Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Mieszka Pani na stałe w Polsce, w X, przy ul. A1, gdzie jest Pani zameldowana. Pod tym adresem mieszka Pani razem z rodzicami i babcią, z którymi ma Pani bliskie więzi rodzinne.

Pani rodzina (rodzice oraz babcia) przebywa na stałe w Polsce i to tutaj koncentruje się Pani życie osobiste i rodzinne.

Pani brat, bratowa wraz z dwoma Pani bratankami mieszkają w Y, pod X.

Jest Pani osobą niezamężną, a główny ośrodek Pani interesów życiowych znajduje się w Polsce.

Uzyskuje Pani dochody z dwóch źródeł:

1)dochody z Polski, które stanowią 10% Pani całkowitych dochodów,

2)dochody z Norwegii, które stanowią 90% Pani całkowitych dochodów.

Pani dochody uzyskiwane z Norwegii co roku podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W ciągu roku spędza Pani około 225 dni w Polsce, natomiast w Norwegii przebywa Pani około 140 dni. Większość roku spędza Pani w Polsce, a wyjazdy do Norwegii są krótkotrwałe i związane wyłącznie z pracą.

Posiada Pani mieszkanie w Polsce, w Z, gdzie nie jest Pani zameldowana.

W Norwegii nie posiada Pani nieruchomości ani żadnych innych stałych interesów majątkowych, które mogłaby Pani wskazywać na stałe zamieszkanie w tym kraju.

Centrum Pani interesów życiowych znajduje się w Polsce. Oznacza to, że Pani więzi rodzinne, miejsce zamieszkania, majątek oraz życie osobiste i zawodowe są skoncentrowane głównie w Polsce. Pomimo uzyskiwania części dochodów z Norwegii, wszystkie inne aspekty Pani życia są związane z Polską.

Pytanie

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w którym przebywa Pani w Polsce przez 225 dni w roku oraz uzyskuje dochody zarówno z Polski, jak i z Norwegii, zostanie Pani uznana za polskiego rezydenta podatkowego z nieograniczonym obowiązkiem podatkowym?

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie w przedstawionym stanie faktycznym spełnia Pani warunki, aby zostać uznaną za polskiego rezydenta podatkowego z nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

Podstawą Pani stanowiska jest fakt, że:

1.Przebywa Pani w Polsce przez większą część roku kalendarzowego, tj. powyżej 183 dni, co spełnia kryterium długości pobytu, o którym mowa w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;

2.Pani centrum interesów życiowych znajduje się w Polsce. Jest Pani zameldowana i mieszka Pani na stałe w Polsce, gdzie przebywa Pani najbliższa rodzina (rodzice i babcia), co spełnia kryterium ośrodka interesów życiowych i gospodarczych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;

3.Dochody uzyskiwane w Norwegii są rozliczane w Polsce.

W związku z powyższym, w Pani ocenie, w przedstawionym stanie faktycznym powinna Pani być uznana za polskiego rezydenta podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z art. 4a ww. ustawy wynika, że:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Natomiast jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce płaci podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.

Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Powyższe znajduje potwierdzenie w treści Objaśnień podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT.

Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Zgodnie z ww. Objaśnieniami istnienie w Polsce ośrodka interesów życiowych oznacza posiadanie ścisłych powiazań osobistych lub gospodarczych z Polską. Każda z tych przesłanek podlega samodzielnej ocenie, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że podatnik posiada ośrodek interesów życiowych w Polsce.

Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Kryterium długości pobytu należy uznać za spełnione po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym (rok kalendarzowy jest podstawowym okresem podatkowym branym pod uwagę przy dokonywaniu rozliczeń podatkowych osób fizycznych). Warunek przebywania w Polsce dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym nie oznacza, że musi to być pobyt nieprzerwany. Obliczanie długości pobytu na terytorium Polski jest dokonywane przez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Z treści wniosku wynika, że mieszka Pani na stałe w Polsce, razem z rodzicami i babcią, z którymi ma Pani bliskie więzi rodzinne. Pani rodzina (rodzice oraz babcia) przebywa na stałe w Polsce i to tutaj koncentruje się Pani życie osobiste i rodzinne. Jest Pani osobą niezamężną, a główny ośrodek Pani interesów życiowych znajduje się w Polsce. Posiada Pani mieszkanie w Polsce. W Norwegii nie posiada Pani nieruchomości ani żadnych innych stałych interesów majątkowych, które mogłaby Pani wskazywać na stałe zamieszkanie w tym kraju.

W ciągu roku spędza Pani około 225 dni w Polsce, natomiast w Norwegii przebywa Pani około 140 dni. Większość roku spędza Pani w Polsce, a wyjazdy do Norwegii są krótkotrwałe i związane wyłącznie z pracą.

Skoro zatem posiada Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) oraz przebywa Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to w świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest Pani osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w konsekwencji na mocy tego przepisu w Polsce podlega Pani nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce ich uzyskiwania.

Końcowo wskazać należy, że kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosownie do art. 4a ww. ustawy – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W sytuacji, gdy podatnik w Polsce jest uznawany za polskiego rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w oparciu o przepisy podatkowe obowiązujące w innym państwie traktowany jest jako osoba mająca miejsce zamieszkania w tym państwie, to mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową. Wówczas należy zastosować normy kolizyjne wynikające z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które pozwalają ustalić, w którym państwie podatnik posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.