Interpretacja indywidualna  – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 listopada 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 27 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca, będący komplementariuszem spółki komandytowej, otrzymuje wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki na podstawie umowy. Wynagrodzenie to, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT, stanowi przychód z innych źródeł i jest opodatkowane na zasadach ogólnych. Dochód ten Wnioskodawca wykazuje w rocznym zeznaniu podatkowym i rozlicza według skali podatkowej.

Zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej wspólnik spółki komandytowej jest traktowany jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą. Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne jest zadeklarowana kwota, która nie może być niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia (art. 18 ust. 8 u.s.u.s.). Składka na ubezpieczenie zdrowotne jest natomiast ustalana na podstawie przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw z poprzedniego roku (art. 18 ust. 2za u.ś.o.z.). Wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki komandytowej nie jest jednak uwzględniane jako podstawa do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Wnioskodawca zastanawia się, czy przysługuje mu prawo do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej o zapłacone przez niego składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne wynikające z pełnienia funkcji wspólnika spółki komandytowej.

Pytanie

Czy na podstawie opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca ma prawo odliczyć zapłacone składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne jako koszty uzyskania przychodu, zgodnie z definicją art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od przychodu osiągniętego z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jako wspólnik spółki komandytowej, opłacający składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne wynikające z pełnienia funkcji komplementariusza, ma prawo do pomniejszenia przychodu związanego z prowadzeniem spraw spółki o te składki. Są one bowiem ponoszone w bezpośrednim związku z realizacją obowiązków komplementariusza, które generują przychody z prowadzenia spraw spółki. Zignorowanie tego związku prowadziłoby do niesprawiedliwego ograniczenia kosztów uzyskania przychodów w kontekście działalności komplementariusza.

Uzasadnienie:

Zasada sprawiedliwości podatkowej: Zgodnie z art. 2 Konstytucji RP Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Sprawiedliwość podatkowa wymaga, aby podatnik był opodatkowany w sposób uwzględniający jego rzeczywiste obciążenia finansowe. Składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne są obowiązkowymi obciążeniami, które Wnioskodawca ponosi w związku z byciem wspólnikiem spółki komandytowej. Pomniejszenie przychodów z tytułu prowadzenia spraw spółki o te składki jest zgodne z zasadą sprawiedliwości podatkowej, ponieważ odzwierciedla rzeczywiste koszty ponoszone przez podatnika. Zasada ta jest fundamentalna dla systemu podatkowego, zapewniając proporcjonalność obciążeń podatkowych do zdolności płatniczej podatnika.

Zasada spójności systemu podatkowego: Zgodnie z art. 84 Konstytucji RP każdy obywatel jest zobowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Skoro składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne są związane z działalnością Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej, to powinny być one uwzględnione przy obliczaniu dochodu z tytułu prowadzenia spraw spółki. Pomniejszenie przychodów z innych źródeł o te składki zapewnia spójność systemu podatkowego, uwzględniając wszystkie koszty związane z działalnością podatnika. Spójność systemu podatkowego jest kluczowa dla jego efektywności i akceptacji społecznej, eliminując niespójności, które mogą prowadzić do niesprawiedliwego opodatkowania.

Analogiczne zastosowanie przepisów: Choć wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki komandytowej jest klasyfikowane jako przychód z innych źródeł, a niejako przychód z działalności gospodarczej, można argumentować, że analogiczne zastosowanie przepisów dotyczących odliczenia składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o PIT podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu m.in. składek na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, zapłaconych w roku podatkowym. Składki te są bezpośrednio związane z działalnością Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej. Dlatego analogiczne zastosowanie przepisów pozwalających na odliczenie składek od przychodów z działalności gospodarczej do przychodów z innych źródeł jest logiczne i uzasadnione. Na gruncie ubezpieczeń społecznych działalność komplementariusza w spółce komandytowej jest traktowana jako działalność gospodarcza (art. 8 ust. 6 pkt 4 u.s.u.s.). Skoro na gruncie ubezpieczeń społecznych działalność komplementariusza jest uznawana za działalność gospodarczą, analogiczne podejście powinno być stosowane również w kontekście podatkowym, co uzasadnia możliwość odliczenia składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne od przychodów z tytułu prowadzenia spraw spółki.

Cel ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych: Celem ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych jest zapewnienie ochrony socjalnej i zdrowotnej osobom prowadzącym działalność gospodarczą. Składki na te ubezpieczenia są obowiązkowe i mają na celu zabezpieczenie Wnioskodawcy jako wspólnika spółki komandytowej. Ponieważ wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki jest bezpośrednio związane z jego działalnością jako wspólnika, uzasadnione jest pomniejszenie tego wynagrodzenia o zapłacone składki, aby odzwierciedlić rzeczywiste koszty ponoszone przez Wnioskodawcę w celu uzyskania tego przychodu. Taka interpretacja przepisów jest zgodna z ich celem, jakim jest zapewnienie, że podatnicy nie są podwójnie obciążani kosztami związanymi z ich działalnością.

Wykładnia celowościowa: Przy interpretacji przepisów podatkowych należy brać pod uwagę cel, jaki przyświecał ustawodawcy.

Celem przepisów dotyczących odliczenia składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne jest umożliwienie podatnikom pomniejszenia swoich przychodów o obowiązkowe obciążenia finansowe związane z ich działalnością. W przypadku Wnioskodawcy składki te są związane z jego statusem wspólnika oraz działalnością jako wspólnika spółki komandytowej, dlatego celowość przepisów przemawia za możliwością pomniejszenia przychodów z tytułu prowadzenia spraw spółki o te składki. Interpretacja celowościowa pozwala na elastyczne stosowanie przepisów w sposób, który najlepiej realizuje ich cel.

Zasada proporcjonalności: Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie prawnym dla jego bezpieczeństwa, porządku publicznego, ochrony zdrowia, moralności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. W kontekście podatkowym zasada proporcjonalności wymaga, aby obciążenia podatkowe były proporcjonalne do rzeczywistych dochodów podatnika. Składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne są obowiązkowymi obciążeniami, które zmniejszają rzeczywisty dochód Wnioskodawcy. Dlatego pomniejszenie przychodów z tytułu prowadzenia spraw spółki o te składki jest zgodne z zasadą proporcjonalności. Zasada ta jest kluczowa dla zapewnienia, że system podatkowy nie nakłada nadmiernych obciążeń na podatników, co mogłoby prowadzić do niesprawiedliwości i zniechęcać do działalności gospodarczej.

Brak przepisu zakazującego odliczenie takich obciążeń dla przychodów z innych źródeł oraz powiązanie przychodu ze statusem komplementariusza: Art. 22 ust. 9 pkt 6 ustawy o PIT stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uzyskanych na podstawie umów podlegających przepisom prawa cywilnego dotyczącym umowy zlecenia lub o dzieło, określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu. Koszty te oblicza się jednak od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika lub opłacone przez podatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, pod warunkiem że podstawę wymiaru tych składek stanowi ten przychód. Przepis ten odnosi się wyłącznie do kosztów uzyskania przychodów z niektórych źródeł, nie obejmując wszystkich przychodów, co oznacza, że nie wyklucza możliwości uznania składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za koszt uzyskania przychodu z innych źródeł.

Z kolei art. 22 ust. 1 ustawy o PIT wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23, który zawiera katalog negatywny kosztów uzyskania przychodów. W art. 23 brak jest zapisów wyłączających składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne związane z pełnieniem funkcji wspólnika w spółce komandytowej. Żadne z wyłączeń nie odnosi się wprost do sytuacji Wnioskodawcy.

Bycie komplementariuszem jest kluczowym warunkiem uzyskiwania przychodu z tytułu prowadzenia spraw spółki. Komplementariusz ma obowiązek reprezentować spółkę oraz prowadzić jej sprawy, co stanowi integralny element działalności spółki komandytowej. Bez tego statusu, a co za tym idzie bez obowiązkowego ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego, przychód z prowadzenia spraw spółki nie mógłby zaistnieć. Składki na ubezpieczenia są zatem ponoszone w ścisłym związku z możliwością realizowania obowiązków wspólnika, które bezpośrednio generują przychód. W praktyce, gdyby Wnioskodawca nie był komplementariuszem i nie prowadził spraw spółki, nie byłby zobowiązany do opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w takim zakresie, w jakim wynikają one z tego statusu. Składki te są więc ponoszone w celu realizacji obowiązków komplementariusza, które bezpośrednio generują przychody z prowadzenia spraw spółki. Pominięcie tego faktu prowadziłoby do niesprawiedliwego zawężenia kosztów uzyskania przychodu w kontekście działalności komplementariusza.

Podsumowując, pomimo że wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki komandytowej jest klasyfikowane jako przychód z innych źródeł, Wnioskodawca uważa, że zasady sprawiedliwości podatkowej, spójności systemu podatkowego, analogiczne zastosowanie przepisów, cel ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, wykładnia celowościowa oraz zasada proporcjonalności uzasadniają możliwość pomniejszenia tych przychodów o zapłacone składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne. Dodatkowo, brak przepisów zakazujących odliczenia składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne w odniesieniu do przychodów z innych źródeł oraz bezpośrednie powiązanie przychodu z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej z obowiązkiem opłacania tych składek przez Wnioskodawcę, stanowi dodatkową podstawę do przyjęcia stanowiska, że wspólnik spółki komandytowej ma prawo do pomniejszenia przychodu z tego tytułu o zapłacone składki. W szczególności, nie ma żadnych przepisów, które wyłączałyby możliwość odliczenia składek od przychodu uzyskanego w ramach wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki komandytowej, a powiązanie przychodu ze statusem komplementariusza i związane z tym obowiązki składkowe w pełni uzasadniają takie odliczenie na podstawie art. 22 ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

·    został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·    jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·    pozostaje w związku z danym źródłem przychodów,

·    poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·    został właściwie udokumentowany,

·    nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie powyższego stwierdzam, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z konkretnym źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 omawianej ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z konkretnym źródłem przychodów pomniejszają te przychody. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodów musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tych przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zwracam uwagę, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodów), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Przy czym, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który – racjonalnie oceniając – mógłby przyczynić się do powstania przychodów, czy ich zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła ich uzyskiwania.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Pana wydatków, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie, sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych nie skutkuje bowiem automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Obowiązkiem podatnika jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie związku między poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodów, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów ze względu na kryterium celowości leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Należy przy tym pamiętać, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodów z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodów z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog wydatków, które nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu wskazuję na art. 23 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Przepis ten wyraźnie wskazuje, że składki na ubezpieczenie zdrowotne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątek stanowią składki zdrowotne opłacane przez podatnika (za siebie oraz za osoby współpracujące), jeżeli dochody tego podatnika podlegają opodatkowaniu wg podatku liniowego 19%.

W opisie sprawy wskazał Pan, że jest Pan komplementariuszem spółki komandytowej. Otrzymuje Pan wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki na podstawie umowy. Wynagrodzenie to, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi przychód z innych źródeł i jest opodatkowane na zasadach ogólnych. Zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej wspólnik spółki komandytowej jest traktowany jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą. Wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki komandytowej nie jest jednak uwzględniane jako podstawa do obliczania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii, czy przysługuje Panu prawo pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej o zapłacone składki społeczne i zdrowotne jako koszty uzyskania przychodów.

W tym miejscu wskazuję, że wydatek poniesiony przez Pana na opłacenie składki zdrowotnej, o której mowa we wniosku, nie może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ została ona wyłączona z tych kosztów wprost na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 58 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w odniesieniu do możliwości zaliczenia składki społecznej, o której mowa we wniosku, do kosztów uzyskania przychodów zauważam, że zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ponieważ wskazał Pan, że wynagrodzenie za prowadzenie spraw spółki komandytowej nie jest uwzględniane jako podstawa do obliczania składki na ubezpieczenie społeczne, a jej zapłata wynika wyłącznie z faktu posiadania statusu wspólnika spółki komandytowej, stwierdzam, że nie może Pan zaliczyć zapłaconych składek społecznych do kosztów uzyskania, pomniejszając przychód z tytułu wynagrodzenia za prowadzenie spraw spółki komandytowej. Wynika to z faktu, że wydatek ten nie jest związany z tym konkretnym źródłem przychodów. Jak wyżej wskazałem, koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła.

Podsumowanie: na podstawie opisanego stanu faktycznego nie ma Pan prawa odliczyć zapłaconych: składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne jako kosztów uzyskania przychodów od przychodów osiągniętych z tytułu prowadzenia spraw spółki komandytowej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.