Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
W dniu 18 listopada 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 15 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełniła go Pani pismem z 21 stycznia 2025 r. (wpływ 21 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzeń przyszłych
Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym, gdzie podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia.
Wnioskodawczyni – jako osoba prywatna – zawarła umowę pożyczki ze spółką z o.o., tj. (…).
(…) Sp. jawna (…) ma zamiar podpisać porozumienie z wierzycielem Wnioskodawczyni, na podstawie którego przystąpi do długu jako współdłużnik Wnioskodawczyni (dłużnik kumulatywny, solidarny). Po podpisaniu porozumienia Pożyczkodawca będzie miał po stronie dłużników dwa podmioty zobowiązane solidarnie do zwrotu pożyczki.
Spółka jawna (…) współdłużnik Wnioskodawczyni będzie spłacał pożyczkę jako współdłużnik solidarny w całości lub w części.
Ponadto w uzupełnieniu do wniosku udzieliła Pani odpowiedzi na następujące pytania:
Jakie przeznaczenie miała udzielona Pani pożyczka, o której mowa we wniosku; czy wydatkowała Pani te środki zgodnie z przeznaczeniem?
Pożyczka nie ma określonego celu. Pożyczka nie jest umową kredytową o określonym celu.
Strony nie określiły takiego celu w umowie.
Jakie powiązania łączą Panią ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka z o.o.) oraz ze spółką jawną (dalej: Spółka Jawna), czy jest Pani jej wspólnikiem, członkiem zarządu, prokurentem lub pełni Pani inną funkcję – jaką?
Wnioskodawczyni nie jest wspólnikiem, członkiem zarządu, prokurentem ani nie pełni innej funkcji w sp. z o.o. Wnioskodawczyni nie jest wspólnikiem spółki jawnej oraz nie pełni żadnej funkcji w sp. jawnej, jak również brak powiązań ze spółką jawną.
Jakie powiązania łączą Spółkę z o.o. ze Spółką jawną?
Spółkę jawną wraz ze spółką z o.o. łączą relacje handlowe. Spółka jawna często występuje jako podwykonawca sp. z o.o. Spółki nie są powiązane osobowo ani kapitałowo.
Czy w Pani sprawie dojdzie do umorzenia wierzytelności (z tytułu pożyczki) w myśl art. 508 ustawy Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. 2024 poz. 1061 ze zm.)?
Nie dojdzie do umorzenia pożyczki w trybie art. 508 k.c.
Czy pożyczka, o której mowa we wniosku, przedawniła się?
Pożyczka, o której mowa we wniosku, nie przedawniła się.
Jakie są powody niespłacania przez Panią pożyczki?
Pożyczka nie jest wymagalna, tj. nie nadszedł termin jej spłaty.
Jakie są powody przystąpienia Spółki Jawnej do Pani długu jako współdłużnik?
Spółka Jawna przystępuje do długu, ponieważ strony porozumiały się między sobą, że sp. j. przystąpi do umowy pożyczki.
Czy Pani jest wspólnikiem Spółki Jawnej?
Nie, Wnioskodawczyni nie jest wspólnikiem spółki jawnej.
Czy Spółka Jawna będzie spłacać zarówno kapitał, jaki i odsetki od pożyczki, o których mowa we wniosku?
Tak, Spółka Jawna będzie spłacała zarówno kapitał i odsetki od pożyczki, o których mowa we wniosku.
Pytania
1.Czy w sytuacji przedstawionej we wniosku przystąpienie przez (…) Sp. jawna (…) do długu stanowić będzie przychód po stronie Wnioskodawczyni?
2.Czy w przypadku dokonania spłaty przez współdłużnika (…) Sp. jawna (…) części lub całości kwoty pożyczki, po stronie Wnioskodawczyni (współdłużnika solidarnego) powstanie przychód?
Pani stanowisko w sprawie
1.W zakresie pytania numer jeden Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że przystąpienie przez (…) Sp. jawna (…) do długu nie będzie stanowić po jej stronie przychodu z uwagi na fakt, że nie dojdzie do umorzenia zobowiązania ani żadnego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawczyni.
2.W zakresie pytania numer dwa Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że dokonanie spłaty przez współdłużnika (…) Sp. jawna (…) części lub całości kwoty pożyczki, po stronie Wnioskodawczyni (współdłużnika solidarnego) nie powstanie przychód.
Uzasadnienie
Ad 1.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: tj. z dnia 9 lutego 2024 r. (Dz.U. z 2024 r. poz. 226): „ustawa o PIT”): „Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku”.
Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy PIT: „Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24- 24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów”. Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów.
Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.
Ustawa PIT nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego.
Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 10 ust. 1 tej ustawy o PIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.
Zauważyć należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowała się linia orzecznicza, zgodnie z którą pojęcie to ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02, potwierdzona uchwałą powiększonego składu NSA z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).
W myśl art. 353 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Dlatego spółka jawna może przystąpić kumulatywnie do długu. Podmiotom prawa cywilnego przyznano zatem określoną swobodę w kształtowaniu łączących je stosunków umownych.
Zgodnie z Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie – I Wydział Cywilny z dnia 23 maja 2016 r. I ACa 1138/15 „Umowa kumulatywnego przystąpienia do długu nie została uregulowana w przepisach prawnych, ale jest jednak dopuszczalna na zasadzie swobody umów. Może być ona zawarta między dłużnikiem a przystępującym do długu i wówczas przyjmuje postać umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej (art. 393 KC) albo między przystępującym do długu a wierzycielem. W tym ostatnim wypadku, zgoda dłużnika nie jest potrzebna, albowiem jego pozycja nie tylko nie ulega pogorszeniu ale z reguły poprawia się. Umowa ta nie wymaga formy szczególnej a jej skutek polega na tym, że dotychczasowy dłużnik – w odróżnieniu od przejęcia długu – nie zostaje zwolniony z długu, pozostaje więc dłużnikiem, przy czym obok niego pojawia się przystępujący do długu, jako drugi dłużnik. W rezultacie następuje pomnożenie podmiotów po stronie długu w stosunku zobowiązaniowym o niezmienionej treści. Innymi słowy, czynność kumulatywnego przystąpienia do długu nie prowadzi do zwolnienia dłużnika dotychczasowego z ciążących na nim obowiązków”. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 listopada 2012 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt: I FSK 1/12 wskazano, że: „Przystąpienie do długu stanowi z woli stron podmiotowe przekształcenie stosunku zobowiązaniowego po stronie dłużniczej, w którym przystąpienie do długu osoby trzeciej nie powoduje zwolnienia dotychczasowego dłużnika z odpowiedzialności za zaciągnięte przez niego zobowiązanie. W przeciwnym przypadku mielibyśmy do czynienia z przejęciem długu. Tzw. kumulatywne przystąpienie do długu skutkuje tym, że osoba trzecia staje się dodatkowym dłużnikiem ponoszącym solidarną odpowiedzialność wraz z dłużnikiem głównym wobec wierzyciela (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2009 r. IV CSK 558/08 (LEX nr 512966).
Czynność kumulatywnego przystąpienia do długu nie prowadzi do zwolnienia dłużnika dotychczasowego z ciążących na nim obowiązków. Podmiot przystępujący staje się dłużnikiem dodatkowym, ponoszącym solidarną odpowiedzialność z dłużnikiem pierwotnym. Wskutek przystąpienia do długu nie powstaje nowa więź obligacyjna między wierzycielem i przystępującym. Dług (kompleks obowiązków i funkcjonalnie związanych z nimi uprawnień) ciążący na dotychczasowym dłużniku, staje się długiem własnym podmiotu przystępującego (wyrok SN II CK 340/02, opubl. LEX, 2012)”.
Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że przystąpienie przez (…) Sp. jawna (…) do długu nie będzie stanowić po jej stronie przychodu z uwagi na fakt, że nie dojdzie do umorzenie zobowiązania ani żadnego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawczyni.
Ad 2
Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT „Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”. W prawie cywilnym pojęcie „świadczenia” rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela (art. 353 k.c.). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym – działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.
Pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym. I tak, przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).
W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze – chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie – takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.
Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.
Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw oraz wartości innych nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje rzecz, prawo lub innego rodzaju świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności. W szczególności, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – za wyjątkiem przypadków określonych w pkt 1-3 – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Jak wynika z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.
Podkreślić należy, iż otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie są obojętne podatkowo. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia pożyczki lub jego części, wtedy bowiem pożyczkobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Zgodnie z art. 366 § 1 ustawy Kodeks cywilny kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.
Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.
W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość lub część zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.
Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.
Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.
Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami – lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu.
W związku z powyższym stwierdzić należy, że opisana we wniosku spłata pożyczki przez współdłużnika, solidarnie zobowiązanego z tytułu umowy do spłaty zadłużenia, nie spowoduje powstania dla Wnioskodawczyni (współpożyczkobiorcy) przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji nie wystąpi bowiem u Wnioskodawczyni trwałe przysporzenie w majątku, a jedynie dojdzie do zmiany podmiotu, wobec którego Wnioskodawczy pozostanie zobowiązana w związku z wynikającą z umowy pożyczkowej wierzytelnością.
Zatem z ww. tytułu – tj. w związku ze spłatą pożyczki przez współpożyczkobiorcę – Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.
Takie stanowisko znajduje odzwierciedlenie w decyzjach organów i zostało przedstawione w interpretacjach indywidualnych:
1.IBPB-2-1/4511-179/15/MCZ z dnia 26-08-2015.
2.IPPB3/423-876/14-5/AG z dnia 05-12-2014.
3.ITPB2/415-1023/12/TJ z dnia 08-02-2013.
Podsumowanie
1.W zakresie pytania numer jeden Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że przystąpienie przez (…) Sp. jawna (…) do długu Wnioskodawczyni nie będzie stanowić po jej stronie przychodu z uwagi na fakt, że nie dojdzie do umorzenie zobowiązania ani żadnego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawczyni, przystępująca do długu stanie się wspólnikiem kumulatywnym.
2.W zakresie pytania numer dwa Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że dokonanie spłaty przez współdłużnika (…) Sp. jawna (…) w części lub całości kwoty pożyczki, po stronie Wnioskodawczyni (współdłużnika solidarnego) nie powstanie przychód w rozumieniu ustawy o PIT, z uwagi na fakt, że następuje zmiana po stronie wierzyciela z (…) sp. z o.o. na (…) Sp. jawna (…) w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.
Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Ponadto wskazuję, że powołane we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości tej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym:
Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.