Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

17 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 4 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 15 stycznia 2025 r. (wpływ – 27 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.Zainteresowany będący stroną postępowania:

A. A

(...)

2.Zainteresowana niebędąca stroną postępowania:

B. A

(...)

Opis stanu faktycznego

W dniu 27 kwietnia 2004 r. małżonkowie A. A i B. A (dalej również jako – „zainteresowani”, działając jako konsumenci, zawarli z bankiem działającym pod firmą X S.A. z siedzibą w V umowę kredytu hipotecznego (...) nr (...) powiązanego z walutą obcą CHF (tzw. kredyt frankowy).

Do zawarcia umowy kredytu doszło w okoliczności poszukiwania przez powodów wsparcia instytucji finansowej celem budowy budynku mieszkalnego, tj. na własny cel mieszkaniowy. W wykonaniu umowy kredytu bank przekazał do dyspozycji zainteresowanych kwotę 208.246,41 złotych polskich. A. A i B. A jako kredytobiorcy odpowiadają za spłatę kredytu hipotecznego solidarnie, a więc do pełnej wysokości. Cel kredytowania został zrealizowany, a A. A i B. A zostali współwłaścicielami nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem mieszkalnym w D Zainteresowani nadal mieszkają w kredytowanym budynku mieszkalnym.

W wykonaniu umowy kredytu, od dnia 1 lipca 2004 r. do chwili obecnej zainteresowani spłacili na rzecz banku kwotę ok. 280 000 zł tytułem rat kapitałowo-odsetkowych.

W dniu 23 października 2023 r. Sąd Okręgowy (...) w sprawie o sygn. akt (...) ustalił, że czynność prawna w postaci umowy kredytu mieszkaniowego (...) hipoteczny nr (...), zawartej 26 kwietnia 2004 r. pomiędzy A. A i B. A, a X S.A. z siedzibą w V, jest nieważna (pkt I) oraz zasądził od strony pozwanej X S.A. z siedzibą w V na rzecz powodów A. A i B. A łącznie kwotę 245.003,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 219.289,37 zł od dnia 17 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty i od kwoty 25.714,03 zł od dnia 2 września 2022 r. do dnia zapłaty (pkt II).

W toku postępowania apelacyjnego (przed Sądem Apelacyjnym (...), w sprawie o sygn. akt (...)), w dniu 8 listopada 2024 r. A. A i B. A zawarli z bankiem - X S.A. z siedzibą w V ugodę pozasądową dotyczącą ww. umowy kredytu frankowego, w wyniku której:

a)bank zwolnił A. A i B. A (jako kredytobiorców) z długu poprzez umorzenie zadłużenia z tytułu umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...)(kapitału i odsetek) w wysokości 81.009,74 zł,

b)bank zwrócił A. A i B. A dodatkową kwotę 61 000 zł (§ 5 ust. 4 ugody z dnia 8 listopada 2024 r.).

Powyższe zwolnienie dotyczyło całego zadłużenia z tytułu umowy kredytu. W wyniku powyższego zwolnienia zadłużenie wobec X S.A. z tytułu umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...)zostało uznane za spłacone w całości. Podstawą dokonanych rozliczeń było przeliczenie kredytu tak, jakby od daty zawarcia umowy stanowił kredyt Złotowy. Powodem propozycji ugodowej zaproponowanej przez bank była obecna linia orzecznicza w sądach powszechnych, które w znacznej większości przyznają rację kredytobiorcom frankowym uznając całe umowy lub jej postanowienia za niedozwolone i unieważniając umowy kredytowe tego rodzaju, co zawarta przez strony ugody.

Z tytułu tej ugody bank wypłacił A. A i B. A kwotę 61 000 zł. Bank kwotę 61 000 zł potraktował jako przychód A. A i B. A i poinformował, iż na banku ciąży w związku z tym obowiązek sporządzenia informacji PIT-11. Zainteresowani dotychczas nie złożyli zeznania podatkowego i nie zdołali w sposób niewątpliwy ustalić czy mają taki obowiązek w zaprezentowanym stanie faktycznym i czy kwota zwrotu wynikająca z ugody podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Suma świadczeń nienależnych spełnionych przez zainteresowanych na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytu wynosi bowiem ok 280 000 zł, co przewyższa kwotę kapitału kredytu udostępnionego przez bank (208.246,41 zł) oraz kwotę zwróconą przez bank w wykonaniu ugody (61 000 zł).

Uzupełnienie wniosku

Na podstawie umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...) bank udostępnił zainteresowanym kwotę 208.246,41 zł, którą następnie zainteresowani w wyrażonych w złotych polskich ratach zwracali bankowi. W wykonaniu umowy kredytu, od dnia 1 lipca 2004 r. do dnia 8 listopada 2024 r. zainteresowani spłacili na rzecz banku łącznie kwotę ok. 280 000 zł tytułem rat kapitałowo-odsetkowych.

W toku postępowania apelacyjnego (przed Sądem Apelacyjnym (...), w sprawie o sygn. akt (...)), w dniu 8 listopada 2024 r. A. A i B. A zawarli z bankiem - X S.A. z siedzibą w V ugodę pozasądową dotyczącą ww. umowy kredytu frankowego. Przedmiotem ugody zainteresowanych z bankiem z dnia 8 listopada 2024 r. było zakończenie sporu oraz uchylenie niepewności co do roszczeń wynikających z umowy kredytu poprzez zmianę umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej wynikającej z umowy. Strony dokonały zmiany waluty zadłużenia ze szwajcarskiej na polską oraz postanowiły, że kredyt zostanie rozliczony tak, jakby od daty zawarcia umowy, tj. od dnia 26 kwietnia 2004 r. stanowił kredyt Złotowy udzielony na warunkach określonych w (...) ugody. Pozostałe do spłaty zadłużenie zainteresowanych wobec banku na dzień zawarcia ugody wynosi 0 zł. Bank nie będzie zgłaszał roszczeń z tytuły umowy kredytu, tym samym strony uznały, że kredyt udzielony na podstawie ww. umowy kredytu został spłacony w całości. Ugoda stron wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia stron wynikające z ww. umowy kredytu oraz sporu sądowego. Powodem propozycji ugodowej zaproponowanej przez bank była obecna linia orzecznicza w sądach powszechnych, które w znacznej większości przyznają rację kredytobiorcom frankowym uznając całe umowy lub jej postanowienia za niedozwolone i unieważniając umowy kredytowe tego rodzaju, co zawarta przez strony ugody.

W wyniku zawartej ugody:

a)bank zwolnił A. A i B. A (jako kredytobiorców) z długu poprzez umorzenie zadłużenia z tytułu umowy kredytu hipotecznego (...) nr (...) (kapitału i odsetek) w wysokości 81.009,74 zł,

b)bank zwrócił A. A i B. A dodatkową kwotę 61 000 zł (§ 5 ust. 4 ugody z dnia 8 listopada 2024 r.).

Bank kwotę 61 000 zł potraktował jako przychód A. A i B. A i poinformował, iż na banku ciąży w związku z tym obowiązek sporządzenia informacji PIT-11.

Co do zasady konsekwencją stwierdzenia nieważności umowy jest rozliczenie tego, co świadczyły strony na podstawie art. 410 k.c. Wskutek stwierdzenia nieważności, wymagalne stają się roszczenia o zwrot świadczeń wobec odpadnięcia podstawy. Strony mogą domagać się rozliczenia, wzajemnego zwrotu pieniędzy zapłaconych w wykonaniu tej umowy (bank - kapitału kredytu w wysokości 208.246,41 zł, konsument - rat, opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych w łącznej wysokości ok. 280 000 zł). Bank winien zwrócić kredytobiorcom sumę ok. 280 000 zł, a kredytobiorcy bankowi kwotę 208.246,41 zł. W takiej sytuacji, różnica świadczeń nienależnych stron pozostała do rozliczenia na rzecz zainteresowanych (kredytobiorców) wyniosłaby ok. 71.753,59 zł. Na mocy zwartej ugody strony przyjęły, że rozliczenie wzajemnych świadczeń stron poprzestanie na wypłacie przez bank na rzecz zainteresowanych dodatkowej kwoty 61 000 zł. Kwota ta stanowi zwrot świadczeń (środków) spełnionych przez zainteresowanych w wykonaniu umowy ponad kapitał kredytu.

Kwota 61 000 zł nie stanowi wynagrodzenia za odstąpienie od dochodzenia przez zainteresowanych roszczeń wobec banku na drodze sądowej, a zwrot środków, które zainteresowani wpłacili do banku jako spłatę kredytu i odsetek, uznanych w wyniku ugody za nienależne bankowi.

Suma świadczeń nienależnych spełnionych przez zainteresowanych na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytu wynosi bowiem ok. 280 000 zł, co przewyższa kwotę kapitału kredytu udostępnionego przez bank (208.246,41 zł) oraz kwotę zwróconą przez bank w wykonaniu ugody (61 000 zł). Zatem w analizowanej sprawie - co do kwoty 61 000 zł po stronie zainteresowanych nie doszło do powstania przysporzenia majątkowego, a jedynie do częściowego zwrotu świadczeń spełnionych na rzecz banku tytułem rat kapitałowo-odsetkowych. W ocenie zainteresowanych zwrot nienależnie pobranego świadczenia nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zainteresowani nie mają obowiązku zapłaty podatku od zwróconej przez bank kwoty. Nie mają również obowiązku składania jakichkolwiek informacji do urzędu skarbowego o otrzymanej od banku kwocie.

Pytanie

Wątpliwość zainteresowanych budzi czy kwota zwrotu (61 000 zł) wynikająca z tytułu umowy ugody dot. tzw. kredytu frankowego otrzymanego na potrzeby mieszkaniowe rodziny podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Innymi słowy - czy zwrot nienależnie pobranego świadczenia będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Z informacji posiadanych przez zainteresowanych wynika, że kwoty wynikające z rozliczeń związanych z ugodami jak i w wyniku procesów sądowych nie są traktowane jako dochód i nie są opodatkowane podatkiem dochodowym.

Kwota zwrócona przez bank w wyniku zawarcia umowy ugody dot. kredytu frankowego, tj. 61.000 zł, nie jest dochodem zainteresowanych, lecz zwrotem niesłusznie zapłaconych rat, które były płacone z opodatkowanych dochodów zainteresowanych. W istocie stanowi ona zwrot nienależnie pobranego świadczenia pobranego przez bank od kredytobiorców w wykonaniu nieważnej umowy kredytu.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - źródłami przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Z kolei, jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Z definicji tej wywieść można, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. W przedmiotowym stanie faktycznym doszło do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia, co uzasadnia przyjęcie, że zwrot ten nie będzie stanowił przychodu po stronie zainteresowanych. W związku z zawarciem ugody, zainteresowani otrzymali wyłącznie zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy przekazali na rzecz banku w ramach spłaty rat udzielonego kredytu. Otrzymają zatem środki będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z ich własnych środków. Kwota otrzymana na podstawie ugody z bankiem nie spowoduje więc faktycznego przyrostu w majątku zainteresowanych. Wypłata ta będzie dla zainteresowanych neutralna podatkowo.

W konsekwencji, zwrot przez bank części kwoty uiszczonej tytułem spłaty zaciągniętego kredytu walutowego nie będzie stanowił przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Suma świadczeń nienależnych spełnionych przez zainteresowanych na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytu wynosi bowiem ok. 280 000 zł, co przewyższa kwotę kapitału kredytu udostępnionego przez bank (208.246,41 zł) oraz kwotę zwróconą przez bank w wykonaniu ugody (61 000 zł). Zatem w analizowanej sprawie - co do kwoty 61 000 zł po stronie zainteresowanych nie doszło do powstania przysporzenia majątkowego, a jedynie do częściowego zwrotu świadczeń spełnionych na rzecz banku tytułem rat kapitałowo-odsetkowych. Zainteresowani nie mają obowiązku zapłaty podatku od zwróconej przez bank kwoty. Nie mają również obowiązku składania jakichkolwiek informacji do urzędu skarbowego o otrzymanej od banku kwocie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W analizowanej sprawie wyjaśnili Państwo, że suma świadczeń nienależnych spełnionych przez Państwa na rzecz banku w wykonaniu nieważnej umowy kredytu wynosi ok. 280 000 zł, co przewyższa kwotę kapitału kredytu udostępnionego przez bank (208.246,41 zł) oraz kwotę zwróconą przez bank w wykonaniu ugody, tj. 61 000 zł. Kwota ta (61 000 zł) stanowi zwrot świadczeń (środków) spełnionych przez zainteresowanych w wykonaniu umowy ponad kapitał kredytu.

Skoro zatem kwota dodatkowa, którą otrzymali Państwo od banku w wyniku zawartej ugody, mieściła się w kwocie wpłacanej przez Państwa podczas spłaty kredytu hipotecznego, to jej otrzymanie nie powoduje po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Państwa przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Wobec braku przychodu do opodatkowania, nie będą Państwo zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od wypłaconej kwoty dodatkowej. Nie będą Państwo także zobowiązani do wykazania ww. kwoty w zeznaniu rocznym PIT-37.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Należy zastrzec, że interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście przedstawionego pytania i własnego stanowiska, w tym niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w kwestii umorzenia, zwolnienia z długu oraz stosowania rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 102 ze zm.).

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Państwa w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Zainteresowany będący stroną postępowania – (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.