Temat interpretacji

Skutki podatkowe nabycia spadku po matce.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 listopada 2019 r. (data wpływu 18 listopada 2019 r.), uzupełnionym 20 stycznia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku po matce jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku po matce.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 9 stycznia 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.175.2019.1.HS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 20 stycznia 2020 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sąd Rejonowy w X. postanowieniem z 27 czerwca 2008 r. stwierdził, że spadek po matce Wnioskodawcy zmarłej 1 października 2007 r. na podstawie ustawy nabyły jej dzieci: Wnioskodawca i dwie córki po 1/3.

Na podstawie ww. postanowienia zostało przeprowadzone postępowanie sądowe o dział spadku po matce Wnioskodawcy. Sąd Rejonowy w X. dokonał działu spadku po matce Wnioskodawcy w ten sposób, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w X. (stanowiące jedyny składnik spadku) przyznał na wyłączną własność jednej ze spadkobierczyń (córce spadkodawczyni) zasądzając spłatę na rzecz Wnioskodawcy i innej spadkobierczyni.

Następnie, odnalazł się testament spadkodawczyni, powołujący do całości spadku po niej wyłącznie jej syna, czyli Wnioskodawcę.

Odnalezienie tego testamentu stanowiło podstawę do przeprowadzenia postępowania o zmianę postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku. Sąd Rejonowy w X. postanowieniem z 20 września 2016 r. stwierdził, że spadek na podstawie testamentu własnoręcznego nabył w całości syn (Wnioskodawca).

Pomimo posiadania przez Wnioskodawcę prawomocnego postanowienia stwierdzającego, że wyłącznie on nabył spadek po swojej matce do dnia dzisiejszego nie jest on właścicielem ww. lokalu mieszkalnego (stanowiącego jedyny składnik spadku). Przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, że 24 marca 2017 r. jedna z córek spadkodawczyni powołując się na postanowienie o dziale spadku z 10 października 2010 r., a zatajając postanowienie o nabyciu spadku w całości przez Wnioskodawcę, dokonała na rzecz swojej córki notarialnej umowy darowizny ww. spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego. Za ten czyn obie zostały skazane prawomocnym wyrokiem karnym Sądu Rejonowego w X. z 11 czerwca 2018 r. (czyn ten wypełnił znamiona przestępstwa z art. 272 i 284 § 1 Kodeksu karnego).

Celem odzyskania ww. lokalu mieszkalnego, Wnioskodawca zwrócił się do Prokuratury Rejonowej w X., aby ta wystąpiła do Sądu Rejonowego w X. z wnioskiem o wznowienie postępowania. W przedmiocie tego wniosku Prokuratura Rejonowa w X. prowadzi postępowanie.

Na chwilę obecną stan sprawy jest taki, że właścicielką lokalu jest córka jednej ze spadkobierczyń. Jest ona wpisana w księdze wieczystej jako właścicielka i faktycznie posiada ten lokal. Natomiast Wnioskodawca, dysponując prawomocnym postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku, do tej pory nie nabył tego spadku w tym sensie, że nie jest jego właścicielem, ani nie ma do niego żadnych uprawnień (w skład spadku wchodzi wyłącznie ww. prawo do spółdzielczego lokalu mieszkalnego).

Reasumując, póki orzeczeniem Sądu nie zostanie uchylone postanowienie o dziale spadku z 10 października 2010 r., to właścicielem tego lokalu mieszkalnego będzie w dalszym ciągu inna osoba, a nie Wnioskodawca.

Wnioskodawca podkreśla również, że o obowiązku zgłoszenia do urzędu skarbowego faktu nabycia spadku (w związku z postanowieniem Sądu Rejonowego w X. z 20 września 2016 r.) dowiedział się po upływie terminu do tego zgłoszenia. Z uwagi na doznany udar mózgu i wylew w 2010 r. oraz inne towarzyszące choroby, skutkujące stanem nieporadności, Wnioskodawca nie był w stanie zajmować się sprawami dotyczącymi spadku z należytą uwagą i w takim stopniu jak osoba sprawna.

