Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 listopada 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 21 stycznia 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą Y, od września 2017 r.

Wnioskodawca rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a wybraną przez Niego formą opodatkowania jest podatek liniowy. Jest On jednocześnie czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy, wskazanym w CEiDG, jest świadczenie usług w zakresie tworzenia obróbki mechanicznej elementów metalowych (PKD 25.62.Z).

Oprócz tego, Wnioskodawca zajmuje się:

a)robotami związanymi z budową dróg i autostrad (PKD 42.11.Z),

b)rozbiórką i burzeniem obiektów budowlanych (PKD 43.11.Z),

c)przygotowaniem terenu pod budowę (PKD 43.12.Z),

d)wykonywaniem instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych (PKD 43.22.Z),

e)posadzkarstwem, tapetowaniem i oblicowywaniem ścian (PKD 43.33.Z),

f)pozostałymi specjalistycznymi robotami budowlanymi, gdzie indziej nieklasyfikowanymi (PKD 43.99.Z),

g)wynajmem i dzierżawą samochodów osobowych i furgonetek (PKD 77.11.Z),

h)wynajmem i dzierżawą pozostałych pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 77.12.Z),

i)wynajmem i dzierżawą maszyn i urządzeń budowlanych (PKD 77.32.Z).

W ramach swojej działalności, Wnioskodawca, samodzielnie oraz przy pomocy swoich pracowników, z którymi wiąże Go stosunek pracy, świadczył w okresie od 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. oraz od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. (łącznie jako „Okres Podatkowy”) usługi na rzecz kontrahentów związane m.in. z budową, przebudową, naprawą, remontem oraz modernizacją obiektów budowlanych, poprzez prace spawalnicze na tych obiektach. Rzeczone usługi były przez Niego świadczone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej („Polska”, w oparciu o zlecenia otrzymane od polskich i zagranicznych kontrahentów) oraz na terytorium Republiki Federalnej Niemiec („Niemcy”, w oparciu o zlecenia otrzymane od kontrahentów z siedzibą w na terenie Niemiec).

W celu realizacji zleceń na ternie Niemiec, pracownicy Wnioskodawcy, przebywając na terenie Polski w Okresie Podatkowym, niejednokrotnie przygotowywali elementy montażowe do wykonywania zleceń na terenie Niemiec. Wynikało to z faktu, że Wnioskodawca na terenie Polski posiadał technologię, zasoby produkcyjne, w tym maszyny, sprzęt, materiały, a także podwykonawców dostarczających komponenty potrzebne do dalszego montażu. Co więcej, Wnioskodawca posiada kapitał, doświadczenie i know-how pozwalający Mu na prowadzenie tych prac przygotowawczych jedynie na terenie Polski. W związku z powyższym, wszelkie koszty ponoszone w tym zakresie przez Wnioskodawcę, w szczególności Koszty Pracowników (zdefiniowane poniżej), a także koszty zakupu i obróbki komponentów, miały bezpośredni związek z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę zarówno w Polsce, jak i w Niemczech.

Pracownicy Wnioskodawcy, przebywając na terytorium Niemiec w związku z realizacją zleceń:

a)otrzymywali od Wnioskodawcy wynagrodzenie wynikające ze stosunku pracy, a także

b)Wnioskodawca odprowadzał w związku z ich zatrudnieniem wymagane prawem składki z tytułu ubezpieczenia społecznego obliczane od rzeczonego wynagrodzenia płacone do polskiego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz

c)wypłacał niniejszym pracownikom diety z tytułu delegacji (łącznie jako „Koszty Pracowników”).

Każdy z pracowników, w danym roku podatkowym, nie przebywał na terytorium Niemiec dłużej niż 183 dni. Należności ze stosunku pracy oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez Wnioskodawcę do Jego pracowników zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, jak i umowy łączącej Wnioskodawcę oraz Jego pracownika. Wnioskodawca w stosunku do całości wynagrodzeń każdego z pracowników pełnił obowiązki płatnika podatku dochodowego w Polsce zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Ponadto Wnioskodawca względem pracowników spełniał obowiązki nałożone na Niego przez ustawę z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Czas realizacji danego zlecenia w Polsce i w Niemczech był zróżnicowany i bardzo często był zależny od zaangażowania również innych pozostałych podmiotów realizujących inne prace na obiektach budowlanych, w szczególności od ilości tych podmiotów uczestniczących w realizacji danego przedsięwzięcia.

Realizowane przez Wnioskodawcę usługi w Okresie Podatkowym na terytorium Niemiec były co do zasady odrębnymi pod względem handlowym i ekonomicznym przedsięwzięciami. Wynikało to z tego, że były one realizowane w różnych obiektach budowlanych na terytorium Niemiec, zlecane były Wnioskodawcy przez różne podmioty gospodarcze, zaś poszczególne zlecenia na dane usługi stanowiły - pod względem technicznym i handlowym - odrębne przedsięwzięcia budowlane.

Kluczowe decyzje w zakresie zawieranych umów handlowych z kontrahentami Wnioskodawcy zapadały zarówno na terytorium Niemiec, jak i Polski, w zależności, gdzie w danym czasie przebywał Wnioskodawca. Tak samo na terytorium Niemiec, jak i Polski dochodziło do zawierania umów handlowych.

Za Okres Podatkowy Wnioskodawca uiścił do niemieckiego urzędu skarbowego podatek dochodowy (Einkommensteuer) oraz podatek od działalności przemysłowej i handlowej (Gewerbesteuer). W związku z przychodem uzyskanym przez Wnioskodawcę w Okresie Podatkowym na terytorium Niemiec, względem którego uiścił wyżej wspominane podatki (tj. podatek dochodowy (Einkommensteuer) oraz podatek od działalności przemysłowej i handlowej (Gewerbesteuer)), Wnioskodawca nie zaliczał do niego Kosztów Pracowników, a tym samym rzeczone koszty nie pomniejszyły podstawy opodatkowania podatku dochodowego (Einkommensteuer) oraz podatku od działalności przemysłowej i handlowej (Gewerbesteuer), jakie Wnioskodawca opłacił do niemieckiego Urzędu Skarbowego.

Uzupełnienie wniosku

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z decyzją wydaną przez niemiecki Urząd Skarbowy w Hameln w dniu 8 sierpnia 2022 r. Wnioskodawca w okresie 1 stycznia 2020 r. do dnia 31 grudnia 2020 r. oraz od 1 stycznia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. posiadał zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisaną w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. 2005 nr 12 poz. 90). Według wyjaśnień niemieckiego Urzędu Skarbowego, Wnioskodawca bowiem - za okres od 1 kwietnia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. („Okres Robót”) - prowadził prace budowlane na terenie Republiki Federalnej Niemiec na podstawie umowy zawartej z niemieckim kontrahentem, gdzie eksploatacja placu budowy trwała ponad 12 miesięcy. W związku z tym, Wnioskodawca został uznany przez niemiecki Urząd Skarbowy w Hameln za zobowiązanego do złożenia deklaracji podatkowej za powyższy okres oraz opłacenia podatku do Urzędu Skarbowego w Niemczech.

Wnioskodawca wyjaśnia, że Jego pracownicy, przebywając na terenie Polski w Okresie Robót, przygotowywali elementy montażowe do wykonywania zleceń na terenie Polski oraz w Niemczech. Podkreślić należy, że wszelkie prace związane z przygotowaniem elementów do dalszego montażu w Niemczech przygotowywane były na terenie Polski z uwagi na posiadane przez Wnioskodawcę na terenie Polski: technologię, zasoby produkcyjne, w tym maszyny, sprzęt, materiały, pracowników czy podwykonawców dostarczających produkty potrzebne do dalszego montażu. Wnioskodawca na terenie Polski posiada nieoceniony kapitał, doświadczenie i swoisty know-how pozwalający Mu na prowadzenie tych prac jedynie na terenie Polski. Podkreślić należy, że wszelkie koszty ponoszone w tym zakresie przez Wnioskodawcę, w tym koszty wynagrodzeń pracowników, mają bezpośredni związek z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę w Polsce.

