Interpretacja indywidualna

 – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Panowie,

stwierdzam, że Panów stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 stycznia 2025 r. wpłynął Panów wniosek wspólny z 31 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Panowie pismem z 3 lutego 2025 r. (wpływ) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący Stroną postępowania:

B. A

ul. A 1

(...);

2)Zainteresowany niebędący Stroną postępowania:

A. A

ul. A 1

(...).

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawcami są dwie osoby fizyczne prowadzące wspólne przedsiębiorstwo – spółkę cywilną z siedzibą na terytorium RP. Wspólnicy spółki cywilnej rozliczają swoje dochody osiągnięte z prowadzonej działalności gospodarczej podatkiem liniowym – każdy z nich.

W dniu 26 lutego 2024 r. wspólnicy spółki cywilnej dokonali zakupu nieruchomości – działki gruntu, na którym posadowiony był budynek mieszkalny jednorodzinny i budynek gospodarczo-garażowy. Wspólnicy spółki cywilnej zakupili ww. nieruchomość wyłącznie na cele prowadzonej tam działalności gospodarczej.

Według stanu na dzień złożenia wniosku, budynek gospodarczo-garażowy został wyburzony. W tym miejscu działki zostaną pobudowane hale magazynowe. Z kolei budynek mieszkalny jest obecnie modernizowany z przeznaczeniem na biuro i główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Budynek po akcie zakupu, nie był zamieszkiwany przez osoby fizyczne, stał pusty.

Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzowany. Jednakże odpisy amortyzacyjne na ten moment nie są zaliczane w ciężar kosztów podatkowych u wspólników spółki cywilnej. Wnioskodawcy mają wątpliwości co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku, który ma pełnić funkcję biura i głównego miejsca prowadzenia działalności spółki cywilnej.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawcy – wspólnicy spółki cywilnej nabyli nieruchomość do współwłasności łącznej wspólników spółki cywilnej. Wnioskodawcy kupili budynek z zamiarem wykorzystywania go jako budynek biurowy z przeznaczeniem na siedzibę działalności, przy czym na moment zakupu należałoby zakwalifikować go wedle PKOB 111 – budynki mieszkalne jednorodzinne.

W momencie wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych budynek był zakwalifikowany wedle PKOB 122 – budynek biurowy. Na moment wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych budynek został zakwalifikowany wedle KŚT – 105.

Pytanie

Czy wspólnicy spółki cywilnej są i w latach następnych będą uprawnieni do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych wprowadzonego do ewidencji środków trwałych budynku, opisanego w stanie faktycznym wniosku o wydanie interpretacji?

Panów stanowisko w sprawie

W ocenie Zainteresowanych, mają oni prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania budynku faktycznie i wyłącznie na cele działalności gospodarczej proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku spółki u każdego z nich.

Uzasadnienie:

Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej. Dochody tej spółki nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki cywilnej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w tej spółce uzależniony jest od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki cywilnej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem spółka cywilna jest spółką niebędącą osobą prawną. Dlatego w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej, podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych nie jest spółka, tylko poszczególni wspólnicy. To na nich, a nie na spółce cywilnej ciąży obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W myśl art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Z tych regulacji wynika, że przychody i koszty związane z działalnością spółki niebędącej osobą prawną wspólnicy będący osobami fizycznymi powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku tej spółki. Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 (art. 22 ustawy o PIT).

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei, w myśl art. 22c ustawy o PIT amortyzacji nie podlegają:

1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2)budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

3)dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4)wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,

5)składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie natomiast z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (dalej "Ustawa zmieniająca") podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

W myśl wskazanych powyżej przepisów podatnicy mieli możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych między innymi od budynków mieszkalnych nie dłużej niż do 31 grudnia 2022 r. Wprowadzona nowelizacja wskazanego powyżej przepisu ustawy o PIT wskazanego powyżej, nie obejmowała i nie obejmuje nadal budynków niemieszkalnych.

Według Klasyfikacji Środków Trwałych w 1 rodzaj 109 – znajdują się pozostałe budynki niemieszkalne. Rodzaj ten obejmuje:

-hotele i podobne budynki krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem hoteli robotniczych sklasyfikowanych w rodzaju 110,

-schroniska młodzieżowe, górskie, domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego,

-restauracje, bary, stołówki,

-budynki przeznaczone do sprawowania kultu religijnego i czynności religijnych w tym kościoły, kaplice, cerkwie, meczety, synagogi, cmentarze i obiekty z nimi związane, domy pogrzebowe, krematoria,

-budynki portierni, wagowni, dyspozytorni,

-obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską oraz nieruchome archeologiczne dobra kultury,

-budynki niemieszkalne na terenie zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, schronisk dla nieletnich,

-niemieszkalne budynki koszarowe,

-obiekty miejskie użyteczności publicznej, takie jak wiaty autobusowe, toalety publiczne, łaźnie,

-groty solne stanowiące samodzielne budynki,

-pozostałe budynki niemieszkalne, gdzie indziej niesklasyfikowane

Rodzaj ten nie obejmuje:

-budek telefonicznych, sklasyfikowanych w rodzaju 102,

-restauracji, barów w centrach handlowych, sklasyfikowanych w rodzaju 103,

-szpitali więziennych i wojskowych, sklasyfikowanych w rodzaju 106,

-budynków kultu religijnego wykorzystywanych, jako muzea, sklasyfikowanych w rodzaju 107,

-restauracji, barów w budynkach mieszkalnych, sklasyfikowanych w rodzaju 110,

-budynków mieszkalnych na terenie koszar, zakładów karnych i poprawczych, aresztów śledczych, sklasyfikowanych w rodzaju 110,

-budowli wojskowych, sklasyfikowanych w rodzaju.

Okoliczność, że budynek oznaczony jest jako mieszkalny nie ma znaczenia, gdyż przepisy podatkowe nie określają, kiedy budynek można sklasyfikować jako mieszkalny lub niemieszkalny. Jak natomiast wynika z objaśnień do KŚT, budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według PKOB budynki niemieszkalne są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

W przypadku gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny. W analizowanej sytuacji, przedstawionej we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, cała powierzchnia użytkowa budynku faktycznie wykorzystywana jest i będzie na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zatem to faktyczne wykorzystywanie budynku powinno zdaniem Wnioskodawcy decydować o tym, czy dany budynek czy lokal uznajemy na potrzeby ustaw podatkowych jako budynek mieszkalny bądź niemieszkalny.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przedmiotowym stanie faktycznym sprawy mamy do czynienia de facto z budynkiem niemieszkalnym przez fakt, jego faktycznego wykorzystywana i w rezultacie odpisy amortyzacyjne mogą stanowić dla wspólników spółki cywilnej koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich prawa do udziału w zysku spółki cywilnej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Panowie przedstawili we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

·stanowią własność lub współwłasność podatnika,

·są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

·są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

Z przepisów tych wynika wprost, że podatnicy nie mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabytych lub wytworzonych budynków i lokali mieszkalnych.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest Urząd Statystyczny.

Należy dodać, że podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w Klasyfikacji Środków Trwałych oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.

Zmiana przeznaczenia budynku z funkcji mieszkalnej na cele biurowe zmienia co najmniej warunki bezpieczeństwa pożarowego, pracy, zdrowotne, higieniczno-sanitarne bądź wielkość lub układ obciążeń, co wynika z treści rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2022 r., poz. 1225). Zatem, co potwierdza orzecznictwo, zmiana obiektu budowlanego mieszkalnego na obiekt biurowy wiąże się ze zmianą warunków użytkowania:

·bezpieczeństwa pożarowego (wymusza potrzebę zmienionej funkcji pomieszczeń do wymagań przepisów przeciwpożarowych),

·bezpieczeństwa pracy (wymaga zastosowania odpowiednich przepisów Kodeksu pracy w odniesieniu do warunków stworzonych nowych miejsc/stanowisk pracy w obiekcie),

·warunków sanitarno-higienicznych (wymaga dostosowania instalacji i dostaw mediów technicznych do potrzeb zmienionej funkcji obiektu lub jego części),

·wpływa na wielkość lub układu obciążeń – nowa funkcja obiektu lub jego części wywołuje inne niż dotychczasowe obciążenia na konstrukcję obiektu.

Z treści wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności w formie spółki cywilnej w 2024 r. nabyli Panowie nieruchomość – działkę gruntu na którym posadowiony był budynek mieszkalny jednorodzinny i budynek gospodarczo-garażowy. Budynek mieszkalny jest obecnie modernizowany z przeznaczeniem na biuro i główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, na moment wprowadzenia sklasyfikowany w PKOB oraz zakwalifikowany według KŚT jako budynek biurowy (niemieszkalny).

Opierając się na powyższych informacjach oraz podanych okolicznościach, nie sposób uznać, że samo faktyczne użytkowanie przesądza o zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe. Dopiero odpowiednia konstrukcja związana z przeznaczeniem budynku oraz jego wyposażenie decydują o definitywnej zmianie jego przeznaczenia. Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podaje wprost definicji środka trwałego, jednak wskazuje w art. 22a tej ustawy składniki majątku, które przy spełnieniu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji. Stosownie zaś do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają m.in. budynki kompletne i zdatne do użytku.

W świetle powyższego, skoro, jak Panowie wprost wskazali w treści wniosku, że:

(...) budynek mieszkalny jest obecnie modernizowany z przeznaczeniem na biuro i główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej

nie mogę się więc zgodzić z Panów stanowiskiem, że:

Wnioskodawcy mają prawo do zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów z tytułu wykorzystywania budynku faktycznie i wyłącznie na cele działalności gospodarczej (…).

(...) w przedmiotowym stanie faktycznym sprawy mamy do czynienia de facto z budynkiem niemieszkalnym przez fakt, jego faktycznego wykorzystywana i w rezultacie odpisy amortyzacyjne mogą stanowić dla wspólników spółki cywilnej koszt uzyskania przychodów (…).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Panowie przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Panów sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Panów, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania – (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.