Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 listopada 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 29 października 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu osobowego wykupionego z leasingu. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Od 2 listopada 2011 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: (...). Jest Pan czynnym podatnikiem VAT i prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów.

12 sierpnia 2020 r. zawarł Pan z (...) umowę leasingu operacyjnego numer: (…). Przedmiotem leasingu jest samochód osobowy marki (…), rok produkcji: (…), o numerze VIN: (…). Wartość zakupu pojazdu wynosi: 156.658,54 zł netto. Umowa leasingu została zawarta na okres 72 miesięcy. Opłata wstępna wyniosła: 56.397,07 zł netto i została uiszczona przed odbiorem pojazdu. Miesięczna rata leasingowa wynosi: 1.353,49 zł netto. Wartość wykupu pojazdu po zakończeniu umowy leasingu została określona na: 15.665,85 zł netto. Umowa przewiduje możliwość wykupu pojazdu po zakończeniu okresu leasingu.

30 grudnia 2020 r. odebrał Pan pojazd na podstawie protokołu odbioru od dostawcy - (…) z siedzibą w (…). Samochód został zarejestrowany na leasingodawcę i jest użytkowany przez Pana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Przed zawarciem umowy leasingu, 12 sierpnia 2020 r., zawarł Pan z (...) umowę zamówienia numer: (…) na zakup wyżej wskazanego pojazdu. Cena pojazdu została ustalona na kwotę: 232.160 zł brutto, jednak po uwzględnieniu rabatów i promocji dla grupy zawodowej oraz finansowania przez (…), cena wyniosła: 192.690 zł brutto.

Po zakończeniu umowy leasingu planuje Pan skorzystać z prawa wykupu pojazdu za określoną w umowie wartość wykupu. Zamierza Pan wykupić samochód do majątku prywatnego, nie wprowadzając go do ewidencji środków trwałych, ani do majątku przedsiębiorstwa. Po wykupie samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. W przyszłości rozważa Pan również sprzedaż pojazdu - jako osoba prywatna.

W momencie zawierania umowy leasingu (sierpień 2020 r.) obowiązywały przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które pozwalały na sprzedaż składników majątku wykupionych z leasingu operacyjnego i przekazanych na cele prywatne, po upływie sześciu miesięcy od momentu wykupu bez konieczności opodatkowania tej transakcji.

Od 1 stycznia 2022 r. weszły w życie zmiany, wprowadzone przez ustawę z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. 2021 poz. 2105), a mianowicie, do art. 10 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, został dodany nowy punkt 4, który spowodował wydłużenie okresu, po którym sprzedaż składnika majątku wykupionego m.in. z leasingu operacyjnego i przekazanego na cele prywatne nie powoduje powstania przychodu z działalności gospodarczej - z sześciu miesięcy do sześciu lat.

Warto napomnieć, że uchwalona nowelizacja nie zawierała przepisów przejściowych regulujących sytuację podatników, którzy zawarli umowy leasingu przed wejściem w życie nowych przepisów.

Pytanie

Czy działając w zaufaniu do Rzeczypospolitej Polskiej jako państwa prawa, mając na uwadze konstytucyjną zasadę ochrony praw słusznie nabytych oraz niedziałanie prawa wstecz, może Pan po wykupie samochodu osobowego z leasingu operacyjnego przekazać go na cele prywatne i po upływie sześciu miesięcy od momentu wykupu, sprzedać go bez konieczności opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy leasingu?

Pana stanowisko w sprawie

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, wskazał Pan, że w momencie zawierania przez Pana umowy leasingu operacyjnego (12 sierpnia 2020 r.) obowiązywał art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1426), który kwalifikował jako źródło przychodu odpłatne zbycie rzeczy ruchomych, w tym samochodu, jeżeli odpłatne zbycie nie następowało w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. W Pana opinii, oznaczało to możliwość sprzedaży samochodu wykupionego z leasingu do majątku prywatnego po upływie sześciu miesięcy bez konieczności opodatkowania uzyskanego przychodu.

