Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
1.ponownie rozpatruję sprawę Pana wniosku z 10 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 4 września 2024 r. sygn. akt I SA/Lu 408/24; i
2.stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
10 stycznia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 10 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
W 2014 roku Wnioskodawca był właścicielem mniejszościowego pakietu akcji (Akcje) spółki akcyjnej (Spółka) z siedzibą w Polsce.
W marcu 2014 roku, na podstawie art. 418 Kodeksu spółek handlowych, Spółka wszczęła procedurę przymusowego wykupu akcji będących własnością akcjonariuszy mniejszościowych. Cena wykupu została określona przez powołanego przez Spółkę biegłego na poziomie X zł za akcję.
Niemal w tym samym czasie (kilka dni wcześniej), na podstawie art. 4181 KSH, Wnioskodawca wszczął wobec Spółki procedurę przymusowego odkupu akcji będących własnością akcjonariuszy mniejszościowych i wystąpił do sądu rejestrowego o wyznaczenie biegłego rewidenta w celu ustalenia rynkowej wartości Akcji lub ich godziwej ceny odkupu.
W rezultacie, obie procedury (przymusowego wykupu i przymusowego odkupu) toczyły się równolegle.
W maju 2014 roku, tytułem ceny przymusowego wykupu Akcji, Spółka przelała na konto Wnioskodawcy kwotę stanowiącą iloczyn ilości przymusowo wykupowanych Akcji i kwoty X.
W uchwale z dnia 14 września 2016 r. o sygn. akt III CZP 39/16 Sąd Najwyższy odpowiedział na skierowane doń następujące pytanie: „Czy mniejszościowy akcjonariusz spółki akcyjnej traci swój status z dniem zapłaty ceny wykupu (art. 418 § 3 w zw. z art. 417 § 1 zdanie 1 KSH) w sytuacji, gdy zainicjował on przed przyjęciem tej ceny procedurę odkupu, w ramach której została ustalona i zapłacona wyższa cena (art. 312 §8 w zw. z art. 4181 §7 KSH)?” udzielił odpowiedzi o treści: „Akcjonariusze mniejszościowi przestają być akcjonariuszami spółki akcyjnej z dniem uiszczenia przez akcjonariuszy większościowych ceny wykupu ustalonej przez biegłego wybranego przez walne zgromadzenie (art. 418 § 3 w związku z art. 417 § 1 KSH).
Wnioskodawca konsekwentnie kwestionował na drodze sądowej ww. cenę wykupu (w wysokości X). Powołany przez sąd biegły wycenił rzeczywistą wartość Akcji na kwotę Z za każdą z nich.
Ostatecznie, w roku 2023 zapadł wyrok zasądzający od Spółki na rzecz Wnioskodawcy kwotę różnicy pomiędzy iloczynem liczby Akcji i kwoty Z a ceną zapłaconą przez Spółkę w maju 2014 roku.
W niedalekiej przyszłości Wnioskodawca otrzyma od Spółki ww. zasądzoną kwotę.
Nie miały miejsca żadne zdarzenia bądź okoliczności powodujące zawieszenie lub przerwanie biegu przedawnienia, o których mowa w art. 70 Ordynacji podatkowej. Z tego stwierdzenia Wnioskodawca wyłącza jedynie wyżej opisane postępowania sądowe, gdyż będą uwzględnione we własnym stanowisku Wnioskodawcy w zw. z art. 70 § 6 pkt 3) Ordynacji podatkowej.
W uzupełnieniu wniosku podał Pan, co następuje.
Przedmiotowy wyrok nie jest jeszcze prawomocny.
Orzeczenia wydawane przez sądy w tej sprawie odnosiły się do określenia ceny przymusowego odkupu. Wyrok zasądzający odnosił się do kwoty różnicy pomiędzy ceną przymusowego odkupu, a zapłaconą Wnioskodawcy ceną przymusowego wykupu.
W ujęciu cywilnoprawnym, zasądzona kwota jest zapłatą części ceny (spłatą zobowiązania) za akcje nabyte przez Spółkę od Wnioskodawcy w maju 2014 roku.
