Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości skorzystania z ulgi na powrót. W odpowiedzi na wezwanie uzupełnił go Pan w dniu 11 marca 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Przebywał Pan nieprzerwanie w A w Holandii od 12 kwietnia 2016 r. do dnia 23 września 2022 r. W tym okresie zatrudnienie było realizowane na stały okres w firmie B na stanowisku pracownika tymczasowego. W 2017 r. poinformował Pan o tym Urząd Skarbowy w C składając PIT-36 z załącznikiem ZG. W latach 2016-2022 nie przebywał Pan na terytorium Polski dłużej niż 183 dni. Pana centrum interesów osobistych i gospodarczych w tych latach znajdowało się w Holandii. Chciałby Pan skorzystać z ulgi podatkowej w latach 2023-2026. Miejsce zamieszkana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przeniósł Pan w dniu 24 września 2022 r. W latach 2019-2021 oraz w okresie od początku roku 2022 do dnia poprzedzającego zmianę miejsca zamieszkania na Rzeczpospolitą Polską, posiadał Pan miejsce zamieszkania do celów podatkowych w Holandii, zgodnie z wewnętrznym prawem tego państwa. Przez cały ten okres centrum interesów życiowych i gospodarczych znajdowało się w Holandii, gdzie przebywał Pan nieprzerwanie, był zatrudniony na podstawie umowy o pracę oraz podlegał tamtejszemu systemowi podatkowemu. Składał Pan w Holandii coroczne zeznania podatkowe oraz posiada Pan dokumenty potwierdzające obowiązek podatkowy w tym państwie, m.in. formularz U1, paski płacowe oraz potwierdzenia potrąceń podatkowych przez pracodawcę, decyzję podatkową z holenderskiego urzędu skarbowego (Belastingdienst), holenderskie zeznania podatkowe.

Od momentu przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podjęciu pracy podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Z dniem powrotu do Polski przeniósł Pan swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych. W latach 2016-2022 miał Pan ograniczone powiązania z Polską, które sprowadzały się wyłącznie do więzi rodzinnych. Wszystkie codzienne sprawy życiowe, takie jak wynajem mieszkania, ubezpieczenie zdrowotne oraz rachunki były regulowane w Holandii.

W latach 2016-2022 posiadał Pan w Polsce nieruchomość w postaci domu otrzymanego w darowiźnie od ojca oraz aktywne konto bankowe. Konto to było wykorzystywane głównie do wspierania finansowego rodziny. Nie czerpał Pan z nieruchomości dochodów i nie prowadził na jej terenie działalności gospodarczej.

W Holandii posiadał Pan konto bankowe, na które wpływało wynagrodzenie z tytułu zatrudnienia. Z tego konta dokonywane były codzienne płatności związane z utrzymaniem, takie jak opłaty za mieszkanie, ubezpieczenie zdrowotne czy inne zobowiązania finansowe. Nie posiadał Pan majątku trwałego w Holandii, jednak Pana centrum interesów gospodarczych i finansowych znajdowało się w tym państwie. W latach 2016-2022 prowadził Pan aktywność społeczną i kulturalną wyłącznie w Holandii. W okresie tym nie prowadził Pan aktywności politycznej z uwagi na brak obywatelstwa tego kraju. W latach 2016-2022 głównie przebywał Pan na terytorium Holandii. Pana pobyty w Polsce w tym okresie nie trwały zwykle dłużej niż 14 dni i dotyczyły głównie urlopu wypoczynkowego. W latach 2016-2022 posiadał Pan miejsce zamieszkania z uwagi na otrzymany dom w darowiźnie, jednak dom ten był głównie do dyspozycji rodziny. Od urodzenia posiada Pan obywatelstwo polskie i nie posiada żadnego innego obywatelstwa. Po przeniesieniu miejsca zamieszkania na terytorium Polski źródłem uzyskiwanych przez Pana przychodów były umowy zlecenia oraz umowa o pracę. Nie korzystał Pan wcześniej w całości ani częściowo ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzupełniając wniosek wyjaśnił Pan, że stwierdzenie, zgodnie z którym „w latach 2016-2022 posiadałem miejsce zamieszkania z uwagi na otrzymany dom w darowiźnie” zostało błędnie określone. W tym stwierdzeniu chodziło o fakt posiadania nieruchomości w Polsce. Natomiast w latach 2019-2021 oraz od 1 stycznia 2022 r. do 23 września 2022 r. Pana miejscem zamieszkania była Holandia. Dopiero od września 2022 r. oficjalnie przeniósł Pan swoje miejsce zamieszkania do Polski.

Przez trzy lata poprzedzające rok 2022 r. (czyli w latach 2019, 2020, 2021) nie posiadał Pan miejsca zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. W okresie od 1 stycznia 2022 r. do 23 września 2022 r. nie posiadał Pan miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada Pan od 24 września 2022 r.