Jednakże, 1 stycznia 2022 r. weszły w życie zmiany wprowadzone ustawą z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. 2021 poz. 2105). Do art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dodano ust. 2 pkt 4, który wyłączył stosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 w odniesieniu do odpłatnego zbycia składników majątku będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą na podstawie umowy leasingu operacyjnego (art. 23b ust. 1 ustawy), nawet jeżeli przed zbyciem zostały one wycofane z działalności gospodarczej, o ile między wycofaniem a zbyciem nie upłynęło sześć lat.

Wskazał Pan, że zmiana ta istotnie przekształciła Pana sytuację prawno-podatkową jako leasingobiorcy. Gdyby obecne przepisy obowiązywały w momencie zawierania umowy, nie zdecydowałby się Pan na jej zawarcie w dotychczasowej formie.

Podkreśla Pan, że nowelizacja nie zawiera przepisów przejściowych regulujących sytuację podatników, którzy zawarli umowy leasingu przed jej wejściem w życie. W Pana ocenie, zastosowanie nowych przepisów do umów leasingu zawartych przed 1 stycznia 2022 r. narusza fundamentalne zasady prawa, w szczególności zasadę niedziałania prawa wstecz (lex retro non agit) oraz ochrony praw nabytych. Brak przepisów intertemporalnych prowadzi do naruszenia zasad pewności prawa oraz ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wywodzonych z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zaznaczył Pan, że zgodnie z art. 2 Konstytucji RP, Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Jednym z fundamentalnych elementów tej zasady jest ochrona zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, która obejmuje również zakaz retroakcji prawa.

Wskazał Pan również, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 19 lutego 2008 r. (sygn. akt K 33/07) podkreślił, że:

(…) zasada ochrony zaufania obywatela do państwa i prawa, wyrażona w art. 2 Konstytucji RP, nakłada na ustawodawcę obowiązek tworzenia prawa zgodnie z wymaganiami poprawnej legislacji, w sposób jasny i precyzyjny, oraz wymaga unikania wprowadzania zmian prawnych naruszających to zaufanie.

Ponadto, w wyroku z 25 listopada 1997 r. (sygn. akt U 6/97), Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że:

(…) ustawodawca nie może wprowadzać zmian prawnych, które w sposób nieoczekiwany i nieuzasadniony naruszają prawa nabyte przez obywateli, zwłaszcza gdy dotyczą one sytuacji prawnych już ukształtowanych pod rządami wcześniejszych przepisów.

W Pana opinii, zasada niedziałania prawa wstecz, wywiedziona z art. 2 Konstytucji RP, oznacza zakaz stosowania nowych przepisów do stanów faktycznych ukształtowanych pod rządami wcześniejszego prawa. Ma to na celu zapewnienie podmiotom prawa możliwości planowania swoich działań w zaufaniu do obowiązującego porządku prawnego, bez narażania się na nieprzewidywalne skutki prawne (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 maja 1994 r., sygn. akt K 1/94, M. Zubik, Komentarz do art. 2 Konstytucji RP, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, M. Zubik, Lex 2018). W szczególności w prawie podatkowym, zasada ta wyklucza nakładanie nowych obowiązków podatkowych w odniesieniu do zdarzeń zaistniałych przed ich wprowadzeniem.

Podniósł Pan, że w momencie zawierania umowy leasingu operacyjnego w 2020 r. planował swoje działania gospodarcze i finansowe w oparciu o obowiązujące wówczas przepisy prawa podatkowego. Wykup samochodu do majątku prywatnego i jego ewentualna sprzedaż po upływie sześciu miesięcy stanowiły integralny element Pana racjonalnej strategii biznesowej, opartej na ówczesnych regulacjach prawnych.

Pana zdaniem, wprowadzenie zmiany tych przepisów w trakcie trwania umowy leasingu, bez ustanowienia odpowiednich przepisów przejściowych, narusza Pana uzasadnione oczekiwania oraz zasadę pewności prawa. W literaturze prawniczej oraz orzecznictwie podkreśla się, że ustawodawca powinien powstrzymywać się od wprowadzania zmian prawnych, które w sposób nieproporcjonalny i nieuzasadniony ingerują w prawa i interesy jednostek, zwłaszcza gdy dotyczą one sytuacji prawnych już ukształtowanych. Uważa więc Pan, że nowe prawo nie może prowadzić do formułowania odmiennych ocen prawnych zdarzeń, niż wynikało to z przepisów obowiązujących w czasie ich zajścia.

