Temat interpretacji
Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna – stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:
·nieprawidłowe w części dotyczącej opodatkowania świadczenia wypłaconego na podstawie ugody sądowej obejmującego między innymi utracone dochody z tytułu premii regulaminowej oraz
·prawidłowe – w pozostałym zakresie.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
30 października 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowanie odszkodowania wypłaconego na podstawie ugody sądowej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 grudnia 2024 r. (data wpływu 24 grudnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca posiada obywatelstwo polskie i jedynie na terenie Polski jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.
W okresie od dnia 28 sierpnia 2023 r. do dnia 21 października 2024 r. był zatrudniony w X Sp. z o.o. na umowę o pracę na czas nieokreślony, z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.
W dniu 3 kwietnia 2023 r. Wnioskodawca otrzymał Oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, które Wnioskodawca zakwestionował.
W dniu 8 kwietnia 2023 r. Wnioskodawca złożył pozew do Sądu Rejonowego dla …. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o ustalenie bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę.
Wnioskodawca podniósł w postępowaniu sądowym argument fikcyjności podstaw złożonego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, a także brak jego możliwości złożenia, z uwagi na pozostawanie przez Niego w okresie ochronnym (mniej niż 4 lata do uzyskania prawa do emerytury).
Strony postępowania skierowane zostały przez Sąd do mediacji, podczas której zawarta została ugoda.
Ugoda została zawarta przed mediatorem w dniu 2 października 2024 r., a następnie w dniu 11 października 2024r. zatwierdzona przez Sąd w ramach postępowania pod sygn.. , które zostało umorzone.
Na mocy ww. ugody sądowej Wnioskodawcy przyznano od byłego pracodawcy, odszkodowanie w kwocie:
a)60 207 zł 3 gr brutto tytułem odszkodowania, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy w zw. z art. 47.1 Kodeksu pracy oraz
b) 229 792 zł 97 gr brutto tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy.
Pracodawca w dniu 21 października 2024 r. dokonał zapłaty łącznej kwoty 262 425 zł, tytułem odszkodowania na rachunek bankowy Wnioskodawcy wskazany w ugodzie sądowej.
Przy czym od kwoty 60 207 zł 3 gr nie pobrano zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, uznając tę część odszkodowania za zwolnioną z podatku dochodowego od osób fizycznych.
Od kwoty 229 792 zł 97 gr pobrano zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 27 575 zł, pomniejszając o nią kwotę wypłaconego odszkodowania.
Ponadto Wnioskodawca wskazał że:
1) ugoda sądowa została zawarta w związku Postanowieniem Sądu Rejonowego dla …. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o skierowaniu stron do mediacji z dnia 10 czerwca 2024 r. i Postanowieniem Sądu z dnia 1 października 2024 r. o udzieleniu stronom dodatkowego, miesięcznego terminu przeprowadzenia mediacji (kopie postanowień w załączeniu);
2) odszkodowanie zostało przyznane na podstawie przepisu art. 45 i 39 Kodeksu pracy, a jego łączna wysokość wynikała z ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą i byłym pracodawcą (zmiarkowana podczas prowadzonej mediacji);
3) wskazane we wniosku odszkodowanie dotyczyło szkody rzeczywistej.
Wnioskodawca jako pracownik, któremu brakowało mniej niż 4 lata do otrzymania emerytury pozostawał pod ochroną przed rozwiązaniem z Nim stosunku pracy (wypowiedzenie ze strony pracodawcy), nie przywrócono Wnioskodawcy do pracy, a jedynie wypłacono wynagrodzenie ustalone pomiędzy stronami, stanowiące jedynie część kwoty, którą pracodawca byłby zobowiązany wypłacić Mu kontynuując zatrudnienie.
Odszkodowanie nie miało na celu rekompensaty spodziewanych na przyszłość korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.
4) Zapisami ugody nie zmieniono sposobu rozwiązania stosunku pracy (kopia zatwierdzonej ugody sądowej i kopia świadectwa pracy w załączeniu).
