Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 1 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. Uzupełnił go Pan pismem z 28 stycznia 2025 r. (wpływ 31 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest właścicielem m.in. niezabudowanej działki, której zakupu dokonał za fundusze stanowiące Jego majątek osobisty, w dniu 10 maja 2013 r. od Skarbu Państwa - … - działkę o numerze …, obszaru 18,54 ha.

Zgodnie z aktem notarialnym z dnia 10 maja 2013 r., niezabudowana działka oznaczona jest w ewidencji gruntów jako grunty orne. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dla obszaru wsi …, przyjętym uchwałą Rady Gminy w … Nr … z dnia 27 października 2005 r., wskazana działka leży na obszarze oznaczonym symbolem R1 - tereny rolnicze; dla terenu oznaczonego symbolem R1 w ustaleniach szczegółowych zapisano:

a)przeznaczenie terenu grunty rolne w rozumieniu przepisów szczególnych przeznaczone do zalesienia;

b)ochrona i kształtowanie ładu przestrzennego: obowiązuje zakaz zabudowy terenów rolniczych z dopuszczeniem lokalizacji obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej; dla terenów znajdujących się w pasie ograniczeń wzdłuż linii 220 kV obowiązują warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia ich w ich użytkowaniu i zakaz zabudowy, określone w § 10 ust. 1.

Jak wskazano w przedmiotowym akcie notarialnym, z informacji Urzędu Gminy … wynika, że przez przedmiotową działkę przebiega linia energetyczna 20 kV, a w sąsiedztwie tej działki znajdują się tory kolejowe.

Ponadto, Rada Gminy … w dniu 30 września 2010 r. podjęła uchwałę nr … o przyjęciu zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy …, jednakże:

-nie zamierza się zmienić dotychczasowego przeznaczenia wyżej wskazanej działki i nie zamierza się przystąpić do zmiany studium ani do sporządzenia planu na tym obszarze;

-nie planuje się lokalizacji elektrowni wiatrowych na tym terenie;

-nie ma informacji na temat lokalizacji złóż surowców naturalnych w tym rejonie;

-nie przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie przedmiotowej nieruchomości, drogi krajowe i autostrady;

-nie ma informacji dotyczących planowania przebiegu lub modernizacji inwestycji drogowych o znaczeniu lokalnym lub ponad lokalnym;

-nie ustalono warunków zabudowy odnośnie przedmiotowej działki.

W okresie od dnia nabycia, tj. 10 maja 2013 r. do dnia 31 stycznia 2023 r. działka była wykorzystywana rolniczo i wchodziła w skład indywidualnego gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy. W dniu 1 lutego 2023 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy, zgodnie z którą wydzierżawił przedmiotową nieruchomość na czas określony do dnia 30 kwietnia 2026 r.

Zgodnie z treścią § 1 niniejszej umowy, Wydzierżawiający oddaje Dzierżawcy do używania i pobierania pożytków, nieruchomości niezabudowane o łącznej powierzchni 18,54 ha, położone w … w gminie …, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr … o łącznej pow. 18,54 ha, zapisana w księdze wieczystej … prowadzonej przez Sąd Rejonowy w …, a Dzierżawca oświadcza, iż nieruchomości te przyjmuje.

W § 1 pkt 2 tej umowy wskazano, że ww. grunt wchodzi w skład jego indywidualnego gospodarstwa rolnego, stanowiącego osobne źródło przychodu/dochodu, niniejsza umowa jest najmem prywatnym, a ponadto jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT, dlatego z tytułu niniejszej umowy dla czynszu dzierżawnego będzie wystawiał faktury VAT.

Stosownie do treści § 1 pkt 3 przedmiotowej umowy, Dzierżawca nieruchomości te dzierżawi w celu prowadzenia na niej działalności gospodarczej w postaci wydobycia kruszyw naturalnych, objętej przedmiotem przedsiębiorstwa Dzierżawcy, a ponadto oświadcza, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług VAT.

Zgodnie z § 3 umowy dzierżawy z dnia 1 lutego 2023 r., Wydzierżawiający wyraża zgodę na dokonywanie przez Dzierżawcę, przez cały okres trwania umowy, nakładów na przedmiot dzierżawy zwiększających jego wartość, niezbędnych do prawidłowego korzystania z nieruchomości zgodnie z celem określonym w § 1 pkt 3, w tym między innymi polegających na rozbudowie i modernizowaniu kopalni kruszywa naturalnego wraz ze wszelkimi urządzeniami towarzyszącymi, służącymi do eksploatacji, uszlachetniania i transportu kruszyw oraz na nabywaniu praw i sporządzaniu dokumentacji związanych z prowadzoną na wydzierżawionym terenie działalnością gospodarczą.

Umowa dzierżawy z dnia 1 lutego 2023 r. uregulowała kwestie rekultywacji terenu po zakończeniu wydobycia kruszywa naturalnego, tj.;

1)w § 5 pkt 5 umowy wskazano, że rozwiązanie umowy dzierżawy nie zwalnia Dzierżawcy z obowiązku zrekultywowania terenu i ponoszenia wszelkich kosztów, związanych z wykorzystywaniem nieruchomości do celów eksploatacyjnych, do momentu uzyskania prawomocnej decyzji stanowiącej o zakończeniu rekultywacji,

2)w § 6 pkt 7 ujęto zapis, że po zakończeniu dzierżawy Dzierżawca zobowiązuje się do zrekultywowania terenu i zwrócenia przedmiotu umowy w stanie wolnym od wszelkich wad oraz uzyskania prawomocnej decyzji Starosty … o zakończeniu rekultywacji.

Zmiana wykorzystania części terenu była możliwa w wyniku zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co znalazło wyraz w Uchwałach Rady Gminy … w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla wyodrębnionego obszaru w obrębie wsi … z dnia 18 grudnia 2018 r., Nr … i z dnia 8 grudnia 2021 r. (publikacja Dziennik Urzędowy Województwa …) i Nr … z dnia 29 listopada 2021 r. (publikacja Dziennik Urzędowy Województwa …).

