Temat interpretacji

Skutki podatkowe nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym na podstawie umowy darowizny oraz w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym na podstawie nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2020 r. (data wpływu 31 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 26 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym na podstawie umowy darowizny oraz w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym na podstawie nieodpłatnego zniesienia współwłasności w części dotyczącej:

• sposobu obliczenia podatku przy zastosowaniu 20% stawki podatku jest nieprawidłowe,
• w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym na podstawie umowy darowizny oraz w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym na podstawie nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 18 marca 2020 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.9.2020.1.MM, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 26 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W 2016 r. Wnioskodawczyni wraz z narzeczonym kupili mieszkanie. Ze względu na to, że nie było ich stać na wkład własny, nie chcieli korzystać z pomocy rodziców, zdecydowali, że skorzystają z dofinansowania MDM dla singla gdyż nie byli małżeństwem (ślub miał odbyć się 25 maja w 2019 r.), ale kredyt hipoteczny zaciągnęli wspólnie. Wspólnie podjęli decyzję, że ze względów logistycznych, narzeczony Wnioskodawczyni był bardziej mobilny w ciągu dnia w pracy i dlatego on będzie widniał jako właściciel.

Narzeczony Wnioskodawczyni zmarł 27 grudnia 2018 r., nie zostawił testamentu gdyż po rozmowie z rodzicami, Wnioskodawczyni i jej narzeczony zostali utwierdzeni przed decyzją na kogo będzie mieszkanie, że nie ma takiej potrzeby, że nieważne co by się stało nikt ich nie oszuka, i mieszkanie będzie przekazane drugiej osobie.

Narzeczony zmarł nagle, kredyt Wnioskodawczyni spłaca samodzielnie od jego śmierci, mieszkanie w spadku odziedziczyli rozwiedzeni rodzice narzeczonego (50% matka, 50% ojciec), którzy po rozprawie sądowej w grudniu 2019 r. stali się pełnoprawnymi właścicielami nieruchomości.

Ojciec narzeczonego chce darowizną przekazać Wnioskodawczyni swoją połowę mieszkania obciążoną kredytem hipotecznym (w którym Wnioskodawczyni jest kredytobiorcą).

Wnioskodawczyni przedstawiła następujące fakty, które potwierdzają dołączone do wniosku dokumenty:

1. kredyt zaciągnięty między narzeczonym Wnioskodawczyni, Wnioskodawczynią a Bankiem,
2. umowa kredytowa podpisana 11 stycznia 2016 r.,
3. kwota zakupu za mieszkanie (stan deweloperski): 267 500,00 zł,
4. kwota zaciągniętego kredytu na dzień zawarcia umowy z bankiem: 238 171,84 zł,
5. wkład własny z MDM: 24 171,84 zł,
6. wkład własny ze środków Wnioskodawczyni i jej narzeczonego (zaliczka): 5 000 zł,
7. hipoteka mieszkalna, wartość zabezpieczenia na umowie kredytowej: 357 260,00 zł,
8. łączna szacunkowa całkowita kwota kredytu do zapłaty na dzień zawarcia umowy: 443 927,17 zł,
9. miesięczna rata kredytu na ten moment: 1167,09 zł,
10. kredyt zawarty na 30 lat, ostatnia rata kredytu: 5 luty 2046 r.,
11. powierzchnia użytkowa: 41,70 zł (winno być m2),
12. do stycznia 2019 r. miesiąc po śmierci narzeczonego Wnioskodawczyni (tj. 27 grudnia 2018 r.), remont oraz wyposażenie mieszkania, kredyt wraz ze wszystkimi opłatami, tj. comiesięczny czynsz, rachunki za prąd i media, coroczne podatki od gruntów i nieruchomości były płacone ze wspólnego konta, którego Wnioskodawczyni i jej narzeczony byli właścicielami wpływy na konto wspólne z ich prywatnych kont,
13. od śmierci narzeczonego, wszystkie powyższe koszty od połowy stycznia są płacone z prywatnego konta bankowego Wnioskodawczyni (spadkobiercy nie biorą udziału w ponoszonych wydatkach),
14. wartość mieszkania na dzień obecny: około 380 000,00 zł.
    
    

Z uwagi na fakt, iż mieszkanie nadal jest zamieszkiwane i utrzymywane przez Wnioskodawczynię oraz w całości spłaca ona kredyt hipoteczny oraz ponosi wszelkie inne koszty związane z utrzymaniem mieszkania, aktualnie jeden z właścicieli (spadkobierca ojciec zmarłego narzeczonego) chce przekazać swoją część spadku (mieszkanie wraz z kredytem) w formie darowizny Wnioskodawczyni.

Zgodnie z umową kredytową, po śmierci kredytobiorcy Wnioskodawczyni stała się osobą zobligowaną do spłacania w pełni dalszych rat kredytu, co do dzisiaj czyni. Ten stan pozostał niezmieniony mimo, iż nieruchomość zmieniła właściciela. A zatem to Wnioskodawczyni jako jedyna w tym momencie jest osobą spłacającą kredyt oraz ponosi wszelkie koszty związane z utrzymaniem mieszkania.

Po przekazaniu przez ojca zmarłego narzeczonego darowizny, nastąpi złożenie wniosku o zniesienie współwłasności z matką narzeczonego, gdyż świadomie nie płaci kredytu, ani nie ponosi kosztów związanych z mieszkaniem, nie chce rozmawiać, ani przekazać swojej części mieszkania na Wnioskodawczynię zgodnie z ich narzeczeńskimi ustaleniami.

Zniesienie współwłasności lokalu mieszkalnego z matką narzeczonego będzie nieodpłatne, tzn. bez spłat i dopłat.

W odpowiedzi na wezwanie o wskazanie jaka będzie wartość rynkowa nabytego odpowiednio od ojca i matki narzeczonego udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym Wnioskodawczyni wskazała, że wartość rynkowa mieszkania na dzień dzisiejszy to około 350 000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Jak należy obliczyć wartość podatku od darowizny 50% mieszkania obciążonego kredytem hipotecznym (III stopień pokrewieństwa) bądź nieodpłatnego zniesienia współwłasności w przypadku, gdy przedmiot umowy obciążony jest hipoteką? W jaki sposób powinien zostać obliczony podatek?

Jaki powinien być podatek /jaka powinna być logika wyliczenia wartości podatku od zniesienia współwłasności w sytuacji gdyby Wnioskodawczyni była już współwłaścicielką mieszkania w 50%?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przy przekazaniu przez ojca narzeczonego darowizną połowy mieszkania z kredytem, sposób wyliczenia podatku jest następujący: 20% (od połowy wartości rynkowej mieszkania minus połowa wartości hipoteki mieszkalnej na umowie kredytowej).

Zdaniem Wnioskodawczyni, w sytuacji gdy już będzie współwłaścicielką w 50% mieszkania, nie powinna płacić podatku od zniesienia współwłasności z matką narzeczonego.

Zgodnie z zapisem ustawy o podatku od spadków i darowizn podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych (winno być: nabytych rzeczy) i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni wskazała interpretację indywidualną Znak: IBPB-2-1/4515-52/16/MD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1813) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji pojęcia darowizna ani współwłasność, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny.

Natomiast zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego przez współwłasność należy rozumieć stan, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

To oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

Polskie prawo rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną (art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 210 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej przywołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).

Mając na uwadze, że istnieje kilka sposobów zniesienia współwłasności, należy podkreślić, że zgodnie z ww. art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizny podlega wyłącznie nieodpłatne zniesienie współwłasności czyli przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicielu bez spłat i dopłat.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Natomiast w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy postaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności (art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Podstawę opodatkowania, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Natomiast podstawę opodatkowania w myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Pojęcie długów w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jej wartości. Ciężarem natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. ustanowienie służebności, hipoteki. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Zatem w przypadku nabycia w drodze darowizny podstawę opodatkowania zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi czysta wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego czyli zawarcia umowy darowizny.

Natomiast w przypadku nabycia w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności ustalenie podstawy opodatkowania składa się z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

W oparciu o art. 8 ust. 1 ww. ustawy wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw ().

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych, zgodnie z art. 8 ust. 3 wskazanej ustawy, określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Przy obliczeniu podatku zarówno od darowizny jak i od nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, oraz odliczenia kwoty wolnej od podatku (art. 9 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ww. ustawy wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Stosownie do art. 14 ust. 3 ww. ustawy do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III innych nabywców.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy od nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku (w analizowanej sytuacji ponad kwotę 4 902 zł), według następującej skali:

• do kwoty 10 278 zł podatek wynosi 12%,
• od kwoty 10 278 zł do 20 556 zł podatek wynosi 1 233 zł 40 gr i 16% od nadwyżki ponad 10 278 zł,
• powyżej kwoty 20 556 zł podatek wynosi 2 877 zł 90 gr i 20% od nadwyżki ponad 20 556 zł.

Natomiast zgodnie z art. 244 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2204 ze zm.).

W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Wnioskodawczyni wraz z narzeczonym zaciągnęła kredyt na zakup lokalu mieszkalnego. Właścicielem kupionego lokalu mieszkalnego został wyłącznie narzeczony Wnioskodawczyni. Po śmierci narzeczonego lokal mieszkalny odziedziczyli jego rodzice w udziale po 1/2 każdy. Obecnie ojciec zmarłego narzeczonego zamierza darować Wnioskodawczyni swój udział 1/2 w lokalu mieszkalnym. Po otrzymaniu darowizny Wnioskodawczyni zamierza znieść współwłasność lokalu mieszkalnego z matką zmarłego narzeczonego. Zniesienie współwłasności będzie nieodpłatne. Lokal mieszkalny obciążony jest hipoteką w wysokości 357 260,00 zł a jego wartość rynkowa wynosi obecnie 350 000 zł.

Tym samym Wnioskodawczyni nabędzie lokal mieszkalny o wartości 350 000 zł obciążony hipoteką w wysokości 357 260 zł otrzymując najpierw w darowiźnie udział 1/2, a następnie nabywając pozostały udział na podstawie nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Przenosząc powołane powyżej przepisy na grunt przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać będzie zarówno darowizna, jak i czynność prawna dotycząca zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego, bez obowiązku spłat i dopłat zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 oraz art. 8 ust. 1 tej ustawy.

Ustanowiona na lokalu mieszkalnym hipoteka stanowić będzie obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy. Przy czym, skoro przedmiotem darowizny/zniesienia współwłasności będzie udział w lokalu mieszkalnym, to hipoteka będzie stanowić obciążenie w proporcji odpowiadającej temu udziału. Zatem wartość udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym, nabytego zarówno w drodze darowizny, jak i zniesienia współwłasności, powinna być pomniejszona o 1/2 część kwoty hipoteki.

Dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia. Istotna jest kwota hipoteki, którą został obciążony opisany we wniosku lokal mieszkalny oraz wartość rynkowa tego lokalu z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Zatem skoro w rozpatrywanej sprawie jak wskazała Wnioskodawczyni 1/2 wartości hipoteki (1/2 x 357 260 zł) przekracza wartość nabywanego udziału w lokalu mieszkalnym (1/2 x 350 000 zł), to podstawa opodatkowania wyniesie zero. Tym samym po stronie Wnioskodawczyni nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawczyni przedstawiając własne stanowisko stwierdziła, że sposób wyliczenia podatku w przypadku otrzymania darowizny od ojca zmarłego narzeczonego to 20% (od połowy wartości rynkowej mieszkania minus połowa wartości hipoteki mieszkalnej na umowie kredytowej). W tym miejscu należy wyjaśnić, że w przypadku nabywców zaliczonych do III grupy podatkowej jak wynika z ww. art. 15 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podatek oblicza się od nadwyżki podstawy opodatkowania ponad kwotę wolną od podatku według skali 12%, 16% lub 20%. Warunkiem obliczenia podatku według określonej skali podatkowej jest zatem istnienie podstawy opodatkowania. Skoro zatem w rozpatrywanej sprawie podstawa opodatkowania wyniesie zero, to nie można potwierdzić przedstawionego przez Wnioskodawczynię sposobu obliczenia podatku przy zastosowaniu 20% stawki podatku.

W tej części stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Za prawidłowe uznano natomiast stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności, ponieważ jak wykazano powyżej podstawa opodatkowania wyniesie zero.

Reasumując, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn z tytułu opisanego we wniosku nabycia udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym tytułem umowy darowizny oraz udziału 1/2 w lokalu mieszkalnym tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny (weryfikacji) dołączanych do wniosku dokumentów; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawczynię w treści wniosku i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej