Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych otrzymania kwoty dodatkowej w wyniku ugody z bankiem. Uzupełnili Państwo wniosek – na wezwanie organu – 29 stycznia 2025 r. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem:

1.Zainteresowana będąca stroną postępowania: A.A;

2.Zainteresowana niebędąca stroną postępowania: B.A, ul. (...);

3.Zainteresowany niebędący stroną postępowania: C.A, ul. (...).

Opis stanu faktycznego

Kredytobiorców A.A, C.A oraz B.A łączy z X z siedzibą w (...) umowa kredytowa we frankach nr (...) z (...) 2007 r. na sfinansowanie własnego celu mieszkaniowego.

(...) 2020 r. kredyt został całkowicie spłacony.

(...) 2024 r. Kredytobiorcy złożyli pozew do Sądu Rejonowego w (...). Powstał spór, który dotyczył skuteczności poszczególnych postanowień całej umowy oraz jej ważności.

Bank X zaproponował ugodę sądową. Warunki ugody strony zaakceptowały i (...) 2024 r. w Sądzie Rejonowym w (...) ugoda została podpisana. Bank przekazał kapitał wraz z odsetkami i dodatkowo przekazał kwotę 11.315 zł na konto A.A.

Przed podpisaniem umowy (...) 2024 r. Kredytobiorcy złożyli oświadczenie do banku X o spełnieniu warunków do zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 8 czerwca 2015 r.). W oświadczeniu pod odpowiedzialnością karną i karno-skarbową stwierdzili, iż kredyt hipoteczny został w 100% przeznaczony na własne potrzeby mieszkaniowe.

Kredytobiorcy wcześniej nigdy nie korzystali zaniechania poboru podatku dochodowego. W tym wypadku jest to jednorazowe zaniechanie.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W okolicznościach sprawy Kredytobiorcy wnieśli do sądu o zwrot przez bank nadpłaty kredytu z powodu nieważności umowy w wysokości 59.149,74 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 6 grudnia 2023 r. do dnia zapłaty. Roszczenie dotyczyło umowy uprzednio spłaconej w całości.

Podstawa prawna roszczenia wskazana przez kredytobiorców w pozwie brzmiała: „Jeśli umowa kredytu jest nieważna, to wszelkie świadczenia spełnione przez powodów na mocy tej umowy uznać należy za świadczenia nienależne w rozumieniu art. 410 § 2 k.c., podlegające zwrotowi na mocy art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 k.c. W ocenie powodów nie ulega przy tym wątpliwości, że strona pozwana, jako przedsiębiorca na rynku usług bankowych, uzyskał bezpodstawną korzyść w wysokości środków wpłaconych przez powodów”.

Podstawą roszczenia było więc bezpodstawne wzbogacenie. Bank dokonał przewalutowania umowy kredytowej i Kredytobiorcy [dopisek organu] otrzymali kwotę 38.576,67 zł oraz 370,29 zł tytułem odsetek, co bank kwalifikował jako podlegające Rozporządzeniu oraz kwotę 11.315 zł, co do której bank przyjął na siebie obowiązek sporządzenia informacji PIT-11 uznając, że kwota ta stanowi przychód Kredytobiorców. Do takiego rozwiązania doszło, ponieważ Kredytobiorcy nie zaakceptowali w ugodzie kwoty 38.576,67 zł, gdyż ich roszczenie wynosiło 59.149,74 zł. Kwota ta nie została w żaden sposób opisana w ugodzie, a więc stanowi zwrot korzyści uzyskanej przez bank w wyniku bezpodstawnego wzbogacenia. Banki nie zwracają pieniędzy, co do których zwrotu nie są zobowiązane. Bank miał pełną świadomość, że jeśli nie zawrze ugody to będzie musiał zapłacić 59.149,74 zł.

Tymczasem bezpodstawne wzbogacenie w rozumieniu art. 405 k.c. zachodzi wtedy, gdy w rezultacie określonej sytuacji następuje wzbogacenie jednej osoby kosztem innej osoby, czyli gdy zachodzi wzajemna zależność pomiędzy uzyskaniem korzyści majątkowej przez wzbogaconego a uszczerbkiem majątkowym doznanym przez zubożonego. Sytuacja, w której dochodzi do wzbogacenia może polegać na jednej czynności faktycznej lub prawnej, ale może się na nią składać kilka wzajemnie ze sobą powiązanych czynności dokonanych przez zubożonego, wzbogaconego lub przez osoby trzecie. Dalszą przesłanką roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacania jest wykazanie, że osoba wzbogacona uzyskała korzyść majątkową kosztem innej osoby bez podstawy prawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2015 r., II CSK 870/14; LEX nr 1929). Analiza instytucji bezpodstawnego wzbogacenia wskazuje, że jest ono „szczególnym zdarzeniem prawnym, w wyniku którego bez podstawy prawnej powstaje nowa sytuacja, polegająca na wzroście majątku po stronie podmiotu wzbogaconego, kosztem jednoczesnego pogorszenia sytuacji majątkowej osoby zubożonej. Zarówno zubożenie, jak i wzbogacenie wywołane są tą samą przyczyną” (Komentarz do art. 405 Kodeksu cywilnego A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX, 2010). Bezpodstawne wzbogacenie stanowi samoistne źródło zobowiązania.

Sąd Najwyższy w wyroku z 2 sierpnia 2007 r., sygn. akt V CSK 152/07 wskazał, że w bezpodstawnym wzbogaceniu pomiędzy „zubożeniem i wzbogaceniem musi zachodzić tego rodzaju zależność, aby można uznać, że są to dwie strony tego samego przesunięcia jakiejś wartości z jednego majątku do drugiego”. Zarówno zubożenie, jak i wzbogacenie wywołane są tą samą przyczyną („współprzyczyną”). Jednak podstawowa przesłanka bezpodstawnego wzbogacenia nie ma charakteru związku przyczynowo-skutkowego między zubożeniem a wzbogaceniem różnych podmiotów, ponieważ co prawda zubożenie i wzbogacenie następują jednocześnie na skutek tej samej przyczyny, ale jest to jedynie koincydencja między zubożeniem a wzbogaceniem, a nie związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy nimi. Zubożenie i wzbogacenie łączy więc koincydencja (wspólna przyczyna), a nie związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy nimi, ponieważ wzbogacenie nie jest przyczyną zubożenia, które nie jest jego skutkiem. W przypadku zaistnienia bezpodstawnego wzbogacenia powstaje - w myśl art. 405 k.c. - obowiązek wydania przez stronę wzbogaconą uzyskanych korzyści, które powinno nastąpić w naturze, a gdyby to nie było możliwe (np. rzecz uległa zniszczeniu lub została sprzedana) - do zwrotu jej wartości (por. Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, red. G. Bieniek, Warszawa 2006, str. 211-212). Celem roszczenia o wydanie bezpodstawnego wzbogacenia jest przywrócenie równowagi zachwianej nieuzasadnionym przejściem jakiejś wartości z jednego majątku do drugiego, co potwierdza konstytucyjna zasada równości stron wobec prawa.

Przedmiotem roszczenia o zwrot z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest zwrot korzyści w naturze, a gdyby to było niemożliwe, zwrot wartości korzyści. Zgodnie bowiem z art. 405 k.c. in fine bezpodstawnie wzbogacony „obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości”. Obowiązujące prawo pierwszeństwo przyznaje więc restytucji naturalnej, tzn. wzbogacony zobowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a dopiero, gdy jest to niemożliwe, do zwrotu jej wartości. Wzbogacony (ani zubożony) nie ma więc możliwości wyboru i nie może wydać (żądać) zwrotu wartości korzyści, jeśli zwrot w naturze jest możliwy. Zwrot korzyści w naturze polega na wydaniu rzeczy stanowiącej przedmiot wzbogacenia, a więc tej samej rzeczy, która jest przedmiotem wzbogacenia, czyli oznaczonej co do tożsamości. Wzbogacony nie ma już jednak obowiązku zwrócenia - w zamian utraconych rzeczy rodzajowo oznaczonych - odpowiedniej ilości rzeczy tego samego gatunku. Roszczenie zubożonego sprowadza się wówczas do zapłaty wartości wzbogacenia w pieniądzu (por. orzeczenie SN z 31 stycznia 1959 r., 4 CR 380/58, OSPiKA 1960, z. 2, poz. 42).

Uzupełnienie tej ogólnej reguły stanowi wyrażona w art. 406 k.c. zasada surogacji. Jeśli bowiem doszło do zbycia, utraty lub uszkodzenia korzyści majątkowej, wówczas obowiązkiem zwrotu objęta jest nie wartość korzyści, ale wszystko, co otrzymano w zamian korzyści lub jako naprawienie szkody. Surogatem jest więc wszystko to, co bezpodstawnie wzbogacony uzyskał w zamian bezpodstawnie uzyskanej korzyści lub jako naprawienie szkody w przypadku zbycia, utraty lub uszkodzenia tej korzyści. Samo pojęcie „surogat” w języku potocznym oznacza rzecz o charakterze zastępczym, używaną jako namiastkę, substytut innej rzeczy. Z chwilą zbycia przez bezpodstawnie wzbogaconego korzyści bezpośrednio uzyskanej, zubożony traci zarówno roszczenie o jej wydanie w naturze, jak i o zwrot wartości (art. 405 k.c.), lecz może się domagać jedynie wydania mu tego, co wzbogacony w zamian za tę korzyść uzyskał (art. 406 k.c.).

Podsumowując, bezpodstawne wzbogacenie polega na osiągnięciu korzyści majątkowej bez podstawy prawnej kosztem innej osoby (np. gdy ktoś nieświadomie dokonuje zapłaty nie będąc do tego zobowiązanym). Skutkiem bezpodstawnego wzbogacenia jest obowiązek wzbogacanego do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe (np. rzecz zostałaby sprzedana lub utracona) do zwrotu jej wartości osobie, kosztem której korzyść została uzyskana.

Nie budzi obecnie wątpliwości w wielu interpretacja indywidualnych, np. 0113- KDIPT2-2.4011.588.2024.1.KK, jak również wyroki NSA np. NSA II FSK 164/15 z 02.03.2017 r. wskazują, że bezpodstawne wzbogacenie nie stanowi przysporzenia majątkowego podlegającego podatkowi dochodowemu.

Tak więc w okolicznościach faktycznych sprawy Kredytobiorcy żądali od banku kwoty 59.149,74 zł. Uzyskali kwotę 38.576,67 zł i kwotę 370,29 zł tytułem odsetek oraz 11.315 zł, co do której bank przyjął na siebie obowiązek sporządzenia informacji PIT-11 uznając, że kwota ta stanowi przychód Kredytobiorców.

Tymczasem zdaniem Kredytobiorców tak nie jest, ponieważ roszczenie Kredytobiorców opiewało na kwotę 59.149,74 zł, Kredytobiorcy uzyskali od banku 49.521,38 zł oraz 370,29 zł odsetek, tak więc wciąż poniżej żądanej kwoty. Odstąpienie od roszczenia całości kwoty było wynikiem zawarcia ugody. Tak więc Kredytobiorcy nie uzyskali przysporzenia w żaden sposób, a więc nie uzyskali przychodu, a jedynie odzyskali utracone środki.

Strony odstąpiły od jednoznacznego stwierdzenia nieważności umowy, ponieważ rodziłoby to dalsze komplikacje na tle wzajemnych rozliczeń. Natomiast z obecnie obowiązującej linii orzecznictwa sądów powszechnych wynika, że gdyby nie doszło do zawarcia ugody umowa zostałaby uznana za nieważną przez sąd.

Bank dokonał przeliczenia. Z ugody wynika, że kapitał 38.206,38 złotych oraz odsetki 370,29 złotych zostały zwrócone na podstawie własnych przeliczeń banku, natomiast kwota 11.315 zł nie została w ten sposób opisana przez bank, a więc stanowi zwrot bezpodstawnego wzbogacenia - zwłaszcza w świetle definicji bezpodstawnego wzbogacenia przedstawionej powyżej. Nie wydaje się, aby bank rozdawał pieniądze bez żadnej podstawy. Bank miał pełną świadomość, że jeśli nie zawrze ugody z Kredytobiorcami to będzie zobowiązany do zapłaty kwoty 59.149,74 zł. Tak więc jak najbardziej był to zwrot środków, które Kredytobiorcy wpłacili do Banku. To były Ich pieniądze w pierwszej kolejności.

Kwota 11.315 zł to są pieniądze Kredytobiorców. Skalkulowano je w drodze negocjacji. Roszczenie Kredytobiorców było wyższe. Kwota ta nie jest zwrotem całości bądź części poniesionych przez Kredytobiorców kosztów postępowania sądowego. Kwota została wypłacona z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Bank był wzbogacony, a Kredytobiorcy zubożeni.

Dla ustalenia tej kwoty miało znaczenie, jakie kwoty zostały przez Kredytobiorców wpłacone do banku w trakcie spłaty kredytu oraz jakie kwoty otrzymali Oni od banku na podstawie pierwotnej umowy kredytu lub na podstawie ugody. Kredytobiorcy nadpłacili kwotę 59.149,74 zł i tyle Bank był Im winien. Kredytobiorcy otrzymali łącznie kwotę 49.521,38 zł oraz kwotę 370,29 zł z tytułu odsetek, a więc Bank był w dalszym ciągu „na plusie”.

Pytanie

Czy od dodatkowej kwoty 11.315 zł związanej z ww. kredytem Kredytobiorcy powinni zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie (sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Zainteresowanych, kwota 11.315 zł nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ stanowi zwrot należnych Im środków z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

W opinii Zainteresowanych, kwota ta nie jest przychodem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z rozporządzeniem.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Reguły dotyczące opodatkowania

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powołany przepis wyraża tzw. zasadę powszechności opodatkowania. Regułą jest, że każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, wyjątkiem zaś jest sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Wyjątki od omawianej zasady dotyczą:

• dochodów, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione z podatku oraz

• dochodów, od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 22 ustawy Ordynacja podatkowa (rozporządzenie takie może być wydane w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników).

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

•pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

•pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Źródła przychodów

Źródła przychodów zostały określone przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Źródłem przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Skutki podatkowe zwrotu

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec tego, skoro w związku z zawarciem ugody Bank zwrócił na Państwa rzecz część Państwa świadczeń poniesionych na rzecz Banku w ramach Umowy kredytowej to należy uznać, że zwrot ten nie stanowi dla Państwa przychodu. Czynność ta nie spowodowała uzyskania przez Państwa przysporzenia majątkowego, wzrostu Państwa majątku. Otrzymana przez Państwa kwota 11.315 zł stanowi zwrot pieniędzy, które nienależnie wpłacili Państwo wcześniej do banku.

W konsekwencji pieniądze te nie są dla Państwa przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.

Na marginesie należy wskazać, że uzyskany przez Państwa zwrot w wysokości 11.315 zł – jako niestanowiący przychodu podatkowego – nie może podlegać zaniechaniu poboru podatku na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 102).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pani A.A (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.