W Uchwale Nr … Rady Gminy … z dnia 29 listopada 2021 r. w sprawie uchwalenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla wyodrębnionego obszaru w obrębie …, w tym dla działki objętej niniejszym wnioskiem o udzielenie interpretacji indywidualnej, wskazano - co następuje:

§ 13.1. Dla terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami 1.PE/UT, 2.PE/UT ustala się:

1)przeznaczenie podstawowe: teren powierzchniowej eksploatacji kruszyw docelowo teren usług turystyki,

2)przeznaczenie podstawowe po zakończeniu działalności związanej z powierzchniową eksploatacją kruszyw: teren usług turystyki,

3)przeznaczenie uzupełniające tylko dla powierzchniowej eksploatacji kruszyw: produkcja związana z przeróbką kopalin, w tym betoniarnia, suszarnia, produkcja prefabrykatów betonowych,

4)przeznaczenie uzupełniające:

a)drogi wewnętrzne,

b)infrastruktura techniczna,

c)wody powierzchniowe,

d)zieleń,

e)miejsca parkingowe,

f)budynki gospodarcze, garaże;

2. Na terenach, o których mowa w ust. 1, ustala się następujące zasady kształtowania ładu przestrzennego, zabudowy oraz wskaźniki zagospodarowania terenu:

1)ustala się nieprzekraczalną linię zabudowy w odległości 20m od linii rozgraniczającej tereny i jak na rysunku planu;

2)dla budynków ustala się ilość kondygnacji nadziemnych: dla dachów płaskich maksimum dwie, dla dachów stromych maksimum trzy, w tym poddasze użytkowe z zastrzeżeniem pkt 3);

3)dla budynków: garaży, gospodarczych, infrastruktury technicznej, ustala się ilość kondygnacji nadziemnych: maksimum dwie;

4)ustala się maksymalną wysokość zabudowy do 12m, z zastrzeżeniem pkt 5);

5)dla budynków gospodarczych i garaży wolno stojących ustala się maksymalną wysokość zabudowy do 6m, na terenach powierzchniowej eksploatacji kruszyw dopuszcza się maksymalną wysokość zabudowy do 30 m;

6)ustala się kształt dachu: dachy płaskie, dachy dwu lub wielospadowe o nachyleniu głównych połaci dachowych pod kątem od 120 do 450;

7)nie ustala się rodzaju pokrycia dachu;

8)ustala się intensywności zabudowy:

a)dla powierzchniowej eksploatacji kruszyw: minimalną 0,0001 maksymalną 2,0,

b)dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej: minimalną 0,001 maksymalną 0,5,

c)dla zabudowy letniskowej (rekreacji indywidualnej) i pozostałych usług turystyki: minimalną 0,001 maksymalną 0,35;

9)ustala się maksymalny wskaźnik powierzchni zabudowy do powierzchni działki:

a)dla powierzchniowej eksploatacji kruszyw: 90%,

b)dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wolno stojącej: 30%,

c)dla zabudowy letniskowej (rekreacji indywidualnej) i pozostałych usług turystyki: 20%;

10)ustala się minimalną powierzchnię biologicznie czynną:

a)dla powierzchniowej eksploatacji kruszyw na 20% powierzchni działki budowlanej;

b)dla usług turystyki na 40% powierzchni działki budowlanej;

11)dopuszcza się wydzielenie dróg wewnętrznych o szerokości nie mniejszej niż 6m, ustala się odległość zabudowy od drogi wewnętrznej minimum 4m;

12)ustala się minimalną powierzchnię nowo wydzielonych działek budowlanych dla usług turystyki 400m2, w przypadku gdy powierzchnia działki podlegającej podziałowi uniemożliwia wydzielenie działki o minimalnej powierzchni 400m2 dopuszcza się pomniejszenie powierzchni nie więcej niż jednej z nowo wydzielanych działek maksymalnie o 15%,

13)ustala się, że pozyskiwanie dla celów wydobywczych skał, dopuszczalne jest jedynie na powierzchni mniejszej niż 25 ha,

14)ustala się że tereny, na których jednocześnie prowadzona jest eksploatacja nie mogą osiągnąć lub przekroczyć powierzchni 25 ha, a przejście do kolejnego etapu eksploatacji jest możliwe pod warunkiem zrekultywowania terenu przekształconego,

15)ustala się możliwość eksploatacji kruszywa naturalnego na obszarze objętym planem jedynie po przeprowadzeniu oceny oddziaływania na środowisko, która wykaże brak znaczącego negatywnego wpływu na ochronę przyrody Obszaru Chronionego Krajobrazu „…”.

W dniu 14 listopada 2024 r. Wnioskodawca otrzymał wypis z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla wyodrębnionego obszaru w obrębie …, znak …, zgodnie z którym Urząd Gminy poinformował, że nieruchomość o numerze ewidencyjnym gruntu: …, położona w obrębie … gm. …, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla wyodrębnionego obszaru w obrębie …, zatwierdzonym uchwałą Nr … Rady Gminy … z dnia 29.11.2021 r. opublikowanym w Dz. Urz. Województwa … w dniu 8 grudnia 2021 r., pod poz. …, objęta jest następującym zapisem planu: 1.PE/UT - teren powierzchniowej eksploatacji kruszyw docelowo teren usług turystyki.

Wnioskodawca oprócz faktu, iż jest rolnikiem indywidualnym prowadzi jeszcze indywidualną działalność gospodarczą od ..., w PKD 49.32.Z. Działalność taksówek osobowych, a od października … jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Niemniej dzierżawa nieruchomości będącej przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie była przedmiotem prowadzenia działalności gospodarczej, a dzierżawy gruntu Wnioskodawca dokonywał jako osoba indywidualna. Od przychodów z dzierżawy Wnioskodawca odprowadzał podatek zryczałtowany w wysokości 8,5% od przychodu, a po przekroczeniu sumy przychodów 100 000 zł, kwotę 12,5% od tej nadwyżki.

Po zakończonej działalności związanej z powierzchniową eksploatacją kruszyw i zakończeniu rekultywacji, Wnioskodawca planuje dokonać podziału działki na mniejsze działki z dostępem do powstałego w wyniku działań górniczych zbiornika wodnego. Przewidywana powierzchnia zbiornika wodnego w ogólnej powierzchni gruntu nr … stanowić będzie od 40-60%. Przedmiotem sprzedaży będzie część gruntu, jak również część zbiornika z przynależną do danej działki plażą.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

Działka nr … obręb … od dnia zakupu w 2013 r. do momentu wydzierżawienia w 2023 r., była wykorzystywana rolniczo i wchodziła w skład indywidualnego gospodarstwa rolnego Wnioskodawcy. Działka uprawiana była rolniczo, głównie poprzez uprawę zbóż i rzepaku.

