Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
26 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 20 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 27 stycznia 2025 r. (wpływ 30 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
(…) – pracodawca dokonał na podstawie art. 42 § 1 i 3, oraz art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy wypowiedzenia zmieniającego warunków płacy pracownikowi zatrudnionemu na stanowisku inspektor ochrony zabytków na umowę o pracę na czas nieokreślony. Okres wypowiedzenia wynosił 1 miesiąc.
Przed upływem połowy okresu wypowiedzenia pracownik złożył oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków płacy. Złożył również pozew do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych domagając się o odszkodowanie w wysokości (...) zł (co obliczone zostało z niewiadomych wartości) oraz zadośćuczynienia za dyskryminację w wysokości (...) zł (wyliczone wg nieznanego klucza). Powódka wniosła również oprócz wypłacenia ww. kwot o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne. Ponadto w pozwie Powódka zarzucała różne traktowanie pracowników, dyskryminację płacową oraz nierówne traktowanie pracowników w zakresie wynagradzania. W dniu 18 czerwca 2024 r. (…) w odpowiedzi na pozew wyjaśnił, że nie doszło do dyskryminacji płacowej jak również nierównego traktowania pracowników. System płac w (…) opiera się na opisach stanowisk pracy wartościowanych wg obowiązujących przepisów i opracowanym taryfikatorze płacy zasadniczej opartym na mnożnikach kwoty bazowej dla pracowników korpusu służby cywilnej.
Z dniem 01.01.2024 obowiązujące i nakładające się terminowo dwa przepisy tj. Rozporządzenie RM z dnia 14 września 2023 (Dz.U. poz.1893 z 2023 r.) w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2024 roku oraz Ustawa Budżetowa na 2024 rok, zobligowały pracodawcę do regulacji płacy zasadniczej i spowodowały duże niezrozumienie wśród pracowników. Płaca zasadnicza regulowana była dwuetapowo:
1.do wysokości minimalnego wynagrodzenia, zgodnie z Rozporządzeniem RM z dnia 14 września 2023 r. ( Dz.U. poz.1893 z 2023 r.) w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2024 roku,
2.wyregulowanie i ustalenie nowej płacy wg Ustawy budżetowej i Rozporządzenia Prezesa RM z 27 listopada 2023 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalenia wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących członkom k.s.c. ( Dz.U. z 2023, poz.2577). Przy przeliczeniu nowego mnożnika kwoty bazowej, który po skalkulowaniu podwyższył płacę zasadniczą a obniżył wartość mnożnika. Na wcześniejszym etapie (…) nie miał innej prawnej możliwości, niż podwyższenie mnożnika kwoty bazowej, aby dostosować wynagrodzenie Powódki do ustalonego wynagrodzenia minimalnego. W momencie opublikowania ustawy budżetowej nastąpiło przeliczenie wynagrodzeń i dostosowanie do obowiązującego taryfikatora płacowego.
Postanowieniem Sądu z dnia 30 lipca 2024 roku, sygn. akt (…) sprawa pracownika została skierowana do postępowania mediacyjnego.
W dniu 19 września 2024 r. strony postępowania (pracodawca i pracownik) zawarły ugodę o treści następującej:
a.Pozwany tytułem odszkodowania zapłaci powodowi kwotę (...) zł w terminie 7 dni od doręczenia (…) postanowienia o zatwierdzeniu ugody przez Sąd;
b.Płatność należności wynikającej z niniejszej ugody nastąpi na rachunek bankowy pracownika;
c.Pozwany wycofa wypowiedzenie warunków płacy z dnia 19 kwietnia 2024 r.;
d.Strony ustalają, że umowa o pracę z dnia 15 grudnia 2022 r. ulega rozwiązaniu z datą 31 maja 2024 r. w trybie porozumienia stron;
e.Powód wycofa pozew złożony w Sądzie;
f.Powyższa ugoda wyczerpuje w całości wszelkie roszczenia powoda objęte przedmiotowym sporem.
Postanowieniem z dnia 23 października 2024 r. Sąd zatwierdził w całości zawartą w dniu 19 września 2024 r. przed mediatorem sądowym ugodę.
