, a faktura wystawiona przez dostawcę zawiera wszelkie wymogi formalne zawarte w art. 106e ustawy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa Pan – jako czynny, zarejestrowany podatnik VAT – towary, które służą Panu wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT, to przysługuje Panu prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego zawartego na otrzymanych fakturach, gdyż spełniony jest warunek niezbędny do dokonania takiego obniżenia, określony w art. 86 ust. 1 ustawy, tj. związek zakupionego towaru z opodatkowaną podatkiem VAT Pana działalnością gospodarczą. Jednocześnie nie znajduje zastosowania art. 88 ust. 3a ustawy. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek, przysługuje Panu prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, z faktur wystawionych przez dostawcę.

Tym samym Pana stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

W odniesieniu do zamieszczonego zapisku na fakturze, o którym Pan wspomina należy wskazać, że wszelkie ustalenia co do przebiegu i dokumentowania transakcji powinny być przedmiotem uzgodnień pomiędzy stronami tej transakcji w celu uniknięcia nieprawidłowości w rozliczaniu podatku VAT zarówno przez sprzedawcę, jak i przez nabywcę.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną organ przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).