Wnioskodawca wyjaśnia, że wynagrodzenia pracowników z tytułu pracy wykonywanej, w Okresie Robót, powiększają przychód uzyskiwany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej poprzez wykonywanie prac na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca wyjaśnia, że miejscem pracy wskazanym w umowach z Jego pracownikami, którzy świadczyli prace także na terytorium Niemiec jest Polska, czyli miejsce siedziby Wnioskodawcy.

Pracownicy, którzy świadczyli prace na terenie Niemiec w Okresie Robót, nie wykonywali ich w ramach podróży służbowych, wykonywali je w ramach delegacji.

Wnioskodawca wyjaśnia, że wysokość wypłacanych pracownikom diet jest zgodna z Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Wnioskodawca wyjaśnia, że w stosunku wynagrodzenia pracowników realizujących prace na terytorium Niemiec w Okresie Robót nie ciążyły na Wnioskodawcy obowiązki płatnika w Niemczech. Tym samym, Wnioskodawca wyjaśnia, że w stosunku do całości wynagrodzeń każdego z pracowników pełni obowiązki płatnika podatku dochodowego w Polsce zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Ponadto, Wnioskodawca względem pracowników spełnia obowiązki nałożone przez ustawę z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. W przypadku choroby pracownicy Wnioskodawcy korzystali ze świadczeń w Polsce. Ponadto pracownicy Wnioskodawcy rozliczali podatek dochodowy na terenie Polski.

Wnioskodawca wyjaśnia, że pracownicy w trakcie realizacji prac, w Okresie Robót, na terytorium Niemiec nie byli objęci niemieckim systemem obowiązkowego ubezpieczenia społecznego oraz ubezpieczenia zdrowotnego. Pracownicy posiadali zaświadczenia o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej przewidziane przez ustawodawstwo Polskie.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w związku z opisanymi i świadczonymi usługami przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec na podstawie umów handlowych zawartych z kontrahentami, Wnioskodawca może - w stosunku do przychodu uzyskiwanego podczas realizacji tychże umów - zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynagrodzenie wypłacane pracownikom, składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzane od rzeczonego wynagrodzenia pracowników oraz diety z tytułu delegacji pracowników, którzy wykonują pracę na terytorium Niemiec?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm., dalej zwana „Ustawa o PIT”).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy, oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek powinien zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W związku z tym, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

a)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz nie może znajdować się w grupie wydatków, których - zgodnie z art. 23 ww. ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

b)poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

c)jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona oraz został właściwie udokumentowany.

Niniejsze oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ustawy PIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest niewątpliwie wypłata wynagrodzenia dla pracownika.

Z uwagi na to, kosztami uzyskania przychodów mogą być wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe, wynagrodzenie wypłacone przez Wnioskodawcę pracownikowi oddelegowanemu do świadczenia pracy na terenie Niemiec w związku z umowami handlowymi zawartymi przez Niego z kontrahentami stanowi wydatek, który Wnioskodawca może zaliczyć w całości do kosztów uzyskania przychodu w Polsce w podatku dochodowym o osób fizycznych.

Równocześnie, nie ulega wątpliwości, że tego rodzaju wynagrodzenie stanowi wydatek celowy i służy bezpośrednio osiągnięciu przychodu i zabezpieczeniu jego źródła przez Wnioskodawcę.

Poniesienie kosztu jest racjonalne gospodarczo z uwagi na wymierne korzyści, jakie uzyskuje Wnioskodawca w związku ze świadczonymi usługami na rzecz kontrahentów z Niemiec i Polski oraz na terytorium Niemiec i Polski, a także koszt ten pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą. W konsekwencji, w istotny sposób zabezpiecza on przyszłe wyniki finansowe Wnioskodawcy.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy wypłacane Jego pracownikom kwoty wynagrodzenia z tytułu świadczonej pracy, składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzane od rzeczonego wynagrodzenia pracowników oraz diety z tytułu delegacji pracowników, którzy wykonują pracę na terytorium Niemiec podczas realizacji umów handlowych na roboty budowlane, jakie Wnioskodawca ma zawarte z kontrahentami, mogą w całości zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Obowiązek podatkowy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Według art. 3 ust. 2b pkt 3 ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania

Stosownie do art. 5 ust. 1 umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12 poz. 90); zwana dalej: umową polsko-niemiecką:

W myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy:

Z art. 5 ust. 3 ww. umowy wynika, że plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Natomiast według art. 7 ust. 1 umowy:

Analiza powyższego zapisu wskazuje m.in., że przychód (dochód) przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji. W państwie zakładu opodatkowany jest wyłącznie przychód (dochód) uzyskany z tego zakładu.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 ww. umowy należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (OECD) (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych Państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Art. 7 ust. 3 ww. umowy stanowi, że:

W rezultacie zatem zakład jest zobowiązany rozpoznać (wyróżnić) koszty wynikające z prowadzonej przez zakład działalności, w tym także wszystkie koszty ich uzyskania ponoszone przez przedsiębiorstwo macierzyste, lecz związane z działalnością zakładu za granicą.

Koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu do kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że koszt:

-musi być poniesiony przez podatnika,

-musi być definitywny,

-musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym o jakim mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,

-nie może być wymieniony w negatywnym katalogu z art. 23 ust. 1 ww. ustawy,

-musi być właściwie udokumentowany.

Obowiązek prowadzenia ksiąg

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ocena skutków podatkowych Pana sytuacji

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przyjmując za Pana opisem sprawy, że posiada w Niemczech zakład podatkowy w rozumieniu art. 5 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, wskazać należy, że w celach podatkowych punktem wyjścia dla oceny jaka część zysków przypada na jednostkę macierzystą, a jaka na zakład (w Niemczech) musi być ustalenie wszystkich przychodów oraz pełnych kosztów Pana firmy, poniesionych w związku z działalnością jej zakładu w Niemczech. Stąd na podstawie art. 7 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zakład w Niemczech może być obciążony kosztami ponoszonymi przez Jednostkę macierzystą w związku z działalnością zakładu łącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego czy powstały one w Polsce, czy też w Niemczech. W każdym przypadku muszą to być jednak koszty poniesione i jednocześnie muszą być związane z funkcjonowaniem niemieckiego zakładu.

W związku z powyższym, zyski przedsiębiorstwa z siedzibą w Polsce w części przypadającej na działalność zakładu położonego w Niemczech, są opodatkowane w Niemczech, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Przy ustalaniu dochodu zakładu uwzględnione powinny być zatem wszelkie przychody związane z działalnością zakładu oraz wszystkie koszty służące uzyskaniu tych przychodów, niezależnie od tego, czy koszty te powstały w tym państwie, w którym usytuowany jest zakład, czy w państwie siedziby Pana firmy.

Biorąc pod uwagę, że skoro poniesione wydatki przez Pana firmę miały bezpośredni związek z przychodami uzyskiwanymi przez Pana zarówno w Polsce, jak i w Niemczech, to nie mogą zostać w całości uwzględnione przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce. Wydatki poniesione przez Pana, które zostały poniesione w związku z funkcjonowaniem zakładu w Niemczech powinny zostać przypisane do zagranicznego zakładu.

W związku z powyższym nie można się zgodzić z Pana stanowiskiem, że wypłacane Pana pracownikom kwoty wynagrodzenia z tytułu świadczonej pracy, składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzane od rzeczonego wynagrodzenia pracowników oraz diety z tytułu delegacji pracowników, którzy wykonują pracę na terytorium Niemiec podczas realizacji umów handlowych na roboty budowlane, jakie ma Pan zawarte z kontrahentami, mogą w całości zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w Polsce.

Wobec tego Pana stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pana do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.