Temat interpretacji
Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
31 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 31 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Na mocy zarządzenia Ministra Sprawiedliwości (…) 2022 r. o sygn. (…) wydanego w trybie art. 46 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1458) dalej: - u.k.s. jako Komornik Sądowy przy Sądzie (…) została Pani wyznaczona do pełnienia funkcji zastępcy (…) Komornika Sądowego przy Sądzie (…). Odpowiednio w dniu (…) 2022 r., w obecności Prezesa Sądu (…) przekazane Pani zostały agendy Kancelarii Komorniczej (…) prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie (…).
Wobec braku odrębnego uregulowania w ustawie ustrojowej o komornikach sądowych w zakresie obowiązków zastępcy wobec pracowników kancelarii zastępowanego komornika, mając na uwadze treść art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 z późn. zm.) dalej: „KP” niezwłocznie po przejęciu agend, tj. (…) 2022 r. zawiadomiła Pani wszystkie osoby zatrudnione w Kancelarii Komorniczej (…), że zgodnie z treścią art. 231 KP w dotychczasowych stosunkach pracy z mocy samego prawa wstępuje Pani w prawa i obowiązki dotychczasowego pracodawcy z zachowaniem uprzednio ustalonych postanowień wynikających z zawartych umów. W sporządzonym na piśmie zawiadomieniu dokonała Pani ponadto stosownych pouczeń w zakresie możliwości rozwiązania stosunku pracy. Żaden z pracowników nie złożył w tym przedmiocie oświadczenia, stąd też zatrudnienie było dalej kontynuowane. Wszyscy pracownicy zostali zgłoszeni do ubezpieczenia do ZUS. Na bieżąco też odprowadzane były odpowiednio należne składki oraz zaliczki na podatek dochodowy. W deklaracjach składanych do ZUS i US posługiwała się Pani swoim numerem NIP.
Funkcję zastępcy Komornika Sądowego przy Sądzie (…) pełniła Pani do dnia odwołania, tj. do (…) 2024 r., w którym to dniu wobec ustania przesłanek uzasadniających powołanie zastępcy określonych w art. 45 ust. 1 i 2 u.k.s. Prezes Sądu (…) wydał stosowne zarządzenie w tym zakresie (sygn. (…)).
Odpowiednio w dniu (…) 2024 r. w obecności Prezesa Sądu (…) dokonała Pani przekazania agend kancelarii zastępowanemu komornikowi (…), zaś pracowników kancelarii w trybie art. 23 ze zn.1 KP powiadomiła Pani o fakcie, że z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy staje się ponownie Komornik Sądowy przy Sądzie (…). W ustawowym terminie dokonała Pani także wyrejestrowania z ubezpieczenia w ZUS wszystkich pracowników Kancelarii Komorniczej (…).
Wobec zaprzestania wykonywania funkcji zastępcy z dniem (…) 2024 r., w dniu (…) 2025 r. poinformowała Pani Komornika Sądowego przy Sądzie (…) o obowiązku wystawienia PIT-11 za cały 2024 r. dla wszystkich pracowników kontynuujących zatrudnienie, wynikającym z faktu przejęcia zakładu pracy jaki stanowiła podległa mu Kancelaria Komornicza (…). Powyższe zakwestionował zawiadomiony komornik.
Pytanie
Czy wobec zakończenia pełnienia funkcji zastępcy Komornika Sądowego przy Sądzie (…) przez Komornika Sądowego przy Sądzie (…) wobec kontynuacji zatrudnienia pracowników Kancelarii (…) przez Komornika Sądowego przy Sądzie (…) na Komorniku Sądowym przy Sądzie (…) ciąży obowiązek wystawienia deklaracji rocznych PIT-11 za rok 2024 dla pracowników kontynuujących zatrudnienie w Kancelarii Komorniczej (…) wynikający z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Pani stanowisko w sprawie
Zgodnie z treścią art. 33 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1458) dalej: - u.k.s. komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej. Przywołany przepis wskazuje ponadto, że komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej, jednakże do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 497 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 146 z póżn. zm.), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. I dalej, w art. 7 u.k.s. wskazano, że komornik sądowy w ramach pełnionej służby organizuje indywidualną kancelarię komorniczą, stanowiącą zespół osób i środków materialnych służących do obsługi komornika w zakresie powierzonych mu zadań i czynności.
Z powyższego wynika zatem, że mimo iż komornik nie prowadzi działalności gospodarczej, zatrudniając pracowników do podległej mu kancelarii od należnych pracownikom wynagrodzeń staje się zarówno płatnikiem składek na ubezpieczenie jak i płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy i w tym zakresie nie różni się niczym od przedsiębiorcy.
W ocenie pytającego, ponieważ przepisy ustawy ustrojowej o komornikach sądowych i egzekucji nie zawierają odrębnego uregulowania odnoszącego się do obowiązków zastępcy w zakresie kwestii pracowniczych, do zaistniałej sytuacji należało zastosować przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 z późn. zm.) dalej: „KP” odnoszące się do sytuacji przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, tj. art. 23 ze zn. 1 KP w połączeniu z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyprowadzając z nich łączny wniosek o obowiązku wystawienia deklaracji rocznych PIT-11 za 2024 r. dla wszystkich pracowników kontynuujących zatrudnienie w Kancelarii Komorniczej (…) przez Komornika Sądowego przy Sądzie (…).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1458) określa zasady pełnienia służby na stanowisku komornika sądowego, zwanego dalej "komornikiem", prawa i obowiązki komorników, zasady naboru do zawodu komornika i przygotowania do wykonywania tego zawodu, funkcjonowanie samorządu komorniczego, zasady sprawowania nadzoru nad komornikami i samorządem komorniczym - z uwzględnieniem konieczności zapewnienia należytego wykonywania zadań państwa w zakresie sprawnej, skutecznej i rzetelnej egzekucji sądowej.
W myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy:
Minister Sprawiedliwości realizuje politykę państwa w zakresie zadań powierzonych komornikom.
Stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 tejże ustawy:
1.Komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.
2.Komornik podlega nadzorowi sądu oraz nadzorowi odpowiedzialnemu prezesa sądu rejonowego, przy którym działa, zwanego dalej "prezesem właściwego sądu rejonowego".
W myśl art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych
1.Komornik, w ramach pełnionej służby, organizuje indywidualną kancelarię komorniczą, zwaną dalej "kancelarią".
2.Kancelaria to zespół osób i środków materialnych służących do obsługi komornika w zakresie powierzonych mu zadań i czynności.
Jak wynika z art. 42 tejże ustawy:
Jeżeli komornik nie może wykonywać obowiązków z powodu przeszkód prawnych lub faktycznych, wyznacza się zastępcę komornika.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 ww. ustawy:
W przypadku niemożności wykonywania obowiązków z powodu wypoczynku, choroby albo innej usprawiedliwionej nieobecności, prezes właściwego sądu rejonowego, na wniosek komornika zawierający wskazanie przyczyny nieobecności, jej okresu oraz osoby zastępcy, wyznacza, w drodze zarządzenia, zastępcę komornika. O wyznaczeniu zastępcy komornika prezes właściwego sądu rejonowego zawiadamia za pośrednictwem poczty elektronicznej radę właściwej izby komorniczej, przesyłając kopię wniosku komornika wraz z załącznikami.
Stosownie do art. 43 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy:
W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zastępcą komornika może być inny komornik.
Jak stanowi natomiast art. 45 ustawy o komornikach sądowych:
1.W przypadku odwołania komornika z zajmowanego stanowiska, wygaśnięcia powołania na stanowisko komornika z mocy prawa, przeniesienia komornika albo zawieszenia komornika w czynnościach, zastępcę komornika wyznacza, w drodze zarządzenia, prezes właściwego sądu apelacyjnego na wniosek rady właściwej izby komorniczej. We wniosku wskazuje się osobę kandydata na zastępcę komornika i przyczyny zastępstwa.
2.W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zastępcą komornika może być wyłącznie inny komornik.
3.W przypadku, o którym mowa w ust. 1, zastępca komornika może z ważnych przyczyn, za zgodą prezesa właściwego sądu apelacyjnego, zwalniać lub zatrudniać pracowników kancelarii.
4.W przypadku, o którym mowa w ust. 1, w sprawach związanych z organizacją pracy kancelarii zastępca komornika działa w imieniu zastępowanego komornika. Dokonanie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymaga zgody prezesa właściwego sądu apelacyjnego.
5.W przypadku niezłożenia przez radę właściwej izby komorniczej wniosku o wyznaczenie zastępcy komornika w terminie 7 dni od dnia zaistnienia podstaw jego wyznaczenia określonych w ust. 1, prezes właściwego sądu apelacyjnego wyznacza zastępcę komornika spośród członków rady właściwej izby komorniczej.
W myśl art. 46 tejże ustawy:
Z ważnych powodów Minister Sprawiedliwości może, w drodze zarządzenia, dokonać zmiany zastępcy komornika wyznaczonego przez prezesa właściwego sądu apelacyjnego. Przepis art. 45 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Zgodnie z art. 47 ust. 1 i 2 ustawy:
1.W zarządzeniu o wyznaczeniu zastępcy komornika wskazuje się osobę zastępcy oraz czas, na jaki został on wyznaczony, lub że wyznaczono go na czas nieokreślony. Zarządzenie zawiera uzasadnienie.
2.O wyznaczeniu zastępcy komornika prezes właściwego sądu apelacyjnego zawiadamia Ministra Sprawiedliwości oraz prezesa właściwego sądu rejonowego, doręczając odpis zarządzenia o wyznaczeniu zastępcy komornika.
Wątpliwość Pani budzi kwestia, czy wobec zakończenia przez Panią pełnienia funkcji zastępcy Komornika Sądowego (w okolicznościach przedstawionych we wniosku) ciąży na Pani obowiązek wystawienia deklaracji rocznych PIT-11 za rok 2024 dla pracowników kontynuujących zatrudnienie w Kancelarii Komorniczej (…).
W tym miejscu, wskazuję, że zgodnie z treścią art. 33 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych:
1.Komornik nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów regulujących podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej.
2.Komornik nie może prowadzić działalności gospodarczej.
Jednocześnie, stosownie do art. 33 ust. 3 tejże ustawy:
Do komornika stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 226, 232, 854, 858, 859 i 863), ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 497, 863 i 1243) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 146, 858 i 1222), dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą.
Z powyższego wynika zatem, że mimo że komornik nie prowadzi działalności gospodarczej, zatrudniając pracowników do podległej mu kancelarii od należnych pracownikom wynagrodzeń staje się płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy i w tym zakresie nie różni się niczym od przedsiębiorcy. Zwracam w tym miejscu uwagę, że w myśl art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych do komornika stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczące osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. Z treści przywołanego artykułu wynika, że przepisy wskazanej ustawy należy stosować do komorników wprost.
Przechodząc na grunt ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163) wskazuję, że na podstawie art. 12 tejże ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Jak wynika z treści art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Stosownie do treści art. 38 ust. 1 ww. ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Z kolei art. 38 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 32-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru.
Natomiast z art. 38 ust. 1b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:
W razie zaprzestania przez płatników, o których mowa w art. 32-35, prowadzenia działalności przed końcem stycznia roku następującego po roku podatkowym deklarację, o której mowa w ust. 1a, płatnik przekazuje w terminie do dnia zaprzestania tej działalności.
W myśl art. 39 ust. 1 cytowanej ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.
Zgodnie z art. 39 ust. 2 cytowanej ustawy:
Jeżeli obowiązek poboru przez płatników, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, zaliczek na podatek ustał w ciągu roku, płatnicy na sporządzony na piśmie wniosek podatnika, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, są obowiązani do sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, lub urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 1.
Ze względu na treść art. 33 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych należy uznać, że do komornika sądowego ma zastosowanie wspomniany wcześniej art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co się z tym wiąże – komornik sądowy jest płatnikiem podatku dochodowego od wypłaconych pracownikom kancelarii wynagrodzeń, a tym samym jest zobligowany do sporządzenia dla nich informacji o wysokości przychodów PIT-11.
Odnosząc się natomiast do zadanego przez Panią pytania, należy wskazać, że z treści przywołanego we wniosku przepisu art. 231 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.) wynika, że:
W razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.
Artykuł ten przyjmuje konstrukcję automatycznego wejścia w stosunek pracy po stronie jednego zakładu pracy w miejsce drugiego, czyli wprowadza swoistą sukcesję uniwersalną w płaszczyźnie stosunków pracy. Opiera się ona przy tym na założeniu, że stosunek pracy w ogóle nie zostaje rozwiązany mimo przekształceń podmiotowych.
W myśl tych przepisów, w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. W przypadku przejęcia pracowników przez nowy zakład pracy w trybie art. 231 Kodeksu pracy, nie dochodzi do rozwiązania stosunku pracy. "Nowy" (przejmujący) pracodawca zajmuje miejsce poprzedniego pracodawcy, przejmując wszystkie jego uprawnienia i zobowiązania.
Powyższe potwierdza np. wyrok Sądu Najwyższego z 1 lutego 2000 roku (I PKN 508/99), w którym wskazano m.in., że: „Przepis art. 231 § 1 kp jest przepisem bezwzględnie obowiązującym. Przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa i nie jest uzależnione od żadnych czynności pracowników. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności prawnej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą”.
Pogląd, że z chwilą przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy wyrażony został również w innych wyrokach (np. w wyroku Sądu Najwyższego z 29 września 1998 roku, I PKN 349/98). Oznacza to, że stosunki pracy nawiązane z poprzednim pracodawcą trwają (zachowują ciągłość), z tą modyfikacją, że w miejsce dotychczasowego pracodawcy wstępuje inny podmiot.
Nowy pracodawca i pracownik mogą co prawda zdecydować o niekontynuowaniu stosunku pracy po przejęciu zakładu pracy lub jego części, jednak muszą w tym zakresie podjąć określone czynności, w szczególności opisane w art. 231 § 4 i 5 Kodeksu pracy (co nie miało miejsca w opisanej sprawie). W myśl tych unormowań:
§ 4. W terminie 2 miesięcy od przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, pracownik może bez wypowiedzenia, za siedmiodniowym uprzedzeniem, rozwiązać stosunek pracy. Rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie powoduje dla pracownika skutki, jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem stosunku pracy przez pracodawcę za wypowiedzeniem.
§ 5. Pracodawca, z dniem przejęcia zakładu pracy lub jego części, jest obowiązany zaproponować nowe warunki pracy i płacy pracownikom świadczącym dotychczas pracę na innej podstawie niż umowa o pracę oraz wskazać termin, nie krótszy niż 7 dni, do którego pracownicy mogą złożyć oświadczenie o przyjęciu lub odmowie przyjęcia proponowanych warunków. W razie nieuzgodnienia nowych warunków pracy i płacy dotychczasowy stosunek pracy rozwiązuje się z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, liczonego od dnia, w którym pracownik złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia proponowanych warunków, lub od dnia, do którego mógł złożyć takie oświadczenie. Przepis § 4 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
Jednocześnie, jak wynika z przepisu art. 231 § 6 Kodeksu pracy:
Przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę nie może stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę stosunku pracy.
Zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami, jeżeli stosunek pracy jest kontynuowany z nowym pracodawcą, pracodawca ten, jako następca prawny poprzedniego pracodawcy, przejmuje na siebie obowiązki wobec pracownika wynikające z tego stosunku. Z powyższego wynika, że obowiązki płatnika nałożone przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym obowiązek sporządzenia stosownych informacji, deklaracji i obowiązek poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy, nie ustają, lecz przechodzą na nowego płatnika, który przejmując pracowników przejmuje także obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wszelkie inne obowiązki z tym związane.
Wskazane okoliczności powodują, że przejmujący pracowników pracodawca (w niniejszej sprawie komornik przejmujący pracowników kancelarii) winien kontynuować obowiązki płatnika (zastępcy komornika jako pracodawcy pracowników kancelarii przejmowanej) nałożone m.in. przepisami art. 32, art. 38 i art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zatem, po zakończeniu roku podatkowego to przejmujący pracodawca, winien przekazać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-4R obejmującą dane za cały rok podatkowy oraz winien przekazać pracownikom oraz odpowiednim urzędom skarbowym informacje o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 obejmujące dane za cały rok podatkowy (tj. informacje PIT-11 dla przejętych pracowników powinien za cały rok podatkowy sporządzić nowy pracodawca, uwzględniając zarówno przychody z okresu zatrudnienia u poprzedniego, jak i u nowego pracodawcy). Jak wynika z powyższego, przejęcie zakładu pracy przez nowego pracodawcę w trakcie roku kalendarzowego (podatkowego) nie powoduje zmiany terminów przekazania deklaracji PIT-4R oraz informacji PIT-11 ani zakresu danych, jakie należy w tych dokumentach zamieścić. Zmienia się tylko podmiot dokonujący tego przekazania – jest nim nowy pracodawca.
Pracodawca, który przejął pracowników, wykonuje swoje obowiązki jako płatnik na zasadzie kontynuacji. Oznacza to, że dotychczasowy pracodawca, który „przekazał” pracowników, nie ma obowiązku wystawiania informacji PIT-11 ani deklaracji PIT-4R za rok, w którym miało miejsce przejęcie pracowników.
W konsekwencji, odpowiadając wprost na zadane przez Panią pytanie stwierdzam, że wobec zakończenia przez Panią pełnienia funkcji zastępcy Komornika Sądowego (w okolicznościach przedstawionych we wniosku) nie ciąży na Pani obowiązek wystawienia imiennych informacji PIT-11 za 2024 r. w odniesieniu do pracowników kontynuujących zatrudnienie w Kancelarii Komorniczej (…).
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.