Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 października 2024 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zawarcia ugody z bankiem i otrzymania „kwoty dodatkowej”. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania: A.A;

2)Zainteresowana niebędąca stroną postępowania: B.A, ul. (...).

Opis stanu faktycznego

W roku 2006 Zainteresowani w osobach: A.A i B.A zawarli z bankiem X. (obecnie Y.) zwanym dalej „Bankiem”, umowę hipotecznego kredytu mieszkaniowego o numerze (...) we frankach szwajcarskich, zwaną dalej „Umową”. „Kredytobiorca” i „Bank” łącznie zwani dalej „Stronami”. Kredyt mieszkaniowy (kredyt hipoteczny przeznaczony na spłatę kredytu hipotecznego przeznaczonego na zakup nieruchomości położonej w (...), ul. (...)) został udzielony przez X, którego następcą prawnym został Y., czyli podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów.

Pomiędzy Stronami mógł powstać spór dotyczący skuteczności poszczególnych postanowień umownych i całej Umowy (oraz jej ważności) o ustalenie i zapłatę z powództwa Kredytobiorcy przeciwko Bankowi. Jeszcze przed wniesieniem powództwa Kredytobiorcy przeciwko Bankowi Bank zaproponował ugodowe rozwiązanie sporu oferując rozliczenie zakończonej Umowy w ten sposób, jakby Strony dokonały zmiany Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej.

W związku z powyższym Zainteresowani w dniu (...) 2024 r. podpisali z Bankiem ugodę zawartą w wyniku mediacji przeprowadzonych w Centrum Mediacji Sądu Polubownego przy Komisji Nadzoru Finansowego (sygnatura nr (...)) zmieniającą Umowę. Ugoda została zatwierdzona przez sąd powszechny, zatem Ugoda ma moc prawną Ugody zawartej przed tym sądem, zwana dalej „Ugodą”. Zawarta Ugoda ma na celu polubowne rozstrzygnięcie sporu dotyczącego ważności oraz skuteczności Umowy lub niedozwolonego charakteru jej postanowień, a tym samym uchylenie niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy lub z wykonania świadczeń z Umowy, przez przyjęcie przewidzianych w Ugodzie rozwiązań.

Kredytobiorca stoi na stanowisku, że może w szczególności dochodzić roszczeń o uznanie postanowień Umowy, w tym dotyczących zasad ustalania kursu waluty, klauzuli ryzyka walutowego, przewalutowania, za niewiążące na podstawie art. 385¹ § 1 i nast. ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (k.c.), stwierdzenia jej nieważności lub roszczeń o zapłatę w związku z poprzednio wskazanymi roszczeniami. Zgodnie z powołanym przepisem art. 385¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). W przypadku stwierdzenia nieuczciwego charakteru niektórych warunków Umowy sąd powszechny powinien uznać je za nigdy nieistniejące, tak by nie wywoływały one skutków wobec konsumenta, a następnie ocenić, czy Umowa może nadal obowiązywać bez takich warunków. Jeżeli sąd rozstrzygający spór między Kredytobiorcą a Bankiem doszedłby do przekonania, że po wyeliminowaniu tego rodzaju klauzul utrzymanie Umowy o charakterze zamierzonym przez strony nie jest możliwe, co przemawiałoby za jej całkowitą nieważnością (bezskutecznością), wówczas powstawałaby konieczność zwrotu świadczeń spełnionych przez strony na podstawie Umowy.

Kredytobiorca został poinformowany o wyroku TSUE z dnia 15 czerwca 2023 r. wydanym w sprawie C-520/21, wskazującym, że przepisy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/131 w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich:

-nie stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą konsument ma prawo żądać od instytucji kredytowej rekompensaty wykraczającej poza zwrot miesięcznych rat i kosztów zapłaconych z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty, pod warunkiem poszanowania celów dyrektywy 93/131 i zasady proporcjonalności, oraz

-stoją na przeszkodzie wykładni sądowej prawa krajowego, zgodnie z którą bank ma prawo żądać od konsumenta rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty.

