Interpretacja indywidualna

 – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

·   prawidłowe - w zakresie stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%,

·   nieprawidłowe - w zakresie stosowania art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w poprzednich latach podatkowych.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 11 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismami z 17 stycznia 2025 r. (wpływ 17 stycznia 2025 r.) oraz z 10 lutego 2025 r. (wpływ 10 lutego 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Firma A prowadzi od 1992 r. działalność produkcyjno-usługową. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w lutym 2016 r. została ukończona budowa hali magazynowej z częścią socjalno-biurową o powierzchni użytkowej 623,85 m², wraz z instalacjami wewnętrznymi:

• wodno-kanalizacyjną w części socjalno-biurowej,
• instalacją elektryczną i piorunochronną,
• instalacją C.O. w części socjalno-biurowej (kocioł dwufunkcyjny),
• instalacją gazową,
• wentylacją grawitacyjną wspomaganą mechanicznie.

Umowa o roboty budowlane dotyczyła wyprodukowania, dostarczenia i zmontowania obiektu. Hala zamontowana jest na przygotowanym przez Pana gotowym fundamencie betonowym (beton klasy min. (…) pod słupami), wykonanym z tolerancją ± 5 mm na podstawie wytycznych przygotowanych przez wykonawcę hali.

Osadzenie kotew filarów odbyło się przy pomocy śrub wklejanych. Hala o stalowej konstrukcji ścian. Ściany szkieletowe wypełnione wełną mineralną z obustronną okładziną z blachy stalowej trapezowej, ocynkowanej na gorąco i zabezpieczonej lakierem poliestrowym. Dach dwuspadowy o konstrukcji kratowej, z pokryciem z blachy trapezowej ocynkowanej na gorąco, zabezpieczonej lakierem poliestrowym, pokrytej od strony wewnętrznej materiałem zapobiegającym skraplanie pary wodnej. Wszystkie elementy konstrukcyjne hali zostały wykonane w fabryce, z ocynkowanej na gorąco, zimno giętej stali. Wyprodukowano gotowe profile o odpowiedniej długości i otworach do połączeń śrubowych. Elementy konstrukcji łączone są za pomocą ocynkowanych śrub (...) .

Część socjalno-biurowa, o powierzchni 47,2 m² murowana, z pustaków gazobetonowych, ze stropem żelbetowym, całość oddzielona od konstrukcji stalowej hali.

Konstrukcja hali nie jest trwale związana z gruntem. Poszczególne elementy można w razie konieczności zdemontować, rozebrać, rozłożyć, przenieść i zamontować w innej lokalizacji, bez utraty właściwości użytkowych.

Część socjalno-biurowa, ze względu na swoją konstrukcję, nie daje możliwości zdemontowania i przeniesienia w inne miejsce, bez utraty właściwości użytkowych.

W uzupełnieniu wniosku:

·   wyjaśnił Pan, że stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j‑22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Celem uzyskania interpretacji indywidualnej jest ustalenie właściwej stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, użytkowanych na potrzeby działalności gospodarczej (hala stalowa).

Na mocy art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Celem uzyskania interpretacji indywidualnej jest potwierdzenie prawa do podwyższenia stawki amortyzacyjnej do wysokości 10% począwszy od pierwszego miesiąca nowego roku podatkowego, w związku ze zmianą klasyfikacji środka trwałego.

Przy założeniu zakwalifikowania środka trwałego (hali stalowej) do właściwej grupy środków trwałych, stawka amortyzacyjna w latach podatkowych 2016-­2024 była obniżona (wynosiła 2,5%).

• doprecyzował Pan, że:

–Jakich lat podatkowych dotyczy Pana wniosek?

2016-2025 i przyszłych.

–Jaka jest/była forma opodatkowania Pana przychodów/dochodów z działalności gospodarczej w okresie, którego dotyczy wniosek?

Podatek liniowy 19%.

Czy składniki majątku, o które Pan pyta:

a)stanowiły i stanowią Pana własność/współwłasność?

b)Są i będą używane dłużej niż rok

c)Były są i będą wykorzystywane przez Pana na potrzeby związane z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

d)Na dzień przyjęcia ich przez Pana do używania były kompletne i zdatne do użytku?

a)Tak.

b)Tak.

c)Tak.

d)Tak.

Kiedy (w jakiej dacie/datach) przyjął Pan te składniki do używania?

12 lutego 2016 r.

Czy –a jeśli tak, to kiedy – ujął Pan te składniki majątku w ewidencji środków trwałych?

Składniki zostały ujęte w ewidencji środków trwałych od 12 lutego 2016 r.

Co – konkretnie – wprowadził Pan do tej ewidencji?

Hala magazynowa z płyt warstwowych.

Do jakiej grupy, podgrupy i rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) zaklasyfikował Pan ten środek trwały/te środki trwałe?

Grupa 1, podgrupa 10, rodzaj 104.

W jaki sposób oraz od kiedy wykorzystywał/wykorzystuje/będzie Pan wykorzystywał halę magazynową i część socjalno-biurową w działalności gospodarczej?

Hala w całości jest wynajmowana od lutego 2016 r.

Czy część socjalno-biurowa znajduje się wewnątrz („pod dachem”/stropem) hali magazynowej?

Tak.

W jaki sposób część socjalno-biurowa jest oddzielona od konstrukcji stalowej hali?

Jest oddylotowana.

Czy cała powierzchnia części socjalno-biurowej jest oddzielona od hali magazynowej?

Tak.

Czy oddzielnie od konstrukcji stalowej hali magazynowej oznacza, że obiekty te nie mają żadnych części wspólnych? Jeśli nie, to co mają wspólne/co współdzielą te obiekty?

Nie mają części wspólnych.

Czy „obiekt”, którego dotyczyła „umowa o roboty budowalne” to:

a)hala?

b)hala wraz z częścią socjalno-biurową?

c)część socjalno-biurowa?

d)inna/inne budowle/elementy – jakie konkretnie?

Umowa o roboty budowlane dotyczyła hali.

Kiedy doszło do rozpoczęcia budowy hali magazynowej?

Styczeń 2015 r.

Kiedy doszło do rozpoczęcia i zakończenia budowy części socjalno-biurowej?

W trakcie budowy hali, styczeń 2015 r. - luty 2016 r.

Czy budowa części socjalno-biurowej wymagała pozwolenia na budowę/decyzji (jakiej)? Kiedy je/ją Pan otrzymał?

Nie.

Czy budowa hali magazynowej wymagała pozwolenia na budowę/decyzji (jakiej)? Kiedy je/ją Pan otrzymał?

Tak, pozwolenie na budowę hali magazynowej wraz z instalacjami wewnętrznymi: wodno‑kanalizacyjną i elektryczną z 9 stycznia 2015 r.

Czy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych hala magazynowa i część socjalno-biurowa zostały przez Panią ujęte jako odrębne środki trwałe, czy jako jeden środek trwały?

Jeden środek trwały.

Z jakich powodów hala magazynowa i część socjalno-biurowa zostały przez Pana ujęte jako odrębne środki trwałe lub jako jeden środek trwały?

Hala magazynowa została wprowadzona wraz z częścią socjalną jako jeden środek trwały, na podstawie urzędowego potwierdzenia budynku oddanego do użytkowania.

Czy „wydzielenie”, o którym wspomina Pan w zadanych we wniosku pytaniach oznacza/wyraża dla Pana uznanie danego składnika za odrębny środek trwały?

[Treść pytań została przez Pana przeformułowana w wyniku uzupełnieniu wniosku – przypis organu]

Tak.

Jeśli nie, to czym jest dla Pana to „wydzielenie”

Nie dotyczy.

Z jakich powodów zamierza Pan: „wydzielić odrębnie halę o stalowej konstrukcji”/”wydzielić „część socjalno-biurową jako odrębny środek trwały”?

Ponieważ stanowią odrębne obiekty, niepołączone ze sobą. Konstrukcja hali stalowej pozwala na jej demontaż, przeniesienie w inne miejsce bez utraty cech użytkowych. Konstrukcja betonowa pomieszczenia socjalnego nie pozwala na demontaż.

Czy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych hala magazynowa i fundament zostały przez Pana ujęte jako odrębne środki trwałe, czy jako jeden środek trwały?

Fundament powstał wcześniej, nie jest wprowadzony na środki trwałe. Hala magazynowa wraz z pomieszczeniem socjalno-biurowym została wprowadzona jako jeden środek trwały.

Z jakich powodów hala magazynowa i fundament zostały przez Pana ujęte jako odrębne środki trwałe lub jako jeden środek trwały?

Nie dotyczy.

Czy hala magazynowa i część socjalno-biurowa są w ten sam sposób przytwierdzone do fundamentu/połączone z fundamentem?

Nie, hala ma własny fundament, a część socjalno-biurowa własny.

Czy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zamierza Pan część socjalno‑biurową i fundament ująć jako odrębne środki trwałe, czy jako jeden środek trwały?

Zamierza Pan ująć część socjalno-biurową jako odrębny środek trwały, bez fundamentu. Fundament powstał wcześniej i nie został wprowadzony na środki trwałe.

Z jakich powodów część socjalno-biurową i fundament zamierza Pan uznać jako odrębne środki trwałe lub jako jeden środek trwały?

Zamierza Pan uznać część socjalno-biurową jako odrębny środek trwały, gdyż stanowi obiekt niezwiązany trwale z halą magazynową, nie można go przenieść bez utraty właściwości użytkowych.

Jaką przyjął Pan metodę amortyzacji dla środków trwałych, o które Pan pyta?

Metoda liniowa.

Według jakiej stawki oraz od kiedy amortyzował Pan/amortyzuje Pan te środki trwałe?

Stawka 2,5%, amortyzacja podatkowa, amortyzacja od marca 2016.

Czy hala magazynowa jest budynkiem w myśl art. 3 pkt 2 ustawy prawo budowlane, tj. stanowi: obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach?

Tak, jednocześnie jest w części oraz w całości przenoszona, ponieważ konstrukcja jest skręcana do fundamentów.

Czy część socjalno-biurowa jest budynkiem w myśl cytowanego wyżej art. 3 pkt 2 ustawy prawo budowlane?

Część socjalno-biurowa zgodnie z prawem budowlanym nie stanowi odrębnego budynku, została wybudowana na podstawie pozwolenia na budowę hali.

Czym jest/co dla Pana oznacza „odrębna wartość”, którą przywołuje Pan w zadanym we wniosku pytaniu?

[Treść pytań została przez Pana przeformułowana w wyniku uzupełnieniu wniosku - przypis organu]

W określeniu „odrębna wartość” chodzi o ustalenie wartości początkowej środków trwałych dla każdego oddzielnie. Rozdzielenie wartości jednego środka trwałego, wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, jako hala magazynowa, na halę stalową i część socjalną.

Pytania sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku

1)Czy może Pan do stalowej hali, przedstawionej szczegółowo w opisie zdarzenia zakwalifikowanej poprawnie do grupy 8, podgrupy 80, zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%?

2)Czy może Pan od pierwszego miesiąca nowego roku podatkowego zmienić stawkę amortyzacyjną hali stalowej na 10%, właściwą dla grupy 8, podgrupy 80 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że w przypadku stalowej hali, pozwalającej na przeniesienie w inne miejsce, bez utraty cech użytkowych, zakwalifikowanej do grupy 8, podgrupy 80 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, może Pan zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Pana zdaniem, po prawidłowym zakwalifikowaniu hali stalowej do grupy 8, podgrupy 80 Klasyfikacji Środków Trwałych może Pan podnieść od nowego roku podatkowego stawkę amortyzacyjną na 10%, właściwą dla tej grupy środków trwałych.

Uważa Pan, że zgodnie z art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mógł stosować w poprzednich latach stawkę obniżoną (2,5%), a od nowego roku podatkowego może zastosować stawkę właściwą w wysokości 10%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest:

•  prawidłowe w zakresie stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%,
•  nieprawidłowe w zakresie stosowania art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w poprzednich latach podatkowych.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2025 r. poz. 163):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, żeby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

• został poniesiony przez Podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Pierwsze zdanie art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy stanowi natomiast, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Co ważniejsze, z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie natomiast z art. 22c tej ustawy:

Amortyzacji nie podlegają:

1)grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

2)budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,

3)dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

4)wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,

5)składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

–zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 powołanej ustawy:

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i‑22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z punktu widzenia podniesionej przez Pana problematyki, wskazuję również, że na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast, zgodnie z art. 22i ust. 5 omawianej ustawy:

Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik.

Z objaśnień szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa: Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego obejmuje:

• wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale,
• spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
• spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Grupa ta nie obejmuje natomiast:

kiosków, budek, baraków i domków kempingowych, wiat niezwiązanych trwale z gruntem sklasyfikowanych w rodzaju 806.

Definicja budynku zawarta została w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.). Zgodnie z nią budynki to:

obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach.

W skład budynku - stosownie do cytowanych objaśnień szczegółowych do Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również:

obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jedne budynek należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8, podgrupy 80 powołanej Klasyfikacji wynika, że do rodzaju 806 zaliczane są m.in. :

kioski, budki, domki kempingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem.

Natomiast, rodzaj 104 obejmuje

• zbiorniki na ciecze, zbiorniki na gazy, zbiorniki na cement i inne towary sypkie (w tym zbiorniki naziemne ustawione na zewnątrz budynków i budowli oraz zbiorniki podziemne specjalne)
• budynki magazynowe,
• silosy,
• budynki chłodni i budynki składowe specjalizowane,
• powierzchnie magazynowe,
• wiaty związane trwale z gruntem, przeznaczone do przechowywania towarów.

Rodzaj ten nie obejmuje natomiast:

• budynków magazynowych w tym silosów w gospodarstwach rolnych, przeznaczonych do przechowywania zbiorów, sklasyfikowanych w rodzaju 108,
• terminali ropy i ropopochodnych, sklasyfikowanych w rodzaju 202,
• wieży ciśnień, sklasyfikowanych w rodzaju 211,
• zbiorników sklasyfikowanych w podgrupie 60.

Odnosząc się więc do zadanych przez Pana pytań, które dotyczą określenia:

• czy może Pan do stalowej hali, przedstawionej szczegółowo w opisie zdarzenia zakwalifikowanej poprawnie do grupy 8, podgrupy 80, zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%,
• czy może Pan od pierwszego miesiąca nowego roku podatkowego zmienić stawkę amortyzacyjną hali stalowej na 10%, właściwą dla grupy 8, podgrupy 80 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych

– posiłkując się wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1448/10 - wyjaśniam, że:

(…) wyłącznie odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z regułami wprowadzonymi w art. 22a-22o PDOFizU udokumentowane w oparciu o ewidencję zapewniającą realizację tych reguł mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Prowadzona ewidencja musi zapewniać wskazanie zgodnie z tymi przepisami m.in. rodzaju środka trwałego, jego wartości początkowej, przyjętej metody amortyzacji oraz wielkości przypadających na dany okres rozliczeniowy odpisów z tytułu zużycia środka trwałego.

W zakresie przepisów zawierających szczegółowe regulacje dla tego rodzaju kosztów (odpisów amortyzacyjnych) decydujące znaczenie miał przepis art. 22d ust. 2 PDOFizU. W przepisie tym postanowiono, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22o, czyli spełniające warunki zaliczenia do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i do nich zaliczone, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Przytoczone rozwiązanie w ocenie Sądu prowadzi do wniosku, że materialnoprawnym warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów jest prowadzenie właściwej dla tego celu ewidencji. Aby dokonywać amortyzacji środka trwałego dla celów podatkowych nie wystarczy sama obiektywna ocena majątku jako środka trwałego, lecz konieczne jest jego ujawnienie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wprawdzie normodawca nie określił obowiązującego wzoru ewidencji, jednakże w przypadkach podatników, którzy z mocy prawa są zobowiązani do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 22n ust. 2-6 PDOFizU) prowadzona ewidencja musi zawierać elementy enumeratywnie wskazane w tym przepisie. Do tych niezbędnych elementów normodawca zalicza: liczbę początkową, datę nabycia, datę przyjęcia do używania, określenie dokumentu stwierdzającego nabycie, określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, symbol Klasyfikacji Środków Trwałych, wartość początkową, stawkę amortyzacyjną, kwotę odpisu amortyzacyjnego kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji (wykazu), a następnie z niej wykreślony i ponownie wprowadzony, zaktualizowaną wartość początkową, zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych, wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową, datę likwidacji oraz jej przyczynę albo datę zbycia. W ewidencji tej podatnik może zamieścić jeszcze inne informacje dotyczące środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które mogą mu być przydatne dla dokonania amortyzacji.

Z treści Pana wniosku wynika jednak m.in., że:

• w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych hala magazynowa i część socjalno-biurowa zostały przez Pana ujęte jako jeden środek trwały,
• wprowadził Pan ten środek trwały do wskazanej ewidencji 12 lutego 2016 r. kwalifikując go do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 104. Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - jako hala magazynowa z płyt warstwowych.

Zaznaczył Pan jednak, że celem uzyskania interpretacji indywidualnej jest potwierdzenie prawa do podwyższenia stawki amortyzacyjnej do wysokości 10% począwszy od pierwszego miesiąca nowego roku podatkowego, w związku ze zmianą klasyfikacji środka trwałego.

Opierając się na powyższych informacjach oraz podanych przez Pana okolicznościach, nie mogę się więc zgodzić z Pana twierdzeniem, że:

Przy założeniu zakwalifikowania środka trwałego (hali stalowej) do właściwej grupy środków trwałych, stawka amortyzacyjna w latach podatkowych 2016-­2024 była obniżona (wynosiła 2,5%).

Skoro zamierza Pan ująć halę i część socjalno-biurową jako odrębne środki trwałe - podaje Pan bowiem m.in., że stanowią one odrębne, niepołączone ze sobą obiekty i chce Pan dokonać:

rozdzielenia wartości jednego środka trwałego, wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, jako hala magazynowa, na halę stalową i część socjalną

–to ze względu na dokonaną przez Pana klasyfikację tej hali do innej grupy, podgrupy i rodzaju klasyfikacji środków trwałych - dla której obowiązuje inna stawka amortyzacyjna (w opisanym przypadku wyższa niż ta, która Pan dotychczas stosował) - przepis art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania.

Do ewidencji środków trwałych wprowadził Pan środek trwały w postaci hali magazynowej z płyt warstwowych kwalifikując go do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 104 klasyfikacji środków trwałych (KŚT). Zatem, jeśli (co potwierdza orzecznictwo):

• materialnoprawnym warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów jest prowadzenie właściwej dla tego celu ewidencji,
• aby dokonywać amortyzacji środka trwałego dla celów podatkowych nie wystarczy sama obiektywna ocena majątku jako środka trwałego, lecz konieczne jest jego ujawnienie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
• zgodnie z art. 22n ust. 2 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga, aby ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zawierała m.in.:

–określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

–symbol Klasyfikacji Środków Trwałych.

- to nie można uznać, że:

(…) po prawidłowym zakwalifikowaniu hali stalowej do grupy 8, podgrupy 80 Klasyfikacji Środków Trwałych może Pan podnieść od nowego roku podatkowego stawkę amortyzacyjną na 10%, właściwą dla tej grupy środków trwałych. (…) zgodnie z art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mógł Pan stosować w poprzednich latach stawkę obniżoną (2,5%), a od nowego roku podatkowego może Pan zastosować stawkę właściwą w wysokości 10%.

Podnoszona przez Pana regulacja (art. 22i ust. 5 omawianej ustawy) w sposób jednoznaczny przesądza, że:

Podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Ponadto, we wniosku przywołuje Pan również m.in. następujące okoliczności:

• konstrukcja hali nie jest trwale związana z gruntem,

–poszczególne elementy można w razie konieczności zdemontować, rozebrać, rozłożyć, przenieść i zamontować w innej lokalizacji, bez utraty właściwości użytkowych,

–hala zamontowana jest na przygotowanym przez Pana gotowym fundamencie betonowym,

–konstrukcja hali stalowej pozwala na jej demontaż, przeniesienie w inne miejsce bez utraty cech użytkowych,

• część socjalno-biurowa, ze względu na swoją konstrukcję, nie daje możliwości zdemontowania i przeniesienia w inne miejsce, bez utraty właściwości użytkowych,

–konstrukcja betonowa pomieszczenia socjalnego nie pozwala na demontaż,

• hala i cześć socjalno-biurowa stanowią odrębne obiekty, niepołączone ze sobą,
• hala ma własny fundament, a część socjalno-biurowa własny,
• zamierza Pan uznać część socjalno-biurową jako odrębny środek trwały, gdyż stanowi obiekt niezwiązany trwale z halą magazynową, nie można go przenieść bez utraty właściwości użytkowych.

Zatem, jeżeli w istocie - jak wskazano we wniosku - hala stanowi odrębny środek trwały i została prawidłowo zakwalifikowana przez Pana do grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (co nie podlega ocenie w niniejszej interpretacji i stanowi element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego), to przy ustalaniu odpisów amortyzacyjnych może Pan stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Z wyżej wskazanych powodów Pana stanowisko uznaję więc za:

• prawidłowe - w zakresie stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%,
• nieprawidłowe - w zakresie stosowania art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w poprzednich latach podatkowych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznaczamy, że:

• przedstawiany przez Pana zakres żądania (zadane pytania) zakreśla granice w jakich mogę wydać interpretację indywidualną. Przedmiotowe rozstrzygnięcie dotyczy więc tylko wyznaczonego przez Pana przedmiotu wniosku - zakresu Pana pytań,
• niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości dokonanej klasyfikacji opisanych środków trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środka trwałego do właściwej grupy spoczywa na Podatniku,

• przedmiotem interpretacji indywidualnej może być wyłącznie sam przepis prawa. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Nie prowadzę również postępowania dowodowego. Z powyższych powodów niniejszej odpowiedzi udzielam wyłącznie w oparciu o informacje podane we wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).