Przepisami prawa, na podstawie których sąd zasądził przedmiotową kwotę są: art. 4181 § 4 i § 7 Kodeksu spółek handlowych.
W przedmiotowej sprawie miały miejsce opisane we wniosku procesy sądowe pomiędzy Spółką i Wnioskodawcą. Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy ów fakt wypełnia hipotezę art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Rzeczone procesy należą do stanu faktycznego sprawy, natomiast ocena ich wpływu na rozstrzygnięcie zadanego we wniosku pytania o interpretację - do własnego stanowiska Wnioskodawcy oraz oceny organu interpretacyjnego.
Do stanu faktycznego sprawy należy natomiast stwierdzenie, że w przedmiotowej sprawie nie miały miejsca żadne inne (niż wyżej wskazane procesy sądowe) zdarzenia lub okoliczności powodujące przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia.
Pytanie
Czy otrzymanie od Spółki zasądzonej kwoty dopłaty do pierwotnie zapłaconej Wnioskodawcy ceny za Akcje będzie dla Wnioskodawcy przychodem, w odniesieniu do którego zobowiązanie podatkowe w PIT uległo przedawnieniu?
Pana stanowisko w sprawie
W Pana ocenie, otrzymanie od Spółki zasądzonej kwoty dopłaty do pierwotnie zapłaconej Wnioskodawcy ceny za Akcje będzie dla Wnioskodawcy przychodem, w odniesieniu do którego zobowiązanie podatkowe w PIT uległo przedawnieniu.
Nie ulega wątpliwości, że będąca przedmiotem pytania zasądzona kwota stanowić będzie część przychodu uzyskanego przez Wnioskodawcę z tytułu odpłatnego zbycia Akcji.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) oraz ust. 1ab pkt 1 ustawy o PIT, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się przychody z odpłatnego zbycia akcji; przychód ten powstaje w momencie przeniesienia na nabywcę własności akcji.
Przeniesienie własności Akcji z Wnioskodawcy na Spółkę nastąpiło w maju 2014 roku. Dla porządku należy wspomnieć, że w 2014 roku art. 17 ust. 1ab pkt 1) jeszcze nie obowiązywał, a ust. 1 pkt 6) stanowił, że za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia akcji. Zmiana omawianych przepisów nastąpiła dnia 1 stycznia 2016 roku i miała charakter jedynie doprecyzowujący. Zresztą, nawet gdyby przyjąć, że przepisy obowiązujące w roku 2014 dawały się zinterpretować w sposób pozwalający uznać moment faktycznego otrzymania kwoty będącej przedmiotem niniejszego zapytania za moment uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia akcji, to zastosowane musiałyby do niej zostać obecnie obowiązujące przepisy, a te i tak cofałaby uzyskanie przychodu do maja 2014 r. (przychód z odpłatnego zbycia akcji powstaje w momencie przeniesienia na nabywcę własności akcji).
Zgodnie z art. 70 §1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Obowiązek podatkowy z tytułu odpłatnego zbycia Akcji powstał w maju 2014 r., a termin płatności podatku przypadł na 30 kwietnia 2015 roku.
Wobec tego, przedawnienie zobowiązania podatkowego nastąpiło z dniem 31 grudnia 2020 roku.
Zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. Zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądów administracyjnych, do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie tego przepisu dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a Ordynacji podatkowej o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa.
Art. 70 § 6 pkt 3 nie dotyczy natomiast sytuacji, gdy podatnik jest stroną sporu sądowego z innym podatnikiem; por. wyroki NSA z: 9 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 3208/17; 2 kwietnia 2019 r., II FSK 3385/18; 27 czerwca 2018 r., II FSK 1901/16; 16 lutego 2017 r., II FSK 3030/16) oraz wyrok WSA w Krakowie o sygn. akt I SA/Kr 505/22).
Interpretacja indywidualna
Rozpatrzyłem Pana wniosek – 30 kwietnia 2024 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0112-KDIL2-1.4011.25.2024.2.TR, w której uznałem Pana stanowisko za nieprawidłowe.