Przedmiotem Ugody jest zakończenie sporu oraz uchylenie niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy, między innymi poprzez zmianę zasad rozliczenia Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej wynikającej z Umowy. Na podstawie zawartej Ugody dochodzi do całkowitego rozliczenia Umowy, ustalone jest pierwotne zadłużenie kredytowe tak, jakby był to kredyt udzielony w PLN i uwzględnienia dotychczasowych spłat kredytu tak, jakby Kredytobiorca dokonywał spłat kredytu w PLN.

Zgodnie z zapisem pkt 3 ustęp 1 Ugody, Bank zwalnia Kredytobiorcę z długu (umarza zadłużenie Kredytobiorcy) w zakresie kwoty 93.348,98 zł – na ww. kwotę składa się kwota 93.348,98 zł kapitału bieżącego (niewymagalnego). Kredytobiorca oświadczył, że to ww. zwolnienie z długu przyjmuje. Zgodnie z zapisem pkt 3 ustęp 2 Ugody, Bank zobowiązał się do zapłaty na rzecz Kredytobiorcy kwoty dodatkowej 100.000 zł, w związku z rozliczeniem umowy, w terminie miesiąca od dnia zawarcia Ugody, na rachunek bankowy Kredytobiorcy. Kwota zostanie wypłacona zgodnie z procedurami obowiązującymi w Banku, a Bank nie precyzuje z czego ta kwota wynika.

Natomiast celem zawarcia Ugody jest zakończenie wszelkich sporów dotyczących abuzywności klauzul umownych i ważności Umowy, uwzględniając przyjęty przez Strony w Ugodzie sposób rozliczenia Umowy. Zatem wypłacona przez Bank ww. kwota dodatkowa wynika z rozliczenia Umowy.

W związku z zawarciem Ugody Strony oświadczyły, że Ugoda prowadzi do definitywnego uchylenia sporu dotyczącego ważności Umowy, jej bezskuteczności lub niedozwolonego charakteru jej postanowień, a tym samym uchylenia niepewności co do roszczeń wynikających z treści postanowień Umowy lub z wykonania świadczeń z Umowy – w brzmieniu sprzed zmiany Umowy dokonanej Ugodą. W związku z tym Strony nie będą występować względem siebie z takimi roszczeniami, a przyjęte w Ugodzie rozwiązania, w tym w szczególności zwolnienie Kredytobiorcy z długu oraz wypłata kwoty dodatkowej, o których mowa w pkt 3 Ugody, w pełni wyczerpują wzajemne roszczenia Stron w tym zakresie.

Podsumowując:

1)z uwagi na zawarcie Umowy kredytu powiązanego z walutą CHF i zawarciem w umowie klauzul niedozwolonych Kredytobiorca mógł wystąpić do Sądu z pozwem o zapłatę z uwagi na tzw. przesłankową nieważność umowy. Z uwagi na akcję banków w kwestii zawierania ugód (rozwiązanie korzystne dla banku, bo obniża koszty postępowania po jego stronie) Bank wystąpił z propozycją zawarcia Ugody, na mocy której wypłaci Zainteresowanym ustaloną kwotę;

2)przedmiotem Ugody jest zakończenie sporu oraz uchylenie niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy, między innymi poprzez zmianę zasad rozliczenia Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej wynikającej z Umowy;

3)gdyby nie powstała kwota nadpłaty kredytu, to Bank nie zaproponowałby wypłaty ustalonej kwoty (Bank natomiast nie precyzuje z czego ta kwota wynika);

4)celem zawarcia Ugody jest zakończenie wszelkich sporów dotyczących abuzywności klauzul umownych i ważności Umowy, uwzględniając przyjęty przez Strony w Ugodzie sposób rozliczenia Umowy. Zatem wypłacona przez Bank ww. kwota dodatkowa wynika z rozliczenia Umowy;

5)powstała kwota nadpłaty jest wartością większą niż kwota dodatkowa, do której zapłaty zobowiązał się Bank. Ujmując to innymi słowy, suma wpłat dokonanych przez Kredytobiorcę na rzecz Banku z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego pomniejszona o ww. kwotę otrzymaną z Banku nie jest mniejsza niż kwota uzyskanego przez Kredytobiorcę kapitału z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego;

6)Ugoda pozwala na szybsze zakończenie procesu i kwota wypłacana na mocy ugody jest częścią nadpłaconego kredytu, ponieważ Bank nie zaproponowałby wypłaty ustalonej kwoty, gdyby nie powstała kwota nadpłaty – nadpłaconych środków zapłaconych przez Kredytobiorcę w czasie trwania Umowy;

7)Bank poinformował Kredytobiorcę, że w związku z wypłatą ww. kwoty powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT-11).

W opisanym powyżej stanie faktycznym, w kontekście wystąpienia przez Bank z propozycją zawarcia Ugody, na mocy której wypłaci Zainteresowanym ustaloną kwotę (Bank nie precyzuje z czego ta kwota wynika), natomiast gdyby nie powstała kwota nadpłaty kredytu to Bank nie zaproponowałby wypłaty ustalonej kwoty i powstała kwota nadpłaty jest wartością większą, niż kwota dodatkowa, do której zapłaty zobowiązał się Bank, Zainteresowani mają wątpliwość czy kwota dodatkowa wypłacona zgodnie z procedurami obowiązującymi w Banku – zasądzona Ugodą – wynikająca z przyjętego przez Strony w Ugodzie sposobu rozliczenia Umowy, stanowi przychód.

Pytanie

Czy w opisanej sytuacji kwota dodatkowa wypłacona zgodnie z procedurami obowiązującymi w Banku (Bank nie precyzuje z czego ta kwota wynika) – zasądzona Ugodą – stanowiąca w istocie zapłatę przez Bank części świadczeń wpłaconych przez Zainteresowanych z własnych środków pieniężnych na poczet rat wynikających z harmonogramu spłat umowy kredytu mieszkaniowego (walutowego) stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 uPIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Zainteresowanych, w sytuacji wypłaty zgodnie z procedurami obowiązującymi w Banku – zasądzonej Ugodą – kwoty dodatkowej, kwota ta nie stanowi przychodu, albowiem w istocie stanowi zapłatę przez Bank części świadczeń wpłaconych przez Zainteresowanych z własnych środków pieniężnych na poczet rat wynikających z harmonogramu spłat umowy kredytu. Biorąc zatem pod uwagę charakter czynności, wpłata przez Bank na rachunek bankowy Kredytobiorcy środków pieniężnych wynikających z przyjętego przez Strony w Ugodzie sposobu rozliczenia Umowy nie powoduje powstania po stronie Zainteresowanych przysporzenia majątkowego – ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie ich pasywów, gdyż są to środki pieniężne Zainteresowanych wpłacone uprzednio na poczet spornej umowy kredytu mieszkaniowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 uPIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Analizując dyspozycję ww. przepisów należy zwrócić uwagę, że pojęcie przychodu zostało zdefiniowane przez ustawodawcę jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. Zatem są to świadczenia mające realną korzyść finansową.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Ujmując to innymi słowy, za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

Jeżeli więc mamy do czynienia z sytuacją, że suma wpłat dokonanych przez Kredytobiorcę na rzecz Banku z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego pomniejszona o kwotę dodatkową otrzymaną z Banku nie jest mniejsza niż kwota uzyskanego przez Kredytobiorcę kapitału z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego, to należy wskazać, iż wypłata Kredytobiorcy przez Bank dodatkowej kwoty pieniężnej w ramach zawarcia ugody sądowej nie będzie stanowić przychodu po stronie Zainteresowanych.

Dostrzec należy pogląd prezentowany przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 16 października 2023 r., nr 0115-KDIT2.4011.437.2023.1.ŁS. Organ interpretacyjny wskazał, iż „odnosząc się natomiast do skutków podatkowych wypłaty Pani przez Bank kwoty pieniężnej w ramach zawarcia ugody, na którą składać się będzie kwota wpłaconych przez Panią wcześniej własnych środków pieniężnych na poczet rat wynikających z harmonogramu umowy kredytu zawartej z Bankiem, stwierdzić należy, że wypłata ta nie spowoduje po Pani stronie powstania przysporzenia majątkowego. Wypłata ta będzie dla Pani neutralna podatkowo. Tym samym z tego tytułu nie powstanie po Pani stronie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mający podlegać opodatkowaniu”.

Pogląd ten został potwierdzony przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 16 lutego 2024 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.1078.2023.2.AC. Organ interpretacyjny wskazał, iż „o uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. W analizowanej sprawie na podstawie ugody dojdzie do zmiany waluty zadłużenia Kredytobiorcy. Przeliczenie Kwoty Zadłużenia jest dokonywane z zastosowaniem aktualnego kursu średniego Narodowego Banku Polskiego (z dnia wypłaty). Wysokość zwrotu nadpłaty jest ustalana przez Bank indywidualnie z Kredytobiorcą, w zależności od warunków Ugody oraz czy w danej sprawie Bank musi zapłacić koszty sądowe. Zatem w ww. zakresie należy się z Państwem zgodzić, że po stronie Kredytobiorców nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego z tytułu otrzymanego zwrotu nadpłaconego zobowiązania kredytowego. W konsekwencji taka operacja nie spełnia celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika – ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów. W związku z dokonaniem zwrotu nienależnie wpłaconego zobowiązania kredytowego po stronie Kredytobiorcy nie powstaje przychód podatkowy, a tym samym Bank nie jest zobowiązany do sporządzenia informacji o wysokości przychodów (PIT-11) i przesłania jej Kredytobiorcy zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 20 ust. 1 tej ustawy”.

Konkludując, Zainteresowani otrzymują z powrotem swój kapitał – zapłacone Bankowi kwoty. W sytuacji wypłaty zgodnie z procedurami obowiązującymi w Banku – zasądzonej Ugodą – kwoty dodatkowej, kwota ta nie stanowi przychodu, albowiem w istocie stanowi zapłatę przez Bank części świadczeń wpłaconych przez Zainteresowanych z własnych środków pieniężnych na poczet rat wynikających z harmonogramu spłat umowy kredytu. Biorąc zatem pod uwagę charakter czynności, wpłata przez Bank na rachunek bankowy Kredytobiorcy środków pieniężnych, wynikających z przyjętego przez Strony w Ugodzie sposobu rozliczenia Umowy, nie powoduje powstania po stronie Zainteresowanych przysporzenia majątkowego – ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie ich pasywów, gdyż są to środki pieniężne Zainteresowanych wpłacone uprzednio na poczet spornej umowy kredytu mieszkaniowego. Nie ma zatem podstaw, aby ww. kwotę uznać za przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 uPIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z powołanego przepisu ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są:

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;

·pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.

Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 powołanej ustawy mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów (obejmujący m.in. kwestię uwzględniania kosztów uzyskania przychodów dla celów ustalenia dochodu z danego źródła przychodów).

Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród nich ustawodawca wyodrębnił – w punkcie 9 ww. przepisu – „inne źródła”.

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 tejże ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w treści art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przedmiotowej sprawie – wobec zawarcia z Bankiem ugody – doszło do całkowitego rozliczenia umowy kredytowej poprzez ustalenie Państwa pierwotnego zadłużenia jako kredytobiorców tak, jakby kredyt był udzielony w PLN i takiego uwzględnienia dotychczasowych spłat, jakby były one dokonywane w walucie polskiej. W wyniku powyższej czynności, obok zwolnienia Państwa z długu przez Bank, została Państwu wypłacona „kwota dodatkowa” w wysokości 100.000 zł. Z Państwa wskazań wynika, że wysokość tej kwoty mieści się w kwocie wpłaconej przez Państwa podczas spłacania kredytu mieszkaniowego.

Wobec tego otrzymanie od Banku ww. kwoty nie spowodowało po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Państwa przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnośnie do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, interpretacje te dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym/ zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan A.A (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. Z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.