Interpretacja indywidualna

  – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 października 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 22 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 16 grudnia 2024 r. (wpływ 23 grudnia 2024 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Prowadzi Pan działalność pod firmą X (dalej też jako: „Firma”). Jest Pan podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest Pan również płatnikiem w rozumieniu art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie umowy o pracę na czas określony zatrudniał Pan pracownika na stanowisku produkcyjnym. Z pracownikiem zawarto następujące umowy:

a)na okres próbny 15 września 2020 r. – 30 listopada 2020 r.;

b)pierwsza umowa na czas określony 1 grudnia 2020 r. – 28 lutego 2022 r. i

c)druga umowa na czas określony 1 marca 2022 r. – 31 sierpnia 2023 r. (dalej jako: „Umowa”).

22 listopada 2022 r. pracownik otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę. Ze względu na czas trwania umowy, okres wypowiedzenia wyniósł jeden miesiąc i upłynął 31 grudnia 2022 r.

Na mocy obowiązujących wówczas przepisów Kodeksu pracy (Dz. U. z 2022 poz. 1510, dalej jako: „Kodeks pracy”) nie podał Pan przyczyny rozwiązania umowy na piśmie.

Pracownik wszedł z Panem w spór sądowy, w toku którego, w innej sprawie, skierowano wniosek do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). TSUE wydał orzeczenie, że przepisy Kodeksu pracy w Polsce nie są dostosowane do przepisów unijnych (wyrok z (...) 2024 r., sygn. (...)). W związku z czym Umowa została nienależycie rozwiązana, tj. przyczyny rozwiązania nie zostały podane na piśmie.

W toku postępowania strony uzgodniły warunki zawarcia ugody i wypłaty odszkodowania w oparciu o art. 50 Kodeksu pracy (trzykrotność kwoty z umowy o pracę). Ugoda nie została jeszcze zawarta (przygotowany został projekt ugody) i odszkodowanie nie zostało jeszcze wypłacone.

Uzupełnienie opisu zdarzenia

Wyjaśnił Pan, że ugoda, którą zamierza Pan i były pracownik zawrzeć, będzie ugodą sądową. Ugoda została zawarta (...) grudnia 2024 r.

Na pytanie z wezwania dotyczące tego, czy prawo do przyznania świadczenia w ramach zawartej ugody będzie wynikało z przepisów prawa - jeżeli tak, to należało wskazać te przepisy – wyjaśnił Pan, że powództwo oparte zostało o art. 50 Kodeksu Pracy, w brzmieniu obowiązującym w listopadzie 2022 r. Wysokość odszkodowania ustalona została w wysokości maksymalnej, wynikającej z § 4 art. 50 (3-krotność wynagrodzenia), aczkolwiek sama treść ugody nie odwołuje się do przepisów Kodeksu Pracy.

Z kolei na pytanie czy wysokość lub zasady wskazanego we wniosku świadczenia będą wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, lub też wysokość lub zasady ustalania wynikały wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy wskazał Pan, że wysokość świadczenia została ustalona w wysokości maksymalnej, wynikającej z ww. przepisów.

Na pytanie czy z treści ugody będzie wynikało, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę wskazał Pan, że nie. Przedstawił Pan, że z treści ugody będzie wynikało, że ugoda ma na celu zakończenie toczącego się postępowania w związku z orzeczeniem TSUE z (...) 2024 r., sygn. (...).

W wyniku zawarcia ugody sądowej nie dojdzie do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tj. rozwiązanie umowy nie nastąpi na podstawie porozumienia stron zgodnie z art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Strony przyjęły, że zasadna będzie wypłata  3-krotności wynagrodzenia miesięcznego w celu zawarcia ugody.

Z treści ugody będzie wynikać, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia stron związane z umową.

Pytanie

Czy opisane zdarzenie, polegające na wypłacie odszkodowania zasądzonego na podstawie ugody sądowej na rzecz pracownika, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, opisane zdarzenie, polegające na wypłacie odszkodowania zasądzonego na podstawie ugody sądowej na rzecz pracownika, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52,520 i 52C oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.”

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.”

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

Warto podkreślić, iż użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są zatem wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, wynikające z łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Ponadto treść ww. przepisu wskazuje, iż do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane świadczenia, pochodzące od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, ale również wszystkie inne przychody, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Odszkodowanie będące przedmiotem wniosku, mające zostać wypłacone na rzecz Pana pracownika, jest efektem braku zawarcia informacji o przyczynie zwolnienia w wypowiedzeniu skierowanym przez Pana względem pracownika. TSUE (...) 2024 r. orzekł, iż (...).

Zatem, Pana zdaniem, odszkodowanie będące przedmiotem niniejszego wniosku, nie ma podstaw w stosunku pracy łączącym go z pracownikiem, wynika bezpośrednio z niedostosowaniu prawa krajowego do prawa unijnego.

Odnosząc się do podstaw zwolnienia z opodatkowania, to zgodnie z art. 21. ust. i pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „wolne od podatku są: [...] otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe”.

Zatem, zwolnieniu z opodatkowania podlega odszkodowanie spełniające trzy podstawowe warunki:

1)wypłacona kwota stanowi odszkodowanie/zadośćuczynienie,

2)wysokość lub zasady ustalania wypłaconego odszkodowania wynikają z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów,

3)nie może być przyznane na podstawie umowy lub ugody pozasądowej.

Analizując charakter, sposób kalkulacji i wypłaty odszkodowania będącego przedmiotem wniosku:

1)pierwszy warunek należy uznać za spełniony – wypłacona kwota stanowi odszkodowanie.

Prawo podatkowe nie definiuje tego terminu, zatem odwołać się należy do przepisów innych ustaw. Kodeks pracy posługuje się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik.

W kontekście rozwiązania Umowy, ówcześnie obowiązujące przepisy przewidywały odszkodowanie, w sytuacji jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takich umów. W takim przypadku pracownikowi przysługiwało odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, jednak nie więcej niż za 3 miesiące (art. 50 § 4 Kodeksu pracy).

Przedkładając powyższe uregulowania prawne na sytuację będącą przedmiotem wniosku należy stwierdzić, iż wypłacane środki pieniężne stanowią odszkodowanie wynikające z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony w sposób niezgodny z normami Europejskimi, co potwierdza wyrok TSUE z (...) 2024 r. W związku z tym na podstawie ww. art. 50 jest Pan zobowiązany do wypłacenia odszkodowania.

2)drugi warunek należy uznać za spełniony – wysokość odszkodowania została ustalona na podstawie ugody zawartej między stronami postępowania w oparciu o art. 50 § 3 i 4 Kodeksu pracy w brzmieniu na dzień wypowiedzenia umowy, tj.:

„§ 3. Jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

§ 4. Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.”

Fakt, że odszkodowanie ustalone w ramach porozumienia stron i wypłacane na podstawie ugody sądownej stanowi odszkodowanie, „którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw” potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 24 czerwca 2016 r. (znak: 1061-IPTPB1.4511.268.2016.2.AP). Organ uznał, że oprócz odszkodowania wynikającego z przepisów prawa pracy (trzykrotność) wypłaconego byłemu pracownikowi także odszkodowanie w części przewyższającej trzykrotność wynagrodzenia miesięcznego korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy.

Przekładając stanowisko organu na sytuację będącą przedmiotem wniosku, drugi warunek również należy uznać za spełniony – wysokość odszkodowania została ustalona zgodnie z art. 50 Kodeksu pracy.

3)trzeci warunek należy uznać za spełniony – odszkodowanie zostanie wypłacone na podstawie ugody sądowej.

Reasumując, zdarzenie będące przedmiotem wniosku należy traktować jako przychód zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast w świetle art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy zauważyć, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu przytoczonego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465), z wyjątkiem:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Ww. zwolnieniem objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia, w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.

Dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koniecznym jest zatem aby otrzymane świadczenie stanowiło odszkodowanie lub zadośćuczynienie, a ponadto aby wysokość lub zasady jego ustalania wynikały wprost z regulacji w nim wskazanych. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że prowadzi Pan działalność pod firmą X. Jest Pan podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Jest Pan również płatnikiem w rozumieniu art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie umowy o pracę na czas określony zatrudniał Pan pracownika na stanowisku produkcyjnym. 22 listopada 2022 r. pracownik otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę. Na mocy obowiązujących wówczas przepisów Kodeksu pracy nie podał Pan przyczyny rozwiązania umowy na piśmie. Pracownik wszedł z Panem w spór sądowy, w toku którego, w innej sprawie, skierowano wniosek do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). TSUE wydał orzeczenie, że przepisy Kodeksu pracy w Polsce nie są dostosowane do przepisów unijnych (wyrok z (...) 2024 r., sygn. (...)). W związku z czym Umowa została nienależycie rozwiązana, tj. przyczyny rozwiązania nie zostały podane na piśmie. W toku postępowania strony uzgodniły warunki zawarcia ugody i wypłaty odszkodowania w oparciu o art. 50 Kodeksu pracy (trzykrotność kwoty z umowy o pracę). Ugoda, którą zamierza Pan i były pracownik zawrzeć, będzie ugodą sądową. Ugoda została zawarta 10 grudnia 2024 r. Na pytanie czy prawo do przyznania świadczenia w ramach zawartej ugody będzie wynikało z przepisów prawa wyjaśnił Pan, że powództwo oparte zostało o art. 50 Kodeksu Pracy, w brzmieniu obowiązującym w listopadzie 2022 r. Wysokość odszkodowania ustalona została w wysokości maksymalnej, wynikającej z § 4 art. 50 (3-krotność wynagrodzenia), aczkolwiek sama treść ugody nie odwołuje się do przepisów Kodeksu Pracy. Z kolei na pytanie czy wysokość lub zasady wskazanego we wniosku świadczenia będą wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, lub też wysokość lub zasady ustalania wynikały wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy wskazał Pan, że wysokość świadczenia została ustalona w wysokości maksymalnej, wynikającej z ww. przepisów. Na pytanie czy z treści ugody będzie wynikało, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę wskazał Pan, że nie. Przedstawił Pan, że z treści ugody będzie wynikało, że ugoda ma na celu zakończenie toczącego się postępowania w związku z orzeczeniem TSUE z (...) 2024 r., sygn. (...). W wyniku zawarcia ugody sądowej nie dojdzie do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, tj. rozwiązanie umowy nie nastąpi na podstawie porozumienia stron zgodnie z art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Strony przyjęły, że zasadna będzie wypłata  3-krotności wynagrodzenia miesięcznego w celu zawarcia ugody. Z treści ugody będzie wynikać, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia stron związane z umową.

Stosownie do art. 50 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 25 kwietnia 2023 r.:

§ 1. Jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na okres próbny nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać.

§ 2. (uchylony)

§ 3. Jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

§ 4. Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

§ 5. Przepisu § 3 nie stosuje się w razie wypowiedzenia umowy o pracę pracownikowi, o którym mowa w art. 39, pracownicy w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, pracownikowi - ojcu wychowującemu dziecko lub pracownikowi - innemu członkowi najbliższej rodziny, o którym mowa w art. 175¹ pkt 3, w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, a także pracownikowi w okresie korzystania z ochrony stosunku pracy na podstawie przepisów ustawy o związkach zawodowych. W tych przypadkach stosuje się odpowiednio przepisy art. 45.

Zgodnie natomiast z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Ocena skutków podatkowych sytuacji

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia oraz powołane przepisy, wyjaśniam, że – co prawda – podstawą pozwu do Sądu był powołany przez Pana konkretny wskazany w uzupełnieniu przepis, jednak nie sposób przyjąć, że wysokość lub zasady ustalania świadczenia wynikały z tego przepisu, skoro z zawartej ugody sądowej – jak sam Pan wskazał – nie wynika, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązywania umów o pracę. Ponadto, sama treść ugody nie odwołuje się do przepisów Kodeksu pracy. Świadczenie wypłacone przez Pana ma zatem w istocie charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jego wysokość uwzględnia interesy obu stron – co potwierdza wskazanie przez Pana, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia stron związane z umową.

Uwzględniając powyższe stwierdzam, że świadczenie wypłacone przez Pana nie może korzystać z przedmiotowego zwolnienia. Nie stanowi ono bowiem odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji nie można zgodzić się z Pana stanowiskiem, że opisane zdarzenie, polegające na wypłacie odszkodowania zasądzonego na podstawie ugody sądowej na rzecz pracownika, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego Pana stanowisko uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej informujemy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.