Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
17 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie amortyzacji budynku niemieszkalnego. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu materiałami budowlanymi oraz wynajmu i zarządzania nieruchomościami. Jako osoba fizyczna jest Pan podatnikiem czynnym podatku VAT, podatek dochodowy rozlicza Pan na zasadach ogólnych. W środkach trwałych posiada Pan m.in. kamienicę mieszczącą się (…), która przeznaczona jest pod wynajem. Działka wraz z budynkiem została zakupiona w 2011 r. Kamienica była amortyzowana przez 10 lat (amortyzacja przyśpieszona 120 miesięcy).
Od października 2020 r. rozpoczęto remont i rozbudowę kamienicy. Projekt budowlany dotyczył nadbudowy i rozbudowy budynku mieszkalno-usługowego oraz zmiany sposobu użytkowania kondygnacji parteru i podpiwniczenia na funkcję handlowo-usługową.
Dane liczbowe zgodnie z projektem:
·pow. użytkowa istniejącego budynku (kamienica) przed przebudową - 772,74 m2;
·pow. użytkowa istniejącego budynku po przebudowie i nadbudowie - 1421,30 m2;
·pow. użytkowa południowej oficyny - 118,90 m2..
Przeznaczenie pomieszczeń :
·poziom (-1): 1 lokal użytkowy, o pow. użytkowej 29,1 m2;
·poziom 0: 7 lokali użytkowych, o łącznej pow. użytkowej 268,0 m2;
·poziom (+1): 6 lokali mieszkalnych, o łącznej pow. użytkowej 293,0 m2;
·poziom (+2): 6 lokali mieszkalnych, o łącznej pow. użytkowej 303,4 m2;
·poziom (+3): 6 lokali mieszkalnych, o łącznej pow. użytkowej 315,6 m2..
We wrześniu 2023 r. po zakończonym remoncie został oddany do użytkowania stary, istniejący budynek i przyjęto do amortyzacji proporcjonalną wartość poniesionych kosztów inwestycji, tj. 50,17%, liczoną jako procent powierzchni oddanej do użytku w stosunku do powierzchni użytkowej całego zamierzenia budowlanego (772,74 m2 / (1421,30 m2 : 118,9 m2).
Zgodnie z przeznaczeniem pomieszczeń, lokale użytkowe stanowiły 50,35% (29,1 m2 + 268 m2) / 29,1 m2 + 268 m2 + 293 m2) powierzchni wszystkich lokali znajdujących się w wyremontowanym, istniejącym budynku oddanym do użytkowania. W związku z tym przyjęto amortyzację przyśpieszoną 120 miesięcy. Następnie, w lipcu 2024 r. uzyskano pozwolenie na użytkowanie nadbudowy budynku mieszkalno-usługowego frontowego i południowej oficyny. 14 lokali mieszkalnych zostało przekazanych zewnętrznej firmie zarządzającej procesem podnajmowania obiektu osobom trzecim w najmie krótkoterminowym i korporacyjnym. Z tego też tytułu wystawiane są faktury VAT.
Na chwilę obecną przeznaczenie wszystkich lokali w kamienicy jest następujące:
·poziom (0): lokale użytkowe;
·poziom (+1): lokale mieszkalne;
·poziom (+2): lokale mieszkalne stanowiące apartamenty w ramach najmu krótkoterminowego;
·poziom (+3): lokale mieszkalne stanowiące apartamenty w ramach najmu krótkoterminowego.
W rozważanym przypadku chciałby Pan zaznaczyć, że lokale w kamienicy nie są osobno amortyzowane i nie są wyodrębnione zgodnie z ustawą o własności lokali. Budynek podlega amortyzacji w całości. Lokale mieszkalne II i III piętra funkcjonują jako apartamenty udostępniane w ramach najmu krótkoterminowego, nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania, nie ma w nich możliwości stałego zamieszkania. Najem krótkoterminowy nie wiąże się z realizacją celów, bądź potrzeb mieszkaniowych, a zatem wskazane lokale-apartamenty nie stanowią lokali mieszkalnych zgodnie z art 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali.
O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku tegoż budynku, lokale II i III kondygnacji przystosowane są tylko i wyłącznie do najmu krótkoterminowego, a nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania. Natomiast lokale mieszczące się na kondygnacji (0), są to typowo lokale handlowo-usługowe. Tym samym, w budynku będącym przedmiotem wniosku powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne nie stanowi co najmniej połowy całkowitej powierzchni użytkowej budynku, a więc budynek wg klasyfikacji na gruncie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych jest budynkiem niemieszkalnym. Natomiast zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych został zaklasyfikowany przez Wnioskodawcę pod numerem 109 jako: „Pozostałe budynki niemieszkalne”.
Pytanie
Czy prawidłowe jest Pana stanowisko, zgodnie z którym przepis art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie dotyczy przedmiotowego budynku posiadanego przez Pana zlokalizowanego w... i możliwa jest jego amortyzacja?
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem, od dnia 1 stycznia 2023 r. nadal przysługuje możliwość amortyzacji wspomnianego budynku. Zakaz amortyzacji lokali i budynków mieszkalnych został wprowadzony poprzez art. 22c ustawy o PIT poprzez ustawę z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: „ustawa nowelizująca”).
Jednak na podstawie art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej możliwa była kontynuacja amortyzacji lokali mieszkalnych do końca 2022 r., jeżeli zostały nabyte lub wytworzone przed 1 stycznia 2022 r.
Celem ustalenia właściwej stawki amortyzacyjnej, bądź - jak w tym przypadku - ustalenia, czy środek trwały podlega amortyzacji, w pierwszej kolejności należy środek trwały zakwalifikować do odpowiedniego rodzaju według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864; dalej; .rozporządzenie KŚT). Jak wynika z Objaśnień szczegółowych zawartych w rozporządzeniu KŚT, lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Potrzeby mieszkaniowe nie zostały co prawda zdefiniowane ani w ustawie o PIT, ani w rozporządzeniu KŚT, jednak patrząc przez pryzmat chociażby ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931, ze zm.), bądź ulgi mieszkaniowej, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163).
W Pana ocenie uzasadnione jest twierdzenie, że najem krótkoterminowy nie wiąże się z realizacją celów, bądź potrzeb mieszkaniowych, a zatem wskazane lokale kondygnacji 0, 2 i 3 nie stanowią lokali mieszkalnych. Ponadto, lokale nie zostały wyodrębnione jako odrębne nieruchomości. Natomiast budynki mieszkalne zostały w rozporządzeniu KŚT zdefiniowane jako obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.
Skoro jak zostało wskazane powyżej apartamenty nie stanowią lokali mieszkalnych, to w budynku będącym przedmiotem wniosku powierzchnia wykorzystywana na cele mieszkalne nie stanowi co najmniej połowy całkowitej powierzchni użytkowej, a zatem budynek nie jest budynkiem mieszkalnym. Zatem budynek ten należy klasyfikować na potrzeby amortyzacji jako budynek niemieszkalny. Z rozporządzenia KŚT wynika ponadto, że: „Podziały występujące w grupie 1 i 2 opracowane zostały na podstawie usystematyzowanego wykazu obiektów budowlanych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. poz. 1316, z późn. zm.) i Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676).
W związku z tym, obiektom objętym tymi grupami przypisano także odpowiednie symbole PKOB. Jak wynika z powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112 poz. 1316; dalej: „PKOB”) budynek Pana należy zakwalifikować do Sekcji 1 Budynki, Działu 12 Budynki Niemieszkalne, bez względu na Grupę, czy to hotele i budynki zakwaterowania turystycznego, czy też Budynki handlowo-usługowe.
W kontekście budynków hoteli, czy budynków zamieszkania zbiorowego powołać należy ponadto § 3 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1225, ze zm.), w którym w § 3 pkt 4 wskazano, że przez budynek mieszkalny należy rozumieć:
a)budynek mieszkalny wielorodzinny,
b)budynek mieszkalny jednorodzinny.
Zgodnie natomiast § 3 pkt 5 ww. rozporządzenia, przez budynek zamieszkania zbiorowego należy rozumieć budynek przeznaczony do okresowego pobytu ludzi. W Pana ocenie przedmiotowe budynki, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, prawidłowo sklasyfikowane być powinny jako budynki zamieszkania zbiorowego, tzn. w odrębnej kategorii od budynków mieszkalnych.
Biorąc pod uwagę powyższe definicje oraz literalne rozróżnienie w rozporządzeniu rodzajów budynków w szczególności na budynki mieszkalne, hotele, budynki zamieszkania zbiorowego oraz budynki rekreacji indywidualnej, należy dojść do wniosku, że ustawodawca zakresem art. 22c ustawy o PIT objął jedynie wskazane w nim wprost rodzaje budynków/lokali, wśród których nie znalazły się m.in. budynki zamieszkania zbiorowego, czy budynki handlowo-usługowe. Tym samym, tego rodzaju budynki nie są „wyłączone z amortyzacji” na gruncie wskazanego przepisu.
Podsumowując, jak wynika z powołanych powyżej aktów prawnych, budynek będący przedmiotem wniosku mieszczący się w (…), nie może zostać sklasyfikowany jako budynek mieszkalny, zatem w przedstawionym stanie faktycznym, nie będzie mieć zastosowania wyłączenie dla zaliczania do kosztów uzyskania przychodu amortyzacji, o którym mowa w art. 22c ustawy o PIT.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).
W myśl art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:
1) wydatków na:
a) nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
b) nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
c) ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarcza, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.
Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 22a-22m ww. ustawy.
Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
a)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
b)maszyny, urządzenia i środki transportu,
a)inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z powyższego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji o ile spełniają następujące warunki:
·stanowią własność lub współwłasność podatnika,
·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
·są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.
Treść powołanych wyżej przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.
Z opisu sprawy wynika, że w środkach trwałych posiada Pan m.in. kamienicę, która przeznaczona jest pod wynajem. Działka wraz z budynkiem została zakupiona w 2011 r. Kamienica była amortyzowana przez 10 lat (amortyzacja przyśpieszona 120 miesięcy). Od października 2020 r. rozpoczęto remont i rozbudowę kamienicy. Projekt budowlany dotyczył nadbudowy i rozbudowy budynku mieszkalno-usługowego oraz zmiany sposobu użytkowania kondygnacji parteru i podpiwniczenia na funkcję handlowo-usługową .
Dane liczbowe zgodnie z projektem:
·pow. użytkowa istniejącego budynku (kamienica) przed przebudową - 772,74 m2;
·pow. użytkowa istniejącego budynku po przebudowie i nadbudowie - 1421,30 m2;
·pow. użytkowa południowej oficyny - 118,90 m2..
Przeznaczenie pomieszczeń :
·poziom (-1): 1 lokal użytkowy, o pow. użytkowej 29,1 m2;
·poziom 0: 7 lokali użytkowych, o łącznej pow. użytkowej 268,0 m2;
·poziom (+1): 6 lokali mieszkalnych, o łącznej pow. użytkowej 293,0 m2;
·poziom (+2): 6 lokali mieszkalnych, o łącznej pow. użytkowej 303,4 m2;
·poziom (+3): 6 lokali mieszkalnych, o łącznej pow. użytkowej 315,6 m2..
We wrześniu 2023 r. po zakończonym remoncie został oddany do użytkowania stary, istniejący budynek i przyjęto do amortyzacji proporcjonalną wartość poniesionych kosztów inwestycji, tj. 50,17%, liczoną jako procent powierzchni oddanej do użytku w stosunku do powierzchni użytkowej całego zamierzenia budowlanego (772,74 m2 / (1421,30 m2 : 118,9 m2). Zgodnie z przeznaczeniem pomieszczeń, lokale użytkowe stanowiły 50,35% [(29,1 m2 + 268 m2) / 29,1 m2 + 268 m2 + 293 m2) powierzchni wszystkich lokali znajdujących się w wyremontowanym, istniejącym budynku oddanym do użytkowania. W związku z tym przyjęto amortyzację przyśpieszoną 120 miesięcy. Następnie, w lipcu 2024 r. uzyskano pozwolenie na użytkowanie nadbudowy budynku mieszkalno-usługowego frontowego i południowej oficyny. 14 lokali mieszkalnych zostało przekazanych zewnętrznej firmie zarządzającej procesem podnajmowania obiektu osobom trzecim w najmie krótkoterminowym i korporacyjnym.
Na chwilę obecną przeznaczenie wszystkich lokali w kamienicy jest następujące:
·poziom (0): lokale użytkowe;
·poziom (+1): lokale mieszkalne;
·poziom (+2): lokale mieszkalne stanowiące apartamenty w ramach najmu krótkoterminowego;
·poziom (+3): lokale mieszkalne stanowiące apartamenty w ramach najmu krótkoterminowego.
Lokale w kamienicy nie są osobno amortyzowane i nie są wyodrębnione zgodnie z ustawą o własności lokali. Budynek podlega amortyzacji w całości. Lokale mieszkalne II i III piętra funkcjonują jako apartamenty udostępniane w ramach najmu krótkoterminowego, nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania, nie ma w nich możliwości stałego zamieszkania. Najem krótkoterminowy nie wiąże się z realizacją celów, bądź potrzeb mieszkaniowych, a zatem wskazane lokale-apartamenty nie stanowią lokali mieszkalnych, zgodnie z art 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych budynek został zaklasyfikowany przez Pana pod numerem 109 jako: „Pozostałe budynki niemieszkalne”.
Pana wątpliwości dotyczą ustalenia, czy przedmiotowy budynek nie jest wyłączony z amortyzacji na gruncie przepisu art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W celu udzielenia odpowiedzi na Pana pytanie należy przywołać również treść art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten [w brzmieniu nadanym ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.; dalej: ustawa zmieniająca)] wskazuje, że:
Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.
Taka treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Jednocześnie z art. 71 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy nowelizującej wynika, że:
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.
Biorąc zatem pod uwagę obowiązujące przepisy prawa, należy stwierdzić, że znowelizowany art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do budynków niemieszkalnych.
Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t. j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1864 ). Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.
Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparty jest na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
W związku z powyższym, przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej przez Pana klasyfikacji budynku wskazanego we wniosku do odpowiedniej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych, który zaklasyfikował Pan jako niemieszkalny. Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Organ przyjął za Panem, jako niepodlegający ocenie element opisu stanu faktycznego, wskazaną przez Pana kwalifikację ww. budynku jako budynku niemieszkalnego, zakwalifikowanego do KŚT pod symbolem 109.
Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, podkreślenia wymaga fakt, że zmiana wprowadzona omawianą wyżej ustawą Polski Ład nie objęła budynków i lokali niemieszkalnych, które nadal podlegają amortyzacji podatkowej i do których przytoczony wyżej art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania.
Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Pana opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro będący Pana własnością obiekt:
·jest udostępniany w ramach najmu krótkoterminowego nie zaś na potrzeby stałego zamieszkania,
·został zaklasyfikowany przez Pana do KŚT 109 jako „Pozostałe budynki niemieszkalne”,
to tym samym jest Pan uprawniony do zaliczania odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów podatkowych, ponieważ wyłączenie określone w obowiązującym od 1 stycznia 2022 r. art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dotyczy budynków niemieszkalnych, nawet jeśli w budynku prowadzona jest działalność usługowa polegająca na oferowaniu usług noclegowych.
Tym samym Pana stanowisko, należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Interpretacja dotyczy sprawy będącej przedmiotem zapytania. Nie dotyczy innych kwestii zawartych we wniosku, które nie były przedmiotem zapytania.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.