Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnił go Pan pismem z 28 stycznia 2025 r. (data wpływu 29 stycznia 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pan polskim rezydentem podatkowym od 2022 roku. Przed zamieszkaniem w Polsce, w latach 2015-2022 przebywał Pan na terenie Chińskiej Republiki Ludowej i tam prowadził Pan działalność gospodarczą. Ze wskazanej działalności gospodarczej uzyskiwał i rozliczał Pan dochody. Po zakończeniu działalności w Chinach i przyjeździe do Polski stał się Pan polskim rezydentem podatkowym.

16 stycznia 2024 r. nabył Pan na podstawie umowy sprzedaży nieruchomość (apartament) od dewelopera, położoną w (…), Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA). Umowa sprzedaży została zawarta poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Ponadto, 28 czerwca 2024 r. nabył Pan na podstawie umowy sprzedaży kolejną nieruchomość (apartament) położoną w (…) (ZEA). Umowa sprzedaży również została zawarta poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Zapłata za nieruchomości została dokonana przelewem bankowym. Obie nieruchomości zostały nabyte przez Pana w celach prywatnych.

Poza tym, 14 października 2024 r. na podstawie umowy sprzedaży nabył Pan 1/2 udziału w nieruchomości położonej w Izraelu. Umowa sprzedaży została zawarta poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Zapłata za nieruchomość została dokonana przelewem bankowym. Wskazana nieruchomość została nabyta przez Pana w celach prywatnych.

Od żadnych z transakcji związanych z nabyciem wymienionych powyżej nieruchomości nie odprowadził Pan podatku na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, w tym podatku dochodowego od osób fizycznych, podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku od towarów i usług.

Od roku 2022 do dnia dzisiejszego utrzymuje się Pan z wcześniej wypracowanych dochodów.

Dodatkowo planuje Pan w przyszłości oddać wyżej wymienione nieruchomości do odpłatnego używania, w drodze najmu lub dzierżawy.

Planuje Pan w przyszłości oddać wymienione we wniosku nieruchomości położone w Izraelu i w ZEA do odpłatnego używania, w drodze prywatnego najmu lub dzierżawy.

Pytania

1)Czy opisane w stanie faktycznym odpłatne nabycia nieruchomości podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o PCC?

2)Czy Pan jako polski rezydent podatkowy, osiągając przychód z najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych poza terytorium Unii Europejskiej, będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu tych przychodów na terytorium Polski, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOF, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską i Izraelem / lub między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, tj. z zastosowaniem metody proporcjonalnego odliczenia?

Interpretacja dotyczy pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pyt. Nr 2). Natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych (pyt. Nr 1) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko

W Pana ocenie przychód z najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych poza terytorium Unii Europejskiej, będzie podlegał opodatkowaniu w Polsce zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych między Polską i Izraelem lub między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, tj. przy zastosowaniu metody proporcjonalnego odliczenia.

Uzasadnienie Pana stanowiska:

Ustawa o PDOF reguluje dwa reżimy opodatkowania związane ze statusem rezydencji: nieograniczony obowiązek podatkowy od całości osiąganych dochodów niezależnie od miejsca położenia źródeł przychodów i ograniczony obowiązek podatkowy tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Nieograniczony obowiązek podatkowy dotyczy osób mających na terytorium Polski miejsce zamieszkania.

Ustawa wskazuje także, że miejsce zamieszkania osoby fizycznej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określane jest w dwóch sytuacjach: albo posiadania centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), albo przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Tym samym osoba spełniająca jeden z powyższych warunków jest uznawana za rezydenta podatkowego Polski, natomiast osoba, która nie spełnia żadnego z wymienionych wyżej warunków, powinna być traktowana za nierezydenta.

Wskazuje Pan, że jego ośrodek interesów życiowych znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Konsekwencją posiadania miejsca zamieszkania w Polsce będzie występowanie po stronie podatnika nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOF, osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Tym samym niezależnie od państwa źródła dochody osiągnięte w innych państwach będą mogły podlegać opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, opodatkowaniu podlega całość dochodów podatnika bez względu na to, gdzie położone są źródła przychodów (wyrok NSA z dnia 5 stycznia 1999 r., III SA 2836/97, LEX nr 37171).

W przypadku uzyskania dochodów za granicą zastosowanie znajdą jednak również przepisy odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, o czym stanowi art. 4a ustawy o PDOF.

Jak stanowi art. 4a ustawy o PDOF, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Wobec powyższego Pan jako polski rezydent podatkowy uzyskując dochód z najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych poza Unią Europejską tj. w Izraelu oraz w Zjednoczonych Emiratach Arabskich będzie obowiązany opodatkować ten dochód w Polsce chyba że odpowiednia umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której Polska jest stroną, stanowi inaczej.

Artykuł 6 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r. (dalej jako „Umowa ZEA”), zmienionej Protokołem podpisanym w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r. (dalej jako „Protokół zmieniający”), zmodyfikowanej przez Konwencję MLI, podpisaną przez Polskę dnia 7 czerwca 2017 r. oraz przez Zjednoczone Emiraty Arabskie dnia 27 czerwca 2018 r. wskazuje, że:

1. „Dochody osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochody z eksploatacji gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Określenie "majątek nieruchomy" posiada takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie należące do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których zastosowanie mają przepisy prawa powszechnego dotyczące własności ziemi, budynki, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji pokładów mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki, barki, pojazdy drogowe oraz statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego.

3. Postanowienia ustępu 1 stosuje się do dochodu pochodzącego z bezpośredniego użytkowania, najmu, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.”

Podobnie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Jerozolimie 22 maja 1991 r. (dalej jako „Umowa Izrael”), zmodyfikowana przez Konwencję MLI podpisaną przez Polskę oraz przez Izrael dnia 7 czerwca 2017 r. w artykule 6 podaje, że:

1. „Dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochody z eksploatacji gospodarstwa rolnego i leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

2. Określenie „majątek nieruchomy” posiada takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa tego Umawiającego się Państwa, w którym majątek ten jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie należące do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy dotyczące własności ziemi, prawa użytkowania majątku nieruchomego, jak również prawa do zmiennych lub stałych świadczeń z tytułu eksploatacji albo prawa do eksploatacji pokładów mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki, barki, pojazdy transportu drogowego oraz samoloty nie stanowią majątku nieruchomego.

3. Postanowienia ustępu 1 stosuje się do dochodów z bezpośredniego użytkowania, najmu, jak również każdego innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego”.

Zarówno Umowa ZEA, jak i Umowa Izrael zawierają zasadę, zgodnie z którą dochody z nieruchomości położonej w innym państwie niż kraj rezydencji podatkowej mogą być tam opodatkowane. I tak, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Izrael, jako kraje miejsca położenia nieruchomości mają prawo opodatkować dochód z najmu czy dzierżawy nieruchomości, Polska jako kraj rezydencji podatkowej wynajmującego lub wydzierżawiającego także ma to samo uprawnienie.

Od 1 stycznia 2020 roku na mocy art. 5 ust. 6 Konwencji MLI zastępującego art. 23 ust. 2 lit. a) Umowy Izrael, w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Izraelem uległa zmianie metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Z kolei w odniesieniu do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, obecna metoda unikania podwójnego opodatkowania została wprowadzona na podstawie artykułu 8 Protokołu zmieniającego Umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a ZEA z dnia 11 grudnia 2013 roku, wprowadzającego nowe brzmienie art. 24 ust. 1 Umowy ZEA, który podlega stosowaniu od dnia 1 stycznia 2016 roku.

Wobec powyższego, w odniesieniu do dochodów uzyskanych z najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych w Izraelu lub ZEA obowiązuje metoda proporcjonalnego odliczenia, zgodnie z którą dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym (art. 27 ust. 9 ustawy o PDOF).

Zważywszy że metoda odliczenia proporcjonalnego, przewidziana w Umowie ZEA i w Umowie Izrael, pozwala na odliczenie zapłaconego zagranicą podatku, to jej faktyczne zastosowanie będzie miało miejsce tylko w sytuacji, gdy dochód z najmu/dzierżawy nieruchomości położonych odpowiednio w Izraelu i w ZEA będzie tam faktycznie opodatkowany. W przeciwnym razie, dochód ten będzie opodatkowany w całości w Polsce, bez możliwości dokonania odliczenia od podatku.

Podsumowując, do osiągniętych dochodów z najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych odpowiednio w Izraelu i w ZEA, zastosuje Pan metodę proporcjonalnego odliczenia, tj. dochód osiągnięty zagranicą będzie opodatkowany w Polsce, łącznie z pozostałymi dochodami, przy czym od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odliczy Pan kwotę podatku zapłaconego w państwie położenia nieruchomości (odpowiednio: w Izraelu lub w ZEA), przy czym to odliczenie zastosuje Pan tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód osiągnięty za granicą.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pana we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

W myśl art. 4a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Niemniej jednak, mając na względzie art. 4a ustawy, ocena czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z treści wniosku jest Pan rezydentem Polski od 2022 r. 16 stycznia 2024 r. nabył Pan na podstawie umowy sprzedaży nieruchomość (apartament) od dewelopera, położoną w (…), Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA). Ponadto, 28 czerwca 2024 r. nabył Pan na podstawie umowy sprzedaży kolejną nieruchomość (apartament) położoną w (…) (ZEA). Poza tym, 14 października 2024 r. na podstawie umowy sprzedaży nabył Pan 1/2 udziału w nieruchomości położonej w Izraelu. Wskazane nieruchomości zostały nabyte przez Pana w celach prywatnych. Planuje Pan w przyszłości oddać ww. nieruchomości położone w Izraelu i w ZEA do odpłatnego używania, w drodze prywatnego najmu lub dzierżawy.

Odnosząc się do opodatkowania przychodów z tytułu najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich konieczne jest zastosowanie Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Abu Zabi dnia 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 81, poz. 373) zmienionej Protokołem podpisanym w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r., zmodyfikowanej przez Konwencję MLI, podpisaną przez Polskę dnia 7 czerwca 2017 r. oraz przez Zjednoczone Emiraty Arabskie dnia 27 czerwca 2018 r.

Zgodnie z art. 6 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Umowy między Polską a ZEA:

Natomiast odnosząc do opodatkowania przychodów z tytułu najmu lub dzierżawy 1/2 udziału w nieruchomości położonej w Izraelu zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Jerozolimie dnia 22 maja 1991 r. (Dz.U. z 1992 r. Nr 28, poz. 124), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisanej przez Polskę oraz przez Izrael 7 czerwca 2017 r. (Konwencja MLI).

Zgodnie z art.6 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Umowy polsko-izraelskiej:

Powyższe zapisy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji (OECD) (pkt 1 Komentarza do art. 6 Umów) przyjmując, że ust. 1 przyznaje prawo do opodatkowania dochodu z majątku nieruchomego państwu źródła, tzn. państwu, w którym znajduje się majątek będący źródłem dochodu. Ta praktyka wynika z faktu, że zawsze istnieje bardzo ścisły związek gospodarczy między źródłem dochodu i państwem źródła.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Użyty w art. 6 ust. 1 powyższych Umów zwrot „może być opodatkowany w tym drugim państwie” oznacza, że o tym czy dochód będzie tam opodatkowany zdecyduje wyłącznie dane państwo, którego prawa taki zapis dotyczy i które z prawa do opodatkowania takich dochodów może zrezygnować. Określenie „może być opodatkowany” nigdy nie zezwala podatnikowi na wybór miejsca opodatkowania, lecz daje możliwość opodatkowania dochodu danemu państwu, gdy jego wewnętrzne prawo przewiduje takie opodatkowanie, czyli jest to przywilej danego państwa a nie podatnika. Równocześnie, powyższe oznacza brak wyłączności do opodatkowania tego dochodu przez państwo, w którym położony jest majątek nieruchomy.

Wobec powyższego, dochód z najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz 1/2 udziału w nieruchomości położonej w Izraelu podlega opodatkowaniu odpowiednio zarówno w państwie położenia majątku będącego źródłem dochodu, tj. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Izraelu jak i w państwie rezydencji, tj. w Polsce.

W celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania wynikającą z art. 24 ust. 1 lit. a) Umowy między Polską a ZEA:

W przypadku Izraela należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania z art. 23 ust. 2 lit. a) Umowy polsko-izraelskiej w zw. z art. 5 ust. 6 Konwencji MLI:

Wobec powyższego, do dochodów, które uzyska Pan w przyszłości z tytułu najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz 1/2 udziału w nieruchomości położonej w Izraelu, zastosowanie znajdzie metoda proporcjonalnego odliczenia, o której mowa w art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 27 ust. 9 ustawy:

Zgodnie z polskim prawem podatkowym, jeżeli najem lub dzierżawa nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc stanowi odrębne źródło przychodów określane jako tzw. „najem lub dzierżawa prywatna”, przychody uzyskiwane z tego źródła są opodatkowane w Polsce ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

Jak stanowi art. 2 ust. 1a ustawy z ustawy z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 776 ze zm.):

Stosownie do art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Stosownie do art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne :

Zgodnie z art. 21 ust. 2 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

W myśl art. 12 ust. 12 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

W konsekwencji przychody uzyskane przez Pana w przyszłości z tytułu najmu lub dzierżawy nieruchomości położonych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz 1/2 udziału nieruchomości położonej w Izraelu i opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce z zastosowaniem metody proporcjonalnego odliczenia określonej w art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wykazaniu w zeznaniu PIT- 28.

Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.