Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

1.ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 4 marca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 4 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 921/21 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 listopada 2024 r. sygn. akt II FSK 323/22 oraz

2.stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 marca 2021 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W 2020 r. Wnioskodawca pozostawał przez cały rok w związku małżeńskim. Między małżonkami istniał ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Małżonkowie byli współwłaścicielami samochodu osobowego. W zeznaniu rocznym PIT-37 zwrócili się z wnioskiem o opodatkowanie na podstawie art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., zwanej dalej ustawą o PIT. W 2020 r. Wnioskodawca będąc osobą niepełnosprawną osiągnął dochody opodatkowane według skali podatkowej i skorzystał z odliczenia w zeznaniu rocznym PIT-37 wydatków poniesionych na sprzęt i używanie samochodu osobowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Żona Wnioskodawcy posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu do (...) stopnia niepełnosprawności. W 2020 r. nie osiągnęła żadnego dochodu podlegającego opodatkowaniu i pozostawała na utrzymaniu męża. Wnioskodawca w 2020 r. poniósł wydatki dotyczące niepełnosprawnej żony na używanie samochodu osobowego oraz na zakup roweru stacjonarnego, który stanowi sprzęt niezbędny w rehabilitacji ruchowej żony, stosownie do potrzeb wynikających z jej niepełnosprawności. Wnioskodawca posiada imienny dokument potwierdzający poniesienie wydatku.

Pytania

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w zeznaniu PIT-37 za 2020 r. Wnioskodawca może również odliczyć od swojego dochodu, wydatki o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 3 i 14 ustawy o PIT dotyczące jego żony?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Ustawodawca w tej normie prawnej użył spójnika „lub”, który służy do budowy takiej struktury zdania, która wyraża alternatywę łączną (nierozłączną). Alternatywą łączną jest zdanie złożone, które zostaje zbudowane przy użyciu spójnika „lub”. Warunkiem prawdziwości alternatywy łącznej jest prawdziwość choćby jednego zdania składowego, ale też prawdziwość wszystkich zdań składowych. Odnosząc powyższe do przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT, dokonać odliczenia wydatków może osoba, która spełnia chociaż jeden warunek:

–jest tylko podatnikiem będącym osobą niepełnosprawną;

–jest jednocześnie podatnikiem będącym osobą niepełnosprawną i podatnikiem, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Wnioskodawca spełnia jeden z powyższych warunków, jest bowiem podatnikiem będącym osobą niepełnosprawną i jednocześnie podatnikiem, na utrzymaniu którego jest osoba niepełnosprawna. Zgodnie z ustawą o PIT wydatki dotyczące żony Wnioskodawcy co do zasady podlegają odliczeniu od dochodu, ponieważ spełnione są wszystkie warunki wynikające z art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a-7d. Z uwagi na fakt, że żona nie uzyskała w 2020 r. żadnego dochodu, zastosowanie znajdą przepisy art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a-7d w związku z art. 26 ust. 7e ustawy o PIT, zgodnie z którymi odliczenia od dochodu poniesionych wydatków dotyczących osoby niepełnosprawnej może dokonać nie osoba niepełnosprawna, a podatnik, który je poniósł i na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna m. in. współmałżonek. Skoro Wnioskodawca jest podatnikiem, na którego utrzymaniu jest osoba niepełnosprawna i poniósł on wydatki dotyczące osoby niepełnosprawnej, które co do zasady podlegają odliczeniu od dochodu, to Wnioskodawca ma prawo do odliczenia tych wydatków od swojego dochodu.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pana wniosek – 25 maja 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0115‑KDWT.4011.32.2021.2.MK, w której uznałem Pana stanowisko za:

•prawidłowe w części dotyczącej odliczenia od dochodu wydatków na zakup roweru stacjonarnego,

•nieprawidłowe w części dotyczącej odliczenia od dochodu wydatków na używanie samochodu osobowego.

Interpretację doręczono Panu 26 maja 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

13 czerwca 2021 r. wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Wniósł Pan o uchylenie wydanej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej w części dotyczącej odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił skarżoną interpretację w części, w której stanowisko wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe – wyrokiem z 4 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 921/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 28 listopada 2024 r. sygn. akt II FSK 323/22 oddalił skargę kasacyjną.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 28 listopada 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

•ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot:

wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1)adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

2)przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

3)zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,

4)zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,

5)odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,

6)odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,

7)opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,

8)utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,

9)opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,

10) opłacenie tłumacza języka migowego,

11) kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,

12) leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),

13) odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

a)osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,

b)osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),

14) używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,

15) odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

a)na turnusie rehabilitacyjnym,

b)w zakładach, o których mowa w pkt 6,

c)na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1.orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2.decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3.orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1.I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b)znaczny stopień niepełnosprawności,

2.II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)całkowitą niezdolność do pracy albo

b)umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie:

dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1) wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;

2) okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego.

3) (uchylony)

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a tej ustawy:

wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W świetle art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 1340), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że poniósł Pan wydatki na zakup roweru stacjonarnego, który jest niezbędny w rehabilitacji ruchowej żony, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności oraz na używanie samochodu osobowego. Pana żona posiada orzeczenie o zakwalifikowaniu do (...) stopnia niepełnosprawności i pozostawała w 2020 r. na Pana utrzymaniu.

Uzyskiwał Pan w 2020 r. dochody opodatkowane według skali podatkowej, natomiast Pana żona nie uzyskała żadnych dochodów.

