Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 18 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 17 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 15 stycznia 2025 r. (wpływ 15 stycznia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych

Pan (…) (dalej: ,,Wnioskodawca”) prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…), zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG), NIP: (…).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zajmuje się przeważająco sprzedażą hurtową metali oraz rud metali (PKD 46.72.Z).

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza sprowadza się w głównej mierze do produkcji oraz montażu małej architektury (...) oraz prac ziemnych w obrębie gruntów należących do (...).

Prace związane z modernizacją (...), które muszą zostać dostosowane do współczesnych standardów, w tym pod kątem dostępności dla osób z niepełnosprawnościami, bezpieczeństwa (...) oraz poprawy komfortu (...) .

W praktyce zmiany obejmują co do zasady modernizację małej architektury (...), która obejmuje elementy takie, jak:

-wiaty,

-ławki,

-tablice informacyjne,

-oświetlenie,

-a także urządzenia umożliwiające wygodne i bezpieczne korzystanie (...).

Celem prac modernizacyjnych jest stworzenie przestrzeni, która będzie nie tylko funkcjonalna, ale również estetyczna, zapewniając (...) odpowiednie warunki (...).

Z uwagi na fakt, iż (...) jest właścicielem (...) na terenie całej Polski, Wnioskodawca co do zasady wykonuje prace na terytorium całego kraju, a więc również w znacznej odległości od miejsca swojej siedziby.

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż wykonywanie przez niego prac wiąże się z odbywaniem delegacji, które trwają średnio 35 tygodni w ciągu roku kalendarzowego.

W celu realizacji zadań, które są przedmiotem umów ze spółką (...), Wnioskodawca jest zobowiązany m.in. do:

-ciągłego dozoru dokumentacji projektowej i wykonawczej na miejscu montażu,

-omówień z kierownikami budów bieżących spraw związanych z realizacją powierzonego zadania.

Wnioskodawca pragnie zauważyć, iż prace związane z modernizacją infrastruktury (...) co do zasady obejmują (...).

Skutkuje to tym, iż przygotowanie przez Wnioskodawcę małej architektury (...) dotyczy niejednokrotnie wielu (...), które znajdują się w znacznej odległości od siebie, często oddzielonych kilkoma kilometrami.

Taka znaczna odległość między (...), a tym samym między miejscami, które stanowią obszar prac Wnioskodawcy, wymaga od niego wyjątkowej mobilności. Bez odpowiedniej zdolności do szybkiego przemieszczania się pomiędzy poszczególnymi lokalizacjami, Wnioskodawca nie będzie w stanie efektywnie nadzorować postępu prac w sposób bieżący i kontrolować ich przebiegu na każdym etapie realizacji.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca podjął decyzję o zakupie samochodu, który będzie pełnił funkcję mobilnego biura. Pojazd ten posiada dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony, przeznaczony do przewozu nie więcej niż 4 osoby. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że pojazd nie jest wykorzystywany jako miejsce noclegowe w trakcie wykonywania zleceń w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pojazd ten został zakupiony przez Wnioskodawcę w listopadzie 2024 r. za kwotę 183 000 zł brutto (transakcja kupna potwierdzona fakturą VAT marża) i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Pojazd zostanie wyposażony w urządzenia niezbędne do prowadzenia biura.

Do wspomnianych urządzeń należą m.in.:

-komputer,

-drukarka, czy też

-router internetowy.

Wspomniane urządzenia umożliwiają Wnioskodawcy np.:

-prowadzenie bieżącej obsługi papierowej budowy,

-przygotowywanie protokołów odbiorów,

-zamawianie materiałów,

-przygotowywanie zestawień materiałów oraz przerobu,

-przygotowywanie projektów wykonawczych prac ziemnych, a także projektów wykonawczych elementów metalowych.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż sporadycznie pojazd będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę do prywatnych wyjazdów wakacyjnych.

Plany Wnioskodawcy nie przewidują jakiegokolwiek wynajmowania pojazdu innym podmiotom.

W sytuacji, gdy pojazd nie będzie użytkowany przez Wnioskodawcę (dotyczy to okoliczności, kiedy nie ma żadnych zleceń), jego miejscem stacjonowania będzie parking pod siedzibą jego firmy.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza pod firmą (…) opodatkowana jest liniową 19-procentową stawką podatku dochodowego od osób fizycznych, o której mowa w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.).

Pytania

1.Czy Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki w wysokości 75% kwoty wydatków związanych z korzystaniem z przedmiotowego pojazdu, takie jak m.in.: koszty paliwa, koszty przeglądów technicznych, koszty konserwacji, koszty napraw, koszty mycia pojazdu, koszty parkingu, koszty wymiany opon, w związku z art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy?

2.Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z zastosowaniem limitu wynoszącego 150 000 zł wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 1 – może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów 75% wydatków związanych z korzystaniem z przedmiotowego pojazdu.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.) (dalej: ,,ustawa o PIT”) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Tym samym, jeżeli samochód będący środkiem trwałym jest wykorzystywany również do celów prywatnych (a więc nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą), wówczas do kosztów podatkowych można zaliczyć jedynie 75% ponoszonych na niego wydatków.

Z uwagi na przywołany wcześniej art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o PIT istotne jest ustalenie, czy wykorzystywany w działalności pojazd jest samochodem osobowym w rozumieniu ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o PIT ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

a)pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

-klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub

-z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

b)pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

c)pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

-agregat elektryczny/spawalniczy,

-do prac wiertniczych,

-koparka, koparko-spycharka,

-ładowarka,

-podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

-żuraw samochodowy,

d)pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle brzmienia art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o PIT wymienione warunki powinny być zrealizowane jednocześnie, o czym świadczy spójnik ,,i". Oznacza to, że pojazdem specjalnym w rozumieniu niniejszej regulacji będzie wyłącznie pojazd o przeznaczeniu określonym w jednym z tiret, spełniający wymagania zawarte we właściwych przepisach, a także (jednocześnie) w przypadku którego status „pojazdu specjalnego” potwierdza stosowna dokumentacja wydana zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W związku z powyższym na gruncie ustawy o PIT dla przyznania danemu pojazdowi przymiotu „pojazdu specjalnego” konieczne jest nie tylko wykazanie się wymaganymi dokumentami określonymi w przepisach o ruchu drogowym, ale także jednoczesne zakwalifikowanie pojazdu pod jedno z przeznaczeń wymienionych w przepisie art. 5a pkt 19a lit. c ww. ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że zakupiony przez Wnioskodawcę samochód kwalifikowany jest na gruncie ustawy o PIT jako samochód osoby, co za tym idzie Wnioskodawca ma prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów 75% wydatków związanych z tym samochodem.

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 2 – może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów amortyzację przedmiotowego pojazdu do limitu 150 000 zł.

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl powyższego przepisu wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, które nie są zawarte w katalogu wyłączeń, są kosztami uzyskania przychodów, pod warunkiem, że pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Należy również przywołać art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o PIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o PIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a)225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1083 i 1260) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b)150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Zatem wydatki na zakup samochodów osobowych, jeżeli spełniają przesłanki do ich zakwalifikowania do środków trwałych, mogą być kosztem podatkowym przez odpisy amortyzacyjne. Przy czym ustawodawca wprowadził ograniczenie w zaliczaniu tych odpisów w koszty podatkowe – nie są kosztem uzyskania przychodów odpisy w części ustalonej od wartości samochodu osobowego ponad kwotę 150 000 zł.

Jak zostało przedstawione w stanie faktycznym, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się produkcją oraz montażem małej architektury (...) oraz pracami ziemnymi znajdujących się w zarządzie (...), będącego właścicielem (...).

Współpraca z tak dużym podmiotem, jakim jest (...), sprawia, iż Wnioskodawca wykonuje zadania w różnych miejscach w kraju, co znajduje odzwierciedlenie w średniej długości odbywanych delegacji w skali roku (35 tygodni).

Nie bez znaczenia jest także specyfika branży, w jakiej działa Wnioskodawca. Z uwagi na długość (...), a tym samym znajdujących się przy nich (...), musi on nadzorować prowadzone prace w podobnym okresie czasowym w odległych od siebie miejscach.

Pojazd został wyposażony w urządzenia niezbędne do prowadzenia biura (komputer, drukarka, router internetowy).

Wspomniane urządzenia umożliwiają Wnioskodawcy przede wszystkim:

-prowadzenie bieżącej obsługi papierowej budowy,

-przygotowywanie protokołów odbiorów,

-zamawianie materiałów,

-przygotowywanie zestawień materiałów oraz przerobu, czy też

-przygotowywanie projektów wykonawczych prac ziemnych, a także projektów wykonawczych elementów metalowych.

Zakupiony przez Wnioskodawcę samochód kempingowy wraz z opisanym wyposażeniem zapewnia mu wysoką mobilność, która jest niezbędna w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Z uwagi na obszar prowadzonych prac związanych opisanych w stanie faktycznym, możliwość szybkiego przemieszczania się pomiędzy poszczególnymi punktami jest niezbędna w celu prawidłowego i terminowego zrealizowania zadań w ramach zawartych kontraktów.

Dzięki wyposażeniu pojazdu w urządzenia biurowe, Wnioskodawca na bieżąco może dopełniać kwestie formalne, przy jednoczesnym nadzorowaniu prac. Brak takiego pojazdu, w którym może przechowywać urządzenia biurowe czy też dokumentacje budowy, wymagałyby od Wnioskodawcy częstszych podróży do biura, co naraziłoby go na dodatkowe koszty, a czasami ze względu na odległość mogłoby być niewykonalne.

Jak wcześniej zaznaczył Wnioskodawca, wykonywane przez niego prace nie są ograniczone do jednego, konkretnego regionu, lecz obejmują cały obszar Polski. Oznacza to, że w niektórych sytuacjach podróż do biura mogłaby okazać się niemożliwa lub wyjątkowo trudna, ze względu na odległość.

Dodatkowo, biorąc pod uwagę fakt, iż wiele (...) przebiega przez obszary znacznie oddalone od większych ośrodków miejskich, Wnioskodawca w razie konieczności może napotkać trudności, takie jak niemożność wydrukowania potrzebnych dokumentów, co jeszcze bardziej utrudniałoby mu wykonywanie zadań wynikających z zawartych umów.

Zakup samochodu kempingowego, wyposażonego w urządzenia biurowe, w którym Wnioskodawca może przetrzymywać dokumentację danej budowy, eliminuje powyższe ryzyka oraz niepodważalnie usprawnia wykonywanie zadań w ramach zawartych umów.

Zdaniem Wnioskodawcy posiadanie przedmiotowego pojazdu zabezpiecza jego źródło przychodów, a także chroni przed ponoszeniem nieracjonalnych wydatków związanych z czasowym wynajmem biur w miejscach świadczenia usług.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów amortyzację przedmiotowego samochodu do limitu 150 000 zł.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W związku z tym stwierdzam, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Z tego wynika, że podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem wydatki na zakup samochodów osobowych, jeżeli spełniają przesłanki do ich zakwalifikowania do środków trwałych, mogą być kosztem podatkowym przez odpisy amortyzacyjne. Przy czym ustawodawca wprowadził ograniczenie w zaliczaniu tych odpisów w koszty podatkowe; nie są kosztem uzyskania przychodów odpisy w części ustalonej od wartości samochodu osobowego ponad kwotę 150 000 zł.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem 25% poniesionych wydatków na samochód osobowy stanowiący środek trwały z tytułu kosztów jego użytkowania, jeżeli taki samochód jest wykorzystywany także do celów innych niż działalność gospodarcza (np. do celów prywatnych), nie stanowi kosztów podatkowych.

Kluczowe jest zatem ustalenie, czy wykorzystywany w działalności pojazd jest samochodem osobowym, czy też innym niż osobowy.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle brzmienia art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione warunki powinny być zrealizowane jednocześnie, o czym świadczy spójnik „i”. Oznacza to, że pojazdem specjalnym w rozumieniu tej regulacji będzie wyłącznie pojazd o przeznaczeniu określonym w jednym z tiret, spełniający wymagania zawarte we właściwych przepisach, a także (jednocześnie) w przypadku którego status „pojazdu specjalnego” potwierdza stosowna dokumentacja wydana zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W związku z tym na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przyznania danemu pojazdowi przymiotu „pojazdu specjalnego” konieczne jest nie tylko wykazanie się wymaganymi dokumentami określonymi w przepisach o ruchu drogowym, ale także jednoczesne zakwalifikowanie pojazdu pod jedno z przeznaczeń wymienionych w przepisie art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem liniowym kupił Pan w listopadzie 2024 r. za kwotę 183 000 zł brutto samochód, który będzie pełnił funkcję mobilnego biura. Pojazd ten posiada dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony, przeznaczony do przewozu nie więcej niż 4 osób. Pojazd ten nie jest wykorzystywany jako miejsce noclegowe w trakcie wykonywania zleceń w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Pojazd ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Pojazd zostanie wyposażony w urządzenia niezbędne do prowadzenia biura. Zaznaczył Pan, że pojazd ten będzie wykorzystywany przez Pana również do celów prywatnych.

W związku z tym pojazd, o którym mowa we wniosku, stanowi samochód osobowy zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stąd stwierdzam, że skoro wskazany w Pana wniosku samochód osobowy będzie wykorzystywany przez Pana zarówno dla celów działalności gospodarczej oraz do celów prywatnych, to będzie miał Pan prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 75% ponoszonych wydatków eksploatacyjnych obejmujących: koszty paliwa, koszty przeglądów technicznych, koszty konserwacji, koszty napraw, koszty mycia pojazdu, koszty parkingu, koszty wymiany opon oraz do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne wydatków poniesionych na jego zakup z zastosowaniem limitu wynoszącego 150 000 zł.

Podsumowanie: może Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki w wysokości 75% kwoty wydatków związanych z korzystaniem z tego pojazdu, takich jak koszty paliwa, koszty przeglądów technicznych, koszty konserwacji, koszty napraw, koszty mycia pojazdu, koszty parkingu, koszty wymiany opon, w związku z art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z zastosowaniem limitu wynoszącego 150 000 zł wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznaczam, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia opisanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, w szczególności ich celowości, racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie tych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami podatnika.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.