Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
9 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 9 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.
Uzupełnił go Pan pismem z 21 stycznia 2025 r. (wpływ 21 stycznia 2025 r.) oraz pismem z 30 stycznia 2025 r. (wpływ 30 stycznia 2025 r.)– w odpowiedzi na wezwania. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Prowadzi Pan działalność o profilu informatycznym polegającą na monitorowaniu aktualnego oprogramowania i wdrażaniu nowych rozwiązań w tym zakresie. Ma Pan podpisane stałe umowy z klientami z obszaru Unii Europejskiej i realizuje Pan dla nich usługi. Chciałby Pan rozwinąć swoją działalność i móc świadczyć usługi w szerszym zakresie zarówno z dowolnego miejsca jak i w dowolnym czasie. Planuje Pan zakup przyczepy kempingowej do samochodu, która umożliwiałaby Panu aranżację przestrzeni biurowej i dojazd do klienta niezależnie od jego miejsca siedziby w Polsce i w Unii Europejskiej. Na dziś na potrzeby prowadzonej działalności ma Pan jedynie przeznaczone miejsce w mieszkaniu, w którym przebywa Pan razem z żoną i dzieckiem. Nie posiada Pan żadnego innego wynajętego biura. Najlepszym rozwiązaniem dla Pana działalności byłoby mobilne biuro w przyczepie. Zakup przyczepy umożliwi Panu również zredukowanie kosztów noclegów w delegacjach do klientów. Przyczepa zostanie wyposażona w monitor, dodatkową antenę oraz modem zapewniający stały dostęp do internetu. Chciałby Pan też zaznaczyć że przyczepa może być sporadycznie wykorzystywana również prywatnie.
Uzupełnienie i doprecyzowanie zdarzenia przyszłego
Wskazał Pan, że zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Na 2025 r. wybierze Pan formę opodatkowania na zasadach ogólnych wg skali podatkowej. Dla celów podatku dochodowego prowadzi Pan ewidencję podatkową w postaci Księgi Przychodów i Rozchodów. Działalność gospodarczą prowadzi Pan od 3 sierpnia 2020 r. Przedmiotem zapytania jest okres od 1 stycznia 2025 r. do 31 grudnia 2025 r. Jest Pan małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyczepa kempingowa nie jest pojazdem samochodowym, wymienionym w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Przyczepa kempingowa nie będzie stanowiła samochodu osobowego, zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz samochodu specjalnego, zgodnie z art. 5a pkt 19a lit. c) tej ustawy. Przyczepa kempingowa będzie stanowiła składnik majątku w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust.2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyczepa kempingowa w dniu przyjęcia do używania będzie stanowiła środek trwały kompletny i zdatny do użytku. Przewidywany okres jej użytkowania będzie wynosił dłużej niż rok. Przyczepa kempingowa zostanie zakwalifikowana według Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 748 – Przyczepy, dla której stawka amortyzacji wynosi 14% (29.20.22.0 i 29.20.23.0). Rodzaj ten obejmuje: przyczepy mieszkalne lub turystyczne (kempingowe) oraz przyczepy do przewozu towarów. Będzie Pan posiadał faktury i rachunki z których wynikać będą poniesione wydatki związane z zakupem przyczepy. Przyczepa nie jest pojazdem samochodowym, więc nie będzie wydane zaświadczenie o uznaniu jej za pojazd inny niż osobowy. Przed nabyciem przyczepy kempingowej nie była ona używana przez poprzedniego właściciela. Wartość przyczepy, to kwota około 230.000 zł brutto. Wydatki związane z wyposażeniem/doposażeniem przyczepy, to: łącze internetowe, monitor, drukarka. Przyczepa kempingowa zostanie wyposażona we wszystkie niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przedmioty. Przyczepa stanowi mobilne biuro Pana działalności gospodarczej. W czasie, w którym świadczy Pan usługi dla Pana klientów będzie ona stanowiła Pana biuro, z którego będzie Pan mógł świadczyć swoje usługi, natomiast poza godzinami pracy będzie ona służyła do celów prywatnych. Jest to konieczny zakup, ponieważ aktualnie, w sytuacji gdy jest Pan poza siedzibą firmy i nie ma Pan dostępu do biura (wraz z całym wyposażeniem i dobrym łączem internetowym) jest Pan zmuszony zrezygnować z niektórych zleceń lub też w przypadku konieczności natychmiastowej reakcji na wiadomość od klienta realizacja usług jest znacząco utrudniona (co ma negatywny wpływ na relacje z klientami). Poza godzinami Pana pracy będzie ona służyła do celów prywatnych. Przyczepa może być wykorzystana sporadycznie dla celów prywatnych – nie więcej niż kilka godzin w ciągu tygodnia. W 99% Przyczepa będzie wykorzystywana do celów dotyczących działalności gospodarczej, a w 1% do celów prywatnych. Będzie Pan w przeważającej części wykorzystywał przyczepę stacjonarnie w charakterze miejsca do wykonywanej pracy. Będzie Pan przyjmował klientów/kontrahentów w przyczepie kempingowej. Planuje Pan wykorzystywać przyczepę również w celu wyjazdu do klientów. Jeśli pozwoli to Panu lepiej realizować Pana usługi, to będzie Pan holował przyczepę w miejsce aktualnego zapotrzebowania na Pana usługi. Pana zamiarem jest również możliwość noclegu w niej, co pozwoli obniżyć koszty delegacji. W sytuacji potrzeby natychmiastowej reakcji na zapytanie na klienta ma Pan możliwość szybkiego dostęp do biura i narzędzi pracy. Przyczepa kempingowa będzie holowana przy każdym wyjeździe do klienta/kontrahenta. Samochód, którym będzie Pan holował przyczepę wykorzystywany będzie do celów mieszanych. Możliwe będzie wykonywanie pracy w przyczepie kempingowej w sezonie jesiennym i zimowym. W sezonie jesiennym i/lub zimowym również będzie Pan holował przyczepę kempingową w czasie wyjazdów do klientów. Podczas pracy stacjonarnej przyczepa będzie parkowana na kempingu, tak by móc zapewnić niezbędne połączenie do prądu w godzinach pracy.
Pytania
1. Czy od zakupu przyczepy na cele prowadzenia biura będzie Pan mógł odliczyć 100% VAT z faktury zakupu?
2. Czy od wydatków na zakup wyposażenia/doposażenia przyczepy będzie Pan mógł odliczyć 100% VAT z faktur ?
3. Czy w przypadku zakupu i rozliczania przyczepy kempingowej ma Pan możliwość skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w ramach pomocy "de minimis" do 50 tys. euro ?
Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 3. W zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Pana stanowisko w sprawie
Uważa Pan, że w przypadku zakupu i rozliczania przyczepy kempingowej ma Pan możliwość skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w ramach pomocy "de minimis" do 50 tys. euro.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz.163):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:
- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
- został właściwie udokumentowany,
- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.
Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.
Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).
Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy:
Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.
Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy:
Podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.
Jak stanowi art. 22k ust. 1 ww. ustawy:
Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.
Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy:
Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Z kolei, stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy:
Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.
W myśl art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.
Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).
W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:
- mali podatnicy lub
- podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.
Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym:
Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku – oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.
Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.
Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:
a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
- agregat elektryczny/spawalniczy,
- do prac wiertniczych,
- koparka, koparko-spycharka,
- ładowarka,
- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
- żuraw samochodowy,
d) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług;
Zgodnie z art. 5d ustawy:
Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:
1) art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2) art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
W opisie zdarzenia przyszłego wskazał Pan, że prowadzi Pan działalność o profilu informatycznym. Planuje Pan zakup przyczepy kempingowej do samochodu, która umożliwiałaby Panu aranżację przestrzeni biurowej i dojazd do klienta niezależnie od jego miejsca siedziby w Polsce i w Unii Europejskiej. Zakup przyczepy umożliwi Panu zredukowanie kosztów noclegów w delegacjach do klientów. Przyczepa zostanie wyposażona w monitor, dodatkową antenę oraz modem zapewniający stały dostęp do internetu. Przyczepa kempingowa nie jest pojazdem samochodowym, wymienionym w art. 86a ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, nie będzie stanowiła samochodu osobowego, zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz samochodu specjalnego, zgodnie z art. 5a pkt 19a lit. c) tej ustawy. W dniu przyjęcia do używania będzie stanowiła środek trwały kompletny i zdatny do użytku. Przewidywany okres jej użytkowania będzie wynosił dłużej niż rok. Przyczepa kempingowa zostanie zakwalifikowana według Klasyfikacji Środków trwałych do grupy 748 – Przyczepy, dla której stawka amortyzacji wynosi 14% (29.20.22.0 i 29.20.23.0). Jest Pan małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Mając na uwadze brzmienie wyżej powołanego art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie Pan mógł zastosować jednorazową amortyzację do przyczepy kempingowej, jako środka trwałego zaliczonego do grupy 7 Klasyfikacji Środków Trwałych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Zatem Pana stanowisko jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Zaznaczyć ponadto należy, że w opisie zdarzenia przyszłego wskazał Pan, że przyczepa kempingowa zostanie zakwalifikowana według Klasyfikacji Środków Trwałych do grupy 748 – Przyczepy. Wskazać należy, że naczepy i przyczepy zakwalifikowane są do grupy 747 Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym uznajemy to za oczywistą omyłkę, która nie miała wpływu na rozstrzygnięcie.
Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Przy wydawaniu interpretacji indywidualnych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym we wniosku - nie prowadzę postępowania dowodowego. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem więc wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.
Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis zdarzenia różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…).
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.
Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.