Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 26 września 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 20 września 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismami z 31 października 2024 r. (wpływ 6 listopada 2024 r.) oraz z 3 grudnia 2024 r. (wpływ 5 grudnia 2024 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych i zdarzenia przyszłego

Pani X (dalej także: „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem X spółka jawna (dalej: „Spółka”), której wspólnikami są wyłącznie osoby fizyczne, wydzierżawia nieruchomość gruntową, tj. działki o powierzchni 0,2237 ha od osób fizycznych.

Spółka wynajmuje również część budynku na działce graniczącej z działką, która jest wydzierżawiana. Spółka planuje inwestycje i wybudowanie hali przez rozbudowę budynku istniejącego na gruncie należącym do osób fizycznych (dalej: Wydzierżawiających).

Rozbudowie podlegał będzie budynek częściowo wynajmowany przez Spółkę od Wydzierżawiających posadowiony na działce graniczącej z działką wydzierżawianą. W umowie dzierżawy Wydzierżawiający udzielają pozwolenia na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane, pozwolenia na budowę wystawione na osoby fizyczne umożliwią realizowanie inwestycji przez Spółkę.

Spółka, na podstawie zawartej umowy dzierżawy nieruchomości gruntowej, rozbuduje istniejący budynek. Zgodnie z zasadą ,,Superficies solo cedit” właścicielem rozbudowanego budynku staną się automatycznie właściciele nieruchomości gruntowej, czyli Wydzierżawiający (dla rozbudowy budynku nie zakłada się osobnej księgi wieczystej). Spółka tym samym poczyni nakład na cudzą nieruchomość i zgodnie z prawem Spółka będzie mogła żądać rekompensaty poniesionych wydatków.

W okresie obowiązywania umowy dzierżawy Spółka będzie miała prawo do wyłącznego pobierania korzyści z rozbudowanego budynku i jednocześnie będzie odpowiadała oraz ponosiła wszelkie koszty związane z utrzymaniem i remontami/modernizacjami budynku wybudowanego obiektu. Planowane jest zawarcie umowy dzierżawy na ok. 10 lat. Jednak w związku z tym, że prawnie rozbudowany budynek należał będzie do wydzierżawiających osób fizycznych, pozostaje kwestia rozliczenia nakładów poczynionych na nieruchomość będącą własnością Wydzierżawiających, ponieważ po okresie dzierżawy Spółka traci prawo do użytkowania nieruchomości, a pozostawia na gruncie wybudowany budynek. W kwestii rozliczenia nakładów Spółka rozważa dwa warianty rekompensaty:

1)rekompensata nastąpi po zakończeniu umowy dzierżawy – ewentualny zwrot nakładów odpowiadać będzie niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcy środku trwałym, lub

2)rekompensata następować będzie częściowo w trakcie trwania umowy dzierżawy – w ramach wzajemnego potrącenia czynszów dzierżawy z przyszłą rekompensatą należną Wnioskodawcy.

Dla Spółki oraz Wydzierżawiających korzystniejszym rozwiązaniem będzie wariant drugi, tj. bieżące rozliczanie w drodze kompensaty. Wydzierżawiający nie będą musieli płacić całości rekompensaty po zakończeniu umowy dzierżawy, ponieważ potrącana co miesiąc kwota stanowić będzie niejako zaliczki na poczet ostatecznego rozliczenia, czyli rekompensaty. Spółka natomiast posiadać będzie lepszą płynność finansową, tj. będzie ponosiła wydatki na rozbudowę budynku i nie będzie musiała wydatkować środków na zapłatę czynszu dzierżawnego, ponieważ dojdzie do kompensaty wzajemnych należności.

Ostateczne rozliczenie poniesionych nakładów i dokonanych rozliczeń w trakcie okresu umowy zostanie przeprowadzone po zakończeniu umowy dzierżawy. Rozliczenia dokonane zostaną do kwoty niezamortyzowanej wartości rozbudowy budynku.

