Temat interpretacji

Czy po zakończonym procesie sądowym Wnioskodawca zobowiązany jest do uiszczenia podatku od spadków i darowizn od nabycia tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności, działek ewidencyjnych nr 80/4 i nr 80/5 o łącznej powierzchni 512 m2, których własność przyznał Wnioskodawcy Sąd w postanowieniu z 28 czerwca 2018 r.?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 czerwca 2019 r. (data wpływu 7 czerwca 2019 r.), uzupełnionym 2 sierpnia 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 24 lipca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.99.2019.1.MZ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 2 sierpnia 2019 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 18 września 1970 r. nabył wraz z małżonką aktem notarialnym nieruchomość położoną pod nr 15, objętą księgą wieczystą. W trakcie zamieszkiwania Wnioskodawca wraz z żoną chciał wyburzyć ww. nieruchomość. Dom mieszkalny był w złym stanie technicznym; duże zagrzybienie i zawilgocenie było przyczyną licznych chorób w rodzinie Wnioskodawcy. Na teren posesji przyszła komisja z Urzędu Miasta, która oznajmiła, że Wnioskodawca wraz z żoną są posiadaczami współwłasności, o czym przy zakupie nie byli

poinformowani przez sprzedającego i notariusza. Przez całe lata Wnioskodawca otrzymywał nakaz płatniczy do zapłaty podatku jako współwłaściciel pod nr 15 i 15a. Na ten sam adres było przyłącze prądu elektrycznego, wody oraz wywóz nieczystości.

W międzyczasie inni współwłaściciele przekazywali swoim dzieciom, sąsiadom części nieruchomości aktem darowizny. Wszyscy współwłaściciele nie są z Wnioskodawcą w żaden sposób spokrewnieni i są oni dla Wnioskodawcy obcymi osobami.

Wnioskodawca od 2000 r. samodzielnie podjął próbę wyjścia ze współwłasności, całość tego procesu trwała do 28 czerwca 2018 r., kiedy to postanowieniem Sądu na skutek ponad
40-letniego zasiedzenia otrzymał ww. użytkowaną przez siebie część współwłasności na własność.

Reprezentująca Wnioskodawcę w Sądzie mecenas A.W. doręczyła Wnioskodawcy postanowienie z Sądu dopiero 20 lutego 2019 r. w Kancelarii Adwokackiej i nie poinformowała Wnioskodawcy czy ma on uiścić opłatę skarbową.

Następnie Wnioskodawca opisał we wniosku swój stan zdrowia oraz zachowanie Pani mecenas.

Sąd w postanowieniu zniósł współwłasność nieruchomości pod nr 15 i przyznał na własność działki nr 80/3, 80/4 i 80/5 o łącznej powierzchni 512 m² wraz z zabudowaniami. Podział nieruchomości na działki oznaczone nr ewidencyjnymi 80/3, 80/4 i 80/5 został przeprowadzony w toku opisywanego przez Wnioskodawcę postępowania sądowego, przez biegłego geodetę (podziałowi podlegała działka nr 80 położona pod nr 15a o powierzchni 980 m². Podział na działki 80/3 463 m², 80/4 500 m² i 80/5 6 m² na podstawie mapy zatwierdzonej 9 maja 2018 r.).

Zniesienie współwłasności zabudowanej nieruchomości związane było z opłatą 2.845,85 zł tytułem kosztów postępowania sądowego, którą to opłatę Wnioskodawca uiścił w całości. W opinii sporządzonej przez biegłego geodetę opisany jest szczegółowo zły stan techniczny budynków zlokalizowanych na działkach objętych postępowaniem. Działki 80/4 i 80/5 odłączono od dotychczasowej księgi wieczystej i założono nową księgę wieczystą. Po zakończeniu postępowania sądowego Wnioskodawca założył nową księgę wieczystą. Jako podstawę wpisu prawa własności Wnioskodawcy dla działek ewidencyjnych nr 80/4 i 80/5 zamieszczono postanowienie o zniesieniu współwłasności, wpisu dokonano 27 maja 2019 r.