Uzupełnienie
Zgodnie z zawartą ugodą sądową, były pracodawca (X Sp. z o.o.) zobowiązany był do zapłaty na konto Wnioskodawcy dwóch kwot odszkodowań z tytułu rozwiązania z Nim umowy o pracę zawartej w dniu 21.08.2023 r. na czas nieokreślony:
a)Kwotę 60 207,03 zł tytułem odszkodowania, o którym mowa w art.45 Kodeksu pracy w zw. art. 47[1 ] Kodeksu pracy oraz
b)Kwotę 229 792,97 zł tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy.
a)Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy w zw. art.47[1] Kodeksu pracy przysługuje każdemu pracownikowi (bez ochrony określonej w art. 39 KP) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione. Jego wysokość nie może być niższa od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.
Ponieważ Wnioskodawca był pracownikiem zatrudnionym na czas nieokreślony z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia, a zgodnie z przedłożonym w sądzie zaświadczeniem Spółki Jego średnie, miesięczne wynagrodzenie liczone w sposób stanowiący podstawę do odszkodowań wynosiło 20 069,01 zł, przysługujące Mu z tego tytułu odszkodowanie wyniosło 60 207,03 zł.
Podstawa wypłaty tego odszkodowania, zasady ustalenia i wysokość zostały zaakceptowane przez obie strony ugody i dodatkowo zweryfikowane i zatwierdzone przez sąd.
W/w odszkodowanie spełnia zatem wszystkie kryteria dotyczące zwolnienia przedmiotowego od podatku dochodowego od osób fizycznych określonych w art. 21 pkt 13) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jest to otrzymane odszkodowanie (zgodnie z art.45 Kodeksu pracy), którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw (zgodnie z art.47[1] Kodeksu pracy) i wynika ono z zawartej ugody sądowej, zatwierdzonej prawomocnym postanowieniem sądu z dnia 11.10.2024 r.
Ponieważ zwolnienie przedmiotowe od podatku dochodowego od osób fizycznych tego odszkodowania nie budziło wątpliwości również u przedstawicieli spółki X, w dniu rozwiązania umowy o pracę, tj. 21.10.2024 r. przekazano Wnioskodawcy ustnie informację na temat nie pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od w/w odszkodowania.
b)Wysokość lub zasady ustalania „odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy” nie wynikają wprost z przepisów.
W/w odszkodowanie nie spełnia zatem wszystkich kryteriów dotyczących zwolnienia przedmiotowego od podatku dochodowego od osób fizycznych określonych w art. 21 pkt 13) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Przedstawiciele spółki X, mając wątpliwości co do podstawy zwolnienia tej kwoty od podatku dochodowego od osób fizycznych powiadomili Wnioskodawcę ustnie w dniu rozwiązania umowy o pracę, że spółka przed dokonaniem wypłaty tego odszkodowania dokona poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Ponieważ na początku roku 2024 Wnioskodawca złożył u pracodawcy oświadczenie o zamiarze opodatkowania dochodów łącznie z małżonką w roku podatkowym 2024, X jako płatnik podatku pobierze zaliczkę w wysokości 12%, pomimo przekroczenia górnej granicy pierwszego przedziału podatkowego.
Tak więc na podstawie otrzymanych ustnie informacji Wnioskodawca zakłada, że podstawę pobrania zaliczki w kwocie 27 575 zł stanowiła kwota 229 792,97 zł, do zapłaty której były pracodawca zobowiązał się tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy.
Do dzisiaj Wnioskodawca nie otrzymał żadnej pisemnej informacji (dokumentu) w związku z pobraniem zaliczki.
Wnioskodawca oczekuje, że otrzyma tą informację w zbiorczej deklaracji PIT-11 za 2024 r. od byłego pracodawcy, w terminie do którego jest zobligowany jako płatnik podatku.
Postępowanie mediacyjne, w wyniku którego doszło ostatecznie do ugody prowadzone było w związku ze sprawą z powództwa Wnioskodawcy przeciwko X Sp z o.o. o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony za bezskuteczne, co umożliwiłoby Wnioskodawcy kontynuowanie zatrudnienia.
Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy przez pracodawcę było również nieuzasadnione, (powody wskazane w oświadczeniu, a potem w odpowiedzi na pozew były nieprawdziwe, kwestionowały efektywność, rzetelność, wiedzę i kompetencje Wnioskodawcy). Wypowiedzenie zostało wręczone Wnioskodawcy na 18 miesięcy przed osiągnięciem przez Niego wieku emerytalnego.
W dniu wręczenia wypowiedzenia nakazano Wnioskodawcy bezzwłoczne rozliczenie się z powierzonego mienia, w tym samym dniu skierowano Go na urlop, a po jego zakończeniu w okresie wypowiedzenia zwolniono ze świadczenia pracy.
Z oczywistych względów Wnioskodawca złożył pozew do sądu pracy o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, kwestionując również jego zasadność, wraz z wnioskiem o wydanie w trybie zabezpieczenia nakazu dalszego zatrudniania Wnioskodawcy przez pracodawcę do czasu prawomocnego zakończenia sporu.
Wnioskodawca chciał kontynuować pracę przynajmniej do osiągnięcia wieku emerytalnego , a ponad to wykazać nieprawdziwość stawianych w wypowiedzeniu zarzutów.
Wnioskodawca nie mógł zaakceptować sytuacji, w której po 40 latach od uzyskania tytułu magistra ekonomii rozpoczęcia pracy, w tym ponad 20 latach pracy w międzynarodowych korporacjach na stanowiskach …., w ostatnim okresie Jego działalności zawodowej, który chciał poświęcić na dzielenie się wiedzą i doświadczeniem w niewielkiej stosunkowo spółce skarbu państwa na stanowisku dyrektora pionu finansowego, został potraktowany przez nowy zarząd spółki jak niepotrzebny i kłopotliwy balast, którego można się pozbyć z naruszeniem prawa pracy, podając zmyślone powody wypowiedzenia, licząc na bezkarność ze względu na opieszałość sądów.
Tak się nie stało, sąd zadziałał sprawnie, Wnioskodawca uzyskał w trybie zabezpieczenia nakaz dalszego zatrudniania do czasu prawomocnego zakończenia postępowania i sąd na Jego wniosek zobowiązał pracodawcę do przedłożenia dokumentów, które jednoznacznie wskazywały na fikcyjność powodów wypowiedzenia umowy o pracę. Następnie sąd skierował sprawę do postępowania mediacyjnego, w celu przyspieszenia postępowania i uniknięcia niepotrzebnych kosztów procesu.
Tak więc do czasu uprawomocnienia się postanowienia sądu o zatwierdzeniu ugody mediacyjnej umorzeniu postępowania, tj. do dnia 21.10.2024 r. Wnioskodawca był nadal zatrudniony w spółce.
Niestety zarząd spółki nie chciał kontynuować zatrudniania Wnioskodawcy nawet w okresie trwającej ochrony przedemerytalnej, negocjując ze Nim jedynie wysokość odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę i odszkodowania z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę pracownikowi w okresie przedemerytalnym.
Kwoty tych odszkodowań ustalono ostatecznie w drodze wzajemnych ustępstw na łączną kwotę 290 000 zł, w tym minimalną, wynikającą z art. 45 Kodeksu pracy w zw. art.47[1] Kodeksu pracy.
Ponieważ zgodnie z nakazem kontynuowania zatrudnienia Wnioskodawcy do czasu prawomocnego zakończenia postępowania był On zatrudniony w spółce do dnia 21.10.2024 r. nabył w tym czasie prawo do premii półrocznej za drugie półrocze 2024 r. proporcjonalnie do okresu zatrudnienia w tym półroczu, tj. do dnia 21.10.2024 r.
Wyliczenie takiej premii następuje po zakończeniu półrocza na podstawie oceny osiągniętych wskaźników ogólnozakładowych, oceny osiągniętych indywidualnych wskaźników premiowych danego pracownika i w przypadku zatrudnienia na stanowisku dyrektora może ona maksymalnie wynosić 25% wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę.
Wypłata następuje do końca kolejnego miesiąca po zakończeniu półrocza, którego dotyczy.
W trakcie mediacji ze względu na przyznane Wnioskodawcy odszkodowania, Wnioskodawca zobowiązał się do zrzeczenia się z wszelkich innych roszczeń, a ponieważ pełnomocnik spółki przypomniał, że takie zrzeczenie może być nieskuteczne w przypadku nabytego już prawa do proporcjonalnej części premii za drugie półrocze 2024 r., Wnioskodawca wyraził zgodę na dodatkowy zapis w ugodzie sądowej w par. 1 pkt 1. b) w zaproponowanej przez niego postaci „Odszkodowanie obejmuje między innymi utracone dochody z tytułu premii regulaminowej za drugie półrocze 2024 r.”.
W konsekwencji zawartej ugody postępowanie sądowe zostało umorzone i pracodawca nie przywrócił Wnioskodawcy do pracy na poprzednich warunkach, wypłacając z tego tytułu odszkodowanie. Zapis że odszkodowanie obejmuje między innymi utracone dochody z tytułu premii regulaminowej za drugie półrocze 2024 r. oznacza jedynie zaniechanie dochodzenia roszczenia nabytego prawa do części premii regulaminowej za drugie półrocze 2024 r.
Maksymalne wynagrodzenie z tego tytułu (przy założeniu 100% wykonania wskaźników ogólnozakładowych i 100% wykonania indywidualnych celów) mogłoby wynieść nie więcej niż 17 600 zł brutto.
Jest to zatem znikoma część wynagrodzenia w stosunku do wynagrodzenia, którego Wnioskodawca mógłby oczekiwać w przypadku kontynuowania zatrudnienia do czasu osiągnięcia wieku emerytalnego na dotychczasowych warunkach (wynagrodzenia zasadnicze, premie półroczne, nagrody z zysku, świadczenia niepieniężne, dopłaty do prywatnego ubezpieczenia, wypłaty z ZFŚS etc.).
W ugodzie ustalono, że w wyniku mediacji i drogą wzajemnych ustępstw strony ugody postanowiły zawrzeć ugodę w sprawie za sygn. …. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 10 czerwca 2024 r. skierował do postępowania mediacyjnego. Sprawa z powództwa Wnioskodawcy przeciwko X Sp. z o.o. o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne.
W ugodzie ustalono, że pracodawca z tytułu rozwiązania z Wnioskodawcą umowy o pracę zawartej w dniu 21.08.2023 r. na czas nieokreślony zapłaci Mu kwotę 60 207,03 zł brutto tytułem odszkodowania, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy z zw. z art. 47[1] Kodeksu pracy.
Tym samym w ugodzie wskazano, że odszkodowanie to przyznano na podstawie przepisu art. 45 Kodeksu pracy, tj. że pracodawca naruszył przepisy prawa pracy traktujące o rozwiązaniu umowy o pracę i podano, że wysokość i zasady ustalania tego odszkodowania wynikają z przepisu art. 47[1] Kodeksu pracy.
W ugodzie ustalono, że pracodawca z tytułu rozwiązania z Wnioskodawcą umowy o pracę zawartej w dniu 21.08.2023 r na czas nieokreślony zapłaci Mu także kwotę 229 792,97 zł brutto tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy.
Tym samym w ugodzie wskazano, że odszkodowanie przyznano w związku z naruszeniem przepisu art. 39 Kodeksu pracy tj. że pracodawca naruszył zakaz wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony, pracownikowi w okresie przedemerytalnym.
Jako pracownik, któremu brakowało mniej niż 4 lata do otrzymania emerytury Wnioskodawca pozostawał pod ochroną przed rozwiązaniem z Nim stosunku pracy.
Postępowanie mediacyjne było wynikiem i pozostawało w bezpośrednim związku ze sprawą z powództwa Wnioskodawcy przeciwko X Sp z o.o. o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony za bezskuteczne, co umożliwiło by Mu kontynuowanie zatrudnienia.
W wyniku zawarcia ugody nie zmieniono sposobu rozwiązania stosunku pracy (wypowiedzenie ze strony pracodawcy), nie kontynuowano zatrudnienia Wnioskodawcy do czasu obwiązywania tej ochrony i z tego powodu przyznano Wnioskodawcy odszkodowanie.
Wnioskodawca chciał nadal pracować, gdyby to było możliwe także po osiągnięciu wieku emerytalnego. Pracodawca rozwiązując z Wnioskodawcą umowę o pracę w okresie przedemerytalnym w dodatku w formie wypowiedzenia ze strony pracodawcy (w domyśle z winy pracownika) skazał Wnioskodawcę na bezrobocie w ostatnim okresie Jego kariery zawodowej, bez szansy na podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia. A przecież psychologowie stan bezrobocia nazywają stanem śmierci społecznej. Przyznane w ugodzie odszkodowanie należy zatem traktować jako otrzymane z tytułu poniesionej rzeczywistej szkody, a nie dotyczące korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć gdyby Mu tej szkody nie wyrządzono.
Odszkodowanie nie miało na celu rekompensaty spodziewanych na przyszłość korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, ponieważ te w sposób znaczny przekroczyłyby przyznane odszkodowanie.
Pytania
1.Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do odprowadzenia za rok 2024 podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty 60 207 zł 3 gr, otrzymanej od byłego pracodawcy z tytułu odszkodowania w związku z zawarciem umowy o mediację, za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem?
2.Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do odprowadzenia za rok 2024 podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty 229 792 zł 97 gr, otrzymanej od byłego pracodawcy z tytułu odszkodowania w związku z zawarciem umowy o mediację, za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem?
Pana stanowisko w sprawie
Ad 1
Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodu z tytułu odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, uzyskanego na podstawie ugody zatwierdzonej przez Sąd Rejonowy dla …. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt …..w kwocie 60 207 zł 3 gr brutto.
Ad 2
Wnioskodawca nie jest zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodu z tytułu odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, uzyskanego na podstawie ugody zatwierdzonej przez Sąd Rejonowy dla …..Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt ….w kwocie 229 792 zł 97 gr brutto.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części nieprawidłowe i w części prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Źródła przychodów
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa do m.in. odszkodowań wypłaconych pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tę osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odprawy i odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony od podatku.
Zwolnienie przedmiotowe
Każde odszkodowanie stanowi przysporzenie majątkowe – przychód podatkowy. Jednakże, ustawodawca ze względów celowościowych wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, które wynikają m.in. z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy.
I tak, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.), z wyjątkiem:
a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
Natomiast, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:
a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia w sytuacji, gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu.
Z kolei, z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465 ze zm.) wynika, że:
Ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.
Natomiast, zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i świadczenia z tytułu utraconych korzyści. Świadczenia z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Podkreślić trzeba, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie tego zwolnienia.
Zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:
·otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
·odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie: ustawy, przepisów wykonawczych do ustawy, układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
·wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
·nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania, czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08:
Jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).
Odwołując się zatem do prawa cywilnego, świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.
W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.
Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy:
W sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.
Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361 § 2, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).
Jak stanowi art. 45 § 1 ustawy Kodeks pracy:
W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.
Na podstawie art. 45 § 2 ww. Kodeksu:
Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.
W myśl art. 45 § 3 Kodeksu pracy:
Przepisu § 2 zdanie pierwsze nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.
Jak stanowi art. 39 ustawy Kodeks pracy:
Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.
Na podstawie art. 47 ww. Kodeksu:
Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, o którym mowa w art. 39, albo z pracownicą w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego lub od dnia złożenia przez pracownika wniosku o udzielenie urlopu macierzyńskiego albo jego części - do dnia zakończenia tego urlopu, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Dotyczy to także przypadku, gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego.
Zgodnie z art. 471 ww. Kodeksu:
Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.
Funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz w Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 27 listopada 2007 r. sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że:
Odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.
Wysokość świadczenia wskazanego we wniosku wynikała z zawartej przez strony ugody i została ustalona na skutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa.
Zgodnie zatem z art. 917 ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):
Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.
Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.
Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.
W opisanej sprawie, wysokość wypłaconego przez Panu świadczenia wynikała z zawartej przez strony ugody i została ustalona na skutek dokonanych uzgodnień w oparciu o wzajemne ustępstwa. Zatem, wypłacona przez Panu kwota ma charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Tym samym, wysokość ani zasady przyznawania odszkodowań, które zostały Panu wypłacone nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co nie pozwala na zastosowania przedmiotowego zwolnienia.
Z kolei, punktem wyjścia wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy jest podział odszkodowania na odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Za stratę uważa się każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy niż był przed doznaniem szkody. Chodzi w tym przypadku o rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do poszkodowanego spowodowany zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem określonych składników majątkowych albo obniżeniem ich wartości, a także powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie. Z kolei szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Szkodą jest więc to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę.
Odnośnie przesłanek wyłączających możliwość zwolnienia odszkodowania i zadośćuczynienia z podatku, które to przesłanki zostały przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy (otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono) wskazać należy, że w prywatnoprawnym ujęciu odszkodowanie jest świadczeniem mającym na celu naprawę wyrządzonej szkody lub jej kompensatę. Odszkodowanie może mieć formę restytucji (przywrócenie stanu poprzedniego) lub zapłaty określonej kwoty, która skompensuje poszkodowanemu poniesione straty. Szkodą jest ubytek w majątku poszkodowanego spowodowany bezprawnym działaniem lub zaniechaniem sprawcy, a także z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem przez dłużnika zobowiązania.
Podstawową przesłanką zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.
Ocena Pana sytuacji
Z zaprezentowanego opisu sprawy wynika, że na mocy ugody sądowej, otrzymał Pan od byłego pracodawcy świadczenie:
a)tytułem odszkodowania, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy w zw. art. 47[1] Kodeksu pracy, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw (zgodnie z art.47[1] Kodeksu pracy) oraz
b)świadczenie tytułem odszkodowania w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę w okresie, o którym mowa w art. 39 Kodeksu pracy, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów.
W trakcie mediacji ze względu na przyznane Panu odszkodowania, zobowiązał się Pan do zrzeczenia się z wszelkich innych roszczeń i wyraził Pan zgodę na dodatkowy zapis w ugodzie sądowej w par. 1 pkt 1b) o treści: „Odszkodowanie obejmuje między innymi utracone dochody z tytułu premii regulaminowej za drugie półrocze 2024 r.”.
Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz powołane przepisy prawa, stwierdzam, że wypłacone Panu odszkodowanie, które nie obejmuje między innymi utraconych dochodów z tytułu premii regulaminowej, w związku z powstałą u Pana szkodą rzeczywistą, stanowi dla Pana przychód korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Podzielam zatem Pana stanowisko, zgodnie z którym nie jest Pan zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od ww. odszkodowania.
Nie sposób jednak uznać, że wypłacone Panu świadczenie obejmujące między innymi utracone dochody z tytułu premii regulaminowej wiązało się z rzeczywistym uszczerbkiem w majątku należącym do Pana. W tym przypadku zastosowanie będzie miał właśnie wyjątek wskazany w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten odnosi się – tak jak ma to miejsce w przypadku tego świadczenia – do odszkodowań przyznanych na podstawie wyroku sądu, które dotyczą korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
W konsekwencji stwierdzam, że wypłacone Panu świadczenie obejmujące między innymi utracone dochody z tytułu premii regulaminowej – wbrew Pana twierdzeniom – nie dotyczy rzeczywistej szkody, a korzyści, które mógłby Pan osiągnąć gdyby Panu tej szkody nie wyrządzono. Tym samym, ww. świadczenie nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wbrew Pana stanowisku, jest Pan zobowiązany do odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych od ww. świadczenia.
W konsekwencji powyższego, uznałem Pana stanowisko w części za nieprawidłowe i w części za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Odnosząc się do wskazanych przez Pana kwot, informuję, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do moich kompetencji . Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.
Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości Pana stanowiska może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy – Ordynacja podatkowa. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.