W uzupełnieniu wniosku z 16 stycznia 2020 r. (data wpływu 20 stycznia 2020 r.) Wnioskodawca wskazał, że nie zgłosił nabycia spadku po matce we właściwym urzędzie skarbowym na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego w X. z 27 czerwca 2008 r. (postanowieniem tym stwierdzono, że spadek po matce Wnioskodawcy na podstawie ustawy nabyły jej dzieci: Wnioskodawca i dwie córki po 1/3). Naczelnik właściwego urzędu skarbowego nie wydał do tej pory dla Wnioskodawcy decyzji ustalającej wysokość zobowiązania w podatku od spadku. Postanowieniem Sądu Rejonowego w X. z 20 września 2016 r., Sąd Rejonowy w X. zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w X. z 27 czerwca 2008 r. w ten sposób, że stwierdził, iż spadek po matce Wnioskodawcy zmarłej 1 października 2007 r. nabył na podstawie testamentu własnoręcznego, otwartego i ogłoszonego 28 września 2015 r., jej syn w całości (tj. Wnioskodawca).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma w dalszym ciągu obowiązek złożenia deklaracji, tj. zeznania podatkowego o nabyciu majątku w drodze spadku po matce (w skład którego wchodzi wcześniej wymienione spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego)?

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

Ad. 1)

Z uwagi na okoliczności sprawy opisane we wniosku, nie ma on obowiązku złożenia deklaracji, tj. zeznania podatkowego o nabyciu majątku w drodze spadku po matce (w skład wchodziło jedynie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego). W opinii Wnioskodawcy, co prawda nabył on spadek po matce jako jej jedyny spadkobierca, ale na skutek niezależnych od Wnioskodawcy okoliczności (m.in. tego, że testament powołujący Wnioskodawcę do całości spadku po matce odnalazł się dopiero po wydaniu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku) do chwili obecnej nie ma żadnego tytułu prawnego do ww. spadku. Ponadto, istotnym w sprawie jest fakt, że doszło do przewłaszczenia tego lokalu na szkodę Wnioskodawcy (wydany został prawomocny wyrok w sprawie).

Ad. 2)

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zalicza się do osób najbliższych spadkodawczyni, jako jej syn, nie powstał wobec niego obowiązek podatkowy od ww. spadku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1813 ze zm.) podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia, zapisu zwykłego, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

W myśl art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145) przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swojej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są spadkobiercami (art. 922 § 3 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 924 ww. ustawy spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 cyt. ustawy). Zatem nabycie spadku przez spadkobiercę następuje z chwilą śmierci spadkodawcy. Moment, z jakim następuje nabycie spadku w sposób jednoznaczny i nie budzący żadnych wątpliwości interpretacyjnych, określony został w art. 925 Kodeksu cywilnego. Stosownie do tego przepisu, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, mimo iż nie złożył jeszcze oświadczenia o przyjęciu spadku, ani też nie uzyskał stwierdzenia nabycia spadku.

Dodatkowo należy wskazać, że postanowienie o nabyciu spadku potwierdza jedynie nabycie spadku (prawo spadkobiercy do spadku), które z mocy art. 925 Kodeksu cywilnego nastąpiło już wcześniej z chwilą otwarcia spadku tj. śmierci spadkodawcy. Art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że Sąd na wniosek osoby mającej w tym interes stwierdza nabycie spadku przez spadkobiercę. Notariusz na zasadach określonych w przepisach odrębnych sporządza akt poświadczenia dziedziczenia.

Prawomocne postanowienie sądu lub notarialny akt poświadczenia dziedziczenia mają charakter deklaratoryjny i stwierdzają jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę (spadkobierców). Ich wydanie ma wpływ na określenie daty powstania obowiązku podatkowego.

Istotne jest więc to, że wydanie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku nie ma wpływu na datę nabycia spadku przez spadkobiercę. Reasumując przy określeniu momentu nabycia spadku decydujące znaczenie będzie mieć data otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W przypadku nabycia majątku spadkodawcy w drodze dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku (art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Jednakże jak stanowi art. 6 ust. 4 ustawy jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia.

Podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru (art. 7 ust. 1 ustawy).

