Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

29 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 29 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 grudnia 2024 r. (wpływ 11 grudnia 2024 r.). Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)  Zainteresowana będąca stroną postępowania:

Pani AB;

2)  Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Pan AB

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcy zawarli z Bankiem w dniu (…) listopada 2006 roku umowę kredytu mieszkaniowego hipoteczny (dalej jako „Umowa”), a zatem powiązaną z walutą obcą.

W ocenie Wnioskodawców Umowa miała charakter adhezyjny, bowiem została zawarta na wzorcu umownym wykreowanym przez Bank i używanym wielokrotnie w stosunkach z konsumentami. Warunki Umowy zostały ustalone przez stronę ekonomicznie silniejszą, tj. przez Bank, natomiast Wnioskodawcy mogli albo te warunki zaakceptować, albo całkowicie zrezygnować z zaciągnięcia kredytu. Nie było jednak możliwości zmiany spornych klauzul poprzez indywidualne negocjacje z Bankiem. Celem, dla którego Wnioskodawcy wstąpili w sporny stosunek umowny, było uzyskanie środków na finansowanie kosztów budowy lokalu mieszkalnego.

W ocenie Wnioskodawców Umowa zawiera postanowienia niedozwolone, co czyni ją w całości nieważną i uzasadnia żądanie zwrotu wpłaconych na jej podstawie świadczeń. Wnioskodawcy skierowali sprawę na drogę postępowania sądowego celem ustalenia, że Umowa jest nieważna i zasądzenia zwrotu wszelkich należności wpłaconych na poczet jej wykonania.

Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym (…). W ramach roszczenia głównego o zapłatę, Wnioskodawcy domagają się zasądzenia od Banku kwoty (…) zł, tytułem wszelkich należności wpłaconych tytułem kwestionowanej Umowy do dnia (…) listopada 2023 roku.

W toku postępowania sądowego, strony doszły do porozumienia i (…) września 2024 roku zawarły ugodę sądową (dalej jako „Ugoda”). Zamiarem Banku i Kredytobiorców było polubowne zakończenie sporu i uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających z umowy kredytowej, poprzez przyjęte w ugodzie rozwiązania, w tym zmianę umowy kredytowej w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej.

Za podstawę ustalenia wysokości zadłużenia kredytobiorców Strony przyjęły, iż kredyt udzielony na podstawie umowy kredytowej zostanie rozliczony tak, jakby stanowił kredyt złotowy udzielony na warunkach określonych w Ugodzie. Na mocy Ugody Bank umorzył zadłużenie Wnioskodawców z tytułu umowy kredytowej oraz w terminie 14 dni od daty zawarcia Ugody, zapłacił im kwotę (…) zł tytułem „kwoty dodatkowej” oraz kwotę (…) zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w ww. postępowaniu sądowym.

W Ugodzie nie wskazano podstawy otrzymania przez kredytobiorców ww. kwoty, a jedynie stwierdzenie, że Bank ją „wypłaci”. Bank nie zastrzegł, że zapłata nastąpi pod warunkiem spełnienia przez Wnioskodawców jakiegokolwiek świadczenia względem kredytodawcy. Zawarcie ugody nie stanowi odnowienia w rozumieniu art. 506 Kodeksu cywilnego.

Jednocześnie wskazano, że Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że w związku z wypłatą ww. kwoty, powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT-11). Bank stoi bowiem na stanowisku, że środki wypłacone pod tytułem „kwoty dodatkowej” w wysokości (…) zł stanowią przychód kredytobiorców i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tymczasem, kwota wypłacona w ramach ugody, stanowi w istocie zwrot należności wpłaconych przez Wnioskodawców na poczet Umowy kredytu i jako taka nie podlega opodatkowaniu ww. podatkiem. Do dnia (…) listopada 2023 r., Wnioskodawcy wpłacili łącznie na rzecz Banku kwotę (…) zł tytułem spłaty rat kapitałowo-odsetkowych oraz innych kosztów, jest to kwota objęta powództwem.

Jednak w okresie od (…) listopada 2023 roku do (…) kwietnia 2024 roku, kiedy to Sąd Apelacyjny udzielił zabezpieczenia roszczenia niepieniężnego i unormował prawa oraz obowiązki stron na czas trwania procesu, przez wstrzymanie obowiązku Wnioskodawców dokonywania spłaty rat kapitałowo odsetkowych wynikających z umowy, Wnioskodawcy dokonali wpłat w wysokości (…) zł.

Kapitał wypłacony przez Bank w ramach Umowy wynosił (…) zł. Łącznie, po stronie Wnioskodawcy powstała nadpłata kredytu w kwocie (…) zł. Zatem, kwota wskazana jako „kwota dodatkowa” stanowi w rzeczywistości nadpłatę kredytu ponad wypłacony w ramach kwestionowanej Umowy kapitał.

Pytanie

Czy wypłacone przez Bank w ramach ugody środki pod tytułem „wynagrodzenie dodatkowe”, stanowiące w istocie zwrot należności wpłaconych przez podatników w ramach umowy kredytu hipotecznego, są przychodem i powstał po stronie podatnika obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 836 ze zm.)?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, środki wypłacone przez Bank w ramach ugody - pod tytułem kwoty dodatkowej - które w istocie stanowią zwrot należności wpłaconych przez podatników w ramach umowy kredytu, nie są przychodem podlegającym opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba na przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j.: Dz. U. z 2024 r. poz. 836 ze zm., dalej jako „u.p.d.”), zgodnie z którymi: opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku (vide art. 9 ust. 1 u.p.d.).

Ponadto, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów (vide art. 9 ust. 1a u.p.d.).

Dalej, ustawa stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. (vide na art. 9 ust. 2 u.p.d.).

Zgodnie zaś z przepisem art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega - co do zasady - każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu - jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, w art. 11 ust. 1 u.p.d. jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik - czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów - uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d. - inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 u.p.d. za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 u.p.d.

Konkludując, przychód podatkowy z innych źródeł powstanie w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

W dniu (…) listopada 2006 roku Wnioskodawcy zawarli umowę kredytu mieszkaniowego hipoteczny z przeznaczaniem na budowę lokalu mieszkalnego.

W ramach umowy, podatnicy dokonali łącznej wpłaty w wysokości (…) zł, a zatem w kwocie o (…) zł przewyższającej wartość wypłaconego kapitału. Wobec kwestionowania ważności zawartej Umowy oraz wytoczenia na tej podstawie powództwa o ustalenie oraz zapłatę, Bank wystosował propozycję ugodowego zakończenia sporu. Stosownie do treści ugody, Bank w całości umorzył zadłużenie Wnioskodawcy, a nadto zobowiązał się do zapłaty na jego rzecz kwoty (…) zł pod tytułem „kwoty dodatkowej”.

Bank stoi przy tym na stanowisku, że wskazana należność, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z tym sporządził formularz PIT-11.

Co jednak istotne, Bank pomija, że ugoda stanowi w istocie rozliczenie dokonanych przez Wnioskodawców wpłat, które pochodziły z jego majątku, który był już wcześniej opodatkowany. W ramach rozliczenia stron Umowy, dochodzi zatem do zwrotu należności wpłaconych przez podatników, którzy nie otrzymają z tego tytułu dodatkowych korzyści, przysporzenia majątkowego.

Przy ocenie skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawców kwoty dodatkowej wskazać trzeba także na przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t. j.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 z późn. zm., dalej jako „Pr. Bank.”), z którego wynika, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Kwestia ta jest jednak uregulowana Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 roku w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz.U. 2024 poz. 102).

W kontekście niniejszej sprawy warto także zwrócić uwagę na treść art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 1061), zgodnie z którą przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa.

Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Odnosząc się zatem do skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawców dodatkowej kwoty na podstawie ugody zawartej z Bankiem, wskazać trzeba, że nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Z kolei za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

W związku z zawarciem Ugody, Bank dokonał rozliczenia wpłaconych przez Wnioskodawców należności z własnym roszczeniem o zwrot wypłaconego kapitału. Wnioskodawcy zatem otrzymali zwrot świadczenia, które wpłacili do Banku na podstawie Umowy zmienionej Ugodą.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, po stronie Wnioskodawców nie doszło do przysporzenia majątkowego w związku z otrzymaniem od Banku „wynagrodzenia dodatkowego”.

Na mocy zawartej ugody Wnioskodawcy otrzymali bowiem zwrot środków pieniężnych, które wcześniej przekazali na rzecz Banku w ramach spłaty udzielonego kredytu hipotecznego. Konkludując, Wnioskodawcy otrzymali świadczenie będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z ich własnych środków.

Kwota dodatkowa otrzymana na podstawie ugody z bankiem nie spowoduje więc faktycznego przyrostu w majątku Wnioskodawców. Wypłata ta jest dla Wnioskodawców neutralna podatkowo.

Wobec powyższego, zwrot przez bank części kwoty uiszczonej tytułem spłaty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego, nie stanowi dla Wnioskodawców przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tożsame stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidulanej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 lipca 2024 roku, 0112-KDIL2-1.4011.514.2024.2.DJ oraz z dnia 1 sierpnia 2024 roku, 0112-KDIL2-1.4011.535.2024.3.DJ.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Z przepisu tego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei jest definiowany przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 ustawy:

Za przychody należy zatem uznać otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Z definicji przychodu można wywieść, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) – mają definitywny, a nie zwrotny charakter.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też w wyniku określonego zdarzenia, które powoduje zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Odrębnym źródłem przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Użycie w tym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że katalog przychodów z innych źródeł ma otwarty charakter – nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe, które można przypisać do tego źródła.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wobec powyższego, skoro kwota, którą otrzymali Państwo od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Państwa podczas spłaty kredytu to jej otrzymanie nie powoduje po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Państwa przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pani (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).