Mając na względzie przywołane przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo – rehabilitacyjne lub ułatwiać tej osobie, ze względu na jej niepełnosprawność, wykonywanie czynności życiowych. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz m.in. służyć przywracaniu sprawności organizmu. Związek pomiędzy zakupionym sprzętem, urządzeniem lub narzędziem technicznym, a niepełnosprawnością podatnik powinien wykazać w taki sposób, aby organy podatkowe mogły uznać, że zakupiony przedmiot ułatwia wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak również, że istnieje związek pomiędzy rodzajem nabytego przedmiotu, a rodzajem niepełnosprawności podatnika, np. powinien okazać zaświadczenie lekarskie wystawione przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro Pana żona, pozostająca na Pana utrzymaniu, posiada orzeczenie o niepełnosprawności, to przysługuje Panu prawo do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu składanym za 2020 r., wydatku o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesionego na zakup indywidualnego sprzętu niezbędnego w rehabilitacji – roweru stacjonarnego.

Wskazać jednak należy, że koniecznym jest, aby rower stacjonarny spełniał warunki urządzenia niezbędnego w rehabilitacji schorzenia będącego przyczyną niepełnosprawności Pana żony. Dla oceny powyższego pomocnym będzie oparcie się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do zdrowia i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Odliczenie to przysługuje w wysokości faktycznie poniesionych kosztów zakupu, przy czym nie może ono przekroczyć wysokości dochodu do opodatkowania. Wydatki na zakup roweru stacjonarnego podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Pana wątpliwości budzi także możliwość odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Jest Pan wraz z żoną współwłaścicielem samochodu osobowego. Dokonał Pan odliczenia od podatku we wspólnym zeznaniu rocznym PIT-37 ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14 tj. dotyczącej używania samochodu osobowego, przysługującej Panu z tytułu Pana niepełnosprawności i rozważa możliwość dokonania również odliczenia z tytułu używania samochodu osobowego przysługującego Pana niepełnosprawnej żonie, która pozostaje na Pana utrzymaniu.

Z analizy przytoczonych przepisów prawa wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty do wysokości 2280 zł z tytułu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego, m.in. należy:

·być osobą niepełnosprawną lub mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia,

·być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

·ponieść z tego tytułu wydatki.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 4 stycznia 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 921/21:

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o PIT stanowi, że (oprócz warunków i zasad określonych w art. 26 ust. 7b - 7g) warunkami odliczenia wydatków w nim określonych jest po pierwsze, iż muszą być poniesione na używanie samochodu, po drugie muszą dotyczyć samochodu osobowego a po trzecie samochód musi stanowić własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

Oboje spełniają te warunki, bowiem wnioskodawca oraz jego żona używają samochód, on jako podatnik będący osobą niepełnosprawną i jednocześnie podatnik, na którego utrzymaniu jest osoba niepełnosprawna oraz żona jako osoba niepełnosprawna ,są współwłaścicielami samochodu osobowego.

Zarówno wnioskodawca jak i jego żona spełniają wszystkie warunki i zasady określone w ustawie do odliczenia od dochodu wydatków z tytułu używania samochodu osobowego, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy tj. mają orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, są współwłaścicielami samochodu osobowego, używają faktycznie samochód osobowy i wydatki z tytułu używania samochodu nie zostały im w jakikolwiek sposób zwrócone. Należy jednak dodać, że wydatki te muszą służyć wykonywaniu ustawowych celów każdej z tych osób osobno.

Mając na uwadze stanowisko WSA w Gdańsku wyrażone w ww. wyroku, zgodnie z którym:

(…) Sąd podziela stanowisko skarżącego, że art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a-7d w zw. z art. 26 ust. 7e ustawy podatkowej uprawniają go - jako osobę niepełnosprawną i zarazem osobę, na utrzymaniu którego jest niepełnosprawna żona - do odliczenia od osiągniętego przez niego dochodu poniesione wydatki na używanie samochodu osobowego, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy dotyczące jego (do wysokości wskazanego limitu) oraz dotyczące jego żony także do wysokości limitu z tym jednak zastrzeżeniem, że odliczenie to dotyczyć musi wydatków rzeczywiście poniesionych do określonej w przepisie maksymalnej kwoty, związanych z realizacją wskazanych w przepisie celów dotyczących każdej z tych osób osobno.

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego przez Pana, jako podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną (żonę), jest prawidłowe.

W przypadku wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia. W kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dowodami tymi będą np. orzeczenie o niepełnosprawności oraz dowód rejestracyjny samochodu. Organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, ma również prawo domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami.

Podsumowując, dokonując jako osoba niepełnosprawna odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na sprzęt oraz używanie samochodu osobowego w zeznaniu PIT-37, składanym wspólnie z żoną ma Pan prawo do odliczenia wydatków na zakup sprzętu (roweru stacjonarnego) niezbędnego w rehabilitacji żony, stosownie do potrzeb wynikających z jej niepełnosprawności. Ponadto, ma Pan także prawo do odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego jako podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

W sytuacji, gdy w złożonym zeznaniu za 2020 r. nie skorzystał Pan z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej w pełnej wysokości, to na mocy art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111), ma Pan możliwość złożenia korekty zeznania, w której uwzględni Pan przysługującą Panu kwotę odliczenia. Zgodnie bowiem z tym przepisem:

Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Z art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej wynika, że:

Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Stosownie do art. 3 pkt 5 tej ustawy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach - rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia, sprawozdania oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.