Interpretacja indywidualna– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowy od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 27 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 20 grudnia 2024 r. (wpływ 24 grudnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) grudnia 2018 r. Wnioskodawca wraz z żoną (…) zawarł umowę sprzedaży i Akt ustanowienia hipoteki w formie Aktu notarialnego (…). Przedmiotem niniejszej umowy był zakup lokalu mieszkalnego nr (…), położonego w (…), dla którego Sąd (…). Małżonkowie dokonali zakupu przedmiotowej nieruchomości do majątku wspólnego.

(…) grudnia 2020 r. małżonkowie zawarli umowę majątkową małżeńską w formie Aktu notarialnego (…) w Kancelarii (…). Małżonkowie zgodnie z niniejszą umową oświadczyli, że wyłączają ustawową wspólność majątkową małżeńską z dniem zawarcia umowy i postanawiają, że do ich relacji majątkowych, będą miały zastosowanie przepisy KRO o rozdzielności majątkowej.

(…) grudnia 2020 r. małżonkowie zawarli umowę o podział majątku wspólnego w formie Aktu notarialnego (…) w Kancelarii (…). Małżonkowie zgodnie z niniejszą umową oświadczyli, iż w skład ich majątku wspólnego, który był objęty wspólnością ustawową wchodzi lokal mieszkalny nr (…), położony w (…), dla którego Sąd (…) prowadzi Księgę Wieczystą nr (…). W dziale drugim niniejszej KW wpisani są na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej na podstawie ww. umowy sprzedaży aktu ustanowienia hipoteki z (…) grudnia 2018 r., (…). Zgodnie z niniejszą umową małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego, w ten sposób, że Wnioskodawca nabywa na wyłączną własność lokal mieszkalny nr (…), położony w (…), dla którego Sąd (…) prowadzi Księgę Wieczystą nr (…) o wartości (…). Ponadto, małżonkowie oświadczyli, iż niniejszy podział majątku wspólnego obejmuje ich cały majątek, który był objęty wspólnością ustawową małżeńską i z tego tytułu nie są zobowiązani do żadnych dopłat i spłat oraz nie będą mieć do siebie w przyszłości żadnych roszczeń.

(…) października 2024 r. Wnioskodawca zbył powyższą nieruchomość na rzecz osób trzecich, którą nabył w całości na podstawie ww. umowy o podział majątku wspólnego, w formie Aktu notarialnego (…).

Pytanie

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Wnioskodawca w związku z nabyciem w całości nieruchomości na podstawie umowy o podział majątku wspólnego małżonków bez obowiązku spłat, będzie zobowiązany uiścić podatek od osób fizycznych po dokonaniu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości (…) października 2024 r.?

Czy sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z 20 grudnia 2024 r.)

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, ograniczenie ustawowej wspólności majątkowej przez przesunięcie nieruchomości z majątku wspólnego obojga małżonków do majątku osobistego nie stanowi ponownego nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej „u.p.d.o.f.” przez jednego z małżonków.

W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy, zwanej dalej „k.r.i.o.” – z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami wspólność majątkowa (ustawowa), która obejmuje majątek nabyty w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich.

Małżonkowie mogą ją jednak w formie aktu notarialnego – zgodnie z art. 47 § 1 k.r.i.o. – rozszerzyć lub ograniczyć.

Umowa taka ma charakter bezudziałowy. Oznacza to, że w przypadku sprzedaży nieruchomości każdy z małżonków zbywa całą nieruchomość, a nie udziały w niej, a cały przychód ze sprzedaży wchodzi niepodzielnie do majątku wspólnego. Ponadto, z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, w konsekwencji każdy z małżonków jest właścicielem całej nieruchomości.

Zawarcie umowy majątkowej nie oznacza też zbycia prawa do nieruchomości lub jej części. Ponadto, z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a zatem każdy z małżonków jest właścicielem całej nieruchomości. Zawarcie umowy majątkowej nie oznacza też zbycia prawa do nieruchomości lub jej części.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w uchwale z 15 maja 2017 r. sygn. akt II FPS 2/17, w którym Sąd wyjaśnił, że dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a – c u.p.d.o.f., nabytych przez małżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków.

Uchwała ta została wprawdzie podjęta w odmiennym stanie faktycznym (dziedziczenia po zmarłym małżonku), jednak wyrażona w niej zasada prawna co do daty nabycia nieruchomości wchodzącej w skład wspólności małżeńskiej ma walor uniwersalny. Stwierdzono w niej bowiem, że dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku – w momencie jego poniesienia – nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Wspólność małżeńska (łączna) jest wspólnością bezudziałową, czyli w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej, to znaczy obejmuje cały zbiór praw majątkowych, takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności. W przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej, przewidzianej w art. 31 k.r.i.o. nie ma możliwości określenia, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., a nawet nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej.

Skoro z uwagi na wspólność majątkową nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie i przyjmuje się, że małżonkowie nabyli prawo majątkowe wspólnie w całości, to nie można liczyć terminu nabycia, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c u.p.d.o.f., od daty ustania ustawowej majątkowej wspólności małżeńskiej bądź daty następującego w następstwie ustania tej wspólności podziału majątku dorobkowego. Małżonek, który otrzymuje całą nieruchomość w wyniku podziału majątku wspólnego, pozostaje właścicielem całej nieruchomości, nabytej już wcześniej, czyli zniesienie wspólności małżeńskiej nie ma wpływu na określenie daty nabycia nieruchomości, bądź udziału w tej nieruchomości dla ustalenia przychodu podatkowego ze źródła, jakim jest odpłatne jej zbycie.

Mając na uwadze poglądy wyrażane w orzecznictwie należy wskazać, że skoro przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z tytułu podziału wspólnego majątku małżonków w wyniku ustania lub ograniczenia małżeńskiej wspólności majątkowej oraz przychodów z tytułu wyrównania dorobków po ustaniu rozdzielności majątkowej małżeńskiej lub śmierci jednego z nich, to niezasadne jest uznawanie, że nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c u.p.d.o.f. jest nabycie części nieruchomości lub prawa, po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej przekraczającej udział w majątku wspólnym z uwagi na „zwiększenie aktywów majątku podatnika” (w konsekwencji uzyskania przychodu w rozumieniu u.p.d.o.f.), które powoduje powstanie źródła przychodów ze sprzedaży nieruchomości w okresie pięcioletnim. W przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości mieści się zawsze wartość, którą ta nieruchomość bądź jej część miała w momencie nabycia, a przecież przychód, do którego nie stosuje się przepisów ustawy powinien być wyłączony.

Mając na uwadze powyższe, brak zatem uzasadnionych przesłanek do odmiennego traktowania podatnika sprzedającego nieruchomość w następstwie uzyskania prawa do wyłącznego nią dysponowania w wyniku zawarcia umowy o podział majątku wspólnego, w stosunku do podatnika, który uzyskał to prawo w wyniku ustania wspólności ustawowej. A więc do pierwotnego nabycia całej nieruchomości do ustawowej wspólności małżeńskiej za datę jej nabycia należy uznać tę właśnie datę, czyli (…) grudnia 2018 r. Następne zdarzenia prawne, czyli ustanie ustawowej wspólności małżeńskiej nie mają już prawnego znaczenia dla ustalenia przesłanki kwalifikującej przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości jako przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych. Takie stanowisko przesądza o zasadności tezy, że w świetle przytoczonej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17 – ale także wyrażającego zbieżne stanowiska prawne wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1937/15 – za datę nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a u.p.d.o.f. należy uznać datę jej nabycia do ustawowej wspólności majątkowej.

Ponadto, w powołanej uchwale podkreślono, że brak szczegółowych unormowań zagadnienia nabycia w treści art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. w odniesieniu do małżeńskiej wspólności ustawowej nie może prowadzić do nakładania obowiązku w drodze niejasnych przepisów pozostawiając w istocie nadmierną swobodę organom podatkowym w kreowaniu obowiązku podatkowego. Jest to poza tym nieusprawiedliwione o tyle, że niewątpliwie art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. ogranicza w istotny sposób swobodę dysponowania prawem własności i innymi prawami w tym przepisie wymienionymi. Z tej przyczyny, jako przepis o charakterze wyjątkowym, musi być interpretowany ściśle, a wątpliwości prawne powinny być wyjaśniane na korzyść podatnika (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z 17 grudnia 1996 r., FPS 7/96 (ONSA 1997, nr 2, poz. 51)).

W konsekwencji odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę przedmiotowej nieruchomości, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2020 r. w wyniku podziału majątku wspólnego nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., a uzyskany z tego tytułu dochód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według zasad określonych w art. 30e u.p.d.o.f. z uwagi na zbycie przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę po upływie 5 lat od dnia jego nabycia ((…) grudnia 2018 r.).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa majątkowego nastąpi po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie stanowi ono źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa majątkowego w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu dochodu ma moment nabycia lub wybudowania ww. nieruchomości lub praw.

Na podstawie art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Aby ustalić, czy w przedmiotowej sprawie odpłatne zbycie przez Pana lokalu mieszkalnego podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne jest ustalenie, czy zbycie to nastąpiło po upływie okresu, o którym mowa w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nabycie”, należy zatem odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).

W szczególności art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że:

Zatem, pojęcie „nabycie” należy rozumieć szeroko, tzn. że nabycie nieruchomości następuje z chwilą uzyskania prawa własności, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie, której doszło do przysporzenia majątkowego. Tym samym, poprzez „nabycie” należy rozumieć każde zwiększenie aktywów podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że (…) grudnia 2018 r. zakupił Pan wraz z żoną, do majątku wspólnego, lokal mieszkalny nr (…), położony w (…). W formie aktu notarialnego, (…) grudnia 2020 r., zawarli Państwo umowę majątkową małżeńską zgodnie z którą oświadczyli, że wyłączają ustawową wspólność majątkową małżeńską z dniem zawarcia umowy i postanawiają, że do ich relacji majątkowych, będą miały zastosowanie przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego o rozdzielności majątkowej. W formie aktu notarialnego (…) grudnia 2020 r. zawarli Państwo umowę o podział majątku wspólnego, zgodnie z którą nabył Pan na wyłączną własność lokal mieszkalny nr (…), położony w (…). Ponadto, oświadczyli Państwo, iż niniejszy podział majątku wspólnego obejmuje ich cały majątek, który był objęty wspólnością ustawową małżeńską i z tego tytułu nie są zobowiązani do żadnych dopłat i spłat oraz nie będą mieć do siebie w przyszłości żadnych roszczeń. (…) października 2024 r. zbył Pan powyższą nieruchomość na rzecz osób trzecich.

W przedmiotowej sprawie, biorąc pod uwagę kwestię nabycia nieruchomości do wspólności majątkowej małżeńskiej, należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.), w której zostały uregulowane stosunki majątkowe między małżonkami.

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Przy czym, stosownie do art. 35 ww. Kodeksu:

Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością.

W myśl art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie z art. 47 § 1 ww. Kodeksu:

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa, np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego).

Co do zasady, z chwilą ustania wspólności ustawowej, wspólność dotychczas bezudziałowa zostaje zastąpiona przez współwłasność w częściach ułamkowych. Od tej chwili małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym, niezależnie od tego, w jakim stopniu każdy z nich przyczynił się do jego powstania.

Stosownie natomiast do art. 50 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Z reguły jest to stan przejściowy, który prowadzi do podziału majątku, choć – jak wynika z dyspozycji przepisu art. 211 Kodeksu cywilnego – podział ten nie jest obowiązkowy. Zgodnie z tym przepisem:

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, podział majątku wspólnego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Wspólność małżeńska jest szczególnym rodzajem współwłasności – tzw. „współwłasność łączna”. Jest to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Wspólność ta jest wspólnością masy majątkowej i obejmuje cały zbiór praw majątkowych, takich jak własność i inne prawa rzeczowe czy wierzytelności. Współwłasność łączna, w tym wypadku wspólność majątkowa, różni się od ułamkowej tym, że nie można w niej określić ilości udziałów każdego współwłaściciela.

W przypadku odpłatnego zbycia po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, nabytych do majątku wspólnego małżonków nieruchomości, określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8, okres, o którym mowa w tym przepisie, liczy się od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie do majątku wspólnego małżonków w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej (art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przedmiotowej sprawie za datę nabycia przez Pana lokalu mieszkalnego nr (…) położonego w (…) należy zatem uznać datę nabycia tego lokalu do ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, tj. (…) grudnia 2018 r.

Zatem 5-letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a w zw. z art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla ww. lokalu niewątpliwie już upłynął.

Wobec powyższego stwierdzam, że dokonana przez Pana sprzedaż lokalu mieszkalnego nr (…) położonego w (…), nabytego do majątku wspólnego na prawach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, którego – na podstwie umowy o podział majątku wspólnego małżonków – został Pan jedynym właścicielem, nie stanowi dla Pana źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 10 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpłatne zbycie nastąpiło bowiem po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie tej nieruchomości do majątku wspólnego małżonków. Zatem sprzedaż tego lokalu mieszkalnego nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie jest Pan zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w związku ze sprzedażą ww. lokalu mieszkalnego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Pana wyroków sądów wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.