W uzupełnieniu stanu faktycznego wniosku Wnioskodawca wskazał, że zniesienie współwłasności zabudowanej nieruchomości oznaczonej jako działka ewidencyjna nr 80 nastąpiło poprzez fizyczny podział nieruchomości (dokonany przez biegłego sądowego geodetę) na działki nr ewidencyjny 80/3, 80/4 i 80/5. Zniesienie współwłasności działek nr 80/4 i 80/5 dokonane na podstawie postanowienia Sądu z dnia 28 czerwca 2018 r. miało charakter nieodpłatny. Wartość rynkowa działek nr ewidencyjny 80/4 i 80/5 nabytych przez Wnioskodawcę w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości na podstawie postanowienia Sądu była większa (na dzień uprawomocnienia się postanowienia) od wartości rynkowej udziału przysługującego Wnioskodawcy w całej nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności przed dokonaniem tej czynności. Orientacyjny wzrost wartości nieruchomości to ok. 20% w odniesieniu do wartości udziałów przysługujących Wnioskodawcy w nieruchomości przed zniesieniem współwłasności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy po zakończonym procesie sądowym Wnioskodawca zobowiązany jest do uiszczenia opłaty skarbowej podatku od spadków i darowizn od swojej już własności położonej pod nr 15a, tj. działki ewidencyjnej nr 80/4 i nr 80/5 o łącznej powierzchni 512 m² (powstałej w wyniku podziału nieruchomości przez biegłego geodetę), których własność przyznał Wnioskodawcy Sąd w postanowieniu z 28 czerwca 2018 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od spadków i darowizn nie występuje ze względu na stwierdzenie zniesienia współwłasności w postanowieniu Sądu z 28 czerwca 2018 r. Sąd nie wskazał jakoby przyznanie prawa własności działek nr 80/4 i nr 80/5 na rzecz Wnioskodawcy nastąpiło w drodze zasiedzenia. Wnioskodawca wskazał, że geodeta, biegły sądowy pozbawił jego nieruchomość właściwej nazwy, którą Wnioskodawca posiadał w akcie notarialnym jako nieruchomość pod nr 15/15a. Pani mecenas A.W. miała wszystkie dokumenty i w żaden sposób nie zareagowała na braki formalne, przez co Wnioskodawca jest ponownie poszkodowany.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Na podstawie art. 1a ustawy o podatku od spadków i darowizn przepisy ustawy o nieodpłatnym zniesieniu współwłasności stosuje się odpowiednio do nieodpłatnego:

1. nabycia własności rzeczy wspólnej (wspólnego prawa majątkowego) albo jej części przez niektórych dotychczasowych współwłaścicieli na dalszą współwłasność;
2. wyodrębnienia własności lokali na rzecz niektórych lub wszystkich współwłaścicieli.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145).

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Zniesienie współwłasności mające charakter nieodpłatny, tj. bez spłat i dopłat, podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Stosownie do postanowień art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega jedynie takie zniesienie współwłasności, w następstwie którego podatnik nabywa rzeczy lub prawa w części przekraczającej wartość udziału, który pierwotnie (przed zniesieniem współwłasności nieruchomości) mu przysługiwał.

Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć także na względzie przepis art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w ust. 2 i 3 art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie długów w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. Ciężarem natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego art. 8 ust. 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe (art. 14 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III innych nabywców.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wynika, że podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku, od nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej:

• do 10.278 zł 12%,
• od 10.278 zł do 20.556 zł 1233 zł 40 gr i 16% od nadwyżki ponad 10.278 zł,
• powyżej 20.556 zł 2877 zł 90 gr i 20% od nadwyżki ponad 20.556 zł.

Stosownie do art. 17a ust. 1 cyt. ustawy podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu wynika, że na podstawie postanowienia Sądu z 28 czerwca 2018 r. nastąpiło nieodpłatne zniesienie współwłasności zabudowanej nieruchomości, składającej się z działek nr 80/3, nr 80/4 i nr 80/5. Zgodnie z tym postanowieniem Wnioskodawca nabył na własność działki nr 80/4 i nr 80/5. Wartość rynkowa działek nr 80/4 i nr 80/5 (na dzień uprawomocnienia się ww. orzeczenia Sądu) była większa od wartości rynkowej udziału przysługującego Wnioskodawcy w całej nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności przed dokonaniem tej czynności. Orientacyjny wzrost wartości nieruchomości wynosił ok. 20% w odniesieniu do wartości udziału przysługującego Wnioskodawcy w nieruchomości przed zniesieniem współwłasności.

Mając na uwadze treść wniosku i jego uzupełnienia oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że nieodpłatne zniesienie współwłasności nieruchomości dokonane na podstawie postanowienia Sądu z 28 czerwca 2018 r., podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 tej ustawy. Na Wnioskodawcy z tytułu nabycia działek nr 80/4 i nr 80/5 o wartości wyższej niż wartość udziału przysługującego Wnioskodawcy w nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności, ciąży zatem obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn. Tym samym Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty tego podatku.

Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że podatek od spadków i darowizn nie występuje ze względu na stwierdzenie zniesienia współwłasności w postanowieniu Sądu z 28 czerwca 2018 r. oraz, że Sąd nie wskazał jakoby przyznanie prawa własności działek nr 80/4 i nr 80/5 na rzecz Wnioskodawcy nastąpiło w drodze zasiedzenia. W przedmiotowej sprawie okoliczności braku wskazania przez Sąd w ww. postanowieniu, ze przyznanie prawa własności działek nr 80/4 i nr 80/5 na rzecz Wnioskodawcy nastąpiło w drodze zasiedzenia a jednocześnie stwierdzenie w tym orzeczeniu, że prawo to zostało przyznane w wyniku zniesienia współwłasności nie mają wpływu na powstanie obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Istotnymi przesłankami determinującymi powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn, skutkującymi koniecznością zapłaty tego podatku, są bowiem nieodpłatny charakter dokonanej czynności zniesienia współwłasności nieruchomości oraz fakt nabycia przez Wnioskodawcę w wyniku tego zniesienia działek o wartości wyższej niż wartość udziału przysługująca Wnioskodawcy w całej nieruchomości przed zniesieniem jej współwłasności.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej