Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

24 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismami z 20 stycznia 2025 r. (wpływ 20 stycznia i 21 stycznia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1.Zainteresowany będący stroną postępowania: A.A;

2.Zainteresowana niebędąca stroną postępowania: B.A, ul. (...).

Opis stanu faktycznego

W dniu (...).2006 r. zawarli Państwo z (...). (dalej Bank) umowę kredytu mieszkaniowego (...) o (...). Na warunkach określonych w ww. umowie powiązanej z walutą CHF Bank zobowiązał się postawić do Państwa dyspozycji kredyt w kwocie 51.875,83 CHF, który następnie faktycznie został wypłacony w kwocie 125.258,02 zł, na zakup lokalu i jego remont, na potrzeby własne. Kredyt został całkowicie spłacony (...).2020 r.

Od dnia zawarcia umowy kredytu do (...).2020 r. na poczet kredytu uiścili Państwo do Banku kwotę 54.267,49 zł i 48.741,61 CHF.

W dniu (...).2023 r. złożyli Państwo do Sądu Okręgowego w (...) pozew o zapłatę z żądaniem zwrotu na Państwa rzecz wszelkich kwot uiszczonych do Banku w związku z nieważnością umowy kredytu wynikającą z zawarcia i stosowania w niej przez Bank postanowień niedozwolonych. Cały czas podtrzymywali Państwo gotowość rozliczenia z Bankiem wypłaconego Państwu kapitału kredytu. Sąd Okręgowy w (...) prowadził postępowanie w sprawie pod sygn. akt (...).

Państwa dążeniem, wobec naruszenia prawa przez Bank, było odzyskanie nienależnie uiszczonych przez Państwa kwot przewyższających kwotę wypłaconego kapitału kredytu. Według szacunków na dzień złożenia pozwu kwota nienależnie uiszczonych przez Państwa rat kapitałowo-odsetkowych do Banku przedstawiała się następująco: 54.267,49 zł i 48.741,61 CHF (wg średniego kursu CHF z 23.08.2023 r. 4,5132), tj. 219.980,63 zł, łącznie 274.248,12 zł, co po pomniejszeniu niniejszej kwoty o udostępniony Państwu kapitał kredytu w kwocie 125.258,02 zł dawało rzeczywistą kwotę Państwa roszczenia 148.990,10 zł. W przypadku uznania przez Sąd powództwa, w wyniku wykonania wyroku ww. kwota pozostawałaby Państwu jako rzeczywisty zwrot z tytułu nienależnie uiszczonych rat do Banku.

W trakcie postępowania sądowego Bank wystąpił z propozycją zawarcia ugody, która zakończyłaby spór dotyczący kwestionowanej umowy kredytu. W dniu (...).2024 r. Strony zawarły ugodę sądową, w oparciu o którą zakończono spór dotyczący skuteczności poszczególnych postanowień umownych i całej Umowy (oraz jej ważności). Na mocy zawartej Ugody Strony dokonały zmiany w umowie kredytu w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności. Bank w celu zakończenia wszelkich sporów zobowiązał się do wypłaty na Państwa rzecz następujących kwot:

a. 39.941,23 zł – wynikająca z rozliczenia kredytu, tak jakby od daty zawarcia, tj. od dnia (...).2006 r., stanowił kredyt złotowy, z okresem kredytowania 30 lat, oprocentowaniem kredytu według zmiennej stopy procentowej opartej o WIBOR 3M i marży Banku 1,51%, z przeliczeniem wpłat dokonanych w CHF na PLN po średnim kursie NBP,

b. 72.058,77 zł – jako kwota dodatkowa. Według Banku w związku z wypłatą kwoty dodatkowej powstał po Państwa stronie przychód, a na Banku ciążyło wypełnienie obowiązku informacyjnego, tj. sporządzenie informacji PIT-11.

Państwa celem przy zawarciu ugody z Bankiem było wzajemne rozliczenie dokonanych spłat przenoszących kapitał kredytu. Łączna kwota zwracana przez Bank w wyniku ugody wyniosła 112.000 zł, natomiast dokonana nadpłata rat powyżej kapitału kredytu odpowiadała kwocie 148.990,10 zł.

Uzupełnienie wniosku

W § 2 zawartej ugody wskazano, że kredytobiorca ma prawo do podniesienia przeciwko Bankowi roszczeń w związku z zawarciem, wykonywaniem lub treścią Umowy i stoi na stanowisku, iż w szczególności może dochodzić roszczeń o uznanie postanowień umowy, w tym dotyczących zasad ustalania kursu waluty, klauzuli ryzyka walutowego i zasad denominacji lub indeksacji, za niewiążące na podstawie art. 385 indeks 1 i nast. Kodeksu Cywilnego lub stwierdzenie nieważności Umowy lub o zapłatę z ww. tytułów.

W § 2 wskazano, że są Państwo świadomi, iż podniesienie któregokolwiek z roszczeń, o którym mowa w § 2 oraz informacji o Państwa sytuacji mogłoby skutkować pozytywnym dla Państwa orzeczeniem sadowym. Strony w Ugodzie wskazały, że ich zamiarem jest polubowne zakończenie sporu i uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających z umowy kredytu, między innymi poprzez zmianę Umowy kredytu w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej.

Wobec powyższego dobrowolnie zgodzili się Państwo odstąpić od dochodzenia od Banku roszczeń objętych sporem oraz innych wywodzonych z zarzutu nieważności Umowy lub niedozwolonego charakterem postanowień Umowy w brzmieniu sprzed zmiany Umowy w zakresie zobowiązań kredytobiorcy (i odpowiadających im praw Banku).

Warunki zawartej ugody wprost nie potwierdzają nieważności zawartej Ugody, ale jej faktyczne i finansowe skutki odpowiadają konsekwencjom stanu stwierdzenia nieważności umowy kredytu. W szczególności warunki Ugody spowodowały wygaśnięcie wszelkich wzajemnych roszczeń stron z tytułu umowy kredytu, a także zwrot na Państwa rzecz środków pieniężnych odpowiadających kwocie nadpłaconego kapitału kredytu wypłaconego przez Bank. Taka też była intencja stron, aby faktycznie skutki zawartej ugody były maksymalnie zbliżone do konsekwencji płynących dla Kredytobiorców z unieważnienia umowy kredytu. Treść ugody były maksymalnie zbliżone do konsekwencji płynących dla kredytobiorcy z unieważnienia umowy kredytu. Łącznie na poczet umowy kredytu wpłacili Państwo 54.267,49 zł i 48.741,61 CHF (wg średniego kursu CHF z 23.08.2023 r. 4,5132), tj. 219.980,63 zł, łącznie 274.248,12 zł, a Bank wypłacił kredyt w wysokości 125.258,02 zł. W wyniku zawarcia ugody Bank łącznie zwrócił Państwu kwotę 112.000 zł.

Przedmiotem negocjacji w procesie ustalenia warunków Ugody był zwrot na Państwa rzecz kwot odpowiadających wysokości środków pieniężnych uiszczonych na poczet spłat kredytu, przekraczających wysokość wypłaconego Panu i Pana żonie przez Bank kapitału kredytu. W wyniku negocjacji, w celu przyspieszenia i ostatecznego zakończenia sporu, niniejszą kwotę określono w wysokości 112.000 zł (całkowita wysokość nadpłaty powyżej kapitału to ok. 148.990,10 zł).

Zgodnie z Państwa intencjami przy zawieraniu Ugody z Bankiem niniejsze kwoty pokrywały Państwa roszczenia objęte sporem sądowym w zakresie otrzymanych przez Bank świadczeń nienależnych w wyniku spłaty przez Państwa na rzecz Banku rat kapitałowo-odsetkowych.

Pytanie

Czy jako podatnicy są Państwo zobowiązani zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 72.058,77 zł (wskazanej jako kwota dodatkowa), którą otrzymali Państwo w wyniku ugody?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie łączna kwota zwróconych środków pieniężnych przez Bank na podstawie ugody w wysokości 112.000 zł nie stanowi przychodu do opodatkowania. Ustawodawca w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f. wymienia źródła przychodów, z których przychód (dochód) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nienależne świadczenie w podanym rozumieniu przyjętym w art. 410 w zw. z art. 405 Kodeksu Cywilnego nie zostało wymienione jako odrębne źródło przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 u.p.d.o.f.

Mając na uwadze fakt, iż w ugodzie nie została wskazana podstawa, na jakiej Bank zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy (Kredytobiorców) łącznej kwoty 112.000 zł, kwota ta tym bardziej nie powinna podlegać opodatkowaniu, jako że zgodnie z treścią ugody Wnioskodawca (Kredytobiorcy) mają otrzymać zwrot tego, co w czasie trwania Umowy było świadczone. Zwrot tego, co świadczono nie stanowi przychodu. Bank na podstawie Umowy udzielił kredytu na łączną kwotę 125.258,02 zł. Tym samym Bank pobrał bezpodstawnie świadczenie nienależne w łącznej kwocie 237.258,02 zł, a otrzymana w wyniku ugody kwota stanowi zwrot części kosztu poniesionego w związku z zawarciem z Bankiem Umowy. Otrzymanie zwrotu nie stanowi żadnej dodatkowej korzyści, a jedynie prowadzi do stanu rozliczeń, który jest zgodny z prawem, tj. stanowi następstwo pozbawienia Umowy jej abuzywnych postanowień. Kwota przekazana Państwu przez Bank na podstawie ugody nie spowoduje faktycznego przyrostu majątku Wnioskodawcy (Kredytobiorców).

Ponadto u.p.d.o.f. określa dochód jako nadwyżkę przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 9 ust. 2 u.p.d.o.f.). Przychód podatkowy warunkuje możliwość powstania dochodu podatkowego w tym znaczeniu, że dopóki nie mamy do czynienia z przychodem w sensie podatkowym, dopóty nie może powstać dochód podatkowy. Otrzymanego zwrotu nie można traktować w kategorii przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 11 u.p.d.o.f., ponieważ w tej sytuacji nie następuje po stronie Wnioskodawcy (Kredytobiorców) żadne przysporzenie majątkowe.

W uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2.03.2017 r., sygn. akt II FSK 164/15 wskazano, że (...) jak stanowi przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przytoczona definicja przychodu wyprowadzona na podstawie tych przepisów ma charakter ogólny, a zatem będzie ona w użyciu wówczas, gdy zastosowania nie będą znajdować regulacje szczegółowe, inaczej opisujące danego rodzaju przychód. Należy również pamiętać, że przepisy art. 11u.p.d.o.f. trzeba interpretować w powiązaniu z przepisami art. 10 oraz art. 12-20 u.p.d.o.f., co pozwala na ustalenie, czy dana kwota lub świadczenie przynależą do któregokolwiek ze źródeł przychodów podatkowych. Jeżeli nie będzie możliwe przyporządkowanie danego świadczenia do jakiegokolwiek źródła przychodu (w tym również do „innych źródeł przychodu” - art. 20 u.p.d.o.f.), to nie będzie ono mogło być uznane za przychód podatkowy, choćby nawet odpowiadało ogólnej definicji przychodu zawartej w przepisach art. 11 u.p.d.o.f. Mimo że nie wynika to wprost z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane „tytułem zwrotnym” nie są zaliczane do przychodów podatkowych.

Podsumowując, zwrot otrzymanej kwoty tytułem bezpodstawnego wzbogacenia się na podstawie art. 405 i art. 410 Kodeksu cywilnego (nienależne świadczenie) nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

Dodatkowo, otrzymany kredyt na podstawie Umowy wypełnia przesłanki definicji zawartej w § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. poz. 592 z pózn. zm.) (dalej jako: „Rozporządzenie”), a kredyt był zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 u.p.d.o.f., tj. wydatki na własne cele mieszkaniowe – na nabycie oraz remont lokalu mieszkalnego na potrzeby własne. Zgodnie z ugodą udzielony na mocy Umowy kredyt przewalutowano na kredyt złotówkowy. Jednocześnie nigdy wcześniej Wnioskodawca (Kredytobiorcy) nie korzystali z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego.

W myśl § 1 ust. 2 Rozporządzenia kwoty wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują: kwoty kredytu mieszkaniowego (kapitału); odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje; oraz opłaty, jeżeli ich poniesienie przez kredytobiorcę było niezbędne do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego, z wyjątkiem kosztów usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń.

Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot: umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy:

a) kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej oraz

b) osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej.

Jak wynika z uzasadnienia do Rozporządzenia za jego wydaniem stoi „szczególna potrzeba wyprowadzenia istotnej zachęty do zawierania przez kredytodawców i kredytobiorców ugód w celu restrukturyzacji tzw. kredytów frankowych, które ogranicza negatywne skutki wynikające ze zmiany kursu waluty szwajcarskiej na możliwość terminowej spłaty kredytów mieszkaniowych denominowanych w tej walucie przez polskich obywateli”. Jednocześnie w uzasadnieniu wskazano, że „nie bez znaczenia jest fakt, że część kredytobiorców toczy spory sądowe z bankami zarzucając abuzywność klauzul indeksacyjnych przy hipotecznych kredytach mieszkaniowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej. Opodatkowanie umarzanych kredytobiorcom kwot w sytuacji, gdy dochodzą oni przed sądami nieważności zawartych przez nich umów (częściową lub całkowitej), czyli podważają zasadność wymagalności tych kwot, budziłoby zatem istotne kontrowersje”. Ponadto nie sposób nie zgodzić się, że „uzyskane przez kredytobiorców umorzenie kredytu będzie stanowiło dla tej grupy realną, wymiernie poprawiającą położenie korzyść, wyłącznie w sytuacji, jeśli działania instytucji finansowych zmierzające do ułatwienia spłaty zadłużenia kredytobiorcom spotkają się z synergiczną reakcją ze strony państwa”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy, gdzie zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ustawodawca określił co jest przychodem w art. 11 ust. 1 ustawy:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca odróżnia przy tym przysporzenia, które mają charakter:

·pieniężny – pieniądze i wartości pieniężne;

·niepieniężny – świadczenia w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa), nieodpłatne świadczenia inne niż świadczenia w naturze (otrzymane usługi lub świadczenia polegające na udostępnianiu rzeczy lub praw).

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia następuje w stosunku dwustronnym – świadczeniodawca ma wolę przekazania czegoś nieodpłatnie, a świadczeniobiorca godzi się na przyjęcie takiego świadczenia.

Instytucja kredytu jest uregulowana przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej co do zasady są obojętne podatkowo. Uzyskana kwota kredytu nie jest przychodem, ponieważ nie jest definitywnym przysporzeniem majątkowym kredytobiorcy – kredytobiorca musi ją zwrócić kredytodawcy. Jednocześnie spłata kwoty kredytu oraz spłata odsetek co do zasady nie jest kosztem uzyskania przychodu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że zawarli Państwo ugodę z Bankiem. Celem ugody było zakończenie sporu dotyczącego niedozwolonych klauzul zawartych w umowie kredytu. Na mocy ugody doszło do uchylenia stanu niepewności co do roszczeń wynikających z umowy kredytu, między innymi poprzez zmianę Umowy kredytu w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej. Warunki Ugody spowodowały wygaśnięcie wszelkich wzajemnych roszczeń stron z tytułu umowy kredytu. W konsekwencji Bank zobowiązał się do wypłaty na Państwa rzecz kwoty dodatkowej.

Skoro kwota dodatkowa, którą otrzymali Państwo od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Państwa podczas spłaty kredytu hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan A.A (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej