Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 7 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 13 lutego 2025 r. (wpływ 17 lutego 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. B. („Podatnik”, „Wnioskodawca”) prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod firmą X, zarejestrowaną w CEIDG 8 listopada 2023 r.

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest:

·25.62.Z Obróbka mechaniczna elementów metalowych;

·81.21.Z Niespecjalistyczne sprzątanie budynków i obiektów przemysłowych;

·81.10.Z Działalność pomocnicza związana z utrzymaniem porządku w budynkach;

·33.20.Z Instalowanie maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia;

·33.15.Z Naprawa i konserwacja statków i łodzi;

·33.12.Z Naprawa i konserwacja maszyn;

·25.61.Z Obróbka metali i nakładanie powłok na metale.

Wnioskodawca posiada nadany NIP (...) oraz REGON (...).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje usługi ślusarskie na rzecz kontrahenta będącego spółką z siedzibą w Holandii („Spółka NL”). Wykonywanie przedmiotowych usług ma związek z projektem realizowanym przez Spółkę NL na terytorium Holandii. Realizacja projektu wymaga skorzystania przez Spółkę NL z usług takich specjalistów jak Wnioskodawca.

Usługi, które Podatnik świadczy na rzecz Spółki NL, są realizowane na jego własny rachunek i ryzyko – Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za rezultat i wykonywanie czynności w ramach umowy zawartej ze Spółką NL.

Usługi realizowane przez Podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie są wykonywane przez położony na terytorium Holandii zakład w rozumieniu PL-NL UPO. Wnioskodawca nie posiada w Holandii placówki swojej działalności – stała placówka działalności gospodarczej Podatnika znajduje się jedynie na terytorium Polski.

Większą część roku (powyżej 183 dni) Wnioskodawca spędza na terytorium Holandii, a pozostałą część – na terytorium Polski.

Podatnik posiada silne powiązania osobiste z Polską. To w Polsce mieszka bowiem rodzina Wnioskodawcy – żona oraz dzieci. Ponadto Wnioskodawca posiada w Polsce inne osoby mu bliskie, z którymi jest silnie związany. Rodzina Podatnika (żona oraz dwójka dzieci) zamieszkuje w Polsce wraz z Wnioskodawcą. Ponadto Wnioskodawca jest na etapie budowy domu w Polsce. Poza wskazaną nieruchomością majątek ruchomy Podatnika także znajduje się na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada w Holandii żadnych składników majątku.

Należy wskazać więc, że – podobnie jak ośrodek interesów osobistych – ośrodek interesów gospodarczych Wnioskodawcy znajduje się w Polsce. To z Polską Podatnik jest związany ekonomicznie i osobiście (centrum interesów życiowych), wiążąc z tym krajem swoją dalszą przyszłość. Ponadto Wnioskodawca posiada obywatelstwo polskie.

W związku z okolicznościami opisanymi powyżej – zamieszkiwaniem w Polsce oraz prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce – Wnioskodawca odprowadza w Polsce podatki, opodatkowując przychody z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Dodatkowo Wnioskodawca odprowadza w Polsce składki ubezpieczeniowe.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca wskazuje, że wniosek dotyczy okresu od 1 stycznia 2024 r., przede wszystkim z uwagi na to, że:

–miniony rok podatkowy 2024 podlega rozliczeniu w obecnym, 2025 roku;

–obecny rok podatkowy 2025 objęty jest aktualnym stanem faktycznym i wywiera skutki podatkowe w tym roku (np. w zakresie płatności zaliczek na podatek dochodowy).

Wnioskodawca nie był nigdy, zgodnie z wewnętrznym prawem Holandii, traktowany jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii. W konsekwencji Wnioskodawca nigdy nie płacił podatków dochodowych w Holandii.

Podkreślenia wymaga fakt, że Wnioskodawca uzyskał zaświadczenie o miejscu zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce za okres od 1 stycznia 2025 r. w związku z nawiązaniem współpracy z holenderskim kontrahentem.

Wnioskodawca wykonuje usługi związane z (...). W zdecydowanej większości są to usługi (...).

Wnioskodawca potwierdza, że wykonywanie usług objętych wnioskiem nie jest przez niego wykonywane przez zakład w rozumieniu art. 5 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, położony na terytorium Holandii.

Wnioskodawca potwierdza, że w ramach interpretacji indywidualnej nie oczekuje rozstrzygnięcia, które miałoby ocenić, czy w opisanej we wniosku sytuacji Wnioskodawca ma zakład w Holandii w rozumieniu art. 5 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Pytanie

Czy na gruncie przedstawionego stanu faktycznego dochód Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług (...) na rzecz Spółki NL podlega opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przedstawionego stanu faktycznego dochód Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług (...) na rzecz Spółki NL podlega opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

A)Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych

Nieograniczony obowiązek podatkowy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Miejsce zamieszkania

Artykuł 3 ust. 1a ww. ustawy stanowi, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Wskazany art. 3 ust. 1a cytowanej ustawy wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce (nieograniczony obowiązek podatkowy) – posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ww. przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp.