Stosownie do art. 7 ust. 3 tejże ustawy do długów i ciężarów zalicza się również koszty leczenia i opieki w czasie ostatniej choroby spadkodawcy, jeżeli nie zostały pokryte za jego życia i z jego majątku, koszty pogrzebu spadkodawcy, łącznie z nagrobkiem, w takim zakresie, w jakim koszty te odpowiadają zwyczajom przyjętym w danym środowisku, jeżeli nie zostały pokryte z majątku spadkodawcy, z zasiłku pogrzebowego lub nie zostały zwrócone w innej formie, oraz koszty postępowania spadkowego, wynagrodzenie wykonawcy testamentu, obowiązki wykonania zapisów i poleceń zamieszczonych w testamencie, wypłaty z tytułu zachowku oraz inne obowiązki wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących spadków.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych w wysokości tych wkładów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 1 października 2007 r. zmarła matka Wnioskodawcy. W postanowieniu Sądu Rejonowego w X. z 27 czerwca 2008 r. stwierdzono, że spadek po niej na podstawie ustawy nabyły jej dzieci: Wnioskodawca i dwie córki po 1/3.

Jak twierdzi Wnioskodawca, nabycie ww. spadku nie zostało zgłoszone przez niego do właściwego urzędu skarbowego.

Następnie, zostało przeprowadzone postępowanie sądowe o dział spadku po matce Wnioskodawcy. Sąd Rejonowy dokonał działu spadku po matce Wnioskodawcy w ten sposób, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (stanowiące jedyny składnik spadku) przyznał na wyłączną własność jednej ze spadkobierczyń (córce spadkodawczyni) zasadzając spłatę na rzecz Wnioskodawcy i innej spadkobierczyni.

Z kolei postanowieniem z 20 września 2016 r., Sąd Rejonowy w X. zmienił postanowienie Sądu z 27 czerwca 2008 r. w ten sposób, że stwierdził, że spadek po matce Wnioskodawcy nabył na podstawie testamentu własnoręcznego, otwartego i ogłoszonego 28 września 2015 r., jej syn w całości (tj. Wnioskodawca).

Pomimo jednakże posiadania przez Wnioskodawcę prawomocnego postanowienia stwierdzającego, że wyłącznie on nabył spadek po swojej matce do dnia dzisiejszego nie jest on właścicielem ww. lokalu mieszkalnego. Przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, że 24 marca 2017 r. jedna z córek spadkodawczyni powołując się na postanowienie o dziale spadku z 10 października 2010 r., a zatajając postanowienie o nabyciu spadku w całości przez Wnioskodawcę, dokonała na rzecz swojej córki notarialnej umowy darowizny ww. lokalu mieszkalnego. Za ten czyn obie zostały skazane prawomocnym wyrokiem karnym Sądu Rejonowego. Celem odzyskania ww. lokalu mieszkalnego, Wnioskodawca zwrócił się do Prokuratury Rejonowej, aby ta wystąpiła do Sądu Rejonowego z wnioskiem o wznowienie postępowania. W przedmiocie tego wniosku Prokuratura Rejonowa prowadzi postępowanie. Skoro zatem spadek po matce (co jednoznacznie stwierdził Sąd zmieniając poprzednie postanowienie o nabyciu spadku po matce Wnioskodawcy) nabył Wnioskodawca w całości, to zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nabycie to podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Jak wynika z powołanego powyżej art. 6 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn przy nabyciu spadku, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, ale zostało stwierdzone postanowieniem sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku. W analizowanej sprawie obowiązek podatkowy z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę spadku (jeżeli w istocie jak twierdzi Wnioskodawca, spadek ten nie został zgłoszony przez niego do właściwego urzędu skarbowego) lub części spadku (jeżeli jednak spadek nabyty postanowieniem z 2008 r. został zgłoszony przez Wnioskodawcę do właściwego urzędu skarbowego), powstał z momentem uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego z 20 września 2016 r.

Należy również zauważyć, że fakt, iż Wnioskodawca (mimo posiadania prawomocnego postanowienia) nie jest w posiadaniu ww. prawa do lokalu mieszkalnego, z przyczyn opisanych we wniosku, nie ma wpływu na rozstrzygnięcie w rozpatrywanej sprawie. Nie można bowiem przyjąć, że przedmiotu spadku nie było na dzień otwarcia spadku, czyli śmierci spadkodawczyni. Dniem nabycia w spadku przez Wnioskodawcę spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu jest data śmierci spadkodawczyni, tj. dzień 1 października 2007 r. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu jako jedyny składnik weszło do masy spadkowej, bowiem w chwili śmierci (dacie otwarcia spadku) spadkodawczyni była właścicielką tego prawa.

Jak stanowi art. 7 ust.1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zdanie pierwsze podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Nie można tu także zastosować przepisu wynikającego z art. 7 ust. 1 zdanie drugie ww. ustawy, ponieważ dotyczy on rzeczy, w której nastąpił ubytek w wyniku działania siły wyższej, będącej zjawiskiem spowodowanym przyczyną nadzwyczajną, przemożną i zewnętrzną (np. trzęsienie ziemi, działania wojenne), a zatem trudną do przewidzenia i której nie sposób zapobiec normalnymi środkami. Tymczasem w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku doszło do utraty spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu spowodowanej działaniem czynnika ludzkiego, które to działanie było przyczyną postępowania, które toczy się/toczyło przed prokuraturą i sądem.

Na Wnioskodawcy ciążył zatem obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, Wnioskodawca winien to prawo stanowiące podstawę opodatkowania, zgodnie z art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn wykazać w złożonej w urzędzie skarbowym deklaracji.

Stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ustawy o podatku do spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-5, 7 i 8 oraz ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4 oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo kredytowej lub przekazem pocztowym.

Tym samym, w związku z ww. prawomocnym postanowieniem Sądu z 20 września 2016 r., aby skorzystać ze zwolnienia, Wnioskodawca winien, w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego, złożyć zgłoszenie SD-Z2 we właściwym urzędzie skarbowym.

Zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych powinno być dokonane na formularzu SD-Z2 określonym przez Ministra Finansów w rozporządzeniu z dnia 20 listopada 2015 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych (Dz.U. z 2015 r., poz. 2060).

Natomiast w przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 tejże ustawy).

Stosownie do art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Ponieważ jednak Wnioskodawca nie dokonał zgłoszenia w terminie 6 miesięcy, czyli nie spełnił wszystkich warunków uprawniających do zwolnienia z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, nie może skorzystać z ww. zwolnienia, a tym samym nabycie spadku podlega opodatkowaniu według zasad określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej i winien złożyć zeznanie SD-3.

Podsumowując, spadek po matce Wnioskodawcy (co jednoznacznie stwierdził Sąd zmieniając poprzednie postanowienie o nabyciu spadku po matce Wnioskodawcy) nabył Wnioskodawca w całości, zatem zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nabycie to podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Obowiązek podatkowy powstał z momentem uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego z 20 września 2016 r. Na Wnioskodawcy w dalszym ciągu ciąży więc obowiązek złożenia deklaracji (zeznanie SD-3). Owszem, Wnioskodawca zalicza się do osób najbliższych spadkodawczyni, niemniej skoro Wnioskodawca nie dopełnił warunków zwolnienia określonego w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj. nie złożył zgłoszenia SD-Z2 w określonym terminie, oznacza to, że Wnioskodawca nie może z tego zwolnienia skorzystać.

Ponieważ przedmiot spadku istniał na dzień otwarcia spadku (śmierci spadkodawczyni), okoliczność, że to nie Wnioskodawca (będący jedynym spadkobiercą) jest obecnie w posiadaniu przedmiotu spadku z uwagi na jego przewłaszczenie przez inną osobę, nie ma wpływu na dokonane rozstrzygnięcie w podatku od spadków i darowizn. Kwestia dochodzenia swoich praw celem odzyskania własności ww. prawa do lokalu mieszkalnego jest/może być przedmiotem innych postępowań przed innymi organami (Prokuratura, Sąd).

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Do wniosku i uzupełnienia Wnioskodawca dołączył plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do oceny dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (.), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej