Interpretacja indywidualna

 – stanowisko jest nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości dokonywania amortyzacji opisanego we wniosku budynku oraz zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jako osoba fizyczna, na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej od (…) 2007 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, w ramach której aktualnie osiągane dochody są opodatkowane stosownie do regulacji art. 30c ustawy z o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tzw. podatkiem liniowym.

Wnioskodawca koncentruje się na świadczeniu usług w przedmiocie:

·PKD 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, także 55.10.Z Hotele i podobne obiekty zakwaterowania,

·55.20.Z Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w przedmiocie świadczenia usług noclegowych turystycznych miejsc krótkotrwałego zakwaterowania Podatnik wykorzystuje stanowiące jego własność lokale mieszkalne stanowiące odrębne nieruchomości lokalowe, na cele gospodarcze, z którego pozyskuje przychody.

W związku z otrzymaną decyzją z 15 listopada 2023 r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na budowę budynku A określonego jako budynek mieszkalny jednorodzinnego z pokojami gościnnymi wraz z infrastrukturą techniczną w miejscowości nadmorskiej.

Od 2024 trwają prace związane z budową nowego obiektu.

Budynek składa się z parteru i dwóch pięter. Na każdym poziomie będą pokoje gościnne wraz z łazienką. Dom zostanie w pełni wyposażony i przystosowany na potrzeby turystów.

Teren zostanie ogrodzony oraz utwardzony.

Wnioskodawca, chciałby oddać w IV kwartale 2025 r. do użytkowania obiekt. Przeznaczenie obiektu na wyjem wyłącznie krótkoterminowy – pokoje dla turystów.

Wszystkie instalacje i przyłącza dotyczą całego budynku, będą wskazywały na brak możliwości wydzielenia lokali mieszkalnych.

Dodatkowo w budynku będą spełnione warunki bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, higieniczno-sanitarne oraz ochrony środowiska. Lokal będzie spełniał wszystkie wymogi zawarte w ustawie „Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie”. Do wglądu załącza Pan także rzuty z projektu wszystkich kondygnacji.

Pytania

1)Czy Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od opisanego wyżej budynku z pozwoleniem, w którym jest wskazane, iż jest to budynek mieszkalny z pokojami gościnnymi, wraz z infrastrukturą techniczną? Prawdopodobnie zostanie oddany do użytkowania w IV kwartale 2025, przeznaczony wyłącznie na wynajem krótkoterminowy- (turystyka).

2)Czy jest możliwość zaliczenia tych odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, Budynek A może podlegać amortyzacji, ponieważ Wnioskodawca zaznacza, iż obiekt zostaje w całości przeznaczony na wynajem krótkoterminowy, jako budynek turystyczny.

Budynek będzie stanowił środek trwały wykorzystywany przez Podatnika do prowadzenia działalności gospodarczej. Będzie służył w całości do świadczenia usług noclegowych, nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania.

Sposób wykonania instalacji oraz przyłączy dotyczą całego budynku, nie ma także możliwości wydzielenia lokali mieszkalnych. Budynek składa się z parteru i dwóch pięter. Na każdym poziomie będą pokoje gościnne wraz z łazienką. Obiekt zostanie w pełni wyposażony i przystosowany na potrzeby turystów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, środki trwałe jeśli spełniają warunki:

·stanowią własność lub współwłasność podatnika,

·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

·są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności.

Zgodnie z powyższym wyżej wymieniony budynek, może zostać uznany jako środek trwały.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, iż zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 22c pkt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie pozwolenie na budowę, a faktyczny sposób korzystania z obiektu determinuję prawidłową klasyfikacje danego obiektu - stanowisko takie zostało potwierdzone w interpretacji: IBPBI/1/415-325/12/ZK:

(…) dla określenia stawki właściwej do amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu mieszkalnego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, decydujące znaczenie ma sposób faktycznego wykorzystania tego składnika majątku, a nie figurujące w dokumentach jego przeznaczenie. Zakwalifikowanie środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych nie może bowiem zależeć jedynie od faktu dochowania przez podatnika obowiązku, bądź nie dokonania zgłoszenia zmiany użytkowania lokalu mieszkalnego.

Dodatkowo Wnioskodawca pragnie wskazać definicję oraz klasyfikacje obiektów budowlanych w tym budynków w oparciu o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 30.12.1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).

Z jej przepisów wynika, że:

 (…)1.budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych; w przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem, 2.budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych; w przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.

W świetle powyższego budynki mogą być albo budynkami mieszkalnymi albo budynkami niemieszkalnymi. PKOB nie przewiduje kategorii budynków mieszkalno-usługowych. Dodatkowo wskazany powyżej przepis jasno określa, że aby budynek został określony, jako budynek mieszkalny/niemieszkalny to klasyfikacji należy dokonać o stan faktyczny przeznaczenia. Wnioskodawca zakwalifikuje budynek A do Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT-109 - pozostałe budynki niemieszkalne.

