Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 stycznia 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan działalność gospodarczą pod nazwą A., na terenie Polski i jest Pan podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się Pan głównie doradztwem w zakresie informatyki związanym z oprogramowaniem oraz z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, a ponadto wykonuje Pan doradztwo w zakresie zarządzania. Równocześnie stopniowo rozwija Pan działalności edukacyjną i coachingową związaną z doradztwem w zarządzaniu. Działalność wykonywana jest hybrydowo we własnym biurze, zdalnie, w biurach klientów oraz klienci zapraszani są do biura na konsultacje i na sesje doradztwa.

Wyżej wymienione czynności wykonywane są w wynajętym w dniu 1 stycznia 2024 r. lokalu na podstawie umowy najmu, która daje prawo do korzystania z jednej kondygnacji lokalu. Umożliwia tym samym prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą, prowadzenie biura, przechowywanie dokumentacji oraz organizowanie spotkań z kontrahentami. Wynajmujący z dniem 1 stycznia 2024 r. oddał w najem 1/3 Lokalu w postaci parteru oraz 1-ego pomieszczenia na poddaszu wraz z udostępnieniem odpowiednich ciągów komunikacyjnych o powierzchni około 60 m2 w odrębnym budynku umiejscowionym w głębi posesji, w (…), oraz udostępnił wjazd na posesję, na potrzeby związane z prowadzeniem przez Pana działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu biura, przechowywaniu dokumentacji oraz organizacji spotkań z kontrahentami ( „Przedmiot Najmu”). Zgodnie z umową może Pan dokonywać adaptacji, remontów i zmian w Przedmiocie Najmu za zgodą Wynajmującego. W związku z powyższym w wynajętym lokalu wykonał Pan, a w części nadal wykonuje Pan następujące prace:

• wyrównanie i odmalowanie ścian,
• przesunięcie punktów świetlnych i elektrycznych,
• wymiana części paneli podłogowych i wyrównanie części podłóg,
• wyposażenie Aneksu kuchennego,
• odświeżenie łazienki.

Poszczególne prace przekraczają kwotę 10 000 złotych.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 17 ustawy o PIT, za ulepszenie uznaje się prace polegające na: przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji - środka trwałego, które powodują wzrost wartości użytkowej środka, a ich wartość w danym roku podatkowym przekracza 10 000 złotych.

Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o PIT, wydatki na ulepszenie środków trwałych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Pytanie

Czy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma Pan prawo dokonywać amortyzacji w tzw. obcym środku trwałym - w lokalu mieszkalnym, używanym na podstawie umowy najmu do celów biurowych w wyniku ulepszenia tejże inwestycji i poniesieniu wydatków powyżej 10 000 zł?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem w przedstawionym, zaistniałym stanie faktycznym, ma Pan prawo dokonywać amortyzacji w tzw. obcym środku trwałym - w lokalu mieszkalnym, używanym na podstawie umowy najmu do celów biurowych w wyniku ulepszenia tejże inwestycji i poniesieniu wydatków powyżej 10 000 zł.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje jako podlegające amortyzacji, stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte, lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23 a pkt 1 ustawy o PIT.

Ustawa o rachunkowości definiuje z kolei środki trwałe jako aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:

1) nieruchomości, w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego, budowle i budynki,

2) maszyna, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,

3) ulepszenia w obcych środkach trwałych,

4) inwentarz żywy.

Z kolei ustawa podatkowa nie zawiera legalnej definicji „inwestycji w obcych środkach trwałych”, natomiast rozumieć ją należy jako wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym dla celów działalności gospodarczej budynku lub lokalu, którego podatnik nie jest właścicielem, ale użytkuje go w ramach umowy najmu, jak ma to miejsce w Pana przypadku. Stanowi ona zatem swego rodzaju środek trwały. W literaturze przedmiotu wyraża się pogląd, że inwestycja w obcych środkach trwałych polega na poniesieniu wydatków na ulepszenie, przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację czy modernizację środka trwałego, niestanowiącego własności podatnika i niezaliczanego do majątku podatnika. Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych. Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach jak właściciel tego środka trwałego.

Na podstawie zawartej w dniu 1 stycznia umowy najmu w wynajętym lokalu wykonał Pan, a w części nadal Pan wykonuje następujące prace:

• wyrównanie i odmalowanie ścian,
• przesunięcie punktów świetlnych i elektrycznych,
• wymiana części paneli podłogowych i wyrównanie części podłóg,
• wyposażenie Aneksu kuchennego,
• odświeżenie łazienki.

Poszczególne prace przekraczają kwotę 10 000 zł.

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 17 ustawy o PIT, za ulepszenie uznaje się prace polegające na: przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji - środka trwałego, które powodują wzrost wartości użytkowej środka, a ich wartość w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł.

Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o PIT, wydatki na ulepszenie środków trwałych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku NSA II FSK 2919/13.

Od 1 stycznia 2022 r. zmianie uległy zasady amortyzacji lokali mieszkalnych. Znowelizowany art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, wskazuje, że amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość (...), służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy. Zakaz amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych został wprowadzony Polskim Ładem od 1 stycznia 2022 r., a w pełnym zakresie obowiązuje od 1 stycznia 2023 r. Zakaz ten miał na celu ograniczenie minimalizowania dochodu podatkowego z wynajmowanych lokali, ale dotknął również przedsiębiorców prowadzących działalność w mieszkaniach, lokalach wykorzystywanych jako lokale o charakterze „biurowym”. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 9 maja 2024 r. (sygn. akt I SA/Wr 960/23) zakaz dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie ma zastosowania, jeżeli nabyte mieszkanie służy prowadzonej działalności, jako siedziba spółki i pełni jedynie funkcje biurowe.

W niniejszej sprawie od samego początku wykorzystywał i wykorzystuje Pan lokal w ramach działalności gospodarczej oraz jako miejsce głównej aktywności oraz przechowywania wszelkiej dokumentacji.

W cytowanym wyroku WSA we Wrocławiu stwierdził, że wprowadzony Polskim Ładem przepis art. 22c ustawy o PIT, dotyczy jedynie lokali mieszkalnych wykorzystywanych w ramach działalności gospodarczej do ich wynajmu lub dzierżawy. Z tych względów, z wykładni systemowej zewnętrznej art. 71 ustawy nowelizującej wynika, iż ustęp 2 tego przepisu znajdzie zastosowanie do podatników, o których mowa w ustępie pierwszym, czyli do tych którzy osiągają w 2022 r. przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, itp., nie zaś do wszystkich podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, jak to błędnie przyjął w zaskarżonej interpretacji organ podatkowy. Innymi słowy, przepis art. 71 ust 2 ustawy nowelizującej należy odnosić do podatników osiągających przychody ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

Stąd też konsekwentnie - skoro przepis przejściowy dotyczy określonej grupy podatników, to koniecznym jest stwierdzenie jakiej grupy może dotyczyć wprowadzona tą samą ustawą nowelizującą regulacja w zakresie wyłączenia od amortyzacji tj. art. 22c pkt 2 ustawy o PIT.

Jak wynika z dalszej części uzasadnienia wyroku, zgodnie z § 30 ust 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z 2016 r. poz. 283, dalej: ZTP) w przepisach przejściowych reguluje się wpływ nowej albo znowelizowanej ustawy na stosunki powstałe pod działaniem ustawy albo ustaw dotychczasowych bez względu na to, czy do tych stosunków zamierza się stosować przepisy dotychczasowe, przepisy nowe, czy przepisy regulujące ten wpływ w sposób odmienny od przepisów dotychczasowych i przepisów nowych.

Kierując się powyższymi dyrektywami i w celu określenia jakiego kręgu podatników dotyczą wprowadzone zmiany dotyczące wyłączenia od amortyzacji lokali mieszkalnych należy "przejść" na grunt regulujących te kwestie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym miejscu szczególnego znaczenia nabiera to, iż w ustawie podatkowej poza przytoczonym powyżej i zmienionym ustawą nowelizującą art. 22c pkt 2 ustawy o PIT, znajduje się przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, nie może być krótszy niż 10 lat.

W treści ustawy o PIT mamy zatem do czynienia z dwoma przepisami regulującymi zasady amortyzacji lokali mieszkalnych: art. 22c pkt 2 i art. 22j ust. 1 pkt 3. Obowiązywanie zaś w tym zakresie obydwu przepisów w świetle niezbędnego dla prawidłowej interpretacji przepisów prawnych domniemania racjonalności prawodawcy należy uznać za celowe i nieprzypadkowe.

Zdaniem Sądu wykładnia art. 22c pkt 2 ustawy o PIT jako odnoszącej się jedynie do wyłączenia od amortyzacji lokali mieszkalnych, które służą prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie ich wynajmu lub dzierżawy koresponduje z regulacją art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Przyjęcie bowiem, iż art. 22c pkt 2 dotyczy wszystkich lokali mieszkalnych skutkowałoby tym, iż przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 de facto byłby przepisem martwym, gdyż zasadniczo reguluje on okres amortyzacji właśnie dla tych nieruchomości, tj. budynków i lokali mieszkalnych. Świadczy o tym odesłanie w samej treści przepisu do art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, który odnosi się do budynków (lokali) niemieszkalnych. Zatem posługiwanie się zwrotem "budynków (lokali) i budowli, innych" niż budynki (lokale) niemieszkalne oznacza m.in. budynki i lokale mieszkalne.

W Pana ocenie na podstawie przedstawionego powyżej uzasadnienia oraz poczynionych nakładów ma Pan prawo do dokonywania amortyzacji w tzw. obcym środku trwałym w lokalu mieszkalnym, używanym na podstawie umowy najmu do celów biurowych w wyniku ulepszenia tejże inwestycji i poniesieniu wydatków powyżej 10 000 zł poprzez dokonanie takich wydatków na :

• wyrównanie i odmalowanie ścian,
• przesunięcie punktów świetlnych i elektrycznych,
• wymiana części paneli podłogowych i wyrównanie części podłóg,
• wyposażenie aneksu kuchennego,
• odświeżenie łazienki.

Może Pan zatem na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 dokonać ich amortyzacji.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Art. 23 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 22a-22m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, amortyzacji podatkowej podlegają nie tylko budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością stanowiące własność bądź współwłasność podatnika, lecz także te budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, które są użytkowane przez podatnika na podstawie zawartych umów, bądź wybudowane na cudzym gruncie.

Jak stanowi bowiem art. 22a ust. 2 pkt 1-3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Treść powyższych przepisów oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie Stawek Amortyzacyjnych.

Inwestycje w obcym środku trwałym to z kolei nakłady poniesione na obcy środek trwały, który nie jest własnością podatnika, ale jest użytkowany na podstawie zawartej umowy najmu, dzierżawy, czy innej umowy o podobnym charakterze.

Amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach, jak właściciel tego środka trwałego. Czyli co do zasady, zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wprawdzie art. 22j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala podatnikom indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, jednak zapis ten należy traktować jako wyjątek od ogólnej zasady, czyli stosowania stawek określonych w Wykazie.

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Taka treść tego przepisu obowiązuje od 1 stycznia 2022 r. Przepis ten został bowiem zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 2105; dalej: „ustawa zmieniająca”). Zmiana ta jednak nie objęła budynków i lokali użytkowych, które nadal podlegają amortyzacji. 

Jednakże w celu zniwelowania negatywnych skutków powyższego przepisu ustawodawca wprowadził przepisy przejściowe umożliwiające dokonywanie ww. odpisów jeszcze do 31 grudnia 2022 r.

Jak wynika bowiem z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Z powyższych przepisów wynika, że ustawa zmieniająca wprowadza zmiany w zakresie amortyzacji podatkowej, które polegają na wyłączeniu z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie budynków i lokali mieszkalnych począwszy od 1 stycznia 2022 r., nie będą zatem stanowiły kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z treścią art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, na podstawie przepisu art. 71 ust. 2 ustawy Polski Ład podatnicy mogli do końca 2022 r., zaliczać do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Przepis ten pozwalał na amortyzację budynków i lokali mieszkalnych jeszcze przez rok. Skorzystali z tej możliwości podatnicy, którzy są w trakcie takiej amortyzacji, oraz tacy, którzy przed 2022 r. byli właścicielami takich nieruchomości lub praw majątkowych i zaczęli je amortyzować w 2022 r.

Zatem na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy jeszcze przez rok mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., w odniesieniu do budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r. Z uwagi na brak stosownego wyłączenia, od 1 stycznia 2023 r. żaden podatnik nie będzie mógł już zaliczać do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych.

W związku z literalnym brzmieniem art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzonym od 1 stycznia 2022 r., z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego. W przypadku amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym (będącym budynkiem mieszkalnym), zasadne jest w tym względzie odwołanie się do wykładni systemowej i funkcjonalnej wskazanego powyżej przepisu. Z wykładni tej można wywieść, że skoro z prawa do amortyzacji nie może skorzystać podatnik będący właścicielem budynku/lokalu mieszkalnego, a amortyzacji w obcym środku trwałym dokonuje się na takich samych zasadach jak właściciel tego środka trwałego, to zasadnym jest przyjęcie, że amortyzacji nie podlegają również nakłady inwestycyjne poniesione przez podatnika niebędącego właścicielem takiego budynku/lokalu mieszkalnego.

Wskazać przy tym należy, że w uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego  z 14 marca 2011 r., II FPS 8/10 podkreślono, że w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. Wykładając dany przepis prawa, należy brać pod uwagę m.in. jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna).

Zatem nie może Pan dokonywać odpisów amortyzacyjnych związanych z inwestycją w obcym środku trwałym, jakim jest lokal mieszkalny, używany przez Pana na podstawie umowy najmu do celów prowadzenia działalności gospodarczej oraz zaliczać tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej.

Pana stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.