Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

6 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 stycznia 2025 roku o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.  Zainteresowana będąca stroną postępowania: A. A;

2.  Zainteresowany niebędący stroną postępowania: B. A, A 1, (...).

Opis stanu faktycznego

23 maja 2005 r. małżonkowie A. A i B. A (dalej również: „Wnioskodawcy” lub „Kredytobiorcy”) zawarli z X S.A. z siedzibą w C, wpisanym w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem (...) (dalej również: „Bank”), umowę kredytu hipotecznego Y o nr (...) w ratach równych, udzielonego w walucie wymienialnej CHF (dalej również: „Umowa”). Kredyt ten opiewał na kwotę 28.770 CHF i został zaciągnięty na budowę budynku mieszkalnego – domu jednorodzinnego w miejscowości B, gdzie do chwili obecnej Wnioskodawcy zamieszkują. Zabezpieczeniem spłaty kredytu była hipoteka zwykła w kwocie 28.770 CHF oraz hipoteka kaucyjna do kwoty 7.480,20 CHF. Kredyt został udzielony na okres 265 miesięcy w ratach annuitetowych. Stała marża kredytu określona została na poziomie 3%, do którego doliczane było zmienne oprocentowanie, jak wynika z § 6 ust. 2 Umowy określane na podstawie stawki referencyjnej LIBOR 3M. Raty kredytu, stosownie do § 13 ust. 1 Umowy, pobierane były co miesiąc z rachunku prowadzonego w walucie kredytu, a wpłaty dokonane w innej walucie niż waluta kredytu miały być przeliczane według „kursów kupna/sprzedaży walut”.

W związku z zawarciem Umowy Bank wypłacił Wnioskodawcom kwotę 74.039,24 zł. Kredytobiorcy z kolei, od zawarcia Umowy do 1 marca 2023 r., spłacili na rzecz Banku łącznie kwotę 111.643,45 zł, w tym 74.491,79 zł tytułem kapitału oraz 37.151,66 zł tytułem należności odsetkowych, co wynika z zaświadczenia datowanego na dzień 15 marca 2023 r., które Bank wydał na ich wniosek.

W związku z tym, że zawarta przez Kredytobiorców umowa z Bankiem zawierała niedozwolone klauzule przeliczeniowe uznali oni za zasadne wytoczenie powództwa przeciwko Bankowi o ustalenie nieważności Umowy i zapłatę wraz z wnioskiem o zabezpieczenie, co nastąpiło pozwem z 28 lipca 2023 r. Bank w toku postępowania wnosił o oddalenie powództwa, wyrażając stanowisko, że zawarta Umowa była ważna, a roszczenia Kredytobiorców są bezzasadne.

19 września 2023 r. Sąd Okręgowy C, (...) udzielił zabezpieczenia powództwa, polegającego na zawieszeniu obowiązku spłat rat wynikających z nieważnej umowy kredytu mieszkaniowego Y nr (...) z 23 maja 2005 r. Od 1 marca 2023 r. do dnia wydania opisanego postanowienia Kredytobiorcy dodatkowo z tytułu spłaty rat kredytu na rzecz Banku zapłacili kwotę 2.832,67 zł, co znajduje potwierdzenie w historii transakcji z rachunku bankowego Kredytobiorców.

W toku postępowania Bank wystąpił do Kredytobiorców z propozycją polubownego rozstrzygnięcia sporu i zawarcia ugody ww. sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym C. W wyniku przeprowadzonych rozmów i negocjacji Kredytobiorcy zdecydowali się na zawarcie z Bankiem ugody sądowej, której celem było zakończenie sporu oraz uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy. Ugoda została zawarta 9 października 2024 r. na rozprawie przed Sądem Okręgowym C, (...) (dalej również „Ugoda”). Różnica pomiędzy kwotą wypłaconego Wnioskodawcom kredytu a dokonanymi przez nich wpłatami, na dzień zawarcia Ugody, wynosiła 40.436,88 zł. W ramach Ugody kredyt został rozliczony tak, jakby od daty zawarcia umowy, tj. 23 maja 2005 r., stanowił kredyt złotowy udzielony na warunkach określonych w (...), z zachowaniem pozostałych parametrów kredytu wynikających z Umowy, tj. okresu kredytowania 275 miesięcy licząc od daty zawarcia Umowy oraz formy spłaty kredytu w ratach annuitetowych, z uwzględnieniem (...), poniesionych opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych.

Warunki udzielenia kredytu złotowego, o których mowa w (...) ugody, zostały określone w następujący sposób:

(...)

Zgodnie z Ugodą rozliczenie dotychczas spłaconych rat kredytu udzielonego na podstawie Umowy na poczet kredytu w złotych następowało w ten sposób, że wartość spłat dokonanych na podstawie Umowy została zaliczona w pierwszej kolejności na poczet rat odsetkowych, a następnie rat kapitałowych kredytu w złotych. Powstała nadwyżka pomniejsza kapitał do spłaty kredytu, od którego naliczane są kolejne odsetki, a niedobór – powiększa kapitał do spłaty, od którego naliczane są kolejne odsetki. Odsetki bieżące od ostatniej spłaty raty podlegają rozliczeniu do dnia zawarcia Ugody na zasadach określonych w (...) Ugody.

Po zmianie waluty zadłużenia na walutę polską w treści Ugody wskazano, że z uwzględnieniem (...) pozostałe do spłaty zadłużenie Kredytobiorców wobec Banku z tytułu umowy wynosi 0 zł oraz że kredyt został spłacony w całości. Jednocześnie Bank zwolnił Kredytobiorców z długu w kwocie 38.785,87 zł, na którą składała się kwota kapitału w wysokości 36.877,82 zł, kwota odsetek zapadłych niespłaconych w wysokości 1.881,23 zł oraz kwota odsetek bieżących w wysokości 26,82 zł.

Niezależnie od powyżej wymienionych postanowień, zgodnie z (...) zawartej Ugody, Bank zobowiązał się również, że w terminie 21 dni od daty podpisania Ugody wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 37.000 PLN na rachunek bankowy, zaś Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że w związku z wypłatą ww. kwoty powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT-11). Na marginesie należy wskazać, że oferta wypłaty dodatkowej kwoty w ramach Ugody była propozycją przedstawioną przez Bank w trakcie procesu negocjowania jej warunków, w celu skłonienia Wnioskodawców do polubownego i szybkiego zakończenia sporu.

Wnioskodawcy są małżeństwem, łączy ich ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawcy corocznie składają wspólne zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu PIT-37.

Pytanie

Czy przyznana Wnioskodawcom przez Bank w wyniku zawartej Ugody kwota dodatkowego zwrotu (nadpłaty) w wysokości 37.000 zł stanowi przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i czy powinna ona podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawców, zwrócona im przez Bank w wyniku zawartej Ugody kwota dodatkowa w wysokości 37.000 zł nie stanowi dla nich przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym z tytułu jej otrzymania nie powstał po ich stronie dochód, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym przyznana w wyniku Ugody kwota dodatkowa 37.000 zł nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie stanowi dla Wnioskodawców dodatkowego przysporzenia majątkowego.

Na skutek przeprowadzonych rozmów ugodowych z Bankiem Wnioskodawcy w istocie otrzymali zwrot uprzednio dokonanych przez nich wpłat na poczet rat kapitałowo-odsetkowych z tytułu zaciągniętego kredytu hipotecznego, co wyklucza uznanie otrzymanej przez nich kwoty 37.000 zł jako przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że wypłata tej kwoty jest dla nich „neutralna” podatkowo. W istocie bowiem otrzymali środki stanowiące ekwiwalent poniesionych przez nich wydatków, które sukcesywnie od dnia zawarcia umowy z Bankiem przekazywali co miesiąc z własnych środków na poczet spłaty rat.

Raz jeszcze wspomnieć należy, że kwota wypłaconego kredytu wynosiła 74.039,24 zł, zaś suma wszystkich wpłat dokonywanych w zw. z Umową przez Kredytobiorców – 114.476,12 zł. Tym samym nadpłata ponad wypłaconą kwotę kapitału kredytu na dzień zawarcia Ugody wynosiła 40.436,88 zł. Bank zatem zwrócił kwotę 37.000 zł, która zawierała się w kwocie nadpłaconego kredytu, w konsekwencji nie spowodowała ona faktycznego przyrostu w majątku Wnioskodawców.

Opodatkowaniu bowiem, zgodnie z obowiązującymi przepisami, podlega jednak wyłącznie definitywne przysporzenie, a w przypadku zwrotu już poniesionego wydatku nie dochodzi do zwiększenia aktywów, wobec czego nie ma w opisywanym przypadku „przedmiotu” opodatkowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowymi pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasadniczo, ustawodawca przyjął, że przychodami są:

a.pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika - tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście "dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie";

b.pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika - tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe tj. z dnia 26 września 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 1646). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są neutralne podatkowo.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z Ugodą zawartą przez Wnioskodawców z Bankiem nastąpił de facto zwrot nienależnie pobranych przez Bank świadczeń, tj. zwrot wpłaconych rat kapitałowo-odsetkowych. Należy mieć przy tym na względzie, że Wnioskodawcy wystąpili przeciwko Bankowi z pozwem o ustalenie nieważności Umowy kredytu i zapłatę uiszczonych w wykonaniu nieważnej Umowy rat kapitałowo-odsetkowych. W drodze Ugody Bank zgodził się umorzyć pozostałą do spłaty (według Banku) kwotę kredytu oraz zwrócić Kredytobiorcom część uiszczonych, ponad uruchomiony kapitał kredytu, rat kredytu, tj. kwotę 37.000 zł (którą Bank w Ugodzie określił technicznie jako "kwotę dodatkową").

Wobec powyższego należy uznać, że wypłacona Wnioskodawcom kwota dodatkowa nie stanowiła dla nich przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Czynność ta nie spowodowała uzyskania przez nich przysporzenia majątkowego, ani wzrostu ich majątku, w związku z czym Wnioskodawcy uważają, że nie mają obowiązku „rozliczenia” tych środków dla celów podatkowych z właściwym dla nich Urzędem Skarbowym.

Na marginesie należy wskazać, że podobne stanowisko co do wyrażonego przez Wnioskodawców zajął dotychczas:

•   Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 28 lipca 2023 r., Nr 0114-KDIP3-2.4011.609.2023.2.AC,

•   Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 11 czerwca 2024 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.346.2024.2.ACZ,

•Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 5 grudnia 2024 r. Nr 0112-KDIL2-1.4011.816.2024.2.MKA (przy czym po opisie stanu faktycznego wynikającego z treści powołanej interpretacji indywidualnej Wnioskodawcy przypuszczają, iż umowa kredytu hipotecznego była tak jak w ich przypadku zawarta z X S.A., zaś treść Ugody zawartej z Bankiem referowała do takich samych postanowień jak w przypadku opisanym przez Wnioskodawców co do wypłaty kwoty dodatkowej, co świadczy w ocenie Wnioskodawców o prawidłowości wyrażonego przez nich stanowiska).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy, gdzie zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawodawca określił co jest przychodem w art. 11 ust. 1 ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca odróżnia przy tym przysporzenia, które mają charakter:

•pieniężny – pieniądze i wartości pieniężne;

•niepieniężny – świadczenia w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa), nieodpłatne świadczenia inne niż świadczenia w naturze (otrzymane usługi lub świadczenia polegające na udostępnianiu rzeczy lub praw).

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia następuje w stosunku dwustronnym – świadczeniodawca ma wolę przekazania czegoś nieodpłatnie, a świadczeniobiorca godzi się na przyjęcie takiego świadczenia.

Instytucja kredytu jest uregulowana przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej co do zasady są obojętne podatkowo. Uzyskana kwota kredytu nie jest przychodem, ponieważ nie jest definitywnym przysporzeniem majątkowym kredytobiorcy – kredytobiorca musi ją zwrócić kredytodawcy. Jednocześnie spłata kwoty kredytu oraz spłata odsetek co do zasady nie jest kosztem uzyskania przychodu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w 2024 r. zawarli Państwo ugodę z Bankiem. Celem ugody było zakończenie sporu oraz uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy między innymi poprzez zmianę Umowy kredytu w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej. Bank zwolnił kredytobiorców z długu i zobowiązał się do wypłaty na Państwa rzecz kwoty dodatkowej.

Skoro kwota dodatkowa, którą otrzymali Państwo od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Państwa podczas spłaty kredytu hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy  z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowana będąca stroną postępowania – (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną  (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.