Ugoda została wykonana. Wypłata uzgodnionego i zatwierdzonego przez Sąd w dniu 23 października 2024 r. ugodą odszkodowania nastąpiła 14 listopada 2024 r. Pracodawca dokonał wypłaty całej kwoty, tj. (...) zł nie odprowadzając zaliczki na podatek dochodowy uznając, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacone pracownikowi odszkodowanie jest zwolnione od podatku i nie pobrał od niego zaliczki na podatek dochodowy.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że:
a.Zawarta ugoda sądowa dotyczyła wypłaty przez (…) na rzecz pracownika odszkodowania w kwocie (...) zł w celu polubownego zakończenia postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym w (…). W ugodzie nie wskazano naruszenia przez pracodawcę przepisów prawa pracy oraz nie stwierdzono, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy, jak również nie wskazano takich przepisów. W wyniku zawartej ugody doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę – na rozwiązanie za porozumieniem stron, a także określono dzień zakończenia stosunku pracy na 31 maja 2024 r.
b.Zainicjowane przez pracownika postępowanie pozwem, w którym żądał wypłaty (...) zł tytułem odszkodowania za niezasadne wypowiedzenie umowy o pracę ((...) zł) oraz tytułem zadośćuczynienia za dyskryminację ((...) zł), zakończyło zawarcie ugody, w której uzgodniono wypłatę odszkodowania, nie zaś zadośćuczynienia. Należy więc wskazać, że wysokość odszkodowania była ustalona w oparciu o wysokość wynagrodzenia, tj. stosownie do art. 45 §1 i 471 Kodeksu pracy. Uzgodniona pomiędzy stronami postępowania wysokość odszkodowania będącego przedmiotem ugody to (...) zł, kwota ta została oparta na wzajemnych negocjacjach stron. W treści ugody nie powołano jednak żadnych wewnętrznych ani powszechnie obowiązujących przepisów. W ugodzie wskazano, że do porozumienia doszło co do samego odszkodowania, co wskazuje że pracodawca częściowo uwzględnił roszczenie pracownika o wypłatę odszkodowania za niezasadne wypowiedzenie umowy o pracę jedynie co do kwoty (...) zł, a odrzucił w całości roszczenie związane z zadośćuczynieniem związanym z dyskryminacją.
c.W związku z powyższym mediacje oparły się na żądaniu odszkodowania uregulowanego w art. 45 § 1 i 471 Kodeksu pracy, które w wyniku negocjacji zmniejszono z żądanej przez pracownika wysokości (...) zł na (...) zł. Świadczenie uregulowane w powołanych wyżej przepisach nie ma charakteru kompensacyjnego rzeczywistej szkody i przysługuje niezależnie od jej wysokości, jego wysokość jest ściśle uregulowana i odnosi się do wysokości samego wynagrodzenia pracownika. Zgodnie z powyższym wypłacone odszkodowanie pozostaje w oderwaniu od szkody rzeczywistej.
d.Wypłacone odszkodowanie zgodnie z wyjaśnieniami zawartymi w pkt c niniejszego stanowiska nie miało również charakteru rekompensaty spodziewanych korzyści.
Pytanie
Czy płatnik prawidłowo uznał, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od ustalonej w ugodzie dla byłego pracownika kwoty z tytułu odszkodowania w wysokości (...) zł nie należało pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z racji, że świadczenie takie korzysta ze zwolnienia na podstawie powołanych przepisów?
Państwa stanowisko w sprawie
W Państwa ocenie, zgodnie z przepisami art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacone pracownikowi w kwocie (...) zł. odszkodowanie jest zwolnione od podatku i nie należy od niego pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W oparciu o powyższy przepis, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.
Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy:
Źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.
Ponadto treść komentowanego art. 12 ust. 1 omawianej ustawy wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.
Art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
Według zaś art. 32 ust. 1 omawianej ustawy:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Z art. 38 ust. 1 przywołanej ustawy wynika, że:
Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.
Przystępując do określenia obowiązków płatnika związanych z wypłatą odszkodowania na podstawie zawartej ugody sądowej w pierwszej kolejności należy zauważyć, że każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku, utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Odszkodowanie stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania, jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie.
Zatem, każde odszkodowanie stanowi przysporzenie majątkowe, przychód podatkowy. Jednakże ustawodawca ze względów celowościowych wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, które wynikają m.in. z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b cytowanej ustawy.
Na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3 przytoczonej ustawy:
Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465), z wyjątkiem:
a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
W świetle natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:
a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Należy mieć również na uwadze, że o kwalifikacji danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter. Świadczenie nazwane odszkodowaniem, nie musi mieć bowiem rzeczywiście charakteru odszkodowawczego bądź odwrotnie – niesprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem, nie determinuje takiego charakteru wskazanego rodzaju świadczenia.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia, niemniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że w celu uniknięcia takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć – niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.
Odnośnie zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: deliktową, która wynika z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego i następne) oraz kontraktową – powstającą z mocy umowy (art. 471 K.c. i nast.). Tym samym, na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania lub czynu niedozwolonego.
Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.):
W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego, wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy), nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.
Z art. 30 § 1 Kodeksu pracy wynika, że:
Umowa o pracę rozwiązuje się:
1)na mocy porozumienia stron;
2)przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem);
3)przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia);
4)z upływem czasu, na który była zawarta.
5)(uchylony)
Zgodnie natomiast z art. 42 Kodeksu pracy:
§ 1. Przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy.
§ 2. Wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki.
§ 3. W razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki; pismo pracodawcy wypowiadające warunki pracy lub płacy powinno zawierać pouczenie w tej sprawie. W razie braku takiego pouczenia, pracownik może do końca okresu wypowiedzenia złożyć oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków.
§ 4. Wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy lub płacy nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika.
Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 1, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 omawianego Kodeksu).
W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 komentowanego Kodeksu), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 cytowanego Kodeksu), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 wskazanego Kodeksu).
Sytuacja opisana we wniosku dotyczy zawarcia między pracodawcą a pracownikiem ugody sądowej ze zgodnym oświadczeniem Stron, że pozwany tytułem odszkodowania zapłaci powodowi kwotę (...) zł. Płatność należności wynikającej z ugody nastąpi na rachunek bankowy pracownika. Ugoda wyczerpuje w całości wszelkie roszczenia powoda objęte sporem. W ugodzie nie wskazano naruszenia przez pracodawcę przepisów prawa pracy oraz nie stwierdzono, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy, jak również nie wskazano takich przepisów. W wyniku zawartej ugody doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę – na rozwiązanie za porozumieniem stron, a także określono dzień zakończenia stosunku pracy na 31 maja 2024 r. Uzgodniona pomiędzy stronami postępowania wysokość odszkodowania będącego przedmiotem ugody została oparta na wzajemnych negocjacjach stron. W treści ugody nie powołano jednak żadnych wewnętrznych ani powszechnie obowiązujących przepisów. Świadczenie uregulowane w powołanych wyżej przepisach nie ma charakteru kompensacyjnego rzeczywistej szkody i przysługuje niezależnie od jej wysokości, jego wysokość jest ściśle uregulowana i odnosi się do wysokości samego wynagrodzenia pracownika. Zgodnie z powyższym wypłacone odszkodowanie pozostaje w oderwaniu od szkody rzeczywistej.
Konsekwencją powyższego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanego powyżej Kodeksu pracy podstawy prawnej ustalenia wysokości odszkodowania. Wobec tego zawarta między Państwem a pracownikiem ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że:
Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.
Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku ostatecznego rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Odszkodowanie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, w ugodzie Strony oświadczyły – jak wskazano w opisie zdarzenia – że ugoda zamyka spór, jaki powstał między nimi w tej sprawie oraz wyczerpuje wszelkie roszczenia pracownika dochodzone w tej sprawie. Odszkodowanie to ma więc – de facto – zrekompensować zarobek, jaki pracownik mógłby otrzymać, gdyby do sporu prowadzącego w efekcie do rozwiązania umowy nie doszło.
Uwzględniając powyższe stwierdzam, że zapłacona na rzecz byłego pracownika kwota wynikająca z zawartej ugody sądowej, nie stanowi odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają z regulacji, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do wypłaconej kwoty nie ma również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b omawianej ustawy. Świadczenie to, co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej, jednak nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie. Nie dotyczy ono, bowiem szkody rzeczywistej, lecz ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. Zatem, wypłacona na rzecz pracownika kwota, wynikająca z zawartej ugody sądowej, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwota ta powinna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Tym samym wypłacona kwota stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu.
W konsekwencji, wykonując obowiązki płatnika – stosownie do art. 32 ust. 1 komentowanej ustawy – byli Państwo zobowiązani do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconej byłemu pracownikowi, według zawartej ugody sądowej za rozwiązanie umowy o pracę.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.