Klasyfikacja ta obejmuje m.in. - schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego.

Według Wnioskodawcy, wybudowany budynek mieści się w powyższej definicji jako dom wypoczynkowy oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego.

Podsumowując, budowany budynek A wypoczynkowy zakwalifikowany zostanie do KŚT 109, jako budynek wypoczynkowy zgodnie z jego faktycznym przeznaczeniem, dodatkowo spełnia definicję środka trwałego zawartą w art. 23a pkt 1 i nie mieści się w zakresie wykluczeń zawartych w art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem podlega amortyzacji podatkowej wg stawki 2,5%. W związku z czym odpisy amortyzacyjne dokonywane od domu wypoczynkowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

–nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zasady ustalania odpisów amortyzacyjnych

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

·stanowią własność lub współwłasność podatnika,

·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

·są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Z przepisów tych wynika wprost, że podatnicy nie mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabytych lub wytworzonych budynków i lokali mieszkalnych.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodów w sytuacji opisanej we wniosku

Z opisu sprawy wynika, że prawdopodobnie w IV kwartale 2025 r. zamierza Pan oddać do użytkowania obiekt, który stanowił będzie budynek mieszkalny jednorodzinny z pokojami gościnnymi wraz z infrastrukturą techniczną w miejscowości nadmorskiej. Budynek składa się z parteru i dwóch pięter. Na każdym poziomie będą pokoje gościnne wraz z łazienką. Dom zostanie w pełni wyposażony i przystosowany na potrzeby turystów. Teren zostanie ogrodzony oraz utwardzony. Dodatkowo w budynku będą spełnione warunki bezpieczeństwa pożarowego, powodziowego, higieniczno-sanitarne oraz ochrony środowiska. Lokal będzie spełniał wszystkie wymogi zawarte w ustawie „Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 19 sierpnia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie”. Budynek przeznaczony będzie na wyjem wyłącznie krótkoterminowy – pokoje dla turystów.

Wątpliwości Pana budzi kwestia, czy w sytuacji przedstawionej we wniosku będzie Pan mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowanie

Mając zatem na względzie powołane przepisy podatkowe oraz kierując się treścią wniosku nie mogę uznać stanowiska Pana, w myśl którego Budynek A może podlegać amortyzacji, ponieważ obiekt zostaje w całości przeznaczony na wynajem krótkoterminowy, jako budynek turystyczny – za prawidłowe.

Jak wynika z przytoczonych powyżej przepisów prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podaje bowiem wprost definicji środka trwałego. Wskazuje w art. 22a tej ustawy składniki majątku, które przy spełnieniu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji.

Stosownie zaś do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają m.in. budynki, które są kompletne i zdatne do użytku. Przy czym zgodnie z treścią art. 22c pkt 2 tej ustawy amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne.

Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem.

O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych.

W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT).

Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Tym samym o możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów uzyskania nie decyduje przeznaczenie budynku na wynajem, ale czy będzie on spełniał warunki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy będzie mieścił się w dyspozycji art. 22c pkt 2 tej ustawy.

W opisie sprawy wprost wskazał Pan, że decyzją z 15 listopada 2023 r. otrzymał Pan pozwolenie na budowę budynku A określonego jako budynek mieszkalny jednorodzinnego z pokojami gościnnymi wraz z infrastrukturą techniczną. Budynek składa się z parteru i dwóch pięter. Na każdym poziomie będą pokoje gościnne wraz z łazienką.

Skoro zatem wskazany we wniosku budynek będzie budynkiem mieszkalnym, to tym samym nie będzie Pan mógł dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych.

W konsekwencji, nie będzie Pan miał również możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W świetle powyższego stanowisko Pana przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Odnosząc się do stanowiskowa Pana zastrzegam, że przy wydawaniu interpretacji dokonałem wyłącznie oceny prawnej stanowiska Pana w zakresie objętym zadanymi pytaniami, bez oceny tej części stanowiska, która wykracza poza zakres sformułowanych pytań, tj. bez oceny czy w sytuacji przedstawionej we wniosku znajdzie zastosowanie wskazana przez Pana stawka amortyzacji 2,5%.

Dokonałem również wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Nie prowadzę postępowania podatkowego i dowodowego.

Tym samym nie jestem uprawniony do analizowania i oceny załączonych przez Pana do wniosku o interpretację zrzutów z projektu wszystkich kondygnacji.

Zaznaczam, że w ramach instytucji interpretacji indywidualnej nie mogę prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania.

Okoliczność, że przepis prawa interpretowany jest na potrzeby przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) zasady powyższej nie zmienia.

Potwierdzenie dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego – choć niewątpliwie może stanowić element postępowań podatkowych lub kontrolnych – nie może jednak zostać dokonane w ramach kompetencji przysługujących organowi upoważnionemu w ramach postępowania w sprawie wydawania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia  29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).