Sąd Najwyższy w wyroku z 18 września 2014 r. (sygn. akt V CSK 557/13) wskazał, że:

(…) zasada nieretroakcji wyrażona w art. 3 k.c. oznacza, że nowego prawa nie stosuje się do oceny zdarzeń prawnych i ich skutków, jeżeli miały miejsce i zakończyły się przed jego wejściem w życie.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 10 października 2012 r. (sygn. akt I ACa 178/12) podkreślił, że:

(…) zasada lex retro non agit nakazuje skutki zdarzeń prawnych oceniać na podstawie ustawy obowiązującej w czasie, gdy dane zdarzenie nastąpiło.

Zauważa Pan, że w orzecznictwie podkreśla się również, że wyjątki od zasady lex retro non agit są dopuszczalne tylko wtedy, gdy wynikają wprost z brzmienia lub celu nowej ustawy. Sąd Najwyższy w wyroku z 24 stycznia 2014 r. (sygn. akt V CSK 93/13) stwierdził, że:

(…) wyjątki od stosowania zasady nieretroakcji mogą wynikać z brzmienia nowej ustawy albo jej celu.

W Pana opinii, w sytuacji braku przepisów przejściowych należy stosować zasadę kontynuacji obowiązywania dotychczasowych przepisów do stanów faktycznych powstałych przed wejściem w życie nowych regulacji. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 marca 2019 r. (sygn. akt II FSK 1127/17) stwierdził bowiem, że:

(…) w przypadku braku przepisów przejściowych należy przyjąć, że do oceny skutków podatkowych zdarzeń powstałych przed dniem wejścia w życie nowych przepisów stosuje się przepisy dotychczasowe.

W związku z powyższym, uważa Pan, że w Pana sprawie należy kierować się dotychczasowym stanem prawnym.

Wskazuje Pan, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 25 lutego 2016 r. (znak DD9.8220.2.56.2016.KZU) potwierdził, że sprzedaż samochodu wykupionego na cele prywatne po upływie sześciu miesięcy od momentu wykupu nie powoduje powstania przychodu podatkowego. Organ stwierdził, że:

(…) skoro wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód nie będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej i nie zostanie zaliczony do składników majątku firmy, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Zwraca Pan również uwagę na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego dotyczące ochrony interesów w toku. W wyroku z 13 września 2011 r. (sygn. akt P 33/09) Trybunał stwierdził, że:

(…) ustawodawca powinien wprowadzać regulacje prawne, które respektuję zasadę ochrony interesów w toku, zwłaszcza gdy zmiany prawa wpływają na sytuację prawną podmiotów, które podjęły określone działania w zaufaniu do obowiązującego prawa.

Pana zdaniem, wprowadzenie zmian prawnych, które negatywnie wpływają na sytuację podatnika i naruszają jego uzasadnione oczekiwania, jest również sprzeczne z zasadą proporcjonalności. W Pana przypadku, zmiana przepisów podatkowych wpływa negatywnie na Pana plany gospodarcze, które zostały oparte na wcześniejszych regulacjach.

W kontekście analogicznych zmian prawnych warto przywołać interpretacje organów podatkowych dotyczące amortyzacji nieruchomości mieszkalnych zakupionych przed wejściem w życie nowych przepisów. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14 marca 2022 r. (znak 0115-KDIT3.4011.29.2022.1.AWO) potwierdził, że podatnicy, którzy rozpoczęli amortyzację nieruchomości przed 1 stycznia 2022 r., mogą kontynuować amortyzację według dotychczasowych zasad. Stanowisko to - w Pana opinii - wskazuje na konieczność respektowania praw nabytych przez podatników oraz stosowania przepisów obowiązujących w momencie podjęcia decyzji gospodarczych.

Wskazał Pan również, że zastosowanie nowych przepisów do umów leasingu zawartych przed ich wejściem w życie może również naruszać zasadę proporcjonalności.

Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być wprowadzane jedynie, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, i muszą zachowywać proporcjonalność.

Jest Pan zdania, że w niniejszej sprawie brak jest uzasadnienia dla tak istotnej ingerencji w prawa podatników, zwłaszcza że nie służy ona ochronie żadnego z konstytucyjnie chronionych dóbr.

Reasumując, w świetle powyższych argumentów uważa Pan, że w Pana sytuacji, jako podatnika, który zawarł umowę leasingu operacyjnego przed wejściem w życie nowych przepisów, powinny mieć zastosowanie przepisy obowiązujące w momencie zawarcia tej umowy. Zastosowanie nowych regulacji - bez wprowadzenia przepisów przejściowych - w Pana ocenie - stanowiłoby naruszenie konstytucyjnych zasad ochrony praw nabytych, niedziałania prawa wstecz, pewności prawa oraz zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa.

W konsekwencji, stwierdza Pan, że po wykupie samochodu do majątku prywatnego i po upływie sześciu miesięcy od momentu wykupu, może Pan dokonać jego sprzedaży bez konieczności opodatkowania uzyskanego przychodu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie  z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy leasingu. W Pana ocenie, takie stanowisko jest zgodne zarówno z literą prawa, jak i z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz Trybunału Konstytucyjnego, a także z fundamentalnymi zasadami państwa prawnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 wskazanej wyżej ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Natomiast w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy wynika, że:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

a)  środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

b)  składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,

c)   składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,

d)  składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie zaś z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

a)  nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

b)  spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

c)   prawa wieczystego użytkowania gruntów,

d)  innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży rzeczy ruchomej kwalifikowany jest więc do źródła przychodów, o którym mowa w cytowanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Co jednak istotne, wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 obejmuje (w szczególności) te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku wskazał Pan m.in., że:

·prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą (podatkowa księga przychodów i rozchodów),

·12 sierpnia 2020 r. zawarł Pan umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego,

·umowa leasingu została zawarta na okres 72 miesięcy,

·umowa przewiduje możliwość wykupu pojazdu po zakończeniu okresu leasingu,

·30 grudnia 2020 r. odebrał Pan pojazd na podstawie protokołu odbioru od dostawcy - Samochód został zarejestrowany na leasingodawcę i jest użytkowany przez Pana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej,

·po zakończeniu umowy leasingu planuje Pan skorzystać z prawa wykupu pojazdu,

·zamierza Pan wykupić samochód do majątku prywatnego, nie wprowadzając go do ewidencji środków trwałych, ani do majątku przedsiębiorstwa (po wykupie samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych),

·w przyszłości rozważa Pan sprzedaż pojazdu - jako osoba prywatna.

Z uwagi na opisane przez Pana okoliczności, niezbędne jest przytoczenie regulacji zawartych w ustawie z 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2105). Wskazana nowelizacja wprowadziła bowiem zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w następującym zakresie:

·do art. 10 ust. 2 ustawy dodano punkt 4, zgodnie z którym:

Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia: składników, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 19, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej, i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

·do art. 14 ust. 2 ustawy dodano punkt 19, na podstawie którego:

Przychodem z działalności gospodarczej są również: przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1, przy czym przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Artykuł 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dodany mocą wyżej wskazanej nowelizacji) znajduje zatem swoje zastosowanie także do składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, o której mowa w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśniam, że na podstawie art. 51 powołanej wyżej nowelizacji:

Przepisy art. 10 ust. 2 pkt 4 i art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy zmienianej w art. 1 mają zastosowanie do składników nabytych po 31 grudnia 2021 r.

Zatem, skoro:

- samochód osobowy wykorzystywał Pan w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego,

- wykup opisanego samochodu nastąpi po zakończeniu okresu leasingu (okres trwania umowy to 72 miesiące, zawarcie umowy leasingu i odbiór samochodu miało miejsce w 2020)

- to planowana przez Pana sprzedaż tego pojazdu, przed upływem sześciu lat liczonych od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód ten zostanie wycofany z Pana działalności gospodarczej, spowoduje, że uzyskany przez Pana przychód będzie stanowił dla Pana przychód z działalności gospodarczej - zgodnie z art. art. 14 ust. 2 pkt 19 i art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie mogę się więc zgodzić z Panem twierdzeniem, że:

(…) po wykupie samochodu do majątku prywatnego i po upływie sześciu miesięcy od momentu wykupu, może Pan dokonać jego sprzedaży bez konieczności opodatkowania uzyskanego przychodu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia umowy leasingu.

Jednocześnie - z uwagi na podnoszenie przez Pana, że wspomniana wyżej nowelizacja narusza:

·fundamentalne zasady prawa (w szczególności zasadę niedziałania prawa wstecz oraz ochronę praw nabytych),

·zasady pewności prawa oraz ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej)

·zasadę proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej)

- podkreślam, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy ustawy Ordynacja podatkowa. Dlatego też przedmiotowa interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie postawionego przez Pana pytania. Kontrola norm (abstrakcyjna i konkretna; a posteriori i a priori), której istota polega na orzekaniu o hierarchicznej (pionowej) zgodności aktów normatywnych (norm prawnych) niższego rzędu z aktami normatywnymi (normami prawnymi) wyższego rzędu i na eliminowaniu tych pierwszych z systemu obowiązującego prawa w razie stwierdzenia braku zgodności, należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego.

Na marginesie zaznaczam też, że kwestionowane przez Pana zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały wprowadzone w oparciu o następujące przesłanki (uzasadnienie do projektu ustawy, druk sejmowy numer 1532, projekt z 8 września 2021 r.):

Na gruncie ustawy PIT, przychody ze sprzedaży środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej po wycofaniu ich z działalności lub po likwidacji działalności, kwalifikowane są do przychodów z działalności gospodarczej, jeżeli sprzedaż nastąpiła w okresie 6 lat po wycofaniu lub likwidacji. Inaczej jest w przypadku rzeczy ruchomych, które wykorzystywane są w działalności na podstawie tzw. leasingu operacyjnego. Na gruncie ustawy PIT, składniki takie nie są traktowane jako składniki firmy i nie są amortyzowane. Do kosztów podatkowych zaliczane są natomiast raty leasingowe. W sytuacji, gdy leasingobiorca wykupi taki składnik po wycofaniu z działalności gospodarczej, czyli do majątku prywatnego, przychód z jego sprzedaży nie jest kwalifikowany jako przychód z działalności gospodarczej. Jeżeli sprzedaż rzeczy ruchomej nastąpi po upływie 6 miesięcy od dnia nabycia, przychód ze sprzedaży nie podlega opodatkowaniu. Proponuje się więc zaliczenie do przychodów z działalności gospodarczej przychodów z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, o których mowa w art. 23b ust. 1, jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 14 ust. 2 pkt 19 ustawy PIT). Zmiana koresponduje ze zmianą art. 10 ust. 2 pkt 4 ustawy PIT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo zaznaczam, że:

·zadane pytanie zakreśla granice w jakich mogę wydać interpretację indywidualną (określa zakres żądania Wnioskodawcy). Rozstrzygnięcie to dotyczy więc tylko wyznaczonego przez Pana przedmiotu wniosku - zakresu Pana pytania,

·procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Wydając indywidualną w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym we wniosku – nie prowadzę postępowania dowodowego. Przy wydawaniu tej interpretacji dokonałem więc wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Pana:

·interpretacji indywidualnych - stwierdzam, że zostały one wydane:

·w indywidualnych sprawach,

·w zakresie odrębnej - od stanowiącej przedmiot Pana wniosku - tematyki,

·w stanie prawnym nieobejmującym prezentowanego przez Pana zdarzenia,

·wyroków sądów - stwierdzam, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Cytowane przez Pana rozstrzygnięcia nie zostać uwzględniane przy wydawaniu interpretacji indywidualnej. Organy podatkowe pomimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, gdyż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako „PPSA”. 

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).