Budynek będzie użytkowany do działalności gospodarczej Spółki, czyli do wykonywania czynności opodatkowanych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Faktury kosztowe związane z budową (nakładami na nieruchomość gruntową należącą do osób fizycznych) będą wystawiane na spółkę X spółka jawna.

W pismach stanowiących uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni udzieliła odpowiedzi na następujące pytania:

Czy wydzierżawiającym (właścicielem/współwłaścicielem) nieruchomość gruntową wraz z budynkiem istniejący na tym gruncie jest Pani, a dzierżawcą spółka jawna (dalej: Spółka), której jest Pani wspólnikiem?

Wydzierżawiającymi są X. Są oni współwłaścicielami (na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej) nieruchomości. X są również jedynymi wspólnikami X spółka jawna (...), która to Spółka jest dzierżawcą.

Jeżeli – oprócz Pani – właścicielami nieruchomości gruntowej wraz z budynkiem istniejącym na tym gruncie są również inne osoby fizyczne, prosimy wskazać – jakie to osoby i czy są one również wspólnikami Spółki?

Właścicielami są tylko X, którzy są jedynymi właścicielami nieruchomości i jednocześnie jedynymi wspólnikami Spółki.

Na czym ma polegać rozbudowa budynku istniejącego na nieruchomości gruntowej, o którym mowa we wniosku?

Rozbudowa polegać będzie na rozbudowie o kolejną halę produkcyjną.

Czy wydatki na rozbudowę budynku istniejącego na nieruchomości gruntowej, o którym mowa we wniosku, ponosi Spółka; jeżeli nie – to kto ponosi te wydatki?

Wydatki te ponosiła Spółka.

Wobec wskazania we wniosku, że:

czy oprócz wskazanej rozbudowy – będą prowadzone inne inwestycje; jeżeli tak – to jakie?

Na chwilę obecną nie są planowane żadne inne inwestycje.

Jak szczegółowo będą przedstawiać się wzajemne rozliczenia w zakresie bieżącego potrącenia czynszu dzierżawnego z przyszłą rekompensatą w trakcie trwania umowy dzierżawy, a także jeśli w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy pozostaną nakłady nierozliczone w ramach czynszu dzierżawnego, to czy te nakłady będą przejęte nieodpłatnie, czy też odpłatnie oraz kto przejmie te nakłady?

Spółka będzie korzystać z nieruchomości nieodpłatnie (w zamian realizuje inwestycję), okres obowiązywania umowy jest tak długi, że po jej zakończeniu nie będzie żadnych kwot do rozliczenia.

Na czym ma polegać rozbudowa budynku istniejącego na nieruchomości gruntowej?

Na działce sąsiedniej oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) istnieje obecnie hala produkcyjna, a na działce (...) (działka granicząca) powstanie nowa hala produkcyjna. Z uwagi na fakt graniczenie ze sobą obu działek możliwe jest uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę nowej hali, które w drodze decyzji administracyjnej nazwane jest jako „rozbudowa istniejącej hali”, a to z uwagi na bezpośrednie przyleganie ze sobą obu hali jedną ścianą (nowy budynek będzie przylegał jedną ścianą do istniejącego już obiektu). W rzeczywistości jednak nowa hala może pełnić funkcje niezależne. Każdy budynek pozostaje w granicach swojej działki ewidencyjnej.

Pytania

1a. Czy Spółka prawidłowo klasyfikuje rozbudowę budynku jako inwestycje w obcym środku trwałym, czy też powinna ją klasyfikować jako budynek? (stan faktyczny)

1b. W konsekwencji, czy Spółka prawidłowo dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm., dalej: ustawa o PIT)? (zdarzenie przyszłe)

2. Czy dla Spółki bieżące potrącenia czynszu dzierżawnego z przyszłą rekompensatą stanowią zaliczki na poczet ostatecznego rozliczenia kompensaty, które nie stanowią przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT? (stan faktyczny)

Pani stanowisko w sprawie

W Pani ocenie – w odniesieniu do pytań nr 1a, nr 1b – inwestycja w obcym środku trwałym to nakłady ponoszone w obiekcie będącym kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym innego podmiotu, które to nakłady mają na celu przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację tego obiektu.

Na podstawie art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”. Powołana ustawa o PIT nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, przez które, zgodnie z aktualnym orzecznictwem rozumie się m.in. nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby własnej działalności w obiekcie (budynek/lokal), którego dany podatnik nie jest właścicielem, ale użytkuje go na podstawie stosownego tytułu prawnego. Nakłady te to z reguły ogół kosztów, jakie podatnik ponosi na przystosowanie użytkowanego obiektu do stanu zdatnego do używania (wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 12/05). Wskazane definicje pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym pozwalają na określenie go jako nakładów, przede wszystkim w sensie materialnym, czynionych w obiekcie będącym kompletnym i zdatnym do użytku środkiem trwałym innego podmiotu, które to nakłady mają na celu przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację obiektu (np. interpretacja indywidualna z dnia 29 października 2021 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.402.2021.1.BD).

Natomiast w wyroku z dnia 20.01.2005 r. NSA (FSK 1370/04) stwierdził, iż ustalenie, że środki trwałe stanowiły nowo wybudowane obiekty, wykluczało uznanie ich za inwestycję w obcym środku trwałym.

Zdaniem Wnioskodawcy do opisanego zdarzenia przyszłego nie znajdzie zastosowania Wyrok NSA z 2005-01-20, sygn. FSK 1370/04. Wnioskodawca nie wybuduje bowiem nowego środka trwałego, a jedynie rozbuduje już istniejący środek trwały, który należy do Wydzierżawiających. Zdaniem Wnioskodawcy należy więc poczynioną w przyszłości inwestycję zaklasyfikować jako „inwestycję w obcy środek trwały”.

W konsekwencji Spółka dla inwestycji w obcych środkach trwałych będzie mogła ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne (art. 22j ust. 4 ustawy o PIT) lub zastosować stawki z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

W związku z tym, że nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w części odpowiadającej kwocie nakładów inwestycyjnych, która została zwrócona przez Wydzierżawiającego, Spółka ma zamiar dokonania rozliczenia z Wydzierżawiającymi w drodze rekompensaty w wysokości niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym.

W Pani ocenie – w odniesieniu do pytania nr 2 – Wnioskodawca, jak już zostało wspomniane, ma zamiar dokonywania amortyzacji podatkowej i uwzględniania jej w kosztach uzyskania przychodu.

Niezamortyzowana część wartości inwestycji w obcym środku trwałym nie będzie stanowiła kosztów uzyskania przychodów Spółki. W konsekwencji rekompensata nakładów na rozbudowę budynku w kwocie niezamortyzowanej wartości nieruchomości nie będzie stanowiła przychodu podatkowego z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT dla wspólników Spółki.

Z uwagi na transparentność podatkową Spółki, uzyskiwane przychody z prowadzonej działalności gospodarczej są ustalane na poziomie Wspólników i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychody z udziału w Spółce u każdego Wspólnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki. Według analogicznych zasad rozlicza się koszty uzyskania przychodów związane z udziałem wspólników w Spółce.

Spółka jako transparentna podatkowo nie jest więc podatnikiem podatku PIT. Niemniej jednak na podstawie kalkulacji podatkowych dla Spółki przekazywana jest informacja dla wspólników w celu rozliczenia PIT.

Skoro rekompensata nie będzie podlegała opodatkowaniu PIT, to również zaliczki nie powinny podlegać opodatkowaniu bez względu na to, czy będą miały definitywny charakter.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W świetle powyższego, aby poniesiony przez podatnika wydatek stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

-wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-wydatek nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1.

W myśl art. 22 ust. 8 zd. pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast na podstawie art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje, można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Podejmując inwestycje w obcym środku trwałym, podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela tego środka trwałego.

Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w przypadku inwestycji w obcym środku trwałym regulują przepisy art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W tym miejscu wskazuję, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że jest Pani wspólnikiem spółki jawnej (dalej: Spółka). Spółka wydzierżawia nieruchomość gruntową wraz z budynkiem. Wydzierżawiającymi nieruchomość gruntową wraz z budynkiem istniejącym na tym gruncie jest Pani i jej mąż (dalej: Wydzierżawiający). Wydzierżawiający są współwłaścicielami (na zasadach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej) nieruchomości. Pani i jej mąż są też jedynymi wspólnikami Spółki. Spółka planuje inwestycje i wybudowanie hali przez rozbudowę budynku istniejącego na gruncie należącym do Wydzierżawiających. W umowie dzierżawy Wydzierżawiający udzielają pozwolenia na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane, pozwolenia na budowę wystawione na Wydzierżawiających umożliwią realizowanie inwestycji przez Spółkę. Spółka na podstawie zawartej umowy dzierżawy nieruchomości gruntowej rozbuduje istniejący budynek. Ponadto wskazała Pani, że z uwagi na fakt graniczenia ze sobą obu działek możliwe jest uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę nowej hali, które w drodze decyzji administracyjnej nazwane jest jako „rozbudowa istniejącej hali”. W okresie obowiązywania umowy dzierżawy Spółka będzie miała prawo do wyłącznego pobierania korzyści z rozbudowanego budynku i jednocześnie będzie odpowiadała oraz ponosiła wszelkie koszty związane z utrzymaniem i remontami/modernizacjami wybudowanego budynku. Planowane jest zawarcie umowy dzierżawy na ok. 10 lat. Budynek będzie użytkowany do działalności gospodarczej Spółki. Faktury kosztowe związane z budową (nakładami na nieruchomość gruntową należącą do Wydzierżawiających) będą wystawiane na Spółkę.

Zatem stwierdzam, że planowaną inwestycję i wybudowanie hali przez rozbudowę budynku istniejącego na gruncie należącym do Wydzierżawiających należy zakwalifikować jako inwestycję w obcym środku trwałym. Wydatki na wybudowanie hali przez rozbudowę budynku, jako inwestycja w obcym środku trwałym, mogą podlegać amortyzacji, zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 w związku z art. 22j ust. 4 pkt 1 tej ustawy, przez okres nie krótszy niż 10 lat.

Podsumowanie: Spółka prawidłowo klasyfikuje rozbudowę budynku jako inwestycję w obcym środku trwałym i prawidłowo będzie dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do bieżącego potrącenia czynszu dzierżawnego z przyszłą rekompensatą wskazuję, co następuje.

Zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Na podstawie art. 676 Kodeksu cywilnego:

W myśl art. 694 Kodeksu cywilnego:

W przypadku zatem rozbudowania przez Spółkę budynku istniejącego na gruncie należącym do Pani i Pani męża (tu: Wydzierżawiających), strony mogą zdecydować, że albo grunt ten zostanie przywrócony do stanu poprzedniego (tj. zostaną usunięte/wyburzone postawione budynki) albo zostanie dokonane rozliczenie poniesionych nakładów przez ich zwrot Spółce (tu: Dzierżawcy).

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jednocześnie zwracam uwagę, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest przepisów, które wprost regulowałyby kwestię rozliczenia nakładów na zabudowanie cudzych nieruchomości gruntowych przez rozbudowę poczynionych przez dotychczasowego ich dzierżawcę.

W Pani sytuacji Spółka, na podstawie zawartej umowy dzierżawy nieruchomości gruntowej, rozbuduje istniejący budynek. Planowane jest zawarcie umowy dzierżawy na ok. 10 lat. W kwestii rozliczenia nakładów Spółka rozważa dwa warianty rekompensaty: (i) rekompensata nastąpi po zakończeniu umowy dzierżawy – ewentualny zwrot nakładów odpowiadać będzie niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcy środku trwałym, lub (ii) rekompensata następować będzie częściowo w trakcie trwania umowy dzierżawy – w ramach wzajemnego potrącenia czynszów dzierżawy z przyszłą rekompensatą należną Pani. Dla Spółki oraz Wydzierżawiających korzystniejszym rozwiązaniem będzie wariant drugi, tj. bieżące rozliczanie w drodze kompensaty. Wydzierżawiający nie będą musieli płacić całości rekompensaty po zakończeniu umowy dzierżawy, ponieważ potrącana co miesiąc kwota stanowić będzie niejako zaliczki na poczet ostatecznego rozliczenia, czyli rekompensaty. Spółka natomiast posiadać będzie lepszą płynność finansową, tj. będzie ponosiła wydatki na rozbudowę budynku i nie będzie musiała wydatkować środków na zapłatę czynszu dzierżawnego, ponieważ dojdzie do kompensaty wzajemnych należności. Ostateczne rozliczenie poniesionych nakładów i dokonanych rozliczeń w trakcie okresu umowy zostanie przeprowadzone po zakończeniu umowy dzierżawy. Rozliczenia dokonane zostaną do kwoty niezamortyzowanej wartości rozbudowy budynku.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem, co do zasady, przychodami są wszystkie przysporzenia powstałe w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, którymi podatnik może rozporządzać.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie tego przepisu stwierdzam, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji, dopłat i innych nieodpłatnych świadczeń, w tym jako zwrot wydatków, w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

·dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,

·ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej.

Na gruncie Pani sprawy, przyjęty przez strony umowy sposób rozliczenia poniesionych przez najemcę kosztów prac dotyczących rozbudowy, jest swoistego rodzaju formą kompensaty wzajemnych rozliczeń. Koszty prac poniesione przez Spółkę zostaną potrącone w należnym Wydzierżawiającym czynszu. Dochodzi więc do bezgotówkowego rozliczenia wzajemnych zobowiązań.

Z uwagi na przedstawione przez Panią wątpliwości należy się także odnieść do przychodów neutralnych podatkowo, a więc niestanowiących podstawy ustalania dochodu podatnika podlegającego opodatkowaniu, a które wymienia art. 14 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonując ich wyczerpującego wyliczenia. Przepis ten tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu, czy też zawężeniu, przez stosowanie analogii, czy wykładni rozszerzającej.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Natomiast na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wydatki niepodlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wymienia art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem te wszystkie wydatki wymienione w tym przepisie, które zostały podatnikowi zwrócone, wyłączone są z przychodów podatnika.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

Z zacytowanych przepisów wynika, że skutki podatkowe związane ze zwrotem kosztów w opisanej przez Panią sytuacji będą generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które będą Spółce zwracane, podlegają zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym. Jednocześnie nie stanowią kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne w części odpowiadającej kwocie nakładów inwestycyjnych zwróconych podatnikowi m.in. przez wydzierżawiającego.

Przyjmując, że wydatki poniesione przez Spółkę na rozbudowę istniejącego budynku zostaną rozliczone metodą wzajemnej kompensaty z czynszem dzierżawy i umowa dzierżawy dalej będzie obowiązywać, nie doszło też do zwrotu wydzierżawianej nieruchomości na rzecz Wydzierżawiających, to Spółka z chwilą rozpoczęcia amortyzacji inwestycji w obcym środku trwałym, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winna pomniejszyć dokonywane odpisy amortyzacyjne zaliczane w ciężar kosztów podatkowych o tą ich część, jaka odpowiada kwocie nakładów inwestycyjnych zwróconych jej przez Wydzierżawiających. Zwracane przez Wydzierżawiających wydatki inwestycyjne Spółce winny podlegać wyłączeniu z kosztów podatkowych. Tym samym nie dojdzie do zwrotu wydatków zaliczonych do kosztów podatkowych, a więc do uzyskania przychodu podatkowego.

Podsumowanie – dla Pani, jako wspólnika Spółki, bieżące potrącenia czynszu dzierżawnego z przyszłą rekompensatą stanowiące zaliczki na poczet ostatecznego rozliczenia kompensaty nie będą stanowić przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym w tej części nie będą zaliczane w poczet kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.