Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 grudnia 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

(…) S.A. (dalej: „Bank”, „Wnioskodawca”) ma siedzibę na terytorium Polski i prowadzi działalność bankową zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.

W ramach swojej działalności Bank oferuje usługi finansowe dla szerokiego kręgu odbiorców. Wykonywanie tego rodzaju czynności jest regulowane przepisami prawa, wymaga uzyskania stosownych zezwoleń i podlega ścisłej kontroli Komisji Nadzoru Finansowego, która dysponuje różnymi narzędziami oddziaływania na Wnioskodawcę (zezwolenia, zalecenia, regulacje i rekomendacje). Działalność Banku kontrolowana jest również przez inne, uprawnione podmioty. Bank jako instytucja zaufania publicznego stosuje najwyższe standardy bezpieczeństwa, między innymi w zakresie: ochrony powierzonych środków, obsługi klientów czy ochrony danych osobowych i danych uwierzytelniających. Bank stosuje się do przekazywanych zaleceń i rekomendacji od instytucji kontrolnych. Tworzy procedury oraz regulaminy określające szczegółowe zasady wykonywania poszczególnych czynności bankowych. Wnioskodawca stosuje polityki i procedury zarządzania ryzykiem operacyjnym i bezpieczeństwem banku. W Banku funkcjonuje stały i obligatoryjny audyt wewnętrzny, stałe systemy bezpieczeństwa i systemy zabezpieczające. Działalność prowadzona jest przy użyciu zaawansowanych technologicznie systemów kasowych, sprawozdawczych i rachunkowych. W Banku działają mechanizmy sprawdzające i kontrolne, które za zadanie mają stałą, systematyczną weryfikację procedur i systemów oraz ich wyrywkową, okresową kontrolę. Dodatkowo, Wnioskodawca dba o dobór kadry pracowniczej, merytoryczne szkolenia i okresową weryfikację wiedzy i kompetencji swoich pracowników.

W ramach swoich usług Bank oferuje prowadzenie rachunków bankowych, w tym terminowych lokat oszczędnościowych. Ich nieodłącznym elementem jest przyjmowanie wpłat i wypłat gotówki, wykonywanie transakcji płatniczych poprzez usługę polecenia zapłaty i przelewu oraz użycie karty płatniczej lub innego podobnego instrumentu płatniczego. Zasady świadczenia usług płatniczych określa ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (dalej: „UUP”). Według tej ustawy, transakcje płatnicze dokonywane na rachunkach wymagają autoryzacji przez klientów, rozumianej jako zgoda klienta (płatnika) na wykonanie transakcji płatniczej wyrażona w sposób przewidziany w umowie między klientem a Bankiem (dostawcą płatnika). Autoryzacja dokonana za pośrednictwem zdalnych kanałów komunikacji (np. w bankowości internetowej) poprzedzona jest uwierzytelnieniem, czyli procedurą umożliwiającą Bankowi weryfikację tożsamości klienta lub ważności stosowania konkretnego instrumentu płatniczego, łącznie ze stosowaniem indywidualnych danych uwierzytelniających zapewnianych klientowi przez Bank w tym celu. Usługi płatnicze wykonywane są na rzecz klientów biznesowych (podmioty prowadzące działalność gospodarczą) oraz klientów indywidualnych (osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej).

Zdarza się, że środki zgromadzone przez klientów na rachunkach stają się przedmiotem działalności przestępczej. Oszuści stosują różne socjotechniki (phishing, vishing, spoofing i inne). Podszywają się pod inną osobę lub instytucję, a ich celem jest wyłudzenie od klientów poufnych informacji, które służą do uwierzytelniania transakcji płatniczych. Przestępcy uzyskują w ten sposób loginy i hasła dostępu do bankowości internetowej klientów, kody uwierzytelniające czy kody (…) kart płatniczych. Zwykle wysyłają oni wiadomości e-mail lub SMS z linkami, których otwarcie skutkuje pobraniem złośliwego oprogramowania przez klienta lub tworzą fałszywe strony internetowe, na których klient podaje swoje dane uwierzytelniające. Bank podejmuje w tym zakresie działania edukacyjne skierowane do klientów. Publikuje informacje o praktykach stosowanych przez przestępców. Wskazuje sposoby postępowania, aby nie stali się oni ofiarami działalności przestępczej. Bank współpracuje również przy kampaniach o cyberbezpieczeństwie organizowanych przez Związek Banków Polskich.

Po wykryciu nieautoryzowanej transakcji klienci składają Wnioskodawcy reklamacje. Zgodnie z art. 46 ust. 1 UUP, w przypadku wystąpienia nieautoryzowanej transakcji płatniczej, Bank jest zobowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż do końca dnia roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia nieautoryzowanej transakcji, którą został obciążony rachunek klienta, lub po dniu otrzymania stosownego zgłoszenia, zwrócić klientowi kwotę nieautoryzowanej transakcji płatniczej lub przywrócić obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miała ona miejsca (dalej jako: „kwota nieautoryzowanej transakcji”). Bank może uchylić się od tego zobowiązania, jeśli ma uzasadnione i należycie udokumentowane podstawy, aby podejrzewać oszustwo klienta i poinformuje o tym organy powołane do ścigania przestępstw lub też gdy upłynął termin uprawniający klienta do wniesienia takiego roszczenia. W tym miejscu warto zaznaczyć, że ustawodawca zdecydował, że to na Banku spoczywa ciężar dowodzenia, że transakcja na rachunku klienta była autoryzowana.

W ramach procedury reklamacyjnej Bank każdorazowo weryfikuje poprawność przeprowadzenia transakcji płatniczej i inne okoliczności, które mogą mieć wpływ na indywidualną ocenę sytuacji oraz zgodnie z nałożonym na Bank ustawowym obowiązkiem dokonuje wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta w ustawowym terminie. Uwzględniając jednak fakt, że ustawodawca przyjął krótki termin realizacji wypłaty (termin D+1), który upływa przed terminem udzielenia klientowi odpowiedzi na reklamację, może zdarzyć się, że Bank dokona wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta w ustawowym terminie, lecz nadal będzie prowadził postępowanie reklamacyjne, zmierzając do wyjaśnienia wszystkich okoliczności zdarzenia.

W konsekwencji, może wystąpić sytuacja, że Bank będzie domagał się od klienta zwrotu wypłaconej mu wcześniej kwoty nieautoryzowanej transakcji, jeśli po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Bank:

• wykaże, że klient dokonał autoryzacji transakcji płatniczej (art. 46 ust. 1 UUP a contrario),
• będzie miał uzasadnione i należycie udokumentowane podstawy, aby podejrzewać oszustwo ze strony klienta i poinformuje o tym w formie pisemnej organy powołane do ścigania przestępstw (art. 46 ust. 1 UUP),
• wykaże, że klient zgłosił Bankowi nieautoryzowaną transakcję płatniczą po upływie ustawowego terminu (art. 44 ust. 2 w zw. z art. 46 ust. 1 UUP),
• wykaże, że klient ponosi odpowiedzialność za nieautoryzowaną transakcję płatniczą do wysokości równowartości w walucie polskiej 50 euro, jeżeli nieautoryzowana transakcja jest skutkiem posłużenia się utraconym przez klienta albo skradzionym klientowi instrumentem płatniczym lub przywłaszczenia instrumentu płatniczego (art. 46 ust. 2 UUP),
• wykaże, że klient doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej umyślnie albo w wyniku umyślnego lub będącego skutkiem rażącego niedbalstwa naruszenia, co najmniej jednego z obowiązków dotyczących zasad korzystania z instrumentu płatniczego, przewidzianych w zawartej z Bankiem umowie,
• potwierdzi, że klient otrzymał zwrot kwoty transakcji płatniczej za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego.

Tym samym może zajść sytuacja, w której Bank dopiero po wykonaniu wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji ustali, że transakcja była autoryzowana lub w sprawie zachodzą wymienione wyżej przesłanki wyłączające w całości lub części obowiązek wykonania zwrotu.

W procesie rozpatrywania reklamacji Bank może też ustalić, że wypłata kwoty nieautoryzowanej transakcji wykonana na rzecz klienta w terminie D+1 była klientowi należna. Będzie tak w przypadkach, gdy dojdzie do nieautoryzowanej transakcji oraz nie zostanie potwierdzona żadna z ww. wymienionych okoliczności, która uprawniałaby Bank do dochodzenia od klienta wypłaconej wcześniej kwoty nieautoryzowanej transakcji (np. do nieautoryzowanej transakcji doszło z wyłącznej winy oszusta, czy też klient w skutek zwykłego niedbalstwa doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej poprzez naruszenie, co najmniej jednego z obowiązków dotyczących zasad korzystania z instrumentu płatniczego, przewidzianych w zawartej z Bankiem umowie).

Pytania

1)Czy wypłacona przez Bank na rzecz klienta indywidualnego, tj. osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej stanowi przychód, który Wnioskodawca powinien wykazać w informacji PIT-11?

2)Czy wypłacona przez Bank kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w momencie wypłaty (poniesienia), a w przypadku uzyskania jej zwrotu od klienta Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu?

Interpretacja dotyczy pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pyt. Nr 1). Natomiastzakresie podatku dochodowego od osób prawnych (pyt. Nr 2) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. 

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona przez Bank na rzecz klienta indywidualnego tj. osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej nie stanowi przychodu, wobec czego Bank nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji PIT-11.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jednym ze źródeł przychodów są tzw. inne źródła, które zostały uregulowane w art. 20 ustawy o PIT.

Jak wynika z art. 42a ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Analiza przepisów wskazuje, że skutkiem otrzymania przychodu jest przyrost w majątku podatnika. Przyrost ten powinien mieć charakter definitywny i prowadzić do zwiększenia aktywów lub do zaoszczędzenia wydatków. W konsekwencji jako przychód nie można postrzegać tych świadczeń, które mają charakter zwrotny.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata kwoty nieautoryzowanej transakcji nie stanowi przychodu klienta, gdyż nie powoduje przyrostu w jego majątku. Klient otrzymuje zwrot środków, które były już w jego posiadaniu, a które utracił w wyniku bezprawnego działania osób trzecich. Zwrot ten, w ocenie Wnioskodawcy, należy postrzegać jako wyrównanie ubytku w majątku Klienta.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w zmienionej interpretacji z 14 czerwca 2022 r. sygn. DOP3.8222.73.2021.CNRU. Szef Krajowej Administracji Skarbowej wskazał w niej (cyt.): „We wskazanym przypadku osoba – klient banku, będąca ofiarą cyberprzestępczości pozbawiona posiadania zdeponowanych na rachunku bankowym środków pieniężnych otrzymuje jedynie zwrot straconych środków, nic ponadto. W rezultacie trudno uznać, że po stronie klienta banku dochodzi do przyrostu masy majątkowej. A skoro tak, to brak jest również przychodu, który można by przypisać do konkretnego źródła. (…) Powyższe dotyczy wypłaty na rzecz klientów banku środków finansowych mających doprowadzić do naprawienia szkody majątkowej, spowodowanej tzw. cyberprzestępczością zarówno w przypadku uznania przez bank reklamacji za zasadną, jak i w przypadku uznania reklamacji za niezasadną (tj. gdy winy za wystąpienie nieprawidłowości nie można przypisać bankowi) niemniej jednak bank, w celu utrzymania dobrych relacji z klientem lub ze względu na inne szczególne okoliczności, wypłaca rekompensatę w celu pokrycia powstałych szkód majątkowych. Skutek rekompensaty w obu tych przypadkach jest taki sam: wyrównanie strat klientowi nie generuje powstania u klienta przychodu w rozumieniu ustawy PIT”. Podobne wnioski zawiera interpretacja Dyrektora KIS z 7 grudnia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.860.2021.1.AK.

Uwzględniając powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy, kwota nieautoryzowanej transakcji wypłacona przez Bank na rzecz klienta indywidualnego nie stanowi przychodu. Tym samym, na Banku nie ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-11.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.

Przychód podatkowy jest w istocie określonym przyrostem majątkowym i jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi może on rozporządzać. Innymi słowy, pomimo tego, że nie wynika to wprost z brzmienia art. 11 ust. 1 ww. ustawy, za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane „tytułem zwrotnym”, takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych.

Z kolei stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy:

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Zatem otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze stanowią jego przychód.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że środki zgromadzone przez klientów na rachunkach stają się przedmiotem działalności przestępczej. Po wykryciu nieautoryzowanej transakcji Państwa klienci składają reklamacje. Zgodnie z art. 46 ust. 1 UUP, w przypadku wystąpienia nieautoryzowanej transakcji płatniczej, Bank jest zobowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż do końca dnia roboczego następującego po dniu stwierdzenia wystąpienia nieautoryzowanej transakcji, którą został obciążony rachunek klienta, lub po dniu otrzymania stosownego zgłoszenia, zwrócić klientowi kwotę nieautoryzowanej transakcji płatniczej lub przywrócić obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miała ona miejsca („kwota nieautoryzowanej transakcji”). Bank dokona wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji na rzecz klienta w ustawowym terminie, lecz nadal będzie prowadził postępowanie reklamacyjne, zmierzając do wyjaśnienia wszystkich okoliczności zdarzenia. W konsekwencji, może wystąpić sytuacja, że Bank będzie domagał się od klienta zwrotu wypłaconej mu wcześniej kwoty nieautoryzowanej transakcji, jeśli po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego Bank. Tym samym może zajść sytuacja, w której Bank dopiero po wykonaniu wypłaty kwoty nieautoryzowanej transakcji ustali, że transakcja była autoryzowana lub w sprawie zachodzą wymienione wyżej przesłanki wyłączające w całości lub części obowiązek wykonania zwrotu.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega - co do zasady - każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

We wskazanym przypadku osoba – klient banku, będąca ofiarą cyberprzestępczości pozbawiona posiadania zdeponowanych na rachunku bankowym środków pieniężnych otrzymuje jedynie zwrot straconych środków, nic ponadto. W rezultacie trudno uznać, że po stronie klienta banku dochodzi do przyrostu masy majątkowej. A skoro tak, to brak jest również przychodu, który można by przypisać do konkretnego źródła.

Tym samym kwota nieautoryzowanej transakcji płatniczej ma rzecz klienta, stanowiąca zwrot równowartości utraconych przez niego środków finansowych w wyniku uprzednio przeprowadzonej na rachunku klienta kradzieży – nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypłacona przez Bank ww. kwota jest dla klientów neutralna podatkowo.

W świetle powyższego, wypłacona przez Państwa kwota zwrotu nieautoryzowanej transakcji płatniczej na rzecz klienta w celu pokrycia powstałych szkód nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obowiązek sporządzenia informacji PIT-11.

Stanowisko Państwa jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwo interpretacji indywidualnych informuję, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.