Z kolei centrum interesów gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Podsumowując, ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przesądza jednak o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cytowanej ustawy).

W niniejszej sprawie należy odwołać się do PL-NL UPO.

B)PL-NL UPO

Miejsce zamieszkania

Zgodnie z art. 4 ust. 1 PL-NL UPO, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu albo jakiekolwiek inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, jak również uznawany fundusz emerytalny tego Państwa. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód osiągany ze źródeł w tym Państwie lub majątek w nim położony.

Stosownie do art. 4 ust. 2 PL-NL UPO, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a.  osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b.  jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c.   jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d.  jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami, została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym PL-NL UPO.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Zyski przedsiębiorstw

Na mocy art. 14 ust. 1 PL-NL UPO, dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta posiada stałą placówkę w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli posiada ona taką stałą placówkę, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce.

W myśl art. 7 ust. 1 PL-NL UPO, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Zgodnie z art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zagraniczny zakład oznacza:

a.  stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b.  plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,

c.   osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, stanowi inaczej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 PL-NL UPO, określenie zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 PL-NL UPO, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

a.miejsce zarządu,

b.filię,

c.biuro,

d.fabrykę,

e.warsztat i

f.    kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 PL-NL UPO wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

a.istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

b.stały charakter takiej placówki,

c.   wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

C)Miejsce opodatkowania w państwie rezydencji

Skoro Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w Polsce, wykonując usługi w Holandii na rzecz Spółki NL, jednakże nie przez położony tam zakład w rozumieniu art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 5 ust. 1 i 2 PL-NL UPO, to przychód osiągany z tytułu takiej działalności podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w Polsce.

Całość dochodu uzyskiwanego ze wskazanego źródła podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym. W konsekwencji dochód Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług spawalniczych na rzecz Spółki NL podlega opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

D)Miejsce zamieszkania i obowiązek podatkowy

Uwzględniając opisane powyżej elementy stanu faktycznego należy wskazać, że Wnioskodawca posiada w Polsce centrum interesów życiowych.

O ścisłych związkach Podatnika z Polską świadczy:

–polskie obywatelstwo;

–posiadanie zarejestrowanej działalności gospodarczej w Polsce;

–brak wykonywania działalności poprzez zagraniczny zakład;

–rodzina Wnioskodawcy zamieszkująca na stałe w Polsce oraz bliskie relacje z innymi osobami w Polsce;

–majątek ruchomy Wnioskodawcy – znajdujący się w Polsce;

–brak majątku poza granicami Polski;

–traktowanie Polski jako stałego miejsca, z którym Podatnik wiąże swoją przyszłość.

To w Polsce Wnioskodawca posiada więc centrum interesów osobistych i gospodarczych.

Biorąc pod uwagę powyższe, uwzględniając, że:

–Wnioskodawca świadczy usługi spawalnicze na rzecz Spółki NL w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce,

–usługi na rzecz Spółki NL są wykonywane w Holandii, jednak nie przez położony tam zakład,

dochód Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług spawalniczych na rzecz Spółki NL podlega opodatkowaniu w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak wynika z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania:

podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Według art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis ten wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, z dnia 13 lutego 2002 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 216 poz. 2120), wraz z Protokołem do niej:

W rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu albo jakiekolwiek inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, jak również uznawany fundusz emerytalny tego Państwa. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód osiągany ze źródeł w tym Państwie lub majątek w nim położony.

Jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 Konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Jeżeli więc – stosownie do postanowień ustępu 1 – osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Z treści wniosku wynika, że:

–nigdy nie był Pan traktowany – zgodnie z wewnętrznym prawem Holandii – jako osoba mająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii,

–przebywa Pan na terytorium Holandii powyżej 183 dni, nie posiada Pan jednak w tym państwie żadnych składników majątku;

–ma Pan silne powiązania osobiste z Polską, bowiem

–w Polsce mieszka Pana rodzina, tj. żona i dzieci,

–w Polsce są osoby Panu bliskie, z którymi jest Pan silnie związany,

–w Polsce buduje Pan dom i posiada majątek ruchomy,

–z Polską wiąże Pan swoją dalszą przyszłość.

Okoliczności przedstawione we wniosku przesądzają, że – w okresie, którego dotyczy wniosek – posiada Pan miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) w Polsce – w tym kraju posiada Pan bowiem ośrodek interesów życiowych. Tym samym w Polsce ma Pan nieograniczony obowiązek podatkowy.

Jednocześnie wobec wskazania, że w Holandii nie świadczy Pan usług poprzez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 Konwencji polsko-holenderskiej, dochód uzyskany ze świadczonych usług na rzecz Spółki NL na terytorium Holandii podlega w całości opodatkowaniu w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.