Temat interpretacji

Nabycie w drodze zasiedzenia nieruchomości, którą Wnioskodawca uprzednio nabył w spadku, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 listopada 2019 r. (data wpływu 26 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia w drodze zasiedzenia nieruchomości uprzednio nabytej tytułem spadku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia w drodze zasiedzenia nieruchomości uprzednio nabytej tytułem spadku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2009 r., Postanowieniem Sądu Rejonowego z 7 kwietnia 2009 r., Wnioskodawca wraz z D. S., S. M. oraz G. M.-S. stali się spadkobiercami po wuju Wnioskodawcy. Wnioskodawcy przypadł udział 1/16 w nieruchomości położonej w Ż. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, Wnioskodawca uiścił podatek od spadków i darowizn z tytułu dziedziczenia.

Ponieważ wystąpiły wątpliwości co do oznaczenia numerów działek (pierwotne nabycie nieruchomości przez dziadków Wnioskodawcy w 1923 r.), Wnioskodawca wraz z pozostałymi spadkobiercami wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem o stwierdzenie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie. Sąd Rejonowy Postanowieniem z 9 listopada 2016 r. postanowił stwierdzić, że prawo własności nieruchomości położonej w Ż., z dniem 15 sierpnia 2010 r. przez zasiedzenie nabyli: D. S. w udziale wynoszącym 12/16 części, S. M. w udziale wynoszącym 2/16 części, Z. M-G. w udziale wynoszącym 1/16 części oraz Wnioskodawca w udziale wynoszącym 1/16 części.

Zgodnie z postanowieniem, Wnioskodawca stał się właścicielem 1/16 nieruchomości, której właścicielem był już zgodnie z Postanowieniem Sądu Rejonowego z 7 kwietnia 2009 r. o dziedziczeniu po zmarłym wuju.

Właściciele nieruchomości zamierzają znieść współwłasność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do złożenia wniosku (winno być: zeznania) SD-3 i zapłacenia podatku po raz drugi?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien on uiszczać podatku od zasiedzenia. Masa spadkowa po zasiedzeniu nie uległa zmianie i dotyczy tej samej nieruchomości. Podatek od spadków i darowizn został przez Wnioskodawcę zapłacony. Wnioskodawca ocenia, że nie można dwukrotnie płacić podatku od nabycia tej samej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie Organ pragnie zaznaczyć, iż ponieważ opisane we wniosku nabycie, nastąpiło jak zostało wskazane we wniosku w dacie 15 sierpnia 2010 r., w niniejszej sprawie będą miały zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r. zgodnie z przepisem art. 50 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1045).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r., poz. 86, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem zasiedzenia.

Jak stanowi art. 5 ww. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze zasiedzenia z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego zasiedzenie.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia.

Nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7 % podstawy opodatkowania; art. 9 ust. 1 nie ma w tym wypadku zastosowania (art. 15 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 17a ust. 1. cyt. ustawy, podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca na mocy Postanowienia Sądu Rejonowego z 7 kwietnia 2009 r. nabył udział w wysokości 1/16 części nieruchomości w spadku po wuju. Z uwagi na wątpliwości co do oznaczenia numerów działek, spadkobiercy wystąpili o stwierdzenie nabycia nieruchomości poprzez zasiedzenie. Postanowienie w tym zakresie Sąd Rejonowy wydał 9 listopada 2016 r., stwierdzając nabycie przez Wnioskodawcę udziału w wysokości 1/16 w tej samej nieruchomości z dniem 15 sierpnia 2010 r.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia zasiedzenie, w tym celu należy zatem sięgnąć do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).

Z treści art. 172 § 1 i § 2 ww. Kodeksu wynika, że posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Jak definiuje to pojęcie doktryna, zasiedzenie jest pierwotnym i nieodpłatnym sposobem nabycia prawa własności rzeczy przez nieuprawnionego jej posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu (J. Naczyńska, Komentarz do art. 172 Kodeksu cywilnego (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe (art. 126-352), WKP, 2018, LEX nr 10639).

W odniesieniu do zasiedzenia, pierwotne nabycie prawa podmiotowego oznacza, że nabywa się prawo, które komuś już wcześniej przysługiwało, ale nabycie tego prawa nastąpiło bez woli poprzednika, a z mocy zdarzeń wskazanych ustawą. Zasiedzenie jest odrębnym tytułem nabycia od dziedziczenia, które zakłada poprzednictwo i następstwo prawne (dziedziczenie nie jest zatem nabyciem pierwotnym). O ile można mówić o kontynuacji (czy sukcesji) praw w przypadku dziedziczenia, o tyle zasiedzenie powoduje przerwanie stosunków prawnych łączących dotychczasowego właściciela z rzeczą i powoduje powstanie nowego stanu prawnego dla nowego właściciela osoby, na której rzecz zostało dokonane zasiedzenie.

Z tego też względu, Wnioskodawca nabywając nieruchomość poprzez zasiedzenie zerwał uprzednie stosunki prawne dotyczące tejże nieruchomości i pierwotnie nabył jej własność. W takich okolicznościach doszło więc do powstania obowiązku podatkowego w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę nieruchomości, pomimo, iż wcześniej Wnioskodawca był właścicielem tej samej nieruchomości na postawie innego tytułu. Wskazane wyżej orzeczenie Sądu o stwierdzeniu nabycia tytułem zasiedzenia skorygowało stan posiadania ze stanem prawnym. Wnioskodawca jest zatem zobowiązany do zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego nabycia nieruchomości w drodze zasiedzenia, a także do uiszczenia podatku na zasadach określonych ww. przepisami.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej