Temat interpretacji

w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku po dziadku

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 października 2018 r. (data wpływu 12 października 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku po dziadku jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku po dziadku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

1. Dnia 9 października 1998 r. Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny na podstawie testamentu własnoręcznego z 5 maja 1998 r. wydał postanowienie stwierdzające nabycie spadku przez Wnioskodawcę po jego dziadku w całości.
2. Zgodnie z obowiązującą Ordynacją podatkową została zgłoszona we właściwym urzędzie skarbowym do opodatkowania odziedziczona oraz znana wówczas spadkobiercy (Wnioskodawcy) masa spadkowa w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, w tej sprawie urząd wydał 5 lutego 1998 r. postanowienie.
3. Urząd skarbowy 5 lutego 1999 r. wydał też decyzję w powyższej sprawie dotyczącą wymiaru podatku od spadków i darowizn ustalającą podatek w wysokości 268,50 zł.
4. Urząd Skarbowy 5 lutego 1999 r. wydał zaświadczenie stwierdzające zgłoszenie majątku spadkowego do opodatkowania w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz stwierdzające uiszczenie w całości podatku od spadków i darowizn w wysokości 268,50 zł.
5. W 2016 r. Gmina złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia spadku m.in. po dziadku Wnioskodawcy. Wniosek został złożony w związku z ujawnieniem nowej części spadku w postaci udziału w budynku mieszkalnym znajdującym się na zabudowanej działce nr 144. Wniosek dotyczył spadku po pradziadku Wnioskodawcy, ojcu ojca Wnioskodawcy, który był jednym ze współwłaścicieli rzeczonego budynku mieszkalnego wpisanym w księdze wieczystej.
6. Dnia 13 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny wydał postanowienie stwierdzające, że spadek po dziadku Wnioskodawcy zgodnie z wnioskiem Gminy nabyli ojciec Wnioskodawcy i siostra ojca Wnioskodawcy na mocy ustawy jako dzieci zmarłego dziadka Wnioskodawcy. Wnioskodawca jako wnuk nie mając wiedzy ani informacji o tej rozprawie w Sądzie nie uczestniczył w niej, stąd też nie posiada odpisu tegoż orzeczenia.
7. Dnia 14 grudnia 2016 r. Gmina złożyła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w C. z 13 kwietnia 2016 r. w punkcie 3 w zakresie dotyczącym stwierdzenia nabycia spadku po dziadku Wnioskodawcy przez ojca Wnioskodawcy i siostrę ojca Wnioskodawcy w związku z pozyskaniem informacji o istnieniu postanowienia Sądu Rejonowego w C. Wydział Cywilny z 9 października 1998 r., na mocy którego do całości spadku po dziadku Wnioskodawcy został powołany jego wnuk, czyli Wnioskodawca.
8. Dnia 3 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w C. wydał postanowienie uwzględniające skargę o wznowienie postępowania Sądu Rejonowego w C. Wydział Cywilny z 13 kwietnia 2016 r. i uchylił rzeczone postanowienie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po dziadku Wnioskodawcy.
9. Dnia 10 lipca 2017 r. Wnioskodawca wystąpił o sporządzenie uzasadnienia i o doręczenie odpisu postanowienia z uzasadnieniem, które zostało wydane 3 lipca 2017 r. przez Sąd Rejonowy w C.
10. Dnia 9 sierpnia 2017 r. doręczono odpis postanowienia z uzasadnieniem, które zostało wydane 3 lipca 2017 r. przez Sąd Rejonowy w C.
11. Dnia 16 sierpnia 2017 r. złożono do Sądu Apelacyjnego w K. zażalenie na postanowienie, które zostało wydane 3 lipca 2017 r. przez Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny z wnioskiem o uchylenie rzeczonego postanowienia w całości.
12. Dnia 16 sierpnia 2017 r. złożono do Sądu Rejonowego w C. Wydział Cywilny wniosek o sprostowanie oczywistych omyłek pisarskich w uzasadnieniu postanowienia, które zostało wydane 3 lipca 2017 r.
13. Dnia 14 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny wydał postanowienie, w którym sprostował niektóre niedokładności (tylko te, które powodują niejasności) w uzasadnieniu postanowienia z 3 lipca 2017 r.
14. Dnia 1 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w K. Wydział Cywilny Odwoławczy wydał postanowienie wraz z uzasadnieniem, w którym oddalił zażalenie Wnioskodawcy utrzymując w mocy orzeczenie Sądu Rejonowego w C. z 3 lipca 2017 r.; data dostarczenia orzeczenia 12 września 2018 r.

Konkluzja z sytuacji opisanej powyżej:

1. Postanowieniem z 9 października 1998 r. Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny stwierdził, że spadek po dziadku Wnioskodawcy na podstawie testamentu własnoręcznego z 5 maja 1998 r. odziedziczył Wnioskodawca, jego wnuk, w całości.
2. Zgłoszono do urzędu skarbowego do opodatkowania znany wówczas majątek spadkowy w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz uiszczono w całości podatek od spadków i darowizn w wysokości 268,50 zł; zaświadczenie z 5 lutego 1999 r.
3. Postanowieniem z 1 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w K. Wydział Cywilny Odwoławczy (data doręczenia 12 września 2018 r.) oddalił zażalenie Wnioskodawcy, w związku z tym Wnioskodawca odziedziczył po swoim dziadku nową, wcześniej nieznaną część masy spadkowej w postaci udziału w budynku mieszkalnym znajdującym się na zabudowanej działce nr 144.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ze względu na upływ terminów przewidzianych w art. 68 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) zachodzi konieczność uiszczenia dodatkowego podatku od nowej aktualnie odziedziczonej części spadku?

Wnioskodawca doprecyzował, że pytanie postawiono w związku z ujawnieniem i nabyciem kolejnego składnika masy spadkowej 12 września 2018 r. (data doręczenia odpisu postanowienia Sądu Apelacyjnego w K. Wydział Cywilny Odwoławczy z 1 sierpnia 2018 r.) w postaci udziału w budynku mieszkalnym znajdującym się na zabudowanej działce nr 144, wcześniej nieznanego i niewykazanego w pierwotnym zeznaniu podatkowym, w którym zgłoszono do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn znaną wówczas masę spadkową w postaci własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i od którego uiszczono w całości podatek od spadków i darowizn w wysokości 268,50 zł (zaświadczenie wydane przez urząd skarbowy 5 lutego 1999 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, 12 września 2018 r. ujawniono i nabyto kolejny składnik masy spadkowej (data doręczenia odpisu postanowienia Sądu Apelacyjnego w K. Wydział Cywilny Odwoławczy z 1 sierpnia 2018 r.) w postaci udziału w budynku mieszkalnym znajdującym się na zabudowanej działce nr 144.

Majątek ten był wcześniej nieznany Wnioskodawcy i nie był wykazany w pierwotnym zeznaniu podatkowym, w którym zgłoszono do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn znaną wówczas masę spadkową w postaci własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i od którego uiszczono w całości podatek od spadków i darowizn w wysokości 268,50 zł (zaświadczenie wydane przez urząd skarbowy 5 lutego 1999 r.).

Wnioskodawca stwierdza, że ze względu na upływ terminów przewidzianych w art. 68 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nie zachodzi konieczność uiszczenia dodatkowego podatku od nowej, aktualnie odziedziczonej części spadku oraz nie zachodzi potrzeba składania jakiegokolwiek zeznania podatkowego w urzędzie skarbowym w zakresie dotyczącym nowej części spadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 222, poz. 1629) do nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych, które nastąpiło przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr 142, poz. 1514 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r. podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. spadku.

Spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.).

W myśl art. 922 § 1 tej ustawy przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Zgodnie z art. 924 ww. ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do przepisu art. 925 tej ustawy spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Prawomocne postanowienie sądu ma natomiast charakter deklaratoryjny i stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego). Wobec tego nabycie spadku ma miejsce z chwilą śmierci spadkodawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 1015 § 1 i § 2 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w powyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przyjęciem spadku.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych, a w wypadku darowizny obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na obdarowanym i darczyńcy.

W przypadku nabycia majątku spadkodawcy w drodze dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 tej ustawy w przypadku nabycia, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, a następnie nabycie to stwierdzono pismem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma. Jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Podstawę opodatkowania zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Stosownie do art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

W myśl art. 17a ust. 3 ww. ustawy w przypadku nabycia rzeczy lub praw majątkowych niewykazanych w zeznaniu podatkowym, podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania podatkowego organowi, któremu złożono zeznanie podatkowe, w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu.

Zgodnie z art. 4 Ordynacji podatkowej obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach, zaś zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego (art. 5 Ordynacji podatkowej).

Zobowiązania podatkowe najczęściej powstają w wyniku zaistnienia pewnego zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże skutek w postaci jego powstania. W takim przypadku zobowiązanie powstaje z dniem zaistnienia tego zdarzenia.

Zobowiązanie podatkowe może jednak powstać również w wyniku działania organów podatkowych: wskutek wydania decyzji ustalającej wysokość zobowiązania. W takim przypadku zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego.

W myśl art. 21 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.

Zgodnie z art. 21 § 2 tej ustawy jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Stosownie do art. 21 § 5 Ordynacji podatkowej jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Z pojęciem zobowiązania podatkowego nierozerwalnie związania jest kwestia jego przedawnienia.

Na podstawie art. 68 § 1 i § 2 ww. ustawy zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast, gdy podatnik:

1. nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego,
2. w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego,

zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Jak wynika z przywołanych przepisów, zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn co do zasady powstaje na skutek doręczenia decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania. Powinna być ona poprzedzona złożeniem zeznania podatkowego. Z kolei okres przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej wysokość podatku od spadków i darowizn liczy się od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy, tj. od końca roku, w którym uprawomocniło się postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku. O tym, czy sprawa uległa przedawnieniu decyduje data powstania obowiązku podatkowego, a nie data nabycia spadku.

Z opisu przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w C. z 9 października 1998 r. stwierdzono, że Wnioskodawca nabył w całości na podstawie testamentu spadek po dziadku. Wnioskodawca zgłosił do opodatkowania znany mu wówczas majątek spadkowy w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz uiścił w całości podatek od spadków i darowizn w wysokości 268,50 zł. Urząd skarbowy wydał też zaświadczenie stwierdzające zgłoszenie majątku spadkowego do opodatkowania w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz stwierdzające uiszczenie w całości podatku od spadków i darowizn w wysokości 268,50 zł.

W 2016 r. Gmina złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia spadku m.in. po dziadku Wnioskodawcy. Wniosek został złożony w związku z ujawnieniem nowej części spadku w postaci udziału w budynku mieszkalnym znajdującym się na zabudowanej działce nr 144. Wniosek dotyczył spadku po pradziadku Wnioskodawcy, ojcu ojca Wnioskodawcy, który był jednym ze współwłaścicieli rzeczonego budynku mieszkalnego wpisanym w księdze wieczystej. Dnia 13 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny wydał postanowienie stwierdzające, że spadek po dziadku Wnioskodawcy zgodnie z wnioskiem Gminy nabyli ojciec Wnioskodawcy i siostra ojca Wnioskodawcy na mocy ustawy jako dzieci zmarłego dziadka Wnioskodawcy. Dnia 14 grudnia 2016 r. Gmina złożyła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu w związku z pozyskaniem informacji o istnieniu postanowienia Sądu Rejonowego w C. Wydział Cywilny z 9 października 1998 r., na mocy którego do całości spadku po dziadku Wnioskodawcy został powołany Wnioskodawca. Dnia 3 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w C. wydał postanowienie uwzględniające skargę o wznowienie postępowania Sądu Rejonowego w C. Wydział Cywilny z 13 kwietnia 2016 r. i uchylił rzeczone postanowienie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po dziadku Wnioskodawcy. Dnia 16 sierpnia 2017 r. złożono do Sądu Apelacyjnego w K. zażalenie na postanowienie, które zostało wydane 3 lipca 2017 r. przez Sąd Rejonowy w C. Wydział Cywilny z wnioskiem o uchylenie rzeczonego postanowienia w całości. Dnia 1 sierpnia 2018 r. Sąd Okręgowy w K. Wydział Cywilny Odwoławczy wydał postanowienie wraz z uzasadnieniem, w którym oddalił zażalenie Wnioskodawcy utrzymując w mocy orzeczenie Sądu Rejonowego w C. z 3 lipca 2017 r.

Przenosząc opisane we wniosku zdarzenie na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż w rozpatrywanej sprawie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o stwierdzeniu nabycia praw do spadku po dziadku Wnioskodawcy, czyli w 1998 r. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca złożył wówczas w urzędzie skarbowym zeznanie o nabyciu spadku po dziadku, w którym wykazał majątek, co do którego posiadał wtedy wiedzę. Kwestia ujawnienia dodatkowego składnika majątku w postaci udziału w budynku mieszkalnym znajdującym się na zabudowanej działce nr 144 pojawiła się w związku ze złożonym przez Gminę w 2016 r. wnioskiem do Sądu. W związku z pozyskaniem przez Gminę informacji o istnieniu postanowienia Sądu z 1998 r., na mocy którego do całości spadku po dziadku Wnioskodawcy został powołany Wnioskodawca uchylone zostało postanowienie Sądu w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po dziadku Wnioskodawcy przez inne osoby. Postanowieniem z 01 sierpnia 2018 r. Sąd oddalił zażalenie Wnioskodawcy w tym zakresie.

W istocie zatem dodatkowy składnik majątku spadkowego był nieznany Wnioskodawcy i nie był wykazany w pierwotnym zeznaniu podatkowym. Nie można jednakże wskazać, iż składnik ten został nabyty na mocy postanowienia Sądu z 2018 r. Postanowieniem z 01 sierpnia 2018 r. Sąd oddalił zażalenie Wnioskodawcy utrzymując w mocy orzeczenie Sądu Rejonowego w C. z 3 lipca 2017 r. Z opisu wniosku wynika zatem, iż jedynym postanowieniem stwierdzającym nabycie spadku przez Wnioskodawcę było postanowienie z 1998 r. Nie zostało ono zmienione poprzez wydanie orzeczenia z 2018 r.

W rezultacie w niniejszej sprawie znajdzie zatem zastosowanie art. 68 § 2 Ordynacji podatkowej dotyczący przedawnienia zobowiązania podatkowego w sytuacji, gdy w złożonej deklaracji nie zostały ujawnione wszystkie składniki masy spadkowej a od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy upłynęło 5 lat. Oznacza to, że zobowiązanie podatkowe z tytułu nabycia ujawnionego we wniosku składnika masy spadkowej nie powstało, przedawnieniu uległo bowiem prawo do jego ustalenia. Tym samym Wnioskodawca (spadkobierca) nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od spadków i darowizn, nie ciąży na nim również obowiązek złożenia zeznania podatkowego w zakresie dotyczącym ujawnionej części spadku. Ujawnienie dodatkowego składnika majątkowego po upływie terminu przedawnienia prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego, nie powoduje ponownego powstania obowiązku podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej