Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 grudnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 25 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dodatkowej kwoty otrzymanej z tytułu zawarcia ugody z bankiem. Uzupełniła go Pani pismem z 12 lutego 2025 r. (data wpływu 14 lutego 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W dniu 23 czerwca 2006 r. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem i synem zaciągnęła kredyt hipoteczny w CHF na zakup lokalu mieszkaniowego dla syna. W tym celu Wnioskodawczyni wraz z mężem i synem (zwani dalej łącznie: „Współkredytobiorcami”) zawarła umowę kredytu z … (dalej: „Bank”), na kwotę kredytu 100 693,00 CHF, tj. 257 502, 02 zł. Kredyt został zaciągnięty na zakup pierwszego mieszkania dla syna Wnioskodawczyni i na ten cel został wykorzystany cały kredyt udzielony na podstawie ww. umowy.

W dniu 5 października 2015 r. Współkredytobiorcy dokonali przedterminowej, całkowitej spłaty kredytu w łącznej kwocie 443 105,60 zł.

Z uwagi na fakt, że umowa kredytu zawierała niedozwolone klauzule umowne Współkredytobiorcy wystąpili wspólnie z pozwem do sądu o zwrot niesłusznie nadpłaconego kredytu. Na wniosek Współkredytobiorców Bank przedstawił zestawienie stanowiące podstawę wyliczenia nadpłaty kwoty kredytu w PLN na dzień 5 października 2015 r.

Według ww. zestawienia kwota udzielonego kredytu hipotecznego wyniosła 257 502,02 zł, a całkowita spłata kredytu na rzecz Banku przez Współkredytobiorców wyniosła 443 105,60 zł.

W toku postępowania sądowego Bank zaproponował ugodę sądową, która ostatecznie została zawarta pomiędzy Współkredytobiorcami i Bankiem w dniu 13 września 2024 r. Na podstawie ww. ugody Bank zobowiązał się do zwrotu na rzecz Kredytobiorców kwoty 45 646,30 zł, przy czym kwota ta została podzielona na części równe pomiędzy trzech Współkredytobiorców, z czego Wnioskodawczyni otrzymała kwotę 15 215,43 zł.

Na mocy ugody sądowej Bank zobowiązał się również do wypłaty dodatkowej kwoty 123 353,70 zł (którą Bank uznał za przychód i wystawi PIT-11), przy czym kwota ta została podzielona na części równe pomiędzy trzech Współkredytobiorców, z czego Wnioskodawczyni otrzymała kwotę 41 117,90zł.

W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani:

-Ugoda z Bankiem została zawarta w trakcie trwania postępowania sądowego na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego i przepisów kodeksu cywilnego odnoszących się do ugody.

-Wysokość zaproponowanej przez Bank „dodatkowej kwoty” wynikała z arbitralnej decyzji Banku i stanowiła część kwoty będącej nadpłatą ponad należną Bankowi spłatę zadłużenia kredytu. Wskazana kwota nadpłaty kredytu bez odsetek wynosiła 180 369,59zł, z czego Bank oddał na podstawie ugody łączną kwotę 169 000zł.

-Dodatkowa kwota jest świadczeniem z tytułu zwrotu niesłusznie nadpłaconego kredytu.

-Dodatkowa kwota jest zwrotem przez Bank kwot, które uznano za nadpłatę ponad należną Bankowi spłatę zadłużenia kredytu.

-Dodatkowa kwota wypłacona przez Bank nie stanowi przysporzenia ponad kwoty uiszczane tytułem spłaty kredytu zaciągniętego w 2006 r. Bank w ramach ugody zwrócił mniejszą kwotę niż ta, wynikająca z nadpłaty kredytu.

-Wypłacona kwota nie stanowi wynagrodzenia za odstąpienie od dochodzenia roszczeń wobec Banku na drodze sądowej.

-Ugoda w ogóle nie określa charakteru kwoty dodatkowej. Kwota ta została oddana przez Bank tytułem niesłusznie nadpłaconego kredytu. Kwota nadpłaty kredytu wynosiła (bez odsetek) 180 369,59zł, a Bank oddał na podstawie ugody sądowej kwotę 169 000 zł.

Pytanie

Czy w świetle powyższego stanu faktycznego Wnioskodawczyni jest zobowiązana zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 41 117,90 zł, którą otrzymała od Banku w wyniku zawarcia ugody sądowej?

Pani stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawczyni, kwota jaką uzyskała od Banku w wyniku zawarcia ugody nie stanowi przychodu do opodatkowania. Wskazać należy, że wartość spłaconych rat kredytu znacznie przewyższyła wysokość kredytu udzielonego przez Bank. Wnioskodawczyni na mocy ugody sądowej otrzymała zwrot kwoty, którą spłaciła wcześniej do Banku z Jej środków własnych. Zatem, zwrócona przez Bank kwota nie stanowi przysporzenia majątkowego, które w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W tej sytuacji zwrot nienależnie pobranego świadczenia nie stanowi przychodu. Wnioskodawczyni otrzymała bowiem zwrot nienależnie zapłaconych Bankowi kwot.

Mając na uwadze art. 11 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt. 9 oraz w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2024.226), przychód został zdefiniowany jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Tymczasem kwota zwrócona przez Bank nie spowodowała przyrostu majątku Wnioskodawczyni. Otrzymany zwrot środków pieniężnych na mocy ugody sądowej stanowi bowiem jedynie kwotę wcześniej przekazaną do Banku w ramach spłaty kredytu hipotecznego.

Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2024 r. poz. 102), zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczy kwot:

1) umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku, gdy:

a)kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego — gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej,

b)osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej;

2) otrzymanych przez osobę fizyczną świadczeń z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego w walucie obcej lub w złotych, lecz nominowanego lub indeksowanego do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania.

Zaniechanie poboru podatku dotyczy kredytów, spełniających łącznie trzy warunki:

1)zostały udzielone przed 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów,

2)zostały zabezpieczone w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości bądź prawie wieczystego użytkowania gruntu czy udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego bądź udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej bądź udziale w takim prawie,

3)zostały zaciągnięte na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o PIT (m.in. nabycie budynku mieszkalnego, lokalu mieszkalnego, działki budowlanej, a także na budowę czy remont).

Ponadto zaniechanie poboru podatku ma zastosowanie do dochodów uzyskanych w okresie od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2024 r.

Z tych względów − zdaniem Wnioskodawczyni − kwota jaką otrzymała od Banku w ramach zawartej ugody sądowej nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Reguły dotyczące opodatkowania

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powołany przepis wyraża tzw. zasadę powszechności opodatkowania. Regułą jest, że każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, wyjątkiem zaś jest sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Wyjątki od omawianej zasady dotyczą:

·dochodów, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione z podatku oraz

·dochodów, od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanego na podstawie art. 22 ustawy Ordynacja podatkowa (rozporządzenie takie może być wydane w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym lub ważnym interesem podatników).

W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Jak wynika z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Źródła przychodów

Źródła przychodów zostały określone przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak zgodnie z ww. przepisem:

Przychody z poszczególnych źródeł przychodów i zasady ich ustalania zostały uregulowane w art. 12-20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Skutki podatkowe otrzymania dodatkowej kwoty z tytułu zawarcia ugody z bankiem

Powzięła Pani wątpliwość, czy w konsekwencji zawarcia z bankiem ugody sądowej i otrzymania dodatkowej kwoty w wysokości 41 117,90zł, po Pani stronie powstał przychód zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak stanowi art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody. W doktrynie prezentowany jest również pogląd, zgodnie z którym kauzalność ugody przejawia się w określeniu zarzutów, którymi mogą się posłużyć strony po zawarciu ugody. Tak więc ugoda jest czynnością, realizowaną w drodze wzajemnych ustępstw stron, zmierzającą do uchylenia niepewności co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnienia ich wykonania albo uchylenia sporu istniejącego lub mogącego powstać.

Z kolei instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się natomiast w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem, kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jak wynika z zacytowanych wyżej przepisów, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Odnosząc się do skutków podatkowych wypłaty ustalonej w ugodzie kwoty wyjaśniam, że zgodnie z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Z opisu sprawy wynika, że skierowała Pani sprawę do sądu w związku ze stwierdzeniem klauzul abuzywnych w umowie kredytowej, którą zawarła Pani z bankiem w 2006 r. (kredyt hipoteczny w CHF na zakup lokalu mieszkaniowego). Wnioskowała Pani o zwrot niesłusznie nadpłaconego kredytu. W toku postępowania sądowego bank zaproponował ugodę, która ostatecznie została zawarta 13 września 2024 r. Na podstawie ww. ugody bank zobowiązał się do zwrotu na Pani rzecz kwoty w wysokości 15 215,43 zł oraz do wypłaty dodatkowej kwoty w wysokości 41 117,90zł. Wysokość zaproponowanej przez bank dodatkowej kwoty wynikała z arbitralnej decyzji banku i stanowiła część kwoty będącej nadpłatą ponad należną bankowi spłatę zadłużenia kredytu. Wypłacona Pani dodatkowa kwota jest świadczeniem z tytułu zwrotu niesłusznie nadpłaconego kredytu i nie stanowi przysporzenia ponad kwoty uiszczane tytułem spłaty kredytu zaciągniętego w 2006 r. Bank w ramach ugody zwrócił Pani mniejszą kwotę niż ta, która wynikała z nadpłaty kredytu. Ponadto, wypłacona Pani dodatkowa kwota nie stanowi wynagrodzenia za odstąpienie od dochodzenia roszczeń wobec banku na drodze sądowej.

Zatem, otrzymanie ww. kwoty w ramach przysługującego Pani od banku roszczenia w związku z zawarciem przez Panią ugody z bankiem, nie spowodowało po Pani stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. Wypłata ta będzie dla Pani neutralna podatkowo.

Podsumowując, w analizowanej sprawie wypłata przez bank ww. kwoty nie spowodowała u Pani powstania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, nie ma Pani obowiązku zapłaty podatku dochodowego od wypłaconej przez bank ww. kwoty.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku.

Wyjaśnić również należy, że wydając interpretacje w trybie ww. przepisu Organ nie odnosi się do kwot i nie dokonuje wyliczeń. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy w postępowaniu podatkowym.

Ponadto, wskazuję, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Pani. Nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (np. współkredytobiorcy).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.