Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A. Sp. z o.o. (dalej zwana: A., „Wnioskodawca”, „Spółka”, lub „Państwo”) jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce oferującą swoim klientom usługi (…)

Spółka jest polskim rezydentem podatkowym.

W roku 2023 Spółka zatrudniała na umowę zlecenia, specjalistę mającego filipińskie obywatelstwo, posiadającego swój ośrodek życiowy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA”). Na potwierdzenie tego faktu spółka otrzymała od zleceniobiorcy Certyfikat Federalnej Administracji Skarbowej ZEA („Federal Tax Authority”) nr (…) z (…), który zaświadczał, że zgodnie z wewnętrznymi przepisami podatkowymi obowiązującymi w ZEA, Zleceniobiorca jest w ZEA rezydentem podatkowym: „Zgodnie z decyzją Rady Ministrów nr 85 z 2022 r. w sprawie ustalenia rezydencji podatkowej federalny organ podatkowy Zjednoczonych Emiratów Arabskich zaświadcza, że (…) jest rezydentem do celów podatkowych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Zaświadczenie o rezydencji podatkowej obejmuje okres od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r.”

Usługi świadczone były przez Zleceniobiorcę całkowicie zdalnie. Zleceniobiorca nie przebywał w ogóle w Polsce w 2023 roku. W roku 2023 Spółka na podstawie otrzymanego od Zleceniobiorcy certyfikatu nie pobierała podatku u źródła od powyższej umowy.

Pytanie

Czy Spółka A. pełniła funkcję płatnika i była zobowiązana do poboru podatku u źródła w związku z podpisaną umową zlecenia, biorąc pod uwagę zapisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a ZEA?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, w wyżej opisanym przypadku Spółka nie pełniła funkcji płatnika i nie miała obowiązku poboru podatku u źródła.

W przypadku umów zlecenia czy umów o dzieło wykonywanie pracy przez cudzoziemca traktowane jest jako działalność wykonywana osobiście – art. 13 ust. 8 ustawy o PIT. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, od przychodów uzyskanych przez nierezydentów na terytorium Polski z tego typu działalności pobiera się podatek w formie ryczałtu – w wysokości 20% przychodu. Jednakże art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, z tym że zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z art. 15 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi z dnia 31 stycznia 1993 r. (praca najemna) wynagrodzenie uzyskane przez rezydenta ZEA z tytułu pracy najemnej mogą być opodatkowane wyłącznie w kraju miejsca zamieszkania. Zatem, jeżeli Spółka była w posiadaniu certyfikatu rezydencji Zleceniobiorcy to nie była zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku w wysokości 20% od wypłaconych przychodów.

W wyniku bliższej analizy Certyfikatu nr (…) okazało się, że w pouczeniach w jego dolnej części drobnym drukiem, widniała uwaga że: „Certyfikat ten nie może zostać użyty dla celów ustalenia rezydencji podatkowej w ramach jakiejkolwiek umowy międzynarodowej”. Po zbadaniu prawnej genezy tego postanowienia okazało się, że jest to wynikiem wycofania się ZEA w drugiej dekadzie obecnego wieku z przyjętych przez OECD zasad ustalania rezydencji podatkowej (vide postanowienie ZEA o stosowaniu własnej definicji „rezydenta podatkowego” odbiegającej od zasad ustalonych w art. 4 Konwencji Modelowej, zgłoszone do Komitetu OECD ds. Fiskalnych – Klaus Vogel on Double Taxation Conventions, V Edycja, ©2022 Kluwer Law International B.V, str. 252 ). Zmianę tą ZEA stara się wprowadzić ze zmiennym powodzeniem do swych bilateralnych umów podatkowych, a polega ona na przyjęciu obywatelstwa jako podstawowego kryterium dla ustalania rezydencji podatkowej.

Między innymi, zmiany tej nie zawiera ani Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania między ZEA a Wielką Brytanią, ani Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania między ZEA a Francją. Natomiast w Umowach tego typu z Niemcami i Polską w artykule 4 ustalającym zasady określania rezydencji podatkowej zamieszczono dwie definicje „osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie”. Brzmią one następująco (przytoczono jedynie treść z polskiej Umowy, a ściślej z Protokołu z 11 grudnia 2023 r. do Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania):

„1. W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza:

a)      w przypadku Polski, osobę, która zgodnie z prawem Polski podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również Polskę, jej jednostki terytorialne lub organy lokalne,

b)      w przypadku Zjednoczonych Emiratów Arabskich:

(i)osobę fizyczną, która ma miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i jest obywatelem Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz

(ii)spółkę, która została utworzona w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i ma tam miejsce faktycznego zarządu, pod warunkiem, że spółka może przedstawić dowód na to, że wyłącznym właścicielem jej kapitału są Zjednoczone Emiraty Arabskie i/lub instytucja rządowa Zjednoczonych Emiratów Arabskich i/lub federalny lub lokalny rząd i/lub osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i spółka jest kontrolowana przez powyżej wymienione osoby mające miejsce zamieszkania lub faktyczny zarząd w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.”

Powstaje pytanie, czyje kryteria rozstrzygające należy zastosować do określenia „rezydencji podatkowej” w przedstawionej sytuacji: polskie (OECD) czy arabskie?

Warte odnotowania jest stanowisko w tej kwestii znajdujące się w komentarzach do Umowy Modelowej OECD. Brzmi ono (cytat za Klaus Vogel on Double Taxation Conventions, V Edycja, ©2022 Kluwer Law International B.V, str. 293): „Kilka umów o unikaniu podwójnego opodatkowania podzieliło swój art. 4 ust. 1 na dwa akapity, z których każdy zawiera definicję miejsca zamieszkania dla jednego z dwóch Umawiających się Państw. Mogą one być podobne, ale nie muszą. Taki podział pozwala Umawiającym się Państwom w sposób elastyczny odnosić się do krajowych przepisów podatkowych i odzwierciedlać różne krajowe koncepcje rezydencji”.

Podobnie w Niemczech, a więc kraju będącego w 2023 roku w takiej samej jak Polska traktatowej sytuacji w relacjach z ZEA przyjęto, że wobec kolizyjnego charakteru tych norm, każda administracja podatkowa będzie stosować własną definicję. Obrazuje to dobrze wypowiedź (...), ((...): „Obecna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania między Niemcami a ZEA stanowi, że osoba fizyczna, która ma miejsce zamieszkania w ZEA i jest obywatelem ZEA, jest rezydentem (art. 4 (1) b (i) umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania). Ponieważ jednym z wymogów jest obywatelstwo ZEA, rzadko ma to zastosowanie. Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, w jaki sposób termin „rezydent w umawiającym się państwie” w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania porównuje się z krajowym terminem „nieograniczony obowiązek podatkowy”. Artykuł 4 DTA jest powiązany z osobistymi powiązaniami z danym krajem, co zazwyczaj prowadzi do nieograniczonego obowiązku podatkowego zgodnie z krajowym prawem podatkowym. Oznacza to, że termin „rezydent umawiającego się państwa” oznacza osobę, która podlega (nieograniczonemu) obowiązkowi podatkowemu zgodnie z prawem tego państwa ze względu na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce sprawowania zarządu lub jakąkolwiek inną cechę.

Zastosowanie zasady, że każda administracja podatkowa będzie stosować własną definicję wydaje się prosta w przypadku osób uznanych za polskich rezydentów; wówczas obowiązuje „polska” definicja rezydenta zawarta w Umowie Podatkowej i polskie prawo definiujące miejsce stałego pobytu. Również sprawa wydaje się być prosta w przypadku osób uznanych za rezydentów ZEA; wówczas obowiązywałaby arabska definicja rezydenta zawarta w Umowie Podatkowej i prawo wewnętrzne ZEA definiujące miejsce stałego pobytu.

W omawianej sytuacji mamy do czynienia jednak z osobą fizyczną, która nie jest formalnie rezydentem podatkowym w ZEA; nie jest też rezydentem polskim. Jest jednakże potencjalnym podatnikiem podatku u źródła w Polsce a więc potencjalnym podatnikiem z ograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce. A więc rozstrzygnięcie kwestii rezydencji wiąże się w tym przypadku z ustaleniem właściwych skutków podatkowych w Polsce; stąd w ocenie Spółki, poprawne wykonanie postanowień Umowy z ZEA nakazuje przyjąć polskie kryteria ustalania rezydencji podatkowej, tj. kraju który wywodzi z tej analizy skutki podatkowe.

Zastosowanie tych kryteriów w ocenie Spółki jednoznacznie wskazuje, że Zleceniobiorca na potrzeby tej umowy jest rezydentem ZEA, a więc dochód przez niego uzyskany z umowy zlecenia w Polsce powinien być opodatkowany wyłącznie w ZEA, na podstawie art. 15 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie przedstawiony przez niego certyfikat rezydencji powinien być wystarczający do określenia jego miejsca zamieszkania i jego ośrodka życiowego. Nota bene z dokumentu tego jednoznacznie wynika, że Zleceniobiorca nie tylko powinien, ale jest opodatkowany wyłącznie w ZEA, co wynika z cytowanego na wstępie stwierdzenia („federalny organ podatkowy Zjednoczonych Emiratów Arabskich zaświadcza, że (...) jest rezydentem do celów podatkowych w Zjednoczonych Emiratach Arabskich”).

W procesie określania rezydencji podatkowej osób fizycznych, a więc kraju, w którym osoba ta podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ustala się kraj z którym osoba ta jest najsilniej związana zarówno pod względem gospodarczym jak i rodzinnym. Bierze się więc pod uwagę miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, ośrodek interesów życiowych i gospodarczych. Obywatelstwo jest kryterium ubocznym uwzględnianym pomocniczo jedynie wtedy, gdy główne kryteria rozstrzygające nie pozwalają ustalić rezydencji podatkowej. W doktrynie obywatelstwo jest przykładem prawnego a nie terytorialnego związku osoby fizycznej z danym państwem, co oznacza, że kryterium obywatelstwa jako takie, uznano dla celów Konwencji Modelowej OECD i Konwencji Modelowej ONZ za niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej. (vide Klaus Vogel on Double Taxation Conventions, V Edycja, ©2022 Kluwer Law International B.V, str. 289 i 310 ).

Biorąc powyższe pod uwagę stoją Państwo na stanowisku, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie miała obowiązku pobierać podatku u źródła od zawartej umowy zlecenia z obywatelem Filipin mającym stałe miejsce zamieszkania w ZEA.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Przepisy ogólne – obowiązek podatkowy

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Jak wynika z art. 3 ust. 2a ustawy:

W świetle art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Według art. 3 ust. 2d ww. ustawy:

Przepisy te wskazują, że Rzeczpospolita Polska ma prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi, ale tylko w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonego na jej terytorium. Jest to tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że przepis art. 3 ust. 2b ww. ustawy wymienia tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce, w tym przychody z działalności wykonywanej osobiście. Użyty w tym przepisie zwrot „w szczególności” wskazuje, że ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uznaje się również dochody pochodzące od polskiego podmiotu, wypłacone osobie, która usługi określone w umowie zawartej pomiędzy stronami wykonuje za granicą.

Stosownie do art. 4a ww. ustawy:

Opodatkowanie dochodów na terytorium Polski

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 12 ust. 1 tej ustawy:

Na mocy art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy:

W przypadku umów zlecenia, czy umów o dzieło wykonywanie pracy przez cudzoziemca traktowane jest jako działalność wykonywana osobiście – art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń nierezydentom z tytułu zawartej umowy zlecenia reguluje art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 41 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że:

Według art. 41 ust. 4 cyt. ustawy:

Na mocy art. 41 ust. 4aa ustawy:

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Według art. 42 ust. 6 ustawy:

Podatek u źródła

W myśl art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 41 ww. ustawy.

Poinformowali Państwo, że nierezydent wykonywał na Państwa rzecz usługi całkowicie poza terytorium kraju.

Analizując możliwość zastosowania w sprawie uregulowań zawartych w art. 29 ust. 1 ustawy, należy w pierwszej kolejności wskazać, że ustawodawca nie uzależnił opodatkowania należności wymienionych w tym przepisie od faktu, czy są one „fizycznie” wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia „przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.

Wyjaśnić należy, że pod pojęciem „dochody (przychody) osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” należy bowiem rozumieć zarówno dochody (przychody) osiągane z podejmowania działań, w tym np. z wynajmu lub sprzedaży nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę mającą ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonywania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Tym samym, wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia wypłacane osobom zagranicznym, przez polskiego płatnika za wykonanie usług fizycznie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dochodem, którego źródło znajduje się w Polsce, albowiem występuje gospodarczy związek tego dochodu z terytorium Polski. Dochód ten został zatem osiągnięty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak wynika z art. 29 ust. 2 tej ustawy:

Zastosowanie przepisów właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest możliwe pod warunkiem uzyskania przez płatnika certyfikatu rezydencji podatnika, potwierdzającego miejsce jego zamieszkania.

W świetle art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Abu Zabi 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81 poz. 373 ze zm.) zmienionej Protokołem podpisanym w Abu Zabi dnia 11 grudnia 2013 r. (dalej: „Protokół zmieniający”), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisanej przez Polskę dnia 7 czerwca 2017 r. oraz przez Zjednoczone Emiraty Arabskie dnia 27 czerwca r. (dalej: „Konwencja MLI”):

Powyższy przepis dotyczy jedynie opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu umowy o pracę. Zatem nie ma on zastosowania w odniesieniu do nierezydenta uzyskującego dochody na podstawie umowy zlecenia.

Na mocy art. 14 ust. 1 tej Umowy, zgodnie z którym:

Zatem, jeżeli zleceniobiorca przedstawi zatrudniającemu certyfikat rezydencji swojego kraju, a z właściwej umowy o unikania podwójnego opodatkowania wynika, że uzyskany przez niego przychód podlega opodatkowaniu wyłącznie za granicą, to wówczas polski zleceniodawca nie jest obowiązany do poboru zryczałtowanego podatku w wysokości 20% od wypłaconych mu przychodów.

Art. 5a pkt 21 ww. ustawy stanowi, że:

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym określony stan faktyczny – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Certyfikat może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikaty rezydencji mają za zadanie wykazać, że określony podmiot zagraniczny jest podatnikiem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym we własnym kraju a w konsekwencji, że względem niego może mieć zastosowanie konkretna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podkreślenia wymaga, że certyfikat rezydencji nie stanowi warunku zastosowania umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lecz jedynie pewien wymóg o charakterze dowodowym mający znaczenie na etapie poboru podatku przez płatnika.

To na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował ciążące na nim obowiązki.

Zgodnie z art. 30 § 1 z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.):

Posiadanie certyfikatu rezydencji podatkowej jest jednym z elementów dochowania przez płatnika należytej staranności przy poborze podatku u źródła.

Zawarty w art. 5 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika” oznacza, że wolą prawodawcy było, aby certyfikat rezydencji był dokumentem urzędowym.

Zatem wydając certyfikat rezydencji właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu.

Nie istnieje ujednolicona forma certyfikatów rezydencji, w szczególności nie rozstrzyga o niej definicja certyfikatu rezydencji określona w art. 5a pkt 21 ww. ustawy. Każde państwo stosuje własny wzór takiego zaświadczenia i ma własne wymogi formalne związane z jego wydaniem. Z punktu widzenia właściwej kwalifikacji dokumentu przedłożonego przez podatnika płatnikowi, który ma stanowić podstawę uwzględnienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, istotne są pewne składniki tego dokumentu.

Z treści tychże przepisów wynika, że certyfikat rezydencji powinien spełniać przynajmniej następujące warunki:

1)  zostać wydany przez właściwą administrację podatkową,

2)  określać miejsce rezydencji (miejsce zamieszkania) podatnika dla celów podatkowych,

3)  zawierać datę wydania certyfikatu i/lub datę, na jaką potwierdzana jest rezydencja podatkowa.

Z wniosku wynika, że Spółka jest spółką prawa handlowego z siedzibą w Polsce. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym. W roku 2023 Spółka zatrudniała na umowę zlecenia, specjalistę mającego filipińskie obywatelstwo, posiadającego swój ośrodek życiowy w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA”). Zleceniobiorca nie przebywał w ogóle w Polsce w 2023 roku. Usługi świadczone były przez Zleceniobiorcę całkowicie zdalnie.

Spółka otrzymała od zleceniobiorcy Certyfikat Federalnej Administracji Skarbowej ZEA, który zaświadczał, że zgodnie z wewnętrznymi przepisami podatkowymi obowiązującymi w ZEA, Zleceniobiorca jest w ZEA rezydentem podatkowym. Zaświadczenie o rezydencji podatkowej obejmuje okres od 1 stycznia 2023 r. do 31 grudnia 2023 r. W roku 2023 Spółka na podstawie otrzymanego od Zleceniobiorcy certyfikatu nie pobierała podatku u źródła od powyższej umowy.

Ponadto, z opisu sprawy wynika, że będący w dyspozycji Spółki certyfikat zawiera w swej treści również informację, że „Certyfikat ten nie może zostać użyty dla celów ustalenia rezydencji podatkowej w ramach jakiejkolwiek umowy międzynarodowej”.

Zatem, wynagrodzenie, które Spółka wypłaciła nierezydentowi w 2023 r. z tytułu umowy zlecenia podlega opodatkowaniu w Polsce 20% podatkiem dochodowym zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka jako płatnik miała obowiązek pobrać zryczałtowany podatek w wysokości 20% przychodu od tego wynagrodzenia na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy. Mając na uwadze całokształt okoliczności faktycznych wynikających z wniosku, zleceniobiorca nie przedstawił Spółce (płatnikowi) przewidzianego prawem certyfikatu rezydencji pozwalającego na zastosowanie rozwiązania płynącego z odpowiedniej umowy międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania. 

Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, w związku z czym nie dokonuje analizy dokumentów.

Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zaznaczyć należy, że prawo do zwolnienia w wyniku zastosowania umowy/Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku postępowania podatkowego. Mając na uwadze treść art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tutejszy Organ wydając interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które wskazałoby, czy posiadany przez Państwa certyfikat rezydencji jest prawidłowy. To na płatniku spoczywa ciężar udowodnienia, że prawidłowo zrealizował obowiązki płatnika zgodnie z art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Płatnik, który nie wykonał tych obowiązków, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a nie wpłacony. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.