Interpretację doręczono Panu 13 maja 2024 r.
Skarga na interpretację indywidualną
27 maja 2024 r. (data nadania 27 maja 2024 r.) wniósł Pan skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie.
Wniósł Pan o:
1)wyrażenie przez Sąd oceny prawnej niniejszej sprawy oraz udzielenie Dyrektorowi KIS wskazań co do dalszego postępowania;
2)zasądzenie na swoją rzecz od Dyrektora KIS zwrotu kosztów postępowania.
Postępowanie przed sądem administracyjnym
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uchylił skarżoną interpretację – wyrokiem z 4 września 2024 r. sygn. akt I SA/Lu 408/24.
Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 15 listopada 2024 r.
Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku
Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):
Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.
Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:
•uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w ww. wyroku;
•ponownie rozpatruję Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163), w wersji obowiązującej na 31 grudnia 2014 r.:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przepis art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy stanowi, że:
Źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.
Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ww. ustawy:
Za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych.
Na podstawie art. 30b ust. 1 ww. ustawy:
Od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, w tym z realizacji praw wynikających z tych instrumentów, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.
Z kolei stosownie do art. 30b ust. 1 pkt 4 ww. ustawy:
Dochodem, o którym mowa w ust. 1, jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów (akcji) a kosztami uzyskania przychodów określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f oraz art. 23 ust. 1 pkt 38 - osiągnięta w roku podatkowym.
Natomiast w myśl art. 30b ust. 6 ww. ustawy:
Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 1, wykazać dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia papierów wartościowych, w tym również dochody, o których mowa w art. 24 ust. 14, dochody z odpłatnego zbycia pochodnych instrumentów finansowych, a także dochody z realizacji praw z nich wynikających, z odpłatnego zbycia udziałów (akcji) oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielniach, w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, i obliczyć należny podatek dochodowy.
Na mocy art. 45 ust. 1a pkt 1 w zw. z ust. 1 ww. ustawy:
W terminie określonym w ust. 1 – tj. do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym – podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b.
Na podstawie zaś art. 45 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy:
W terminie określonym w ust. 1 – tj. do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym – z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 1.
Jak rozstrzygnął w niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie:
Ważne jest, że skarżący w maju 2014 r. otrzymał należność za akcje i – jak wcześniej wyjaśniono – niezależnie od tego czy była to cena wykupu, czy cena odkupu, skarżący w dniu przekazania na jego rachunek sumy odpowiadającej ustalonej wówczas cenie akcji, utracił prawa do akcji, które przeszły na Spółkę w celu niezwłocznego przeniesienia na nabywców (akcjonariuszy większościowych).
Ważne jest również, że skarżący nie zgodził się z wysokością przekazanej jemu ceny akcji (ceny wykupu - według pierwotnie przedstawionego stanu faktycznego) i w rezultacie w 2023 r, uzyskał orzeczenie sądu, zasądzające na jego rzecz kwotę, którą skarżący w ramach przedstawionego stanu faktycznego, określił jako zapłatę części ceny (spłatę zobowiązania) za akcje nabyte przez Spółkę w 2014 r. (…).
Odnosząc się do stanu faktycznego niniejszej należy stwierdzić, że w przypadku przychodu z dopłaty do nieprawidłowo wcześniej ustalonej ceny wykupu lub odkupu akcji, termin wymagalności, czyli termin, od którego wierzyciel może domagać się spełnienia świadczenia, wynika z właściwości zobowiązania. Jak wcześniej wyjaśniono taki termin następuje w dniu kiedy spółka przekazuje na rachunek akcjonariusza mniejszościowego ustaloną, ale nieprawidłową cenę wykupu lub odkupu ze skutkiem utraty przez akcjonariusza praw do akcji i ich przejściem na spółkę. W takiej sytuacji świadczenie dopłaty jest świadczeniem wzajemnym w stosunku do świadczenia polegającego na przeniesieniu (przejściu) na spółkę praw do akcji z obowiązkiem niezwłocznego przeniesienia akcji na nabywców (akcjonariuszy większościowych). Z tej wzajemności, będącej właściwością zobowiązania, wynika obowiązek jednoczesnych świadczeń w postaci przeniesienia (przejścia) praw do akcji na spółkę i dopłaty do prawidłowej ceny. W rezultacie skarżący już w maju 2014 r. miał wymagalne roszczenie o zapłatę prawidłowej ceny akcji. Jak słusznie zauważył skarżący uprawomocnienie się wyroku zasądzającego dopłatę do ceny akcji nie ma nic wspólnego z wymagalnością roszczenia skarżącego. Wyrok zasądza świadczenie, które powinno było być spełnione już maju 2014 r. (...).
