Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
5 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 31 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 6 marca 2025 r. (wpływ 10 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Zgodnie ze wprowadzonym, Regulaminem Wynagradzania w (…) S.A., Spółka jest obowiązana przekazywać zatrudnionym przez siebie Pracownikom różnego rodzaju świadczenia o charakterze pieniężnym i niepieniężnym (dalej zwane świadczeniami). Wartość przekazanych świadczeń niepieniężnych jest traktowana przez Spółkę jako przychód ze stosunku pracy pracowników, którzy otrzymali te świadczenia (w stosunku do przedmiotowych świadczeń nie ma możliwości skorzystania z któregokolwiek zwolnienia określonego przez przepisy prawa podatkowego), a w konsekwencji Spółka oblicza i pobiera od kwoty tego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Zgodnie z postanowieniami Regulaminu Wynagradzania powyższe świadczenia przysługują także Pracownikom Spółki (dalej zwanym Pracownikami), którzy w określonym okresie czasu nie świadczą na rzecz Spółki pracy (np. przebywają na długotrwałych zasiłkach chorobowych, urlopach macierzyńskich czy rodzicielskich, świadczeniach rehabilitacyjnych itp.) a w konsekwencji oprócz świadczeń nie otrzymują w danym miesiącu innego wynagrodzenia ze stosunku pracy.
Pytanie
Czy Spółka w związku z przekazywaniem świadczeń niepieniężnych Pracownikom przebywającym na długotrwałych zasiłkach chorobowych, urlopach macierzyńskich i tym podobnej absencji, ma prawo w miesiącu przekazania tych świadczeń pomniejszyć podstawę opodatkowania (w tym przypadku podstawą opodatkowania będzie wyłącznie świadczenie niepieniężne przysługujące Pracownikowi) o zryczałtowane koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W kwocie nie wyższej niż wysokość przyznanego świadczenia oraz nie wyższej niż próg wskazany przez Pracownika we wniosku PIT-2 przez niego złożonym?
Państwa stanowisko w sprawie
W Państwa ocenie, Spółka na mocy przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. Nr 14 z 2000 r., poz. 176 ze zm.), dalej zwanej u.p.d.o.f., ma prawo zastosować w miesiącu przekazania świadczeń Pracownikom zryczałtowane koszty uzyskania przychodu w sytuacji, gdy Pracownik ze względu na swoją absencję otrzymał wyłącznie przyznane świadczenie niepieniężne.
W myśl art. 12 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 31 u.p.d.o.f. pracodawca działając jako płatnik jest obowiązany obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od pracowników uzyskujących od Spółki przychody ze stosunku pracy. W myśl art. 32 ust. 2 u.p.d.o.f. podstawę obliczenia tych zaliczek stanowi przychód ze stosunku pracy po odliczeniu kosztów uzyskania przychodu określonych w art. 22 ust. 2 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodu z tytułu stosunku pracy wynoszą miesięcznie 250 zł (300 zł). Jak wynika z powyższych przepisów, świadczenia uzyskiwane od Spółki przez Pracowników są przychodem ze stosunku pracy, od którego Spółka jest obowiązana obliczać zaliczki na podatek dochodowy. Biorąc pod uwagę brzmienie art. 22 ust. 2 u.p.d.o.f., Spółka - jako płatnik - każdorazowo w związku z przekazaniem w danym miesiącu Świadczeń pracownikom powinna uwzględnić miesięczne koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy w wysokości określonej przez przepisy u.p.d.o.f., ale nie większym niż samo świadczenie. Przedmiotowe koszty uzyskania przychodu mają charakter ryczałtowy, a zgodnie ze sformułowaniem powołanego wyżej przepisu warunkiem ich uwzględnienia jest uzyskanie przez Pracownika w danym miesiącu przychodu ze stosunku pracy.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że:
Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyte w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy właściwie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.
Zgodnie z art. 32 ust. 1 ww. ustawy:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
W świetle art. 32 ust. 2 tej ustawy:
Zaliczki za miesiące od stycznia do grudnia wynoszą:
1)za miesiące, w których dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika nie przekroczył kwoty 120 000 zł - 12% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2)za miesiąc, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku od danego płatnika przekroczył kwotę 120 000 zł - 12% od tej części dochodu uzyskanego w tym miesiącu, która nie przekroczyła tej kwoty, i 32% od nadwyżki ponad kwotę 120 000 zł;
3)za miesiące następujące po miesiącu, o którym mowa w pkt 2 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu od danego płatnika.
Zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy:
Za dochód, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody, o których mowa w ust. 1, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.
Koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy potrąca się co do zasady według miesięcznych zryczałtowanych kwot określonych w treści art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 22 ust. 2 ustawy:
Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:
1)wynoszą 250 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3000 zł - w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2)nie mogą przekroczyć łącznie 4500 zł za rok podatkowy - w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3)wynoszą 300 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 3600 zł - w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4)nie mogą przekroczyć łącznie 5400 zł za rok podatkowy - w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że Pracownikom Spółki, którzy w określonym okresie czasu nie świadczą na rzecz Spółki pracy (np. przebywają na długotrwałych zasiłkach chorobowych, urlopach macierzyńskich czy rodzicielskich, świadczeniach rehabilitacyjnych itp.) Spółka jest obowiązana przekazywać różnego rodzaju świadczenia o charakterze pieniężnym i niepieniężnym. Pracownicy ci oprócz świadczeń nie otrzymują w danym miesiącu innego wynagrodzenia ze stosunku pracy.
W związku z powyższym, powzięli Państwo wątpliwość czy Spółka ma prawo w miesiącu przekazania świadczeń niepieniężnych pomniejszyć podstawę opodatkowania (w tym przypadku podstawą opodatkowania będzie wyłącznie świadczenie niepieniężne przysługujące Pracownikowi) o zryczałtowane koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z ogólną zasadą stosowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy, wyrażoną w powyższych przepisach, zakład pracy obowiązany jest odliczyć miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, w sytuacji, gdy wypłaca przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego, aby dokonać rozstrzygnięcia, czy przy ustalaniu dochodu w odniesieniu do określonych wypłat i świadczeń stosuje się koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy należy ustalić, czy przychody te stanowią przychód ze stosunku pracy. Decydującym warunkiem zakwalifikowania określonego przychodu do przychodów ze stosunku pracy, jest osiągnięcie przychodu z tytułu istniejącego stosunku pracy. Natomiast nie ma przy tym znaczenia faktyczne świadczenie pracy. Tym samym, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które podatnik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Ponadto, z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika wprost, że do tych przychodów zalicza się wszelkie wypłaty i świadczenia uzyskane od pracodawcy bez względu na źródło ich finansowania, o ile źródłem przekazania tegoż świadczenia jest stosunek pracy.
Zatem, otrzymane przez pracowników różnego rodzaju świadczenia o charakterze pieniężnym i niepieniężnym (w przedmiotowej sprawie o charakterze niepieniężnym), stanowią przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie bez znaczenia dla ich kwalifikacji pozostaje fakt, że zostały one wypłacone pracownikom, którzy przebywają na długotrwałych zasiłkach chorobowych, urlopach macierzyńskich i podobnej absencji, i nie uzyskują od pracodawcy innych przychodów ze stosunku pracy.
Podsumowując w przedmiotowej sprawie, w konsekwencji przekazania przez Spółkę świadczenia niepieniężnego pracownikom przebywającym na długotrwałych zasiłkach chorobowych, urlopach macierzyńskich i tym podobnej absencji, po stronie tych pracowników powstanie przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przy ustalaniu dochodu winni Państwo zastosować koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości jaka przysługuje pracownikowi.
Jednocześnie Spółka ma obowiązek uwzględnić koszty uzyskania przychodu do wysokości osiągniętego przychodu, jeżeli wartość przychodu w postaci świadczenia niepieniężnego jest niższa niż wysokość przysługujących pracownikowi zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów. Jeżeli wartość świadczenia niepieniężnego będzie równa lub wyższa od kosztów uzyskania przychodów przysługujących pracownikowi, Spółka winna uwzględnić koszty uzyskania przychodów w kwocie przysługującego pracownikowi ryczałtu, wynikającego z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna został wydana w zakresie określonym Państwa pytaniem, tj. prawa pomniejszenia podstawy opodatkowania o zryczałtowane koszty uzyskania przychodu.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.