Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego:

–jest prawidłowe w części dotyczącej możliwości zaliczenia wydatków na zakup e-waluty do kosztów uzyskania przychodów,

–jest nieprawidłowe w części dotyczącej podstawy zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 4 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów. Uzupełnił go Pan pismem z 27 stycznia 2025 r. (wpływ 27 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce, na której terytorium przebywa przez większą część roku, podobnie jak jego najbliższa rodzina. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza sprzedawać waluty w grach komputerowych (dalej nazywane: e-walutą), będące przedmiotem obrotu w ekosystemie gry.

E-waluta funkcjonuje w ramach gry, która angażuje wielu graczy, służy przede wszystkim jako środek, za który gracze mogą nabyć w ramach wspomnianej gry wirtualne przedmioty niezbędne do rozgrywki lub niezbędne do podwyższenia poziomu już trwającej rozgrywki. E-waluty używane w grach mają różne nazwy własne, w zależności od gry, np. (...).

E-waluty podlegają swobodnemu obrotowi między graczami. Gracze mogą dowolnie przekazywać e-walutę między sobą (w dowolnych ilościach). Istnieją dwie drogi pozyskania e-waluty. Pierwsza z nich polega na nabyciu e-waluty od innego gracza w zamian za walutę fiducjarną – np. PLN.

Transakcji dokonuje się zazwyczaj poprzez popularne portale sprzedaży, m.in. (...), jak i bez wykorzystania zewnętrznych portali, poprzez zawarcie umowy z graczem w samej grze, tj. gracze uzgadniają na czacie udostępnianym przez oprogramowanie gry warunki transakcji, w szczególności ile e-waluty gracz chce sprzedać/kupić oraz po jakiej cenie. Gracze ustalają także formę płatności – w zdecydowanej większości przypadków jest to płatność elektroniczna walutą fiducjarną, np. przelew bankowy w walucie PLN. Sprzedawca e-waluty po otrzymaniu przykładowego przelewu przekazuje przedmiot transakcji (e-walutę) nabywcy – brak jest fizycznej dostawy, przekazanie odbywa się wyłącznie w ramach gry (oprogramowania). Wnioskodawca może pozyskiwać również e-walutę poprzez samo uczestnictwo w wirtualnej rozgrywce oferowanej przez grę. Pozyskiwanie e-waluty może polegać na rozwiązywaniu przez gracza różnych zadań, misji w ramach wirtualnej rozgrywki lub poprzez inne czynności, które wykonywane są w granicach świata wirtualnego, w ramach konkretnej gry (w sposób przewidziany przez twórców gry). E-waluty zatem podlegają swobodnemu obrotowi pomiędzy graczami w granicach danej gry, zaś przez swobodne należy rozumieć, iż każdy gracz zgodnie z własną wolą decyduje czy przekaże e-walutę innemu graczowi oraz w jakiej ilości i za co (np. za jaki przedmiot wirtualny). Niewykluczone jest, że gracz przy wykorzystaniu e-waluty zapłaci innemu graczowi za przedmiot w świecie rzeczywistym.

Pozyskaną e-walutę Wnioskodawca zamierza sprzedawać innym graczom, otrzymując w zamian płatność w walucie fiducjarnej, najczęściej w PLN. Sprzedaż odbywa się na tych samych zasadach co zakup – Wnioskodawca zamierza sprzedawać e-walutę przy wykorzystaniu marketplace, który odpowiada za bezpieczeństwo transakcji, zapewniając ochronę nabywcy, jak i po części odpowiada za skojarzenie dwóch stron. Wnioskodawca zamierza również sprzedawać walutę uzgadniając warunki transakcji z potencjalnym nabywcą wyłącznie przy wykorzystaniu systemu gry (poza zewnętrznymi portalami sprzedaży), w tym przy wykorzystaniu czatu dostępnego w grze służącego do komunikowania się graczy.

Niewykluczone jest, iż warunki transakcji będą uzgadniane poza grą oraz poza portalem sprzedaży, np. w świecie rzeczywistym podczas spotkania lub z wykorzystaniem innych zewnętrznych komunikatorów (np. komunikatorów udostępnianych przez media społecznościowe).

Nie ma miejsca fizyczna dostawa e-waluty, Wnioskodawca po otrzymaniu płatności zgodnie z uzgodnieniami przekazuje e-walutę nabywcy w wirtualnym świecie gry. Wnioskodawca płatności otrzymuje jedynie elektronicznie, poprzez tradycyjne przelewy bankowe, płatności (...) oraz poprzez portale sprzedaży internetowej, które pośredniczą w przekazaniu pieniądza fiducjarnego od nabywcy do sprzedawcy. W grupie potencjalnych i możliwych nabywców znajdują się zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (podmioty nieprofesjonalne, które nabywają e-walutę w celach prywatnych – do podwyższenia poziomu wirtualnej rozgrywki, w której biorą udział), jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą (podmioty profesjonalne, nabywające walutę najprawdopodobniej w celu jej dalszej odsprzedaży, jednak niewykluczone jest, że takowy podmiot wykorzysta zakupioną e-walutę w innym celu). Zarówno osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, jak i osoby prowadzące działalność gospodarczą mogą posiadać miejsce zamieszkania/miejsce siedziby na terytorium RP albo poza terytorium RP, tj. na terytorium państwa członkowskiego UE albo poza wspomnianym terytorium UE (na terytorium kraju trzeciego).

Zdarzają się sytuacje, w których Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić statusu nabywcy oraz jego miejsca zamieszkania/siedziby. Dzieje się tak m.in. w przypadku dokonywania transakcji z wykorzystaniem (...). Dowodem nabycia przez Wnioskodawcę e-waluty będzie potwierdzenie płatności w postaci potwierdzenia przelewu, potwierdzenia płatności na telefon (...), które zawierają nr rachunku lub nr telefonu odbiorcy, imię i nazwisko odbiorcy lub nickname z gry, nazwę gry oraz ilość nabywanej e-waluty. Aspekt dokumentacji analogicznie będzie prezentował się w przypadku sprzedaży przez wnioskodawcę e-walut.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca zamierza nabywać e-walutę i sprzedawać w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, którą zamierza opodatkować w ramach zasad ogólnych, w konsekwencji będzie prowadził Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów.

Na przedmiotowym potwierdzeniu znajdują się wszystkie elementy niezbędne do wykonania przelewu, tj. imię i nazwisko odbiorcy, data transakcji, kwota przelewu oraz informacje zawarte w tytule przelewu, w szczególności jakiej e-waluty dotyczy zapłata, w jakiej grze nabywana e-waluta funkcjonuje oraz w jakiej ilości nabywa e-walutę.

Dodatkowo w większości przypadków Wnioskodawca posiada potwierdzenia w formie zapisów rozmów na internetowych komunikatorach, które poprzedzają większość transakcji. Rozmowy te stanowią ustalenia dotyczące transakcji. Jednocześnie dopuszcza możliwość, że w niektórych przypadkach takie zapisy mogą być niedostępne, jednak będzie stanowić to wyjątek.

Pytanie

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przypadku zakupów e-waluty w grach komputerowych, potwierdzenie zapłaty z rachunku bankowego (np. wyciąg bankowy lub potwierdzenie płatności (...)), które zawiera w szczególności: dane identyfikacyjne stron transakcji (np. imię i nazwisko, nickname w grze, numer konta lub nr telefonu niezbędny dla transakcji (...)), nazwę gry, rodzaj i ilość nabywanej e-waluty oraz wartość transakcji, może stanowić wystarczający dowód do zaksięgowania poniesionego wydatku w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (KPiR) jako kosztu uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT oraz § 12 pkt 5 w związku z § 11 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia w sprawie prowadzenia KPiR?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie na podstawie przedstawionych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa, w tym interpretacji indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, można uznać, że potwierdzenie zapłaty z rachunku bankowego, w sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym, spełnia wymagania stawiane dokumentom księgowym w celu zaksięgowania wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (KPiR), zapisy w KPiR są dokonywane na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów księgowych.

W myśl § 12 pkt 5 tego rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również dokumenty zawierające dane wskazane w § 11 ust. 3 pkt 3, czyli:

•wiarygodne określenie wystawcy lub stron uczestniczących w transakcji,

•datę wystawienia dowodu oraz datę operacji gospodarczej,

•przedmiot operacji i jego wartość,

•ilościowe określenie przedmiotu operacji (jeśli dotyczy),

•podpisy osób uprawnionych, jeśli jest to wymagane.

Przepisy nie wymagają, aby każda transakcja była dokumentowana wyłącznie fakturą, dopuszczając inne dowody księgowe pod warunkiem, że są one rzetelne, zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej i zawierają wszystkie wymagane dane.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym potwierdzenia zapłaty z rachunku bankowego, np. wyciągi bankowe lub potwierdzenia płatności (...), spełniają powyższe wymagania. W szczególności zawierają one określenie stron transakcji – np. dane odbiorcy (numer rachunku bankowego, imię i nazwisko, nickname w grze), opis przedmiotu operacji – rodzaj i ilość nabywanej e-waluty, jej wartość, a także nazwę gry, datę i wartość transakcji określoną w PLN.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła, o ile nie są wyłączone z kosztów na mocy przepisów szczególnych.

W przypadku zakupu e-waluty, której późniejsza sprzedaż generuje przychód, wydatek poniesiony na zakup tej waluty ma bezpośredni związek z osiąganym przychodem i spełnia kryteria kosztu uzyskania przychodu.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 18 września 2017 r. (nr 0112-KDIL3-1.4011.171.2017.1.AN) wskazano, że potwierdzenie zapłaty z rachunku bankowego może być uznane za wystarczający dowód księgowy, o ile spełnia wymogi określone w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia KPiR. Organ ten podkreślił, że dokument księgowy musi odzwierciedlać rzeczywisty przebieg operacji gospodarczej, a braki formalne w dowodzie księgowym (np. brak faktury) nie wykluczają prawa do uznania wydatku za koszt podatkowy, o ile inne przesłanki są spełnione.

Dla transakcji zakupu e-waluty brak jest możliwości wystawienia faktury przez stronę transakcji (np. innych graczy), co stanowi przesłankę do uznania alternatywnych dokumentów, takich jak potwierdzenie przelewu, za wystarczające dla celów podatkowych.

Zakup e-walut odbywa się w środowisku gry komputerowej lub za pośrednictwem platform sprzedażowych, gdzie wystawienie faktury nie jest możliwe z uwagi na specyfikę działalności (np. osoby prywatne dokonujące sprzedaży nie prowadzą działalności gospodarczej). Potwierdzenie przelewu stanowi w tej sytuacji jedyny wiarygodny dokument transakcji.

W związku z powyższym, potwierdzenie zapłaty z rachunku bankowego może być uznane za prawidłowy dowód księgowy umożliwiający księgowanie wydatków w KPiR oraz uznanie ich za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Dokument taki odzwierciedla rzeczywisty przebieg transakcji i jest zgodny z wymogami formalnymi określonymi w przepisach prawa podatkowego.

Uznanie takiego dokumentu za wystarczający stanowi zgodne z przepisami uproszczenie i zabezpieczenie interesów podatnika w kontekście dokumentowania specyficznych transakcji zakupu e-walut w grach komputerowych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Dlatego też kosztem uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

·   został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·   jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·   pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·   poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·   został właściwie udokumentowany,

·   nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów.

Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodów z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodów z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Co warte podkreślenia w kontekście tej sprawy, jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie.

Wydatki związane z zakupem e-waluty, która następnie będzie sprzedawana, są bezsprzecznie związane z uzyskiwaniem przez Pana przychodów z działalności gospodarczej i jednocześnie nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych. O ile zatem ich zakup jest prawidłowo udokumentowany, stanowią (co do zasady) koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r. poz. 2544).

W myśl § 23 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

Zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 11-15.

Stosownie do § 11 ust. 3 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

Podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

1)faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

2)dokumenty określające zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym, zawierające co najmniej:

a)datę wystawienia dokumentu oraz miesiąc, w którym dokonuje się zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenia przychodów,

b)wskazanie faktury, a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury, wskazanie umowy albo innego dokumentu, stanowiących podstawę do zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów,

c)wskazanie kwoty, o którą podatnik zmniejsza koszty uzyskania przychodów lub zwiększa przychody,

d)podpis osoby sporządzającej dokument, lub

3)inne dowody, wymienione w § 12 i § 13, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

a)wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

b)datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,

c)przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,

d)podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

–oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zgodnie z § 11 ust. 4 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

Dowód księgowy jest sporządzany w języku polskim. Treść dowodu jest pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie jest podane wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Stosownie do § 12 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

Za dowody księgowe uważa się również:

1)dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem;

2)noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi;

3)dowody przesunięć;

4)dowody opłat pocztowych i bankowych;

5)inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3.

W myśl § 13 ust. 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

Na udokumentowanie zapisów w księdze, dotyczących niektórych kosztów (wydatków), mogą być sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków (dowody wewnętrzne), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Zgodnie z § 13 ust. 2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów:

Dowody, o których mowa w ust. 1, mogą dotyczyć wyłącznie:

1)zakupu, bezpośrednio od krajowego producenta lub hodowcy, produktów roślinnych i zwierzęcych, nieprzerobionych sposobem przemysłowym lub przerobionych sposobem przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu produktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych zwierząt;

2)zakupu od ludności, sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU), surowców roślin zielarskich i ziół dziko rosnących leśnych, jagód, owoców leśnych i grzybów leśnych (PKWiU ex 02.30.40.0);

3)wartości produktów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej uprawy lub hodowli prowadzonej przez podatnika;

4)zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych;

5)kosztów diet i innych należności za czas podróży służbowej pracowników oraz wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących;

6)zakupu od ludności odpadów poużytkowych, stanowiących surowce wtórne, z wyłączeniem zakupu (skupu) metali nieżelaznych oraz przeznaczonych na złom samochodów i ich części składowych;

7)wydatków związanych z opłatami za czynsz, energię elektryczną, telefon, wodę, gaz i centralne ogrzewanie, w części przypadającej na działalność gospodarczą; podstawą do sporządzenia tego dowodu jest dokument obejmujący całość opłat na te cele;

8)opłat sądowych i notarialnych;

9)wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami niezawierającymi danych, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 3; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

Zatem podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien dokonywać księgowania przychodów i kosztów uzyskania przychodów zgodnie z zasadami określonymi w powołanym rozporządzeniu na podstawie dowodów księgowych przewidzianych tym rozporządzeniem.

Na podstawie tych przepisów stwierdzam, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być – co do zasady – faktura bądź rachunek, o których mowa w § 11 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Podstawą zapisów w księdze mogą być również inne dowody księgowe, jednak pod warunkiem spełnienia wszystkich wymogów zawartych w § 12 i § 13 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W przypadku wypełnienia warunków zawartych w tych regulacjach dowód księgowy stanowi podstawę do zaksięgowania zakupu towarów handlowych. Jeżeli osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą dokonuje zakupów na potrzeby działalności gospodarczej od osób fizycznych, które działalności gospodarczej nie prowadzą, to dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu do podatkowej księgi przychodów i rozchodów mogą być dokumenty, o których mowa w § 12, zawierające dane wymienione w § 11 ust. 3 pkt 3 tego rozporządzenia.

W odniesieniu do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup przez Pana e-waluty w ramach działalności gospodarczej wskazuję, że w zamkniętym katalogu wydatków, których udokumentowanie może nastąpić na podstawie dowodu wewnętrznego, o którym mowa w § 13 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, nie ujęto zakupu wskazanej we wniosku nabywanej przez Pana e-waluty, która następnie będzie sprzedawana. Oznacza to, że dla celów prawidłowej dokumentacji księgowej zakup przez Pana e-waluty dokonany w grach komputerowych nie może zostać udokumentowany wyłącznie potwierdzeniem zapłaty z rachunku bankowego czy potwierdzeniem płatności (...).

Podkreślam jednak, że choć wskazane przez Pana dokumenty nie mogą stanowić samodzielnie dowodu pozwalającego na zaewidencjonowanie nabycia ww. e-walut w uproszczonej ewidencji księgowej, jaką jest podatkowa księga przychodów i rozchodów, w której dowody księgowe muszą spełniać ściśle określone warunki, to dokumenty te mogą stanowić dowód w prowadzonym przez uprawniony organ podatkowy czy kontrolny postępowaniu.

Jak już wyżej wskazałem, przesłanką konieczną do zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie związku przyczynowego między poniesionym kosztem a uzyskanym przychodem bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Każdorazowa ocena wydatków poniesionych przez podatnika wymaga zatem dokonania indywidualnej analizy. Dla celów dowodowych powinny one być udokumentowane. Podkreślam, że czym innym jest sposób ewidencjonowania danych kosztów podatkowych. Jeżeli nawet dany dokument nie stanowi dowodu księgowego w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, nie oznacza to, że nie może on dokumentować poniesienia kosztu podatkowego. O tym, co stanowi koszt w rozumieniu przepisów podatkowych nie decydują regulacje zawarte w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Podatnik – uznając określone wydatki za koszty uzyskania przychodów – odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o te koszty pomniejszona zostaje podstawa opodatkowania. Podejmując decyzję o poniesieniu określonych kosztów podatnik powinien więc na podstawie racjonalnych i obiektywnych przesłanek uzasadnić związek kosztu z przychodami. To na podatniku spoczywa ciężar dowodu w zakresie wykazania związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem a uzyskanymi przychodami. Dopiero na podstawie dokumentów ma prawo zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

W tym miejscu zaznaczam, że na mocy art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej:

Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, wydatki na zakup przez Pana e-waluty spełniające przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Jednak to na Panu spoczywa obowiązek prawidłowego udokumentowania wydatku, który może zostać skontrolowany w ewentualnym postępowaniu kontrolnym lub podatkowym.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie w interpretacji indywidualnej nie można jednoznacznie przesądzić, co będzie zdecydowanie wystarczającym dokumentem do zaksięgowania wydatku w koszty podatkowe. Ostateczna ocena, czy wydatek został prawidłowo udokumentowany, leży w kompetencjach organów podatkowych właściwych dla Wnioskodawcy w danej sprawie w toku odpowiedniego postępowania. Organ wydający interpretację indywidualną nie może natomiast dokonać takiej oceny materiału dowodowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy  z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·   w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.