Natomiast dla powstania przychodu podatkowego w świetle art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a u.p.d.o.f. ustawy podatkowej istotne jest by przychód ten przysługiwał zbywcy, a co do tego faktu prawotwórczego w niniejszej sprawie nie ma wątpliwości. Ścisłe uzależnienie momentu powstawania obowiązku podatkowego od wynikających z umowy cywilnoprawnej terminów zapłaty ceny oraz, co za tym idzie, prawa domagania się spełnienia świadczeń i wiązania go każdorazowo z jego wymagalnością, uniemożliwiałoby skuteczne realizowanie celów jakie ustawodawca stawia przed normami prawa podatkowego. Sposób zapłaty ceny, podobnie jak termin zapłaty, może być swobodnie kształtowany zgodnie z autonomią woli stron stosunków cywilnoprawnych. Postanowienia umowy sprzedaży udziałów nie mogą jednak kształtować podatkowego stanu faktycznego, w tym również momentu powstawania przychodu podatkowego, bez wyraźnie wskazanej podstawy prawnej. Takiej natomiast nie można wywieźć z przepisów art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a skonfrontowanych z treścią art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.
Zauważyć należy, że wskazana wyżej rozbieżność nie może mieć wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej konkretnej sprawie. Ze względu na moment wymagalności roszczenia pokrywający się z początkiem przysługiwania przychodu ze względu na zbycie akcji, „przychód należny” powstanie w tym samym czasie. Wskazana rozbieżność miałaby znaczenie, gdyby wymagalność co do całości roszczenia lub jego części została opóźniona np. przez umowne odroczenie płatności albo rozłożenie na raty. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.
Na gruncie zatem opisanego zdarzenia, skoro zbycie przez Pana opisanych akcji nastąpiło w roku 2014, to był Pan zobowiązany wpłacić należy podatek dochodowy wynikający z zeznania podatkowego za rok 2014, czyli do 30 kwietnia roku 2015.
Zważywszy jednak na konstrukcję zredagowanego przez Pana pytania, w celu wyczerpania zagadnienia w niniejszej sprawie konieczne jest odniesienie się również do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego, które to zagadnienie regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Zgodnie z art. 70 § 1 ww. ustawy:
Zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.
Konsekwencją upływu terminu przedawnienia jest wygaśnięcie zobowiązania podatnika. Jak wynika bowiem z art. 59 § 1 pkt 9 Ordynacji podatkowej:
Zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub w części wskutek przedawnienia.
Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa; zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć. Okres przedawnienia – zgodnie z ww. przepisem – co do zasady – wynosi pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego zaczyna biec od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, a kończy się z upływem pięciu lat.
Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.
W ustawie Ordynacja podatkowa w art. 70 i art. 70a wskazano także okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia, które jednak nie znajdą zastosowania w analizowanej sprawie.
Tymczasem, w opisie zdarzenia wskazał Pan, że w przedmiotowej sprawie miały miejsce opisane we wniosku procesy sądowe pomiędzy Spółką i Panem, wobec czego powziął Pan wątpliwość, czy ów fakt wypełnia hipotezę art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej. W przedmiotowej sprawie nie miały bowiem miejsca żadne inne (niż wyżej wskazane procesy sądowe) zdarzenia lub okoliczności powodujące przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia.
Zgodnie natomiast z art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej:
Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.
Przepis ten należy jednak odnosić wyłącznie do art. 199a § 3 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym:
Jeżeli z dowodów zgromadzonych w toku postępowania, w szczególności zeznań strony, chyba że strona odmawia składania zeznań, wynikają wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, organ podatkowy występuje do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa.
Regulacja art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej jest bowiem skorelowana z treścią art. 199a Ordynacji podatkowej, który pozwala organowi podatkowemu w razie wystąpienia w sprawie wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, z którym związane są skutki podatkowe, na wystąpienie do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa w trybie art. 1891 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1568 ze zm.). Wprowadzenie przewidzianej w art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji przesłanki zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego podyktowane było tym, by w sytuacji stwierdzenia przez organ w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy istotnych wątpliwości co do istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, uzasadniających wystąpienie w trybie art. 199a do sądu cywilnego o ich rozstrzygnięcie, organ ten miał szansę uwzględnić wynik tego postępowania w wydanym rozstrzygnięciu. W przeciwnym razie występowanie do sądu cywilnego o rozstrzygnięcie istotnych wątpliwości, co do okoliczności mających wpływ na kształt zobowiązania podatkowego byłoby pozbawione sensu, z uwagi na brak możliwości zastosowania się do uzyskanego w tym postępowaniu orzeczenia sądu.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z 2 kwietnia 2019 r. sygn. akt II FSK 3385/18:
Do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 o.p. dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a O.p., o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa.
NSA w ww. wyroku stwierdził, że:
Z zagadnieniem wstępnym mamy do czynienia w przypadku wystąpienia do sądu z powództwem w celu rozstrzygnięcia kwestii istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa na podstawie art. 199a § 3 O.p. Pomimo, że jest to instytucja związana z postępowaniem dowodowym i ustaleniem stanu faktycznego w postępowaniu podatkowym, to orzeczenie o istnieniu bądź nieistnieniu stosunku prawnego lub prawa spełnia przesłanki zagadnienia wstępnego. Należy podkreślić, że przepis art. 199a § 3 O.p. przyznaje organowi podatkowemu kompetencję do wystąpienia do sądu powszechnego o ustalenie istnienia lub nieistnienia tego stosunku prawnego lub prawa – w przypadku ziszczenia się sytuacji określonych w tym przepisie.
Wskazuję również, że zgodnie z art. 70 § 6 pkt 3 O.p. bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa. W orzecznictwie sądów administracyjnych stwierdza się, że do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 O.p. dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a O.p., o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa (por. wyrok NSA z 16 lutego 2017r., sygn. akt II FSK 3030/16).
Skoro zatem na gruncie niniejszej sprawy z powództwem do sądu powszechnego nie wystąpił organ podatkowy w trybie art. 199a Ordynacji podatkowej, to brak jest podstaw do przyjęcia, że wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej
Mając na uwadze przedstawiony stan prawny zauważam, że w opisanej sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 70 § 6 pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Oznacza to, że nie nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.
Jak wskazałem wyżej do skutecznego zawieszenia biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 3 Ordynacji podatkowej dochodzi tylko w sytuacji, gdy organ prowadzący postępowanie podatkowe sam zwróci się do właściwego sądu powszechnego, w trybie przewidzianym w art. 199a Ordynacja podatkowa, o ustalenie istnienia stosunku prawnego lub prawa. W opisanej sprawie taka sytuacja nie zaistniała. Stwierdzam zatem, że nie ma podstaw do stwierdzenia, że doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia analizowanego zobowiązania podatkowego.
Zatem, w analizowanej sprawie nie wystąpiły żadne okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia.
Niezależnie jednak od tego, stwierdzam, że Pana zobowiązania podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu przedmiotowego zbycia akcji w odniesieniu do zasądzonej kwoty uległo przedawnieniu z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego 2015, w którym upłynął termin płatności podatku.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania uchylonej interpretacji.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.