Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe w części nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe w części dotyczącej wykazania dochodów wyleasingowanych pracowników w PIT-11 oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
19 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo pismem z 20 stycznia 2025 r. (wpływ 23 stycznia 2025 r.) oraz pismem, które wpłynęło 25 lutego 2025 r. – w odpowiedzi na wezwania. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Kierowcy międzynarodowi zatrudnieni u Wnioskodawcy (dalej również Spółka) są obywatelami Białorusi i Ukrainy. Miejscem zamieszkania tych pracowników są Niemcy. Jednak ze względu na zatrudnienie w polskiej spółce, pracownicy mają adres zameldowania w Polsce. Jest on niezbędny do wydania Karty Kierowcy potrzebnej do wykonywania obowiązków pracowniczych. Wynagrodzenie za pracę jest wypłacane przez Spółkę polską.
Kilku pracowników (obywateli Białorusi i Ukrainy) zostało wyleasingowanych na 3 miesiące lub okres krótszy do duńskiej spółki B. Kierowcy w ww. okresie pracują na terenie Danii. Wynagrodzenie za pracę w Danii jest również wypłacane przez polską Spółkę. Duńskie przepisy nakazują zapłatę podatku w Danii.
„Wyleasingowani” pracownicy (obywatele Białorusi i Ukrainy) mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Niemiec. Osiemnastu pracowników (obywateli Białorusi i Ukrainy) zostało wyleasingowanych na 3 miesiące albo okres krótszy do duńskiej spółki B. Pracownicy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Pracownicy przebywają w Danii przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym. Wynagrodzenie pochodzi ze Spółki duńskiej, zaś polska Spółka jedynie wypłaca wynagrodzenie.
Pracownicy wyjeżdżają do pracy do Danii na podstawie umowy leasingu z Duńską Spółką B. Duńska Spółka jest spółką matką polskiej Spółki (Wnioskodawcy). W momencie wyleasingowania pracowników, to Spółka Duńska ponosi odpowiedzialność za tych pracowników. Godziny pracy oraz udzielanie urlopów również jest regulowane przez Spółkę Duńską. W okresie świadczenia pracy w Danii, pracownicy całkowicie podlegają pod Spółkę Duńską. Narzędzia pracy dostarcza również Spółka Duńska.
Pytania
1)Czy Spółka powinna naliczać również podatek w Polsce, co spowoduje podwójne opodatkowania wynagrodzeń? W przypadku uznania, że dochód jest zwolniony z podatku w Polsce, Spółka powinna wykazać te dochody w PIT-11 w kolumnie nr 32?
2)Przepisy Duńskie wskazują, że pracownicy muszą zapłacić podatek w Danii, nawet przy pobycie krótszym niż 183 dni. Czy w związku z tym, że pracodawca ma obowiązek zapłacenia podatku od wynagrodzeń w Danii, czy można uznać, że przychód w Polsce jest zwolniony z podatku i umieścić go w deklaracji PIT-11 w kolumnie nr 32?
Państwa stanowisko w sprawie
Zapłacenie podatku w Danii, spowoduje, że pracodawca nie musi odprowadzać po raz drugi podatku w Polsce, ponieważ spowodowałoby to podwójne opodatkowania przychodów.
Dochody uzyskane na terenie Danii, powinny zostać wykazane w kolumnie nr 32 w deklaracji PIT-11.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Przepisy ogólne – obowiązek podatkowy
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Jak wynika z art. 3 ust. 2a ustawy:
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
W świetle art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:
1.pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2.działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3.działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4.położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5.papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6.tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, instytucji wspólnego inwestowania lub innej osobie prawnej i praw o podobnym charakterze lub z tytułu należności będących następstwem posiadania tych udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw - jeżeli co najmniej 50% wartości aktywów tej spółki, spółki niebędącej osobą prawną, tego funduszu inwestycyjnego, tej instytucji wspólnego inwestowania lub osoby prawnej, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
6a. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji), ogółu praw i obowiązków, tytułów uczestnictwa lub praw o podobnym charakterze w spółce nieruchomościowej;
7.tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
8.niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da.
Według art. 3 ust. 2d ww. ustawy:
Przy czym, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 2b pkt 7, uważa się przychody wymienione w art. 29 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 2b pkt 1-6.
Stosownie do art. 4a ww. ustawy:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Przepisy te wskazują, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonego na jej terytorium. Jest to tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.
Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego podmiotu, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.
W świetle art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.
.Jak wynika z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Art. 12 ust. 1 ustawy stanowi, że:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy
Instytucja płatnika została uregulowana w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Zgodnie z tym przepisem:
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.
Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).
Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy reguluje art. 32 i dalej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W świetle art. 32 ust. 1 ww. ustawy:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
W myśl natomiast art. 39 ust. 1 analizowanej ustawy:
Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.
Aby ustalić, czy posiadają Państwo obowiązki płatnika zaliczek na podatek dochodowy w odniesieniu do wypłacanych wyleasingowanym pracownikom wynagrodzeń należy ustalić gdzie opodatkowane będą uzyskiwane przez nich dochody z tytułu pracy.
Wyjaśnić należy, że zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie przepisu ustalającego ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.
Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami/Konwencjami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.
Ze stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka córka w Polsce wyleasingowała na podstawie umowy leasingu pracowników zatrudnionych na umowę o pracę do Duńskiej Spółki matki – obywateli Białorusi i Ukrainy, których miejscem zamieszkania dla celów podatkowych są Niemcy. Pracownicy zostali wyleasingowani na okres 3 miesięcy lub krótszy. Pracownicy przebywają w Danii przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym. Wynagrodzenie za pracę w Danii pochodzi ze Spółki duńskiej, zaś polska Spółka jedynie wypłaca wynagrodzenie.
Zasadą jest, że dochody uzyskiwane przez pracowników podlegają opodatkowaniu w państwie zamieszkania, chyba że praca wykonywana jest w innym kraju. Jeżeli praca wykonywana jest w innym kraju to dochód z tytułu pracy podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania oraz w państwie wykonywania pracy w świetle odpowiedniej umowy/Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Tym samym, dochody zatrudnionych przez Spółkę na podstawie umowy o pracę pracowników mających miejsce zamieszkania w Niemczech, z tytułu pracy wykonywanej w Danii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.
Odnosząc się do Państwa obowiązków płatnika należy wskazać, że warunkiem istnienia takich obowiązków dla określonego podmiotu jest fakt pełnienia funkcji ekonomicznego pracodawcy oraz dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób fizycznych (pracowników).
Ważne jest ustalenie, czy usługi świadczone przez kierowców stanowią integralną część działalności przedsiębiorstwa, któremu te usługi są dostarczane. W tym celu najważniejszym czynnikiem będzie ustalenie, które przedsiębiorstwo ponosi odpowiedzialność lub ryzyko za osiągnięte wyniki pracy wykonanej przez osobę fizyczną.
Dla ustalenia pracodawcy znaczenie mogą mieć również dodatkowe kryteria, tj.:
- komu przysługuje uprawnienie do instruowania pracownika odnośnie do sposobu, w jaki praca powinna być wykonywana;
- kto kontroluje i ponosi odpowiedzialności za miejsce, w którym praca jest wykonywana;
- czy wynagrodzenie osoby fizycznej jest bezpośrednio fakturowane przez formalnego pracodawcę przedsiębiorstwu, na rzecz którego usługi są wykonywane;
- kto udostępnia pracownikowi urządzenia i materiały konieczne do wykonywania pracy;
- kto ustala liczby i kwalifikacje pracowników wykonujących pracę;
- komu przysługuje prawo do wyboru osoby fizycznej, która będzie wykonywała pracę, oraz zakończenia stosunku umownego nawiązanego z tą osobą w celu wykonania danej pracy;
- komu przysługuje prawo do nakładania kar dyscyplinarnych związanych z pracą tej osoby fizycznej;
- kto ustala urlopy i godziny pracy tej osoby fizycznej.
Jak wynika z opisu sprawy, w trakcie wyleasingowania Kierowcy pracują na terenie Danii. Wynagrodzenie tych pracowników za pracę w Danii pochodzi ze Spółki duńskiej, zaś polska Spółka jedynie wypłaca to wynagrodzenie. W momencie wyleasingowania pracowników, to Spółka Duńska ponosi odpowiedzialność za tych pracowników. Godziny pracy oraz udzielanie urlopów również jest regulowane przez Spółkę Duńską. W okresie świadczenia pracy w Danii, pracownicy całkowicie podlegają pod Spółkę Duńską. Narzędzia pracy dostarcza również Spółka Duńska.
W związku z powyższym, ekonomicznym pracodawcą oraz ostateczny koszt wynagrodzenia na rzecz Kierowców – pracowników ponoszony jest przez Spółkę matkę – Spółkę duńską, natomiast Spółka córka) pełni jedynie funkcje techniczne, tj. przekazuje pracownikom wynagrodzenia.
Zatem, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie Państwa (Spółki córki – Wnioskodawcy) nie powstanie obowiązek płatnika w odniesieniu do wynagrodzeń ponoszonych przez Spółkę matkę z tytułu pracy Kierowców na terytorium Danii. Nie mają Państwo obowiązku pobierania w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od tych wynagrodzeń. Spółka nie ma również obowiązku sporządzania i przekazania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 z tytułu wypłaty tego wynagrodzenia.
Państwa stanowisko w części dotyczącej braku obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy jest prawidłowe, natomiast w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-11 jest nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
- Zgodnie z art.
14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art.
14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.