W dniu 1 lutego 2023 r. Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy, zgodnie z którą wydzierżawił przedmiotową nieruchomość, na czas określony do dnia 30 kwietnia 2026 r., Spółce komandytowej, która posiadała środki, stosowne pozwolenia i wiedzę merytoryczną, aby prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wydobycia kopalin.

Prywatny najem, dzierżawa nie jest zgodnie z przepisami prawa działalnością gospodarczą, tym samym Wnioskodawca zakwalifikował je jako odrębny przychód z art. 10 ust. 1 pkt 6 i jak wskazał we wniosku o interpretację indywidualną, opodatkowywał zryczałtowaną formą opodatkowania zgodnie z treścią przepisu art. 9a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawidłowość takiego postępowania potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 3 października 2023 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.713.2023.3.MS2.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, obowiązek prowadzenia ewidencji nie dotyczy podatników osiągających przychody, o których mowa w art. 6 ust. 1a lub 1d tej ustawy.

Na pytania Organu o treści, cyt.: „czy działka nr … stanowiła/stanowić będzie składnik majątkowy lub towar handlowy w Pana działalności gospodarczej oraz została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej (w przypadku odpowiedzi twierdzącej należy wskazać, kiedy została wprowadzona do ww. ewidencji)?; czy ww. działka była/będzie wykorzystywana w ramach i na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej? Jeżeli tak, to od kiedy i w jakim okresie czasu?”, Wnioskodawca wskazał, cyt.: „Działka stanowiła część gospodarstwa rolnego i została wydzierżawiona w ramach prywatnej dzierżawy, tak więc nie stanowiła i nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej. Działka nr … obręb …, nigdy nie była wykorzystywana w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, a jedynie była wykorzystywana przez Niego rolniczo (indywidualne gospodarstwo rolne)”.

Po zakończeniu umowy dzierżawy oraz zrekultywowaniu terenu działki po zakończeniu działalności wydobycia kruszyw, Wnioskodawca zakłada potencjalnie podział działki nr …. albowiem sprzedaż jednej działki mógłby być utrudniony. Podział działki musi być zgodny z obowiązującym na tym terenie Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego. Do czasu zakończenia wydobycia kruszyw i zrekultywowania terenu nie jest możliwe określenie przybliżonej ilości działek powstałych w wyniku potencjalnego podziału. Podział działki musi uwzględniać potencjalny przyszły jej charakter wynikający z miejscowego prawa jaki na tym terenie obowiązuje, czyli musi być zgodny z obowiązującym na tym terenie Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego. Plan określa m.in. parametry dotyczące minimalnej powierzchni działek, procent zabudowy, wielkości powierzchni biologicznie czynnej i wiele innych. MPZP dla tego terenu opublikowany jest w Dzienniku Urzędowym Województwa ….

Z ostrożności procesowej, wskazać ponadto należy, że dla kwestii podatkowych w ramach podatku dochodowego od osób fizycznych istotny jest wyłącznie moment nabycia. Nie mają natomiast znaczenia okoliczności o charakterze geodezyjnym, kartograficznym czy administracyjnym, np. podział działek, ich scalenie, zmiana kwalifikacji działki. Nie są to bowiem okoliczności wpływające na moment nabycia. Na skutek zmiany geodezyjnej działki nie zmienia się władztwo - nadal jest to ten sam właściciel i nadal moment nabycia wyznacza akt notarialny. Jak wskazano w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 26 września 2017 r. (nr 0111-KDIB2-1.4010.138.2017.2.ZK), czytamy, że 5-letni termin określony przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy podatkowej, upływa od daty nabycia. Fakt dokonania podziału działki nie ma znaczenia, gdyż w jego wyniku nie zmienił się zakres władztwa nad działkami.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 18 października 2017 r. (I SA/Łd 612/17), nie jest elementem decydującym o zorganizowanej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami fakt wystąpienia o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i podział nieruchomości, w którego wyniku powstało kilkanaście działek wraz z wytyczoną drogą wewnętrzną. W przedmiotowej sprawie WSA zauważył, że podatnik nie wystąpił choćby z wnioskiem o lokalizację sieci wodociągowej i energetycznej oraz o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci wody i innych mediów. Nie wykazał też chęci wykonywania działań marketingowych w celu sprzedaży 7 działek (np. wystawienie tablicy na działce, zamieszczanie ogłoszeń w Internecie, reklama w innych środkach masowego komunikowania itp.). Konkludując, WSA wskazał, że wystąpienie o taką decyzję jest prostym wykonywaniem prawa własności i nie może być ujmowane jako aktywność profesjonalnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Do czasu zakończenia rekultywacji brak jest możliwości określenia terminu przybliżonej (przewidywanej) sprzedaży. Po zakończeniu wydobycia kruszyw i powstania zbiornika wodnego teren nie będzie spełniał warunków niezbędnych do wykorzystania go na cele rolnicze, stąd też powstała hipoteza jego sprzedaży, co nie oznacza, że do takiej sprzedaży dojdzie. Sprzedaż uzależniona jest też od popytu na przedmiot sprzedaży. Do czasu zakończenia rekultywacji nie ma możliwości określenia czy działki będą zabudowane, czy też nie. Co do zasady, Wnioskodawca planuje sprzedaż działek niezabudowanych.

Na pytanie Organu o treści, cyt.: „jakie pozwolenia, decyzje, umowy, decyzje na budowę wjazdu na działki, warunki techniczne przyłączy: kanalizacyjnych, sanitarnych, energetycznych, deszczowych itp. zostaną wydane przed sprzedażą wydzielonych działek i z czyjej inicjatywy nastąpi wydanie/uzyskanie tych pozwoleń/decyzji, itp.?”, Wnioskodawca wskazał, cyt.: „Wnioskodawca zobowiązany jest do działania w granicach prawa i poczyni wyłącznie działania, do których zostanie zobligowany przepisami obowiązującymi w dniu dokonywania transakcji sprzedaży. Bez ustawowego obowiązku Wnioskodawca nie planuje występować o decyzje, wnioski i inne czynności określone przez organ interpretacyjny w pkt 12 wezwania”.

Wnioskodawca nie planuje ponoszenia dodatkowych kosztów, o ile nie będzie zobowiązany do ich poniesienia przepisami prawa obowiązującymi w terminie hipotetycznej sprzedaży.

Zgodnie z ustawą o gospodarowaniu nieruchomościami, każda działka musi mieć dostęp do drogi publicznej. Na geodetach i organach nadzoru spoczywa obowiązek dopilnowania takiego podziału nieruchomości.

Na pytanie Organu o treści, cyt.: „czy przed sprzedażą nowo wydzielonych działek zamierza udostępniać Pan odpłatnie ww. działki na rzecz podmiotów trzecich? Jeżeli tak, to należy wskazać na podstawie jakiej umowy (najmu, dzierżawy, innej odpłatnej umowy) oraz czy w ramach tej umowy ustali Pan miesięczną kwotę najmu lub dzierżawy?”, Wnioskodawca wskazał, cyt.: „Wnioskodawca nie planuje czynności określonych w pytaniu 15 niniejszego wezwania”.

Wnioskodawca nie planuje działań marketingowych, Jego działania będą tożsame jak przy sprzedaży prywatnego domu (ewentualne ogłoszenie na terenie będących przedmiotem sprzedaży lub posiłkowanie się biurem obrotu nieruchomościami). Wnioskodawca nie planuje podejmować ponadstandardowych działań zmierzających do sprzedaży nowo powstałych działek. Zamierza podejmować zwykłe czynności, które osoba dążąca do sprzedaży działek stanowiących jej osobisty majątek, podejmuje w celu sfinalizowania transakcji sprzedaży, a więc istnieje prawdopodobieństwo, że będzie się spotykał z potencjalnymi zainteresowanymi.

Działania Biura obrotu nieruchomościami należą do zadań profesjonalisty, a tym samym i ich zakres określa osoba zawodowo zajmująca się obrotem nieruchomościami. Tak jak przy sprzedaży prywatnego domu zawierana jest z osobą mającą doświadczenie w obrocie nieruchomościami stosowna umowa na pośrednictwo w sprzedaży.

Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie jest w stanie sprecyzować, czy będzie zawierał umowy przedwstępne. Jeżeli procedury i okoliczności związane z ewentualnymi procedurami kredytowymi nabywców działek będą tego wymagały - to nie wyklucza takich procedur. Kształt umów i formę sprzedaży sprecyzuje notariusz, który takie umowy przygotowuje. Wnioskodawca nie planuje dodatkowych obwarowań umów ponad to, co będzie niezbędne w świetle obowiązujących przepisów prawa. Na dzień dzisiejszy, Wnioskodawca nie potrafi sprecyzować procedur zawierania umów sprzedaży, jak i potencjalnych pełnomocnictw, zgód, upoważnień.

Aktualnie działki są dzierżawione przez przedsiębiorcę i do czasu zakończenia rekultywacji nie można określić jak będzie w ostatecznym kształcie wyglądała nieruchomość. O ile dojdzie do podziału działek, sprzedaż ich będzie uzależniona od popytu na te działki. Wnioskodawca dokona ewentualnej sprzedaży bez względu na formę prawną nabywcy czy też zakres prowadzenia przez niego działalności.

Wnioskodawca nie planuje sprzedaży na rzecz osób czy podmiotów powiązanych lecz takich transakcji nie wyklucza. Wobec braku skonkretyzowanych nabywców, Wnioskodawca nie jest w stanie określić zakresu powiązań ze wskazaniem na podstawy prawne. Potencjalne środki pieniężne ze sprzedaży działek wydatkowane będą na potrzeby własne Wnioskodawcy, bądź też zostaną ulokowane na rachunku bankowym.

Wskazać należy, że Organ przekracza ramy prawne określone w przepisach Ordynacji podatkowej, a dotyczące wniosków o interpretację indywidualną. Organ interpretacyjny zakreślając 7 dniowy termin do złożenia wyjaśnień oczekuje od Wnioskodawcy odpowiedzi na hipotetyczne pytania (w ilości 25 pytań), a także sporządzenia wykazu działań związanych z zarządzaniem prywatnym majątkiem przez okres ponad 40 lat funkcjonowania Wnioskodawcy w dorosłym życiu, nie wskazując przy tym jaki ma to związek ze złożonym wnioskiem i przedstawionym stanem faktycznym sprawy i planowanym zdarzeniem przyszłym.

Jak wskazał w wyroku z dnia 30.05.2018 r., sygn. akt II FSK 1386/16 Naczelny Sąd Administracyjny, w postępowaniu zmierzającym do wydania takiego aktu jak interpretacja indywidualna, organ interpretacyjny nie prowadzi ustaleń w zakresie stanu faktycznego, lecz przyjmuje za podstawę rozstrzygnięcia stan przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji. Wynika to bezpośrednio z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Jak wskazał w wyroku z dnia 28 października 2020 r., sygn. akt I FSK. 245/18 Naczelny Sąd Administracyjny, cyt.: „(...) Zwrócić w tym miejscu należy uwagę na obowiązki podmiotu występującego o wydanie interpretacji, które wynikają z art. 14b § 3 O.p. Składający wniosek o wydanie interpretacji oprócz przedstawienia stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, ma również obowiązek przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej takiego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Składając wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, wnioskodawca zmierza bowiem do uzyskania odpowiedzi, czy do opisanego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, mają zastosowanie wskazane przez niego przepisy prawa podatkowego i czy przyjęte przez niego znaczenie powołanych przepisów jest prawidłowe (por. wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt II FSK 859/15 - CBOSA). Podkreślenia przy tym wymaga, że specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji polega między innymi na tym, że organ interpretacyjny rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach zagadnienia prawnego zawartego w pytaniu podatnika oraz wyrażonej przez podatnika oceny prawnej. Bowiem to przez pryzmat budzących u wnioskodawcy wątpliwości interpretacyjnych wyrażonych na tle materialnoprawnych przepisów prawa podatkowego trzeba postrzegać zakres niezbędnych informacji, jakie muszą znaleźć się we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (por. wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I FSK 498/16 - CBOSA). Interpretacja podatkowa ma służyć wyjaśnieniu problemu prawnego o charakterze podatkowym, który to problem przedstawia wnioskodawca wskazując przepisy, które budzą jego wątpliwości. Samo zaś udzielenie interpretacji polega na wyrażeniu poglądu dotyczącego rozumienia treści poddanych przez wnioskodawcę interpretacji przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do wskazanego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (por. wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 40/16 - CBOSA). Organ interpretacyjny jest wobec powyższego związany nie tylko przedstawionym stanem faktycznym lub zdarzeniem przyszłym, lecz również wskazanymi przez wnioskodawcę przepisami prawnymi, których interpretacji wnioskodawca się domaga. Wykroczenie poza opisany zakres, skutkowałoby tym, że organ interpretacyjny musiałby dokonań interpretacji przepisów innych niż te, które zostały podane przez wnioskodawcę, czy też uzupełniać bądź modyfikować powołaną przez podatnika podstawę prawną, co byłoby działaniem niedopuszczalnym. W takim bowiem przypadku organ interpretacyjny naruszyłby art. 14c § 1 O.p., z którego wynika, że w interpretacji wskazuje się jedynie, czy stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe, bądź nieprawidłowe. Podsumowując, zakres sprawy w postępowaniu interpretacyjnym wyznaczany jest przez stan faktyczny/zdarzenie przyszłe podane przez wnioskodawcę, wskazane przez niego przepisy prawa podatkowego oraz treść zadanego pytania (....)”.

W świetle powyższego stanowiska judykatury, dywagacje na temat hipotetycznych planów Wnioskodawcy, co do sprzedaży posiadanego majątku, a nie dotyczącego stanu faktycznego wniosku będącego przedmiotem postępowania, są bez znaczenia dla przedmiotowego postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej. Na ten czas Wnioskodawca nie planuje sprzedaży posiadanego mienia, niemniej nie może wykluczyć, że sytuacja życiowa zmusi Go do dokonania czynności w tym zakresie, niemniej jednak incydentalne dokonanie sprzedaży zbędnego majątku i za posiadane środki nabycie innego mienia, nie czyni osoby fizycznej przedsiębiorcą. Uznać bowiem należy takie działania za zwykłe czynności w zakresie zarządzania majątkiem prywatnym.

Jak wynika z przedmiotowego wniosku, nieruchomość będąca przedmiotem zapytania zakupiona została w 2013 r. i aż do 2023 r. wykorzystywana była rolniczo w ramach prowadzonego gospodarstwa rolnego.

Z uwagi na przedmiot działalności jaki jest realizowany na tej działce, powrót do działalności rolniczej po zakończeniu trwania umowy dzierżawy w sposób oczywisty i niezależny od Wnioskodawcy nie będzie możliwy, stąd też poszukuje On możliwości zbycia mienia, które utraciło przydatność jaką posiadało w momencie jego zakupu (działalność rolnicza).

Jak wskazał w wyroku z 17 maja 2019 r., sygn. akt II FSK 1544/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie: „Sąd orzekający w tej sprawie podzielił stanowisko wyrażone w wyroku NSA z 30 maja 2018 r. (sygn. akt II FSK 1386/16), iż specyfika postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji polega m.in. na tym, że organ interpretacyjny rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach przedstawionego przez wnioskodawcę zagadnienia prawnego oraz wyrażonej przez niego oceny prawnej”.

Z ostrożności procesowej Wnioskodawca oświadcza, że dołoży należytej staranności, aby wyjaśnić wszystkie zagadnienia związane z zakresem wniosku w granicach obowiązujących przepisów prawa.

Pytanie

Czy dokonując sprzedaży gruntu, Wnioskodawca będzie korzystał z wyłączenia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem od nabycia do dnia sprzedaży upłynie 5 lat, a nie występują okoliczności wymienione w ust. 2 tego przepisu.

Pana stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, planowana sprzedaż podzielonych działek będzie wyłączona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1.Źródłami przychodów są:

1)stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

2)działalność wykonywana osobiście;

3)pozarolnicza działalność gospodarcza;

4)działy specjalne produkcji rolnej;

5)(uchylony);

6)najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

7)kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;

8)odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

8a)działalność prowadzona przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną;

8b)niezrealizowane zyski, o których mowa w art. 30da;

9)inne źródła.

2.Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia:

1)na podstawie umowy przewłaszczenia w celu zabezpieczenia wierzytelności, w tym pożyczki lub kredytu - do czasu ostatecznego przeniesienia własności przedmiotu umowy;

2)w formie wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki lub spółdzielni środków obrotowych, środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;

3)składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat;

4)składników, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia nie upłynęło 6 lat.

W świetle orzeczeń judykatury, decydujący dla rozróżnienia pomiędzy najmem/dzierżawą w ramach zarządu majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą, a najmem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest zamiar samego podatnika.

W wyroku WSA w Gdańsku z dnia 14.06.2022 r., sygn. akt I SA/Gd 61/22, Sąd stanął na stanowisku, że to podatnik decyduje o tym, czy „powiązać” określone składniki swojego mienia z wykonywaniem działalności gospodarczej, czy też zachować je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą i oddać np. w najem.

Natomiast w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 19.05.2022 r., sygn. akt I SA/G11633/21, stwierdzono, że większości przypadków decydujące znaczenie co do kwalifikacji określonych przychodów wynikających ze stosunku najmu przypisać należy samemu podatnikowi, który może „powiązać” posiadane i będące przedmiotem najmu składniki majątku z wykonywaniem działalności gospodarczej lub też „pozostawić” je w zarządzie majątkiem niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale z dnia 24 maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21, wskazał, że przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze są zaliczane bez ograniczeń do źródła przychodów wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 z późn. zm.), chyba, że stanowią składnik majątkowy mienia osoby fizycznej, który został przez nią wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej. W uzasadnieniu w/w uchwały Naczelny Sąd Administracyjny argumentował, że cyt.: (...) Działalność gospodarcza jest definiowana w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. i rzeczywiście chodzi w niej o obiektywny charakter, tak jak np. w definicjach wynikających wcześniej z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r. poz. 2168), a teraz ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162). Jednak nie można zapominać, że w art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f. in fine jest zastrzeżenie, że jest to działalność gospodarcza „z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9”; Wobec tego, przychody należy kwalifikować w pierwszej kolejności do źródeł wymienionych w tych punktach. Konflikt występuje w pierwszym rzędzie pomiędzy pkt 3 i pkt 8 z art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f., czyli dotyczy przychodów ze sprzedaży, najczęściej nieruchomości (przeważnie działek gruntu po podziale), a działalnością gospodarczą polegającą na zbywaniu nieruchomości. Jednak jak wskazano w przywołanym powyżej wyroku w sprawie sygn. akt II FSK 1423/14, w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. jest zastrzeżenie, że sprzedaż nie może następować „w wykonaniu działalności gospodarczej”. Stąd słusznie na gruncie wzajemnych relacji pomiędzy zapisami art. 5a pkt 6 in fine u.p.d.o.f., a art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., sformułowano w orzecznictwie regułę pierwszeństwa, polegającą na braku możliwości kwalifikacji przychodu do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza, jeżeli działania podatnika spełniają przesłanki działalności gospodarczej, którą to regułę można wyprowadzić z treści art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. (por. także wyroki NSA: z 4 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 855/14; z 5 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 379/14, CBOSA).

Inaczej jest jednak w przypadku najmu, gdyż tu w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., mówi się o tym, że przychodem jest najem, (podnajem, itd.) „z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą”. Ustawodawca ustanowił w tym przepisie kryterium wyłączające, które nie odnosi się jednak do charakteru aktywności danego podatnika, lecz ma charakter przedmiotowy poprzez odniesienie do kwalifikacji danego składnika majątkowego (czyli przedmiotu najmu), jako związanego z działalnością gospodarczą, gdyż nie stanowi on o wykonywaniu działalności gospodarczej, lecz o składnikach związanych z taką działalnością. Podatnik będący osobą fizyczną ma zatem prawo prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem swojego mienia, lecz może także wykorzystywać je do celów „prywatnych” oddając w najem, który też wymaga pewnego stopnia zorganizowania jako umowa nazwana z Kodeksu cywilnego. Wówczas nieruchomości i lokale nie będąc składnikami majątku przedsiębiorstwa i nie stanowiąc jego środków trwałych, które dodatkowo muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika, nie są „składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą”. Ustawa nie rozróżnia też czy ma to być nieruchomość, w tym także lokal mieszkalny, czy użytkowy. W przypadku umów najmu nie można ignorować uwarunkowań faktycznych i prawnych związanych z mieniem (majątkiem i jego składnikami) podatnika i zarządem tym majątkiem. Oznacza to, że przypisanie cech pozarolniczej działalności gospodarczej podatnikowi uzyskującemu przychody, które nie mogą być identyfikowane z transakcjami wymienionymi w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., tak jak to uczyniono co do przychodów z tytułu najmu, nie jest wystarczające do zakwalifikowania takiego przychodu do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Zwłaszcza wtedy, kiedy podatnik dokonał wyboru innego źródła, w tym także wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., czyli z tytułu umowy najmu, która ze swojej istoty także kreuje stałe źródło przychodu (por. wyrok NSA z 20 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1647/18, CBOSA) (...).

Należy także ustalić normatywne znaczenie źródła przychodu wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., w tym przede wszystkim z tytułu „najmu”. Ustawodawca nie zawarł w u.p.d.o.f., definicji legalnej najmu. Jednakże w samej treści tego przepisu wymieniając ab initio poszczególne tytuły stanowiące źródło przychodu, jak najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa wskazał następnie, że należą do niego także inne umowy o podobnym charakterze. To zaś wskazuje, że legislator podatkowy odwołał się do rozumienia tego pojęcia, które przypisywane jest instytucji prawa zobowiązań należącej do gałęzi prawa cywilnego.

Dokonując wobec tego analizy źródła przychodów z tytułu najmu, należy przyjąć, że jest on skutkiem wynikającym z umowy nazwanej z Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 659 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej: k.c.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz (§ 1). Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (§ 2). Przedmiotem umowy najmu jest zatem korzystanie z rzeczy. Jak wskazano w literaturze, wskutek zawarcia umowy najmu powstaje trwały (ciągły) stosunek prawny między stronami, którego cechą jest wpływ czasu na treść i rozmiar świadczenia (por. G. Kozieł [w:] A. Kidyba [red.], Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część szczegółowa, publ. LEX/el 2014, komentarz do art. 659). W doktrynie podkreśla się, że najem został skonstruowany jako umowa wzajemna, w którym świadczenie wynajmującego polega na oddaniu rzeczy do używania czasowego, co kwalifikuje go do rzędu świadczeń ciągłych, a cały stosunek prawny do zobowiązań trwałych (por. Z. Radwański, J. Panowięz-Lipska, Zobowiązania - część szczegółowa, Warszawa 1996, Nb 226-229). Wskazano także, że najem obejmuje odpłatne korzystanie z cudzej rzeczy zarówno w celach produkcyjnych, jak i konsumpcyjnych. Może dotyczyć przedmiotów codziennego użytku, jak i całych zespołów dóbr, w tym pomieszczeń mieszkalnych i użytkowych. Pozwala m.in. właścicielowi na wykorzystanie wartości dobra, którego sam dla swych potrzeb nie używa lub którego użycia czasowo się zrzeka (por. W Czachórski, Zobowiązania. Zarys wykładu, Warszawa 1995, s. 318).

Podsumowując, należy wskazać, że umowa najmu jest umową konsensualną, odpłatną, wzajemną o trwałym charakterze, w której zarówno określenie przedmiotu najmu, jak i czynszu stanowi element przedmiotowo istotny (essentialia negotii). Przedmiotem opodatkowania jest czynsz uzyskiwany z tytułu najmu. Z tego tytułu wynajmujący (najczęściej właściciel) uzyskuje ekwiwalent za oddanie najemcy rzeczy do używania. Stanowi on pożytek cywilny przynoszony przez rzecz, a zatem ma dla wynajmującego charakter zarobkowy. Jak przyjęto w literaturze, skoro czynsz najmu jest pożytkiem cywilnym z posiadanego majątku, to błędne byłoby przyjęcie, że bierne uzyskiwanie przez podatnika pożytków z majątku stanowi prowadzenie działalności gospodarczej (por. M. Jamroży, A. Główka, Kwalifikacja przychodów z najmu prywatnego do źródła przychodów, publ. Monitor Podatkowy 2017/6, s. 55).

Dokonując z kolei wykładni użytego w art. 10 ust. 1 pkt 6 i w art. 14 ust. 2 pkt 11 u.p.d.o.f., wyrażenia „składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą”, które decyduje o przypisaniu przychodów z najmu do źródła przychodów z działalności gospodarczej, zauważyć należy, że pojęcie „składniki majątkowe” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 2 u.p.d.o.f. i rozumie się przez nie aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości, pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zbywcy, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 22g ust. 3 tej ustawy. Są to zatem kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych (art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości - Dz. U. z 2021 poz. 217 ze zm.). Dla zaliczenia przychodów do źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza ustawodawca wymaga, aby składniki majątku, będące przedmiotem najmu lub dzierżawy były związane z działalnością gospodarczą. „Związany” oznacza „mający coś wspólnego z kimś lub czymś, dotyczący tego kogoś lub czegoś” (por. Wielki Słownik Języka Polskiego, publ. https://wsjp.pl). Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z posiadaniem przedsiębiorstwa, czyli zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorstwo obejmuje m.in. indywidualizujące je oznaczenie, własność ruchomości i nieruchomości, prawa najmu i dzierżawy, koncesje, licencje i zezwolenia, a także księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 551 k.c., mający zastosowanie także do podatku dochodowego od osób fizycznych z mocy art. 5a pkt 3 u.p.d.o.f.). Prowadzenie przedsiębiorstwa wymaga zatem zidentyfikowania i wydzielenia z majątku podatnika będącego osobą fizyczną składników majątkowych, które będą służyć prowadzeniu działalności gospodarczej. Wiąże się to zazwyczaj m.in. z prowadzeniem ewidencji środków trwałych, ksiąg podatkowych, tworzeniem zorganizowanej struktury, mającej umożliwić gospodarowanie tym majątkiem, finansowaniem wydatków związanych z utrzymaniem tego majątku z przychodów z działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z 22 października 2019 r., sygn. akt II FSK 1581/18, CBOSA).

Jeżeli zatem podatnik:

a)nie podejmuje czynności zmierzających do wyraźnego wyodrębnienia przedsiębiorstwa poprzez stworzenie zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych mających służyć tej działalności,

b)nie buduje struktury organizacyjnej pozwalającej mu na zarządzanie tą wydzieloną częścią majątku,

c)nie wypracowuje strategii tej działalności (planów co do jej rozwoju, badania rynku pod kątem potrzeb potencjalnych najemców, dostosowywania składników majątków do tych potrzeb), a jedynie lokuje nadwyżki posiadanych środków (uzyskiwanych z różnych źródeł przychodu) w zakup nieruchomości (w tym także lokali), które następnie wynajmuje, to nie można uznać, że składniki majątkowe związane są z działalnością gospodarczą.

Trafnie zatem przyjęto w wyroku NSA z 11 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1940/15 (CBOSA), przywołanym także w treści wniosku RMiŚP, lecz w innej części uzasadnienia tego orzeczenia i w innym kontekście, że użyty w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. zwrot legislacyjny: „jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej” nie jest tożsamy znaczeniowo z określeniem, jakim ustawodawca posłużył się w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy, tj. „z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą”. O ile bowiem w pierwszym przypadku prawodawca eksponuje wyraźnie element funkcjonalny (wskazuje na charakter aktywności podatnika), o tyle kolejny zwrot dotyczy aspektu przedmiotowego (powiązania określonych składników majątku z działalnością gospodarczą)”.

W świetle wskazanej wyżej argumentacji zaprezentowanej przez Naczelny Sąd Administracyjny, wskazać należy, że wobec faktu, że Wnioskodawca nie wprowadził nieruchomości do ewidencji środków trwałych, a jedynie wydzierżawiał tę nieruchomość jako część własnego gospodarstwa rolnego, a sprzedaż tej nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat od dnia nabycia tej nieruchomości, tym samym sprzedaż tej nieruchomości - nawet po podziale - nie będzie uznana za źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Ponadto, przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje, że dotyczy przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw, które nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej.

Przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

-odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej) oraz

-zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Z kolei stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy:

Jednak stosownie do art. 10 ust. 3 ww. ustawy:

Zasady ustalania przychodów z działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że:

Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy:

W myśl art. 14 ust. 2c ww. ustawy:

Zatem, regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r., objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego oraz wartości niematerialnej i prawnej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Jak wynika z uzasadnienia do projektu wprowadzającego ww. uregulowanie, zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania, krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, jak i składników, których podatnik – pomimo takiego obowiązku – nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wobec powyższego, przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, do których odnosi się art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy), jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności, i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy:

Użyte w ww. przepisie pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej opiera się na trzech przesłankach:

-zarobkowym celu działalności,

-wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,

-prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek.

Działalność gospodarcza to taka działalność, która:

1)jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu;

2)wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter;

3)prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa w obrocie gospodarczym.

Każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy, pozarolniczą działalność gospodarczą niezależnie od tego, czy podatnik dokonał jej rejestracji.

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności.

Prowadzenie działalności gospodarczej we własnym imieniu oznacza, że związane z działalnością prawa i obowiązki dotyczą osoby fizycznej, która ją prowadzi; podmiot prowadzący działalność gospodarczą występuje jako podmiot niezależny prawnie od innych podmiotów, a podejmowane przez niego czynności rodzą bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz, czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny Wydawnictwo Naukowe PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego Warszawa 2000, organizować to przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie, bądź w znaczeniu drugim nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Op 18/08).

Na pojęcie „zorganizowanie” w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy, składa się zespół celowych, uporządkowanych czynności o charakterze profesjonalnym, realizowanych w ramach mniej lub bardziej wyodrębnionej struktury, mieszczących się zarówno w tzw. fazie przygotowawczej, związanej z uruchomieniem określonych działalności, jak i w fazie realizacji.

Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 3 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 919/14: „Dla przyjęcia, że działalność ma charakter ciągły, nie jest niezbędne, by powtarzane były konkretne czynności; możliwe, że dana czynność (np. sprzedaż) będzie dokonana jednorazowo, natomiast wraz z poprzedzającymi ją czynnościami przygotowawczymi będzie tworzyła ciąg działań, który uznać należy za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a ust. 6 u.p.d.f.”.

Przez powtarzalność rozumie się ponadto cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Ponadto należy wskazać, że w myśl art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W związku z powyższym, istotne jest również dla aktywności zarobkowej podatnika – mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nieistnienie przeszkód określonych w art. 5b ust. 1 ww. ustawy. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Z przytoczonych przepisów wynika, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód jednego z dwóch źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy) lub z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma kluczowe znaczenie dla ustalenia sposobu opodatkowania przychodu.

Zakwalifikowanie do źródła przychodów ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak sposób opodatkowania przychodów, możliwość odliczenia kosztów ich uzyskania, możliwość skorzystania ze zwolnień przedmiotowych itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Przy czym, jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Ponadto nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego.

Przy czym, każdy przypadek należy oceniać indywidualnie, mając na względzie całokształt okoliczności faktycznych danej sprawy, a więc wszystkie działania podejmowane przez podatnika, a nie tylko poszczególne czynności, pojedyncze elementy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Przy ocenie działalności osoby sprzedającej nieruchomości, należy uwzględnić wszystkie etapy tej aktywności. Ocena podejmowanych działań powinna uwzględniać działania podejmowane na poszczególnych etapach aktywności sprzedającego w ich całokształcie, a nie wyłącznie osobno.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczącym źródła przychodów, jakim jest dzierżawa, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika zatem, że przychód z dzierżawy dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 omawianej ustawy podatkowej.

Umowa najmu została zdefiniowana w art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.), zgodnie z którym :

Stronami umowy dzierżawy są wydzierżawiający oraz dzierżawca. Do zawarcia umowy dzierżawy dochodzi wówczas, gdy strony uzgodnią istotne jej składniki, do jakich należą przedmiot dzierżawy i czynsz. Na podstawie umowy dzierżawy dzierżawca uzyskuje prawo do używania cudzej rzeczy w zamian za zapłatę czynszu.

Tak więc podatnicy mogą osiągać przychody z dzierżawy niestanowiącej przedmiotu pozarolniczej działalności gospodarczej, jak i z dzierżawy w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W obydwu przypadkach przychód jest osiągnięty na podstawie tego samego rodzaju stosunku cywilnoprawnego łączącego strony, jakim jest umowa dzierżawy.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że dzierżawa stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć dzierżawa, która prowadzona jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy).

W tym miejscu wskazać należy na uchwałę NSA z 24 maja 2021 r., II FPS 1/21, gdzie wskazano:

W celu właściwego zakwalifikowania odpłatnego zbycia nieruchomości na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do właściwego źródła przychodu należy ocenić zamiar, okoliczności i cel działań związanych z planowanym odpłatnym zbyciem nieruchomości (działki nr …), o której mowa we wniosku.

Jak już wcześniej wyjaśniono, na związek uzyskiwanych przychodów ze źródłem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może wskazywać, rozpatrywany całościowo, zespół powiązanych ze sobą działań podatnika, powtarzalnych, uporządkowanych, konsekwentnie prowadzących do osiągnięcia zysku, w szczególności łącznie polegających na wielokrotnym nabywaniu nieruchomości, ich zaawansowanym przygotowaniu do sprzedaży (tzn. w sposób wykraczający poza zwykły zarząd mieniem), wielokrotnym zbywaniu w celu zarobkowym odpowiednio przygotowanych nieruchomości. Brak jest natomiast podstaw, aby podejmowane przez podatnika czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe, racjonalne gospodarowanie tym majątkiem, kwalifikować jako prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ww. ustawy.

Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności, czy też jej rodziny. Zatem sprzedaż, nawet wielokrotna, przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu nie sposób przyjąć, że planowana sprzedaż nieruchomości wygeneruje przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Okoliczności przedstawione we wniosku wskazują, że nieruchomość nie została nabyta przez Pana dla celów prowadzenia działalności gospodarczej i nie była w niej wykorzystywana. W przedmiotowej sprawie, czynności podejmowane przez Pana (m.in. działka została przez Pana wydzierżawiona w ramach prywatnej dzierżawy) wskazują, że nie mają one charakteru profesjonalnego działania przypisywanego przedsiębiorcom i mieszczą się w zwykłych działaniach związanych z właściwym zarządem własnym majątkiem. Również w szczególności fakt, że sprzedaż nieruchomości nastąpi po upływie długiego okresu od jej nabycia oraz okoliczności i cel nabycia nieruchomości – prowadzenie gospodarstwa rolnego, oraz fakt, że jest Pan osobą nietrudniącą się obrotem nieruchomościami, sugeruje, że są to działania należące do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. W konsekwencji, istotą działania Pana nie było/nie jest prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz zwykły zarząd majątkiem. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności, czy też jej rodziny.

Okoliczności dotyczące nabycia nieruchomości i planowanej sprzedaży nie dają podstaw do przyjęcia, że spełnione zostaną przesłanki wymienione w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkujące zaliczenie planowanej sprzedaży do działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe, planowana sprzedaż nieruchomości (tj. działki nr …) nie nastąpi w wykonaniu działalności gospodarczej, a zatem nie spowoduje powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Pana, skutki podatkowe planowanego odpłatnego zbycia nieruchomości należy rozpatrywać w kontekście przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma forma prawna ich nabycia oraz moment nabycia.

Za datę nabycia nieruchomości, tj. działki nr …, należy przyjąć datę zakupu nieruchomości (działki) przez Pana, tj. 2013 r. Zatem, termin pięcioletni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych minął z dniem 31 grudnia 2018 r.

W tym miejscu wskazać należy, że dokonanie podziału nieruchomości przez Pana nie będzie miało wpływu na moment nabycia. Samo bowiem wydzielenie działek (podział) z nieruchomości gruntowej nie powoduje zmiany ich właściciela. Na skutek dokonania tej czynności nie następuje przeniesienie prawa własności działek, a więc nie dochodzi do ich nabycia.

W konsekwencji, nienastępujące w wykonaniu działalności gospodarczej planowane odpłatne zbycie przez Pana nieruchomości (działki nr …) lub działek powstałych w wyniku podziału działki nr …, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli zatem, przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ wskazuje, że zapłacona na konto Krajowej Informacji Skarbowej, opłata za wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, w części, która stanowi nadpłatę w myśl art. 14f § 2b pkt 3 ustawy Ordynacja podatkowa, zostanie zwrócona w terminie określonym w art. 14f § 2a ustawy Ordynacja podatkowa.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.