Temat interpretacji

Wpłata środków pieniężnych przez syna na konto Wnioskodawczyni (czynność techniczna).

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 21 sierpnia 2020 r. (data wpływu 25 sierpnia 2020 r.), uzupełnionym 6 października 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wpłaty środków pieniężnych przez syna na konto Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wpłaty środków pieniężnych przez syna na konto Wnioskodawczyni.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 18 września 2020 r., znak: 0111-KDIB2-3.4015.122.2020.1.BFP wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 6 października 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na swoim osobistym, indywidualnym koncie bankowym Wnioskodawczyni posiadała pewną kwotę zaoszczędzonych pieniędzy. Zaoszczędzone pieniądze były zebrane na podkoncie Oszczędzam podpiętym pod rachunek główny. W związku z COVID-19 i paniką panującą w świecie, z obawy o swoje pieniądze Wnioskodawczyni postanowiła wypłacić je i przechować w domu (w. O. gdzie Wnioskodawczyni wcześniej zamieszkiwała i gdzie posiada stały meldunek). Wnioskodawczyni wypłaciła więc pieniądze z podkonta na rachunek główny w wysokości 11.000 zł, po czym wybrała pieniądze z rachunku głównego. Wnioskodawczyni pieniądze wywiozła do O. Wnioskodawczyni mieszka w W. i tam ma czasowe zameldowanie. Gdy sytuacja w kraju troszeczkę się uspokoiła Wnioskodawczyni poprosiła swojego syna, aby wpłacił jej pieniądze z powrotem na konto. Tak też uczynił. W siedzibie banku wpłacił 10.000 zł, tytułem WPŁATA. To były własne oszczędzone pieniądze Wnioskodawczyni.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że nie zawierała z synem żadnej umowy dotyczącej wpłaty środków pieniężnych na jej konto bankowe. Przekazanie środków pieniężnych przez syna Wnioskodawczyni było wyłącznie czynnością techniczną.

W związku z powyższym opisem zadano po przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek od kwoty 10.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna płacić podatku od spadków i darowizn, bo wpłacona suma była jej oszczędnościami, a nie żadną darowizną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2019 r., poz. 1813), podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia darowizna, dlatego w tym zakresie odwołać należy się do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Darowizna jest więc czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Natomiast z treści art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Stosownie do art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje, przy nabyciu w drodze darowizny z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego wynika, że na swoim osobistym, indywidualnym koncie bankowym Wnioskodawczyni posiadała pewną kwotę zaoszczędzonych pieniędzy. Zaoszczędzone pieniądze były zebrane na podkoncie Oszczędzam podpiętym pod rachunek główny. W związku z COVID-19 i paniką panującą w świecie, z obawy o swoje pieniądze Wnioskodawczyni postanowiła je wypłacić i przechować w domu. Wnioskodawczyni wypłaciła więc pieniądze z podkonta na rachunek główny w wysokości 11.000 zł, po czym wybrała pieniądze z rachunku głównego. Gdy sytuacja w kraju się troszeczkę uspokoiła Wnioskodawczyni poprosiła swojego syna, aby wpłacił jej pieniądze z powrotem na konto. W siedzibie banku syn wpłacił 10.000 zł, tytułem WPŁATA. To były własne oszczędzone pieniądze Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni wskazała, że nie zawierała z synem żadnej umowy dotyczącej wpłaty środków pieniężnych na jej konto bankowe. Przekazanie środków pieniężnych przez syna Wnioskodawczyni były wyłącznie czynnością techniczną.

Skoro pomiędzy Wnioskodawczynią a jej synem nie została zawarta umowa darowizny (nie miało też miejsca spełnienie przyrzeczonego świadczenia), gdyż wpłata środków pieniężnych na konto bankowe Wnioskodawczyni przez jej syna stanowiła jak Wnioskodawczyni wskazała w opisie stanu faktycznego jedynie czynność techniczną, to należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, iż w przedstawionej sytuacji nie jest zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn. Opisana we wniosku czynność techniczna nie mieści się w katalogu określającym przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn; czynność, która nie ma charakteru prawnego darowizny w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego nie podlega opodatkowaniu ww. podatkiem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej