Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

(…) S.A. (dalej: (…), Spółka) prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie handlu i prowadzenia punktów (...) zlokalizowanych m.in. na terenie (...). Spółka pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych wobec osób zatrudnionych w niej na umowę o pracę.

Spółka wdrożyła wewnętrzną procedurę (dalej: Procedura), zgodnie z którą Użytkownicy (pracownicy Spółki lub osoby współpracujące z (…) na podstawie umowy cywilnoprawnej) mogą korzystać z dwóch rodzajów pojazdów służbowych:

1.samochodów indywidualnych, które zostały przydzielone konkretnym Użytkownikom;

2.samochodów współdzielonych, które nie zostały przydzielone konkretnym Użytkownikom.

Samochody indywidualne są przydzielane konkretnemu Użytkownikowi do realizacji zadań wynikających z zajmowanego stanowiska. Samochody te mogą być wykorzystywane również do celów prywatnych po spełnieniu warunków przewidzianych w Procedurze.

Samochody współdzielone służą do realizacji zadań służbowych przez wszystkich Użytkowników, ale zgodnie z Procedurą mogą być one wykorzystane w ograniczonym zakresie także do celów prywatnych, w szczególności do dojazdu do i z miejsca zamieszkania użytkownika przed rozpoczęciem realizacji zadań służbowych poza siedzibą Spółki lub po ich zakończeniu. Oznacza to możliwość korzystania przez pracowników z samochodów współdzielonych np. w sytuacji wysłania ich w delegację (na terenie Polski) lub w sytuacji, gdy pracownik wykonuje pracę zdalną w swoim miejscu zamieszkania. W przypadku wykorzystania samochodu współdzielonego do realizacji zadań służbowych poza siedzibą Spółki, samochód ten jest wydawany Użytkownikowi nie wcześniej niż 1 dzień roboczy przed rozpoczęciem realizacji zadań służbowych. Zwrot z kolei takiego samochodu następuje nie później niż następnego dnia roboczego po dniu, w którym Użytkownik zakończył realizację zadań służbowych poza siedzibą Spółki. W związku z tym, zdarza się, że samochód wydany w czwartek - do realizacji zadań służbowych w piątek - jest zwracany przez Użytkownika w poniedziałek, tj. jest parkowany poza siedzibą Spółki również w sobotę i niedzielę. W razie używania samochodu współdzielonego do celów prywatnych, Użytkownik składa oświadczenie, w którym wskazuje liczbę dni, w których korzystał z niego dla własnych celów. Proces rozliczania Użytkowników odbywa się co miesiąc.

Korzystanie z samochodów służbowych w Spółce dla celów prywatnych jest nieodpłatne. Samochody współdzielone są co do zasady parkowane na parkingu w budynku, w którym znajduje się siedziba Spółki.

Wykonując obowiązki płatnika, Spółka dolicza pracownikom do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych, na zasadach wynikających z art. 12 ust. 2a i dalszych przepisów ustawy PIT.

Ze względu na to, że w praktyce najczęściej wykorzystanie samochodów współdzielonych do celów służbowych poza siedzibą Spółki wiąże się z wydaniem samochodu w celu odbycia przez pracownika podróży służbowej, Spółka zamierza zmienić Procedurę i doprecyzować, że wydanie samochodu współdzielonego pracownikowi w celu dojazdu do i z miejsca zamieszkania, okazjonalnie, w celu odbycia podroży służbowej nie stanowi wykorzystania go do celów prywatnych i nie podlega opodatkowaniu. W razie udostępnienia samochodu współdzielonego w ramach delegacji wykorzystanie go do celów osobistych pracownika będzie zabronione.

Powyższe będzie dotyczyło każdego pracownika, który co do zasady wykonuje swoje obowiązki w siedzibie Spółki, ale zostaje oddelegowany do wykonywania zadań służbowych poza jej siedzibą na podstawie zlecenia krajowej delegacji służbowej zgodnie z procedurami obowiązującymi w Spółce. Umożliwienie pracownikowi odbycia podróży służbowej bezpośrednio z miejsca zamieszkania jest korzystne dla pracodawcy, ponieważ sprawia, że praca jest wykonywana bardziej efektywnie. Pracownik przejmujący samochód współdzielony z parkingu Spółki dopiero w dniu delegacji jest zmuszony przyjechać najpierw do siedziby Spółki i dopiero rozpocząć podróż. Biorąc pod uwagę warunki drogowe panujące w miejscu siedziby Spółki, w szczególności czas związany dojazdem i wyjazdem z siedziby (…) w godzinach szczytu ruchu pojazdów, możliwość udostępnienia pracownikowi wyjazdu z miejsca zamieszkania sprawia, że rozpocznie on pracę wcześniej a Spółka oszczędza na kosztach paliwa. Pracownik jest też w tej sytuacji bardziej dyspozycyjny. Należy przy tym zaznaczyć, że aktualna pozostanie zasada, że pracownik będzie mógł pobrać i oddać samochód współdzielony najpóźniej 1 dzień przed i 1 dzień po odbyciu podróży służbowej.

Natomiast wykorzystanie samochodów współdzielonych, za zgodą Spółki, do celów prywatnych np. w razie dojazdu do i z miejsca zamieszkania pracownika w celu pracy zdalnej w miejscu zamieszkania nadal będzie opodatkowane na zasadach obecnie obowiązujących w Procedurze.

Innymi słowy, Spółka pragnie na przyszłość uściślić w Procedurze, że udostępnienie samochodu współdzielonego w celu odbycia podróży służbowej, nawet w sytuacji, gdy samochód ten jest wydawany pracownikowi w czwartek i jest oddawany w poniedziałek, nie stanowi wykorzystania go do celów prywatnych i nie podlega opodatkowaniu PIT, z zastrzeżeniem, że użycie go przez pracownika dla celów osobistych jest zabronione. Spółka nie zamierza zawierać umów powierzenia mienia. Pracownicy będą odpowiadać za samochody używane w ramach delegacji służbowych na zasadach przyjętych w przepisach ustawy Kodeks pracy.

Pytanie

Czy wykorzystanie samochodu współdzielonego do dojazdu do i z miejsca zamieszkania w celu odbycia podróży służbowej zleconej przez Spółkę stanowi nieodpłatny przychód pracownika ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ustawy PIT i w związku tym na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy PIT Spółka jest obowiązana jako płatnik obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy w tym zakresie?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, nie będzie ona obowiązana do pobierania zaliczek na podatek PIT w razie wykorzystania samochodu współdzielonego w sytuacji, gdy pracownik dojeżdża nim do i z swojego miejsca zamieszkania w ramach delegacji, gdyż dojazd ten nie stanowi wykorzystania samochodu służbowego dla celów prywatnych, co Spółka uzasadnia poniżej.

Rozpatrując niniejszą sprawę należy brać pod uwagę następujące przepisy ustawy PIT:

1)art. 9 ust. 1: „Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru.”,

2)art. 11 ust. 1: „Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.”;

3)art. 11 ust. 2: „Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.”;

4)art. 11 ust. 2a: „Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2.jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3.jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4.w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.”,

5)art. 11 ust. 2b: „Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.”

6)art. 10 ust. 1 pkt 1: „Źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.”;

7)art. 12 ust. 1: „Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”;

8)art. 12 ust. 2: „Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.”

9)art. 12 ust. 2a: „Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1.250 zł miesięcznie - dla samochodów:

a)o mocy silnika do 60 kW,

b)stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy Z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności paliwach alternatywnych (Dz. U. 2023 r. poz. 875, 1394, 1506 i 1681) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2.400 zł miesięcznie - dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.";

10)art. 12 ust. 2b: „W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.";

11)art. 12 ust. 2c: „Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.";

12)art. 12 ust. 3: „Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.";

13)art. 32 ust. 1: „Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy."

Jak wynika z powyższego, przepis art. 12 ust. 3 odsyła w zakresie ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego w związku ze stosunkiem pracy (art. 12 ust. 1) do zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Przepis art. 11 ust. 2 stanowi z kolei, że „Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.” Przepis ten, ustanawiający ogólną zasadę określania wartości świadczeń w naturze/nieodpłatnych, w sposób jednoznaczny wskazuje, że od tej zasady są wyjątki określone między innymi w art. 12 ust. 2-2c. Innymi słowy, przepisy art. 12 ust. 2-2c są przepisami szczególnymi w stosunku do przepisu art. 11 ust. 2.

Przepis art. 12 ust. 2a reguluje kwestię opodatkowania wartości nieodpłatnego świadczenia w postaci używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Przepis art. 12 ust. 2b reguluje z kolei kwestię określenia wartości nieodpłatnego świadczenia w sytuacji używania przez pracownika samochodu służbowego dla celów prywatnych przez część miesiąca. W celu oceny czy przepisy te mają zastosowanie w razie wykorzystania samochodu współdzielonego do dojazdów do i z miejsca zamieszkania w ramach delegacji zleconej przez Spółkę, należy ustalić, czy dojazd tego rodzaju stanowi wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Ustawodawca nie zdefiniował pojęć takich jak używanie „dla celów prywatnych” oraz „inne nieodpłatne świadczenia”. W związku z tym, przy interpretacji tych pojęć należy posłużyć się definicjami wypracowanymi przez orzecznictwo sądowe.

Analizując powyższe w pierwszej kolejności, należy odnieść się do wydanego przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 8 lipca 2014 r. wyroku w sprawie o sygn. K 7/13.

Trybunał Konstytucyjny uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W tym miejscu należy wskazać, że odbywanie podróży służbowej na zlecenie pracodawcy jest realizowane wyłącznie w interesie tego pracodawcy i na jego żądanie tj. pracownik nie odbywa delegacji dobrowolnie. Kwestie związane z podróżami służbowymi regulują przepisy Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy „Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.” Przepis 77⁵ § 2 Kodeksu pracy stanowi z kolei, że „Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków.” Przepisy te jednoznacznie wskazują, że podróż służbowa odbywa się na polecenie pracodawcy, a pracownikowi przysługuje szereg korzyści, które mają zrekompensować koszty związane z tą podróżą, gdyż nie poniósł ich dla celów osobistych, ale służbowych.

Jeżeli więc, tak jak w przypadku opisanym w niniejszym wniosku, pracownicy używają samochodów współdzielonych w celu dojazdu do i z miejsca zamieszkania w ramach delegacji, w szczególności w celu:

• skrócenia czasu dojazdu na miejsca docelowego podróży służbowej;
• zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności;
• ograniczenia, w większości przypadków, zużycia paliwa przez samochody służbowe poprzez skrócenie trasy dojazdu do miejsca podróży służbowej;
• ograniczenia dodatkowych kosztów delegacji, poprzez uniknięcie kosztów dojazdu pracownika do siedziby Spółki w celu odebrania samochodu współdzielonego i następnie kosztów powrotu do domu po zdaniu samochodu współdzielonego (koszty taksówek, komunikacji publicznej itp.);

nie dochodzi do powiększenia aktywów pracownika lub uniknięcia przez niego wydatku, ponieważ dojazd samochodem współdzielonym do i z miejscu zamieszkania pracownika w celu odbycia podróży służbowej służy celom prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę (pracodawcę) i jest wykonywany na jej polecenie. W związku z tym w takim przypadku przejazdy między miejscem parkowania samochodu służbowego w siedzibie Spółki a miejscem zamieszkania pracownika nie stanowią użytkowania samochodu dla celów prywatnych, a w konsekwencji nie generują u pracowników przychodu z tytułu korzystania ze służbowego samochodu na cele prywatne. Działanie takie jest podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności pracowników wysyłanych w delegację. W konsekwencji, przejazdy pracownika z miejsca garażowania/parkowania samochodów do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą powodować powstania przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w rezultacie ich wartości nie będzie można uznać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Powyższe potwierdza np. interpretacja podatkowa Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 9 grudnia 2015 r. (nr IPTPB3/4511-210/15-2/JZ), w której stwierdzono: „Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym - o ile nie służą one osobistym celom pracownika lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracownika ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.”

Należy przy tym zaznaczyć, że np. w wyroku NSA z 19 lipca 2019 r. Sygn. Il FSK 2050/17 sąd wprawdzie wskazał, odnosząc się do pojęcia „cele prywatne”, że „Ustawodawca, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, nie zdefiniował pojęcia „wykorzystanie samochodu służbowego”. W języku potocznym przez wykorzystanie rozumieć należy użycie czegoś w celu osiągnięcia jakiegoś celu, zysku (Słownik języka polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). W tym przypadku celem, jakiemu służyć ma pojazd, jest cel prywatny pracownika, w szczególności dojazd do miejsca pracy i powrót z miejsca pracy do domu. Wykorzystanie samochodu polegać zatem będzie na przemieszczaniu się nim przez pracownika.”, jednak stan faktyczny, którego dotyczy to orzeczenie (cytowane następnie w Interpretacji ogólnej Nr DD3.8201.1.2020 z 21 września 2020 r.) nie odnosi się do dojazdów do i z miejsca zamieszkania związanych z odbywaniem podróży służbowej. Tymczasem sytuacja będąca przedmiotem niniejszego wniosku jest specyficzna, odmienna w swoim charakterze niż przejazdy pozostające bez związku z wykonywaniem podróży służbowej. Jak zresztą wspomniano powyżej Spółka pragnie odróżnić takie sytuacje od dojazdów w celach prywatnych, związanych z wykonywaniem zadań służbowych (np. praca zdalna), które nadal będą opodatkowywane. W związku z powyższym, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w tej sprawie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie treścią ww. przepisu:

Stosownie zaś do treści art. 11 ust. 1 tej ustawy:

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno w postaci pieniężnej, jak i w postaci niepieniężnej, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Użyty w ww. przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Na podmiocie dokonującym ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277):

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że korzystanie z samochodów służbowych w Spółce dla celów prywatnych jest nieodpłatne. Samochody współdzielone są co do zasady parkowane na parkingu w budynku, w którym znajduje się siedziba Spółki. Wykonując obowiązki płatnika, Spółka dolicza pracownikom do przychodu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych, na zasadach wynikających z art. 12 ust. 2a i dalszych przepisów ustawy PIT.

Spółka zamierza zmienić Procedurę, że wydanie samochodu współdzielonego pracownikowi w celu dojazdu do i z miejsca zamieszkania, okazjonalnie, w celu odbycia podroży służbowej nie stanowi wykorzystania go do celów prywatnych i nie podlega opodatkowaniu. W razie udostępnienia samochodu współdzielonego w ramach delegacji wykorzystanie go do celów osobistych pracownika będzie zabronione. Spółka pragnie uściślić w Procedurze, że udostępnienie samochodu współdzielonego w celu odbycia podróży służbowej, nawet w sytuacji, gdy samochód ten jest wydawany pracownikowi w czwartek i jest oddawany w poniedziałek, nie stanowi wykorzystania go do celów prywatnych i nie podlega opodatkowaniu PIT, z zastrzeżeniem, że użycie go przez pracownika dla celów osobistych jest zabronione. Spółka nie zamierza zawierać umów powierzenia mienia. Pracownicy będą odpowiadać za samochody używane w ramach delegacji służbowych na zasadach przyjętych w przepisach ustawy Kodeks pracy.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy wskazać, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia” zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

W tym miejscu, należy wskazać, że z ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny - w ślad za uchwałami NSA - uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców - nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

W opisanej sytuacji, Spółka jako pracodawca zamierza zapewnić pracownikom -bezpłatny transport do i z miejsca zamieszkania pracownika w celu odbycia podróży służbowej, udostępnionym w tym celu samochodem służbowym. W niniejszej sytuacji, Państwa zdaniem, zapewnienie dowozu z i do miejsca zamieszkania w celu odbycia podróży służbowej ma bezpośredni związek ze świadczeniem pracy. Zorganizowany przez Państwa transport będzie służył wyłącznie realizacji obowiązków pracowniczych.

Tym samym, przejazdy pracowników samochodem służbowym w sytuacji opisanej we wniosku niewątpliwie następować będą za zgodą pracownika, niemniej świadczenia te nie będą spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniosą pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie transportu samochodem służbowym leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych - nie mieliby powodu do korzystania z tych samochodów. Jak wynika z wniosku, pracownik skorzysta z przejazdów samochodem służbowym celem dojazdów do i z miejsca zamieszkania w celu odbycia podróży służbowej zleconej przez Spółkę. W razie udostępnienia samochodu współdzielonego w ramach delegacji, wykorzystanie go do celów osobistych pracownika będzie zabronione. Powyższe będzie dotyczyło każdego pracownika, który co do zasady wykonuje swoje obowiązki w siedzibie Spółki, ale zostaje oddelegowany do wykonywania zadań służbowych poza jej siedzibą na podstawie zlecenia krajowej delegacji służbowej zgodnie z procedurami obowiązującymi w Spółce. Umożliwienie pracownikowi odbycia podróży służbowej bezpośrednio z miejsca zamieszkania jest korzystne dla pracodawcy, ponieważ sprawia, że z uwagi na uciążliwy wyjazd z siedziby Spółki praca jest wykonywana wcześniej, a Spółka oszczędza na kosztach paliwa. Pracownik jest też w tej sytuacji bardziej dyspozycyjny.

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych wykorzystanie samochodu współdzielonego do dojazdu do i z miejsca zamieszkania w celu odbycia podróży służbowej zleconej przez Spółkę, nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone będą bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Świadczenia otrzymane od pracodawcy pozostają w związku z pracą w Spółce.

Jak wynika zatem z opisu zdarzenia przyszłego, używanie samochodu służbowego służyć będzie pracownikowi w celach związanych z wykonywaniem powierzonych obowiązków (wykonywaniem zadań służbowych). W przedmiotowej sprawie nie otrzyma on żadnej korzyści majątkowej kosztem spółki. Korzystanie bowiem z samochodu służbowego przez pracownika, wobec którego ze względu na specyfikę wykonywanych zadań oczekuje się pełnej gotowości, dyspozycyjności i mobilności, nie może zostać uznane za nieodpłatne świadczenie.

W konsekwencji stwierdzić należy, że jeżeli przejazdy odbywają się wyłącznie w celach służbowych, dla których to powierzony został pracownikowi samochód służbowy, to wykorzystywanie tego samochodu do przejazdu z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania pracy i odwrotnie nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, że na Państwu, jako płatniku, nie ciąży obowiązek pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy z tego tytułu.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych we wniosku pism organów podatkowych informuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), ul. (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.