Odpowiadając na pytanie: Jakie – w latach 2019 - 2021 oraz w okresie od 1 stycznia do 23 września 2022 r. – miał Pan powiązania osobiste z Polską (…) (w szczególności żona, konkubina, partnerka, dzieci – jeśli tak, to czy były małoletnie i czy pozostawały na Pana utrzymaniu, znajomi), wyjaśnił Pan, że w latach 2019 - 2021 oraz w okresie od 1 stycznia do 23 września 2022 r. nie miał żadnych powiązań z Polską, a w Holandii posiadał znajomości bliskie i długotrwałe, co można rozumieć w kontekście częstych wizyt, wspólnego spędzania czasu lub innych aktywności.

W latach 2019 - 2021 oraz w okresie od 1 stycznia do 23 września 2022 r.:

·prowadził Pan samodzielne gospodarstwo domowe w Holandii. W tym okresie nie miał Pan powiązań majątkowych z Polską innych niż już wskazane we wniosku;

·Pana jedynym miejscem zamieszkania była Holandia;

·zazwyczaj przebywał Pan na terytorium Holandii;

·pobyt w Polsce nie był dłuższy niż 14 dni na dany rok.

Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji wydanego przez organ podatkowy w Holandii.

Posiada Pan jedynie dokumenty wskazane we wniosku. Są to dokumenty takie jak:

·umowa o pracę, w której zawarta jest też umowa na wynajęcie mieszkania służbowego z wysokością opłat,

·paski płacowe z osiągniętymi dochodami, oraz potrącenia na składki podatkowe, zdrowotne i emerytalne,

·zaświadczenie U1 o długości okresu zatrudnienia,

·decyzje podatkowe z holenderskiego urzędu skarbowego,

·nieliczne wyciągi z konta holenderskiego (nie są one opatrzone pieczątką, ani podpisem),

·nieliczne faktury za abonament komórkowy.

W latach, w których chce Pan skorzystać z ulgi na powrót do kraju będzie Pan uzyskiwał dochody ze stosunku pracy, umowy zlecenie i umowy o dzieło.

W latach 2016 – 2022 przebywał Pan na terytorium Holandii, gdzie miał centrum interesów życiowych i gospodarczych. W tym okresie dochody pochodziły z zagranicy, a w Polsce składał Pan zeznania podatkowe PIT-36 z załącznikiem ZG zgodnie z obowiązującymi przepisami. Podtrzymuje Pan jednocześnie swoje stanowisko, że fakt składania zeznań podatkowych w Polsce nie wpływa na możliwość skorzystania z ulgi na powrót.

Pytanie

1)Czy w opisanej sytuacji istnieje prawo do skorzystania z ulgi na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 oraz art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie dokumentów potwierdzających wieloletni pobyt i pracę za granicą, pomimo braku karty rezydenta?

2)   Czy w związku ze składaniem w latach 2017-2023 zeznania podatkowego PIT-36 z załącznikiem ZG traci Pan możliwość skorzystania z ulgi określonej w art. 21 ust. 1 pkt 152?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, spełnia Pan warunki do skorzystania z ulgi na powrót określonej w art. 21 ust. 1 pkt 152 oraz art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy te nie uzależniają skorzystania z ulgi wyłącznie od posiadania karty rezydenta, lecz dopuszczają również inne dokumenty potwierdzające pobyt za granicą. Dokumenty przedłożone przez Pana (zaświadczenie od pracodawcy, formularz U1 oraz paski płacowe) jednoznacznie potwierdzają kilkuletnie zatrudnienie i pobyt w Holandii.

Pana zdaniem, fakt składania w latach 2017-2023 zeznań podatkowych PIT-36 z załącznikiem ZG nie powoduje utraty prawa do skorzystania z ulgi określonej w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy regulujące ulgę na powrót nie uzależniają jej przyznania od faktu składania deklaracji podatkowych w Polsce w okresie wcześniejszym. Obowiązek składania formularza PIT-36 z załącznikiem ZG wynikał z konieczności wykazania dochodów uzyskanych za granicą oraz zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania, co nie przesądza o miejscu rezydencji podatkowej w latach objętych zeznaniami. W latach 2017-2023 przebywał Pan na stałe w Holandii, gdzie wykonywał pracę zarobkową i podlegał tamtejszemu systemowi podatkowemu. Składane deklaracje PIT-36 z załącznikiem ZG służyły jedynie spełnieniu wymogów wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i nie stanowią dowodu na posiadanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w tym okresie. W związku z powyższym stoi Pan na stanowisku, że samo składanie zeznań PIT-36 z załącznikiem ZG w latach 2017-2023 nie skutkuje utratą prawa do ulgi na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163), wolne od podatku dochodowego są:

Przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte:

a)ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy,

b)z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,

c)z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,

d)z zasiłku macierzyńskiego, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa

-w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.

Na podstawie art. 21 ust. 39 ustawy:

Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 43 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 152, przysługuje pod warunkiem, że:

1)w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz

2)podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:

a)trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

b)okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

3) podatnik:

a)posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub

b)miał miejsce zamieszkania:

-nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w pkt 2, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub

-na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w pkt 2, oraz

4)posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz

5)nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia - w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ustawy:

Suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł.

Ponadto z art. 53 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105) wynika, że:

Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy zmienianej w art. 1, ma zastosowanie do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r.

Ulga, o której mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W celu skorzystania z ww. „ulgi na powrót” spełnione muszą być również dodatkowe warunki określone w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy.

Dla zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego jest więc istotne m.in. aby przeniesienie miało miejsce po 31 grudnia 2021 r. oraz aby podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski zarówno w okresie obejmującym trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na Polskę, jak i w okresie od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Polski, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Katalog dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a został przedstawiony w art. 3 ust. 2b ustawy. Nie jest to jednak katalog zamknięty, i ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski.

W myśl natomiast art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Podatnik, który podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu nie jest więc co do zasady zobowiązany do wykazywania w zeznaniu podatkowym dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w innym kraju.

Kwestie rezydencji podatkowej w Polsce zostały obszernie przedstawione w Objaśnieniach podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Zgodnie z Objaśnieniami, centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

W opisie zdarzenia wskazał Pan, że 24 września 2022 r. powrócił Pan do Polski, przenosząc swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych i w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że warunek, o którym mowa w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został przez Pana spełniony.

Ponadto wyjaśnił Pan, że w latach 2019 – 2021 oraz w okresie od 1 stycznia do 23 września 2022 r. miał Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii, zgodnie z wewnętrznym prawem tego państwa. Pana jedynym miejscem zamieszkania była Holandia, gdzie prowadził Pan samodzielne gospodarstwo domowe i gdzie znajdowało się centrum Pana interesów osobistych i gospodarczych. W tym okresie nie posiadał Pan miejsca zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem uznać należy, że spełnia Pan wymagania wskazane w art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a i b ustawy.

Wyjaśnił Pan również, że posiada polskie obywatelstwo, co oznacza spełnienie warunku wynikającego z art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a ww. regulacji.

Kolejnym istotnym kryterium warunkującym zastosowanie „ulgi na powrót” jest stosownie do art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy, posiadanie certyfikatu rezydencji lub innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy, ilekroć w ustawie mowa jest o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z treści art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik powinien posiadać certyfikat rezydencji lub też inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do zwolnienia. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, muszą to być jednak dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Choć przepisy podatkowe nie wymieniają w tym zakresie żadnego katalogu, to należy pamiętać, że zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Powyższe oznacza, że innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody.

We wniosku wskazał Pan, że co prawda nie posiada certyfikatu rezydencji, jednakże posiada Pan paski płacowe oraz potwierdzenia potrąceń podatkowych przez pracodawcę, decyzję podatkową z holenderskiego urzędu skarbowego (Belastingdienst), holenderskie zeznania podatkowe, umowę o pracę, w której zawarta jest też umowa na wynajęcie mieszkania służbowego z wysokością opłat, zaświadczenie U1 o długości okresu zatrudnienia, nieliczne wyciągi z konta holenderskiego (nie są one opatrzone pieczątką, ani podpisem), nieliczne faktury za abonament komórkowy.

W oparciu o przedstawione przez Pana wyjaśnienia uznać zatem należy, że spełnia Pan warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po powrocie do Polski uzyskuje Pan i planuje uzyskiwać dochody z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenia i umowy o dzieło.

W konsekwencji, przysługuje Panu prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ww. ustawy w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych z tytułu umowy o pracę i umowy zlecenia. Ze zwolnienia nie będą mogły natomiast korzystać przychody uzyskane z tytułu umowy o dzieło. Art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy nie przewiduje bowiem zastosowania zwolnienia przedmiotowego do tego typu przychodów. Przedmiotowe zwolnienie z opodatkowania obejmuje przychody do wysokości nieprzekraczającej łącznie w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte z tytułów wymienionych w przepisie – w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym nastąpiło przeniesienie miejsca zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.

W świetle przedstawionych przez Pana okoliczności, zgodzić się zatem z Panem należy, że przysługuje Panu prawo do skorzystania z ulgi na powrót za lata 2023, 2024, 2025 i 2026 w odniesieniu do przychodów uzyskiwanych ze stosunku pracy i umowy zlecenia.

Ponadto mając na uwadze, że skoro z podanych przez Pana informacji wynika, że w latach 2019, 2020, 2021 i w okresie od 1 stycznia do 23 września 2022 r. nie miał Pan miejsca zamieszkania w Polsce, to w przedstawionej sytuacji okoliczność składania zeznań podatkowych wraz załącznikami PIT-ZG nie ma wpływu na możliwość skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”. Dla skorzystania z ulgi istotne jest bowiem m.in. to, żeby podatnik nie miał w okresie wskazanym w przepisie miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Warunek ten – w świetle przedstawionych przez Pana informacji – należy uznać za spełniony.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Dodać należy, że organ interpretacyjny nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji może przyjmować wyłącznie z przedstawionego przez Pana opisu zdarzenia. Jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania kontrolnego czy podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia

11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.