Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z dnia 21 lutego 2025 r . (data wpływu 21 lutego 2025 r.) i z dnia 27 marca 2025 r. (data wpływu 27 marca 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka od dnia 30 sierpnia 2001 r. prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym, której przedmiotem jest m.in. sprzedaż sprzętu akwarystycznego oraz prowadzenie sklepów zoologicznych oferujących szeroki asortyment produktów dla zwierząt.

Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP.

Wnioskodawca w trybie art. 23¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy przejął pracowników wraz z przedsiębiorstwami spółek A. s.c. z siedzibą w (…) (NIP:(…)) B. s.c. z siedzibą w (…) (NIP: (…)) (dalej łącznie: „C.”) na mocy umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: ZCP) z dnia 19 lipca 2024 r.

Przedmiotem umowy były sklepy akwarystyczne w różnych miejscach Polski, stąd skutek w postaci przejścia zakładów pracy następował w różnych momentach w sierpniu i wrześniu 2024 r.

Wszyscy pracownicy C. zostali przejęci przez D. i zarejestrowani w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych jako pracownicy D. Elementem rozmów z pracownikami w związku z nabyciem sklepów przez D. było zakończenie umów o pracę z uwagi na zmianę sposobu prowadzenia sklepów, o czym wiedział również podmiot C.

D. oraz C. ustalili, że C. dokona rozliczenia z pracownikami wszelkich świadczeń z tytułu stosunku pracy, dlatego też na podstawie aneksu z dnia 20 września 2024 r. postanowiono, że C. jako zbywca zorganizowanych części przedsiębiorstwa zobowiązują się do wypłaty ekwiwalentu za zaległe urlopy wypoczynkowe pracownikom przejętym przez D. Powyższe zobowiązanie zaktualizowane zostało wobec pracowników, którzy zakończyli we wrześniu 2024 r. stosunek pracy.

W dniu 24 września 2024 r. C. wykonało przelewy na rzecz pracowników w zakresie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Jednocześnie, C. nie dokonało rozliczeń z Urzędem Skarbowym w zakresie wypłaconych świadczeń pracownikom, a także nie sporządzili list płac zgodnie z rzeczywistymi wypłatami na rzecz pracowników, którzy przeszli wraz zakładem pracy na D.

D. w swojej korespondencji kierowanej do C. wzywała spółki i wspólników do dostarczenia poprawionych list płac ww. pracowników, skorygowanych deklaracji oraz do uiszczenia należnych zaliczek do US. C. do dzisiaj nie wywiązał się jednak z powyższych obowiązków i oświadczył, że nie zamierza dokonać tych rozliczeń, skoro pracownicy podlegają zatrudnieniu w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

W przedstawionym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia z faktyczną wypłatą świadczeń na rzecz pracowników we wrześniu 2024 r. (wypłaty dokonane przez C.), od których nie zostały odprowadzone należne zaliczki na podatek dochodowy. W dniu wypłaty przez C. ww. świadczeń, pracownicy byli już zarejestrowani w D.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy D. Sp. z o.o. - w powstałej sytuacji – zobowiązana jest do naliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od świadczeń wypłaconych w dniu 24 września 2024 r. pracownikom przejętym przez D. w trybie art. 23¹ Kodeksu pracy od C., a które to świadczenia zostały faktycznie wypłacone przez C.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca wyjaśnia, że w trybie art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy przejął pracowników wraz z przedsiębiorstwami spółek A. s.c. z siedzibą w (…) (NIP: (…)) oraz B. s.c. z siedzibą w (…) (NIP: (…)) na mocy umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”). W tym miejscu należy podkreślić, że zbycie przedsiębiorstwa lub ZCP – zarówno w drodze sprzedaży, jak i aportu – nie skutkuje sukcesją praw i obowiązków wchodzących w skład tego przedsiębiorstwa lub ZCP. Zgodnie z powyższym właściwe jest przyjęcie, że w wyniku zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa od spółek A. s.c. oraz B. s.c. nie wystąpiła sukcesja podatkowa, o której mowa w art. 93 i 93a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r., poz. 111).

Spółki A. s.c. oraz B. s.c. figurują w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej jako podmioty, w których zawieszono wykonywanie działalności gospodarczej z dniem 31 października 2024 r.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym D. Sp. z o.o. nie jest zobowiązana do uiszczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych ekwiwalentów za zaległe urlopy przejętych pracowników z uwagi m.in. na fakt, że podmiot przejmowany dokonał faktycznej wypłaty przedmiotowych wynagrodzeń oraz zobowiązał się do rozliczenia z pracownikami wszelkich świadczeń z tytułu stosunku pracy?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy – D. Sp. z o.o. – prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka nie jest zobowiązana do uiszczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT) od wypłaconego ekwiwalentu za zaległy urlop przejętych pracowników.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Ponadto, na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o PIT płatnicy – co do zasady – przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Na potrzeby niniejszych rozważań należy również przypomnieć, że w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy (art. 23¹ ust. 1 Kodeksu pracy).

Odnosząc się do powyższych przepisów należy wskazać, że ekwiwalent za niewykorzystany urlop dotyczył okresu, w którym płatnikiem był wyłącznie podmiot wypłacający świadczenie z tego tytułu. Dodatkowo mając na uwadze, że zakłady pracy są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tego zakładu przychody ze stosunku pracy warto podkreślić, że ekwiwalent powstał z tytułu stosunku pracy w okresie, w którym płatnikiem był wyłącznie podmiot wypłacający.

Brak faktycznej wypłaty należności (ekwiwalentu) przez D. Sp. z o.o.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, wypłaty przedmiotowego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop dokonał podmiot C. To C. było podmiotem, który wypłacił wynagrodzenie pracownikom, a tym samym legitymował się statusem płatnika w rozumieniu obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, skoro D. Sp. z o.o. nie dokonała wypłaty świadczenia, nie ciąży na niej obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca jako podmiot niezobowiązany do odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ponadto, z okoliczności sprawy wynika, że Spółka C. zobowiązała się do rozliczenia z pracownikami wszelkich świadczeń wynikających ze stosunku pracy, w tym również ekwiwalentu za zaległy urlop. Obowiązki płatnika spoczywają na podmiocie, który faktycznie dokonuje wypłaty należności ze stosunku pracy lub pozostających w związku z nim. W tym przypadku takim podmiotem pozostaje podmiot wypłacający, a nie Wnioskodawca.

W ocenie Wnioskodawcy, analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzasadnia przeniesienia obowiązków płatnika w zakresie zaliczek na podatek dochodowy na podmiot przejmujący pracowników w sytuacji, gdy to inny podmiot dokonał wypłaty świadczenia.

Podsumowując oraz mając na uwadze powyższe argumenty, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że D. Sp. z o.o. nie jest zobowiązana do uiszczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego ekwiwalentu za zaległy urlop przejętych pracowników, ponieważ faktycznej wypłaty dokonał inny podmiot, podmiot przejmowany zobowiązał się do rozliczenia wszelkich świadczeń ze stosunku pracy, a tym samym brak jest podstaw do przypisania obowiązków płatnika D. Sp. z o.o. w opisanej sytuacji. Finalnie należy również podkreślić, że Wnioskodawca nie ma możliwości uzyskania list płac na podstawie, których dokonano wypłat ekwiwalentów przejętym pracownikom.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163):

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Użyte w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy właściwie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Zgodnie z art. 32 ww. ustawy:

Według art. 38 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 38 ust. 1a tej ustawy:

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ):

Jak wynika z opisu stanu faktycznego przejęli Państwo pracowników wraz z przedsiębiorstwami spółek A. s.c. oraz B. s.c. na mocy umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 19 lipca 2024 r. W wyniku zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa od spółek A. s.c. oraz B. s.c. nie wystąpiła sukcesja podatkowa, o której mowa w art. 93 i 93a Ordynacji podatkowej. W dniu 24 września 2024 r. C. wykonało przelewy na rzecz pracowników w zakresie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Jednocześnie, C. nie dokonała rozliczeń z Urzędem Skarbowym w zakresie wypłaconych świadczeń pracownikom, a także nie sporządziła list płac zgodnie z rzeczywistymi wypłatami na rzecz pracowników, którzy przeszli wraz zakładem pracy na Państwa. C. do dzisiaj nie wywiązał się jednak z powyższych obowiązków i oświadczył, że nie zamierza dokonać tych rozliczeń, skoro pracownicy podlegają zatrudnieniu w Państwa przedsiębiorstwie.

W przedstawionym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia z faktyczną wypłatą świadczeń na rzecz pracowników we wrześniu 2024 r. (wypłaty dokonane przez C.), od których nie zostały odprowadzone należne zaliczki na podatek dochodowy. W dniu wypłaty przez C. ww. świadczeń, pracownicy byli już zarejestrowani u Państwa. W związku z powyższym powzięli Państwo wątpliwość, czy w powstałej sytuacji zobowiązani są Państwo do naliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od świadczeń wypłaconych w dniu 24 września 2024 r. pracownikom przejętym przez Państwa w trybie art. 231 Kodeksu pracy od C., a które to świadczenia zostały faktycznie wypłacone przez C.

Zgodnie z art. 23¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277) wynika, że:

Artykuł ten przyjmuje konstrukcję automatycznego wejścia w stosunek pracy po stronie jednego zakładu pracy w miejsce drugiego, czyli wprowadza swoistą sukcesję uniwersalną w płaszczyźnie stosunków pracy. Opiera się ona przy tym na założeniu, że stosunek pracy w ogóle nie zostaje rozwiązany mimo przekształceń podmiotowych.

Natomiast kwestie związane z odpowiedzialnością płatnika reguluje art. 30 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 30 § 1 ww. ustawy:

Stosownie natomiast do art. 30 § 3 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 93 § 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 93 § 2 Ordynacji podatkowej:

Stosownie do art. 93a § 1 tej ustawy:

W myśl art. 93a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa:

Zgodnie z art. 93c §1 tej ustawy:

Z ww. przepisów wynika, że co do zasady podmioty enumeratywnie wskazane odpowiadają za zobowiązania podatkowe innego podmiotu i wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki podmiotu przekształconego, w tym obowiązki płatnika, o których mowa w rozdziale 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. m.in. obowiązki wskazane w art. 32, art. 38 tej ustawy.

Zatem nie w każdej sytuacji nowy pracodawca, który wchodzi w miejsce dotychczasowego odpowiada własnym majątkiem za niedopełnienie obowiązków wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy w odpowiedniej wysokości oraz za nieprawidłowo sporządzone informacje i deklaracje podatkowe. Gdy sukcesja następuje tylko na płaszczyźnie stosunku pracy - zgodnie z art. 23¹ Kodeksu pracy - każdy z pracodawców powinien ponosić odpowiedzialność jedynie za te obowiązki, do których wykonania był zobowiązany na mocy ustaw podatkowych.

Skoro w związku z umową zakupu zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie wystąpiła sukcesja podatkowa, o której mowa w art. 93 i 93a Ordynacji podatkowej, nie byli Państwo zobowiązani do uiszczenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconych przez C. ekwiwalentów za zaległe